[taxopress_postterms id="1"]
Λέγεται πως μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο, οι Γιαπωνέζοι, διαπιστώνοντας την τρομερή ήττα που υπέστησαν, έκαναν μια γενική αξιολόγηση της παγκόσμιας κατάστασης, και χάραξαν μια καινούργια πορεία για την Ιαπωνία. Η προσοχή όλων των ελιτίστικων κέντρων γνώσης της χώρας επικεντρώθηκε στήν ανάλυση της χώρας που τους νίκησε (Αμερική). Ποιά ήταν αυτή η χώρα που νίκησε τον τρομερό και ανώτερο πολιτισμό της Ιαπωνίας; Ποιά στοιχεία επέτρεψαν αυτή τη τρομερή ιστορική αλλαγή;
Μετά απο μια περίοδο τραγικών διαπιστώσεων και αυτογνωσίας, η Ιαπωνική ελίτ είδε και παραδέχθηκε την πραγματικότητα: η χώρα που τους νίκησε είχε πολύ μικρότερη σε διάρκεια ιστορία απο την Ιαπωνία, σχεδόν ανύπαρκτες παραδόσεις, και αποτελούνταν απο ένα συνοθύλευμα ανθρώπων με ελάχιστα κοινά ιστορικά και κοινωνικά στοιχεία. Η νίκη τους οφείλονταν σε ένα και μόνο λόγο – την ανάπτυξη της τεχνολογίας, κάτι που δεν απαιτούσε ούτε ένδοξους προγόνους, ούτε παραδόσεις.
Και αφού το πρόβλημα οριοθετήθηκε, σύντομα ακολούθησε και το στρατηγικό σχέδιο για την μελλοντική θέση της Ιαπωνίας στον κόσμο. Η μιλιταριστική διάσταση της Ιαπωνίας αντικαταστάθηκε με την οικονομική. Η Ιαπωνία δεν θα διεκδικούσε πιά εδάφη άλλων χωρών, αλλά θα επικέντρωνε την προσοχή της στην επιστημονική ανάπτυξη της οικονομίας της. Επιστημονικές έρευνες, και ανάπτυξη προιόντων με επίκεντρο την αγορά.
Η συνέχεια είναι γνωστή. Απο το απόλυτο μηδέν, και μέσα απο την τέφρα του πολέμου, η Ιαπωνία προόδευσε, χάρι στην αφοσίωσή της στο μακροχρόνιο σχέδιο ανάπτυξης που επηνόησε. Το μήνυμα για τις νέες στρατηγικές και στόχους για την ανάπτυξη της χώρας, μεταφέρθηκε μέσα απο τα σχολεία και τις επιχειρήσεις σε όλους τους πολίτες. Για χρόνια, το μήνυμα επαναλαμβανόταν. Μέχρι που έγινε συνείδηση.
Η συλλογική συνείδηση και πίστη μιάς κοινωνίας σε συγκεκριμένα πρότυπα, καθορίζει και το γενικό κλίμα και συμπεριφορά μιάς χώρας. Οταν στη συλλογική συνείδηση μιάς κοινωνίας το πρότυπο είναι η θρησκεία, η κοινωνία αυτή γίνεται θεοκρατική. Οταν το πρότυπο είναι η οικονομική ανάπτυξη και οι επιχειρήσεις, η κοινωνία αυτή γίνεται κέντρο επιχειρήσεων και πλούτου. Οταν η συλλογική συνείδηση στρέφεται στο παρελθόν, η κοινωνία αποκτά εσωστρεφή κόμπλεξ χωρίς διέξοδο. Οταν η συλλογική συνείδηση στρέφεται στο μέλλον, η κοινωνία ανοίγει, συναναστρέφεται, μορφώνεται, προοδεύει.
Σε αντίθεση με το ιστορικό παράδειγμα της Ιαπωνίας που επιχείρησε να διαμορφώσει ( και πέτυχε), μια συλλογική συνείδηση που να στρέφεται προς το μέλλον, χωρίς μοιρολατρίες για το παρελθόν, υπάρχει η τραγική περίπτωση της Ελλάδας, μιάς χώρας βυθισμένης σε μόνιμη παρακμή. Προβλήματα δεκαετιών ζητούν πια τη λύση τους. Οι μεταπολεμικές κυβερνήσεις της Ελλάδας, όχι μόνον δεν επιχείρησαν να δημιουργήσουν ένα μακρόχρονο σχέδιο οικονομικής ανάπτυξης, αλλά έκαναν συνειδητές προσπάθειες να δημιουργήσουν μια συλλογική συνείδηση επικεντρωμένη σε αντιδυτικά και αντιεπιχειρηματικά ένστικτα.
Ο ωμός λαικισμός που σάρωσε τη χώρα μας τα τελευταία είκοσι χρόνια, ήταν συνειδητή στρατηγική μιάς ομάδας πολιτικών που σκοπό τους είχαν να αδρανοποιήσουν τα θετικά στοιχεία του Ελληνα που διψά για το μέλλον, και να τον καθηλώσουν στην εξάρτησή του απο τους κομματικούς μηχανισμούς. Το σχέδιο έφερε τα αναμενόμενα αποτελέσματα. Κατέλυσε καθε έννοια αξιοκρατίας, κάθε ιεραρχία διοίκησης, φέρνοντας στην Ελλάδα μια νοοτροπία απόλυτου αμοραλισμού.
Μια ολόκληρη γενιά ανθρώπων μεγάλωσε με ιδέες αντιδυτικές και αντιεπιχειρηματικές, με μόνο όραμα το βόλεμα, τη γρήγορη κατηγορία τρίτων σαν υπεύθυνους όλων των δεινών μας, μιά γενιά βυθισμένη στην πλήρη άγνοια των γεγονότων του εξωτερικού κόσμου και των τεραστίων αλλαγών των τελευταίων χρόνων.
Στη σημερινή Ελλάδα, τα τρία κέντρα που παράγουν μαζική ιδεολογία, κομμουνιστές, ακροδεξιοί και Εκκλησία, μην έχοντας πια τι άλλο να πουλήσουν, ενώθηκαν για διαφορετικούς λόγους κάτω απο τη ιδια λαικίστικη παντιέρα του Εθνικισμού, καλώντας στους κόλπους τους περίεργα και ετερόκλητα στοιχεία φανατικών νεο-ορθοδόξων, μετα-κομμουνιστών, και φασιστών. Μια παράδοξη συμμαχία στοιχείων, που σε άλλες εποχές θα ήταν ιδεολογικοί αντίπαλοι, μοιράζονται σήμερα την ίδια ρητορική, και σκορπίζουν κίνδυνο, και καταστροφολογία. Ακόμα και η επονομαζόμενη Δεξιά, προσπαθεί παντού και πάντα να συμπεριφέρεται σαν αριστερό κόμμα.
Στους κλασικούς αγώνες του έθνους κατα των Τουρκων, της ΕΟΚ, του ΝΑΤΟ και λοιπών άλλων φανταστικών δυτικών συνδικάτων, προστέθηκαν τώρα και οι καινούργοι αγώνες κατά της Παγκοσμιοποίησης, της τεχνολογίας, της αλλοτρίωσης των ιερών της φυλής απο τον αυξανόμενο Αμερικανισμό, και ο τρομερός αντισημιτισμός.
Στην απλή και λαικίστικη σκέψη του αμόρφωτου Ελληνα, ξένοι (γερμανικοί) δάχτυλοι έφτιαξαν τη Σκοπιανή Μακεδονία για να πλήξουν τις πολιτιστικές ρίζες των Ελλήνων, ο Πάπας μαζι με μουσουλμάνους και Εβραίους συνωμοτεί για τον αποκλεισμό των Ορθοδόξων (εξου και ο πόλεμος της Γιουγκοσλαβίας), οι Αμερικανοί δεν παράγουν πλέον τίποτα εκτός απο μαζικούς πολέμους και τεχνολογία, και οι Εβραίοι συνεχίζουν την κατάκτηση του κόσμου.
Το βασικό πρόβλημα της μεταπολεμικής Ελλάδας είναι η αδυναμία της να παράγει μαζική ιδεολογία στηριγμένη στην ηθική, την οικονομική ανάπτυξη, τις επιχειρήσεις, την τεχνολογία, τη γνώση.
Η αδυναμία της χώρας μας να δημιουργήσει μια συλλογική συνείδηση που να στηρίζεται στη επιχειρηματικότητα, τη σκληρή και τίμια δουλειά, τη γνώση και την ηθική, έχει φέρει πια την Ελληνική κοινωνία σε πλήρες αδιέξοδο. Μεσα απο αυτες τις συνθηκες, η Ελλαδα ατενίζει το μέλλον της.
Μέσα σ’αυτες τις συνθήκες (εκτός αν κάτι αλλάξει σύντομα), η Ελλάδα ΑΙΜΟΡΑΓΕΙ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΑ.
