Το Αίτιο Εκπορεύσεως της Φύσεως

(Άπό το βιβλίο μου “Πυθαγόρειος εσωτερισμός)

Το Αίτιο Εκπορεύσεως της Φύσεως δεν είναι ατομική ούτε νοητική και συνειδητή ύπαρξη γιατί σε μια τέτοια περίπτωση θα παρέμενε ως ατομική και τα παράγωγά της θα ήταν μόνο ενέργειες και όχι ατομικότητες.

Το Αίτιο Εκπορεύσεως της Φύσεως (ο Δημιουργός) έχει χωριστές ιδιότητες δια των οποίων γνωρίζεται και αυτές οι ιδιότητες είναι οι νόμοι του. Οι νόμοι αυτοί, στην πρωταρχική τους εκδήλωση και δράση, είναι ο νόμος της Κινήσεως (ΠΑΤΗΡ), ο νόμος της Ζωής (ΜΗΤΗΡ) και ο νόμος της Ενεργείας (ΥΙΟΣ). Εξ αυτού συνάγεται ότι το  Αίτιο Εκπορεύσεως του Σύμπαντος (ο Δημιουργός) έχει ΤΡΙΣΥΠΟΣΤΑΤΗ εκδήλωση και δράση και είναι η ΙΕΡΗ ΤΡΙΑΔΑ (βλέπε Α 5.3). Εκ των νόμων αυτών εκπορεύτηκαν όλοι οι άλλοι νόμοι της Φύσεως. Οι νόμοι αυτοί ενεργούν και εμφανίζουν τις διάφορες καταστάσεις των μορφών του Σύμπαντος και αδιάκοπα εξελίσσουν και μεταμορφώνουν το ουσιαστικό Είναι των κόσμων.

Οι ιδιότητες του Αιτίου Εκπορεύσεως του Σύμπαντος, εκδηλώνονται σ’ όλους τους κόσμους αλλά στις ενέργειές τους διαφέρουν μόνον από δυναμική άποψη στα διάφορα επίπεδα των κόσμων. Το Αίτιο εκπορεύσεως του Σύμπαντος, αποτελεί το ουσιαστικό Είναι των κόσμων οι δε ιδιότητές Του, οι νόμοι Του, εμφανίζουν τις αρμονίες των κόσμων. Οι ιδιότητές Του πολλαπλασιάζονται στον άπειρο χρόνο επεκτεινόμενες απείρως. Ο Χρόνος, ως παράγωγο των ιδιοτήτων του, είναι μέτρο της εκτάσεως των ιδιοτήτων Του. Οι ιδιότητες του Αιτίου Εκπορεύσεως του Σύμπαντος, δεν καθίστανται ποτέ πεπερασμένες, ενώ καθιστούν πεπερασμένα τα μορφικά τους συγκροτήματα δια των οποίων (ιδιοτήτων) αυξάνει η δυναμικότητα των μορφικών συγκροτημάτων. Το Αίτιο Εκπορεύσεως του Σύμπαντος, δεν απουσιάζει από τα δημιουργήματά του, είναι πανταχού παρών, και αυτό πρέπει να λατρεύει ο άνθρωπος. Το Αίτιο Εκπορεύσεως του Σύμπαντος είναι το μείζον, από αυτό γίνονται τα πάντα και οι άνθρωποι και οι Θεοί (Πνεύματα).