Κατά τη μύηση γίνεται η εσώτερη αναστοιχείωση του μύστη και μάλιστα λαβαίνει χώρα μία μεταλλαγή του έσω είναι του ανθρώπου, που αυτόματα παρουσιάζει έναν καινούριο νου, ένα «νουν ηλιοειδέστατον». Αυτή τη φράση δίνει ο Φίλωνας στο έργο του «Βίος του Μωυσέως» III, 39. Η εσώτερη μύηση έχει σκοπό να φανερώσει στον έτοιμο για αποκάλυψη θνητό, ένα μεγάλο η μικρό μέρος των πανμυ-στηρίων, που για τον απλό και τον κοινό συνάνθρωπο είναι κάτι το αδύνατο και το ανύπαρκτο.
Όπως καταλαβαίνετε, ο υποψήφιος για μύηση, έστω και για τη μικρότερη εσώτερη μύηση, πρέπει να διακρίνεται για την έφεση του στις άγνωστες διεργασίες των φαινομένων, που συναποτελούν τον κόσμο της μορφής. Δίχως αύτη τη χαρακτηριστική έφεση, η οποιαδήποτε εσωτερική μύηση δε γίνεται αντιληπτή από τον υποψήφιο. Αυτόν τον δίχως έφεση στα εσωτερικά μυστήρια, το μόνο που τον εντυπωσιάζει και καμιά φορά ενθουσιάζει, είναι των τελετουργιών η εξωτερική πλαστουργικότητα, δίχως να κατορθώνει το άνοιγμα των εσωτερικών αυλών, που θα ενώσουν το μυούμενο με την ψυχή του, το πνεύμα του και τέλος με την ίδια την πηγή της προέλευσης του.
Να γιατί όλα τα σεβασμιότατα μυστήρια στο τέλος έφθιναν και η παρακμή τους έφτανε ως τη διάλυσή τους. Αυτό συνέβαινε για δύο αιτίες. Η πρώτη ήταν η μύηση ανθρώπων που έκτος από τη χαμηλή ανθρωποπεριέργεια, δε διέθεταν καμιά μα καμιά έφεση για επαφή και γνωριμία με την αιωνιότητα. η δεύτερη αιτία ήταν η αναγκαστική η έμμεση υποχρέωση των ασχέτων για μύηση. Οι υπεύθυνες αρχές των παρηκμασμένων εποχών, ανάγκαζαν τους αδιάφορους για εσωτερικά μυστήρια, να έρχονται σε μύηση.
Το ίδιο περίπου συνέβηκε κάποια εποχή στον τόπο μας, όταν η πολιτεία των Αθηναίων ανέλαβε την ευθύνη της διεξαγωγής των Ελευσινίων Μυστηρίων. Η οργανωμένη αυτή πολιτειακή κίνηση για μύηση, έγινε αιτία άπειρων κακών για την πατρίδα μας. Ψυχές που δεν είχαν καμιά εσωτερική προετοιμασία, ρίχνονταν στην εννιαήμερη Ελευσίνια περιπέτεια, με αποτέλεσμα να μην μπορούν να καταλάβουν το σκοπό που έγιναν γι’ αυτούς, τόσες τελετουργίες και τόσες ακατανόητες ανακοινώσεις. Βέβαια υπήρχαν και οι κατάλληλοι που ήταν τόσο λίγοι, που μόλις κράταγαν τη σπίθα των Ελευσινίων Μυστηρίων για να μη σβήσει.
Αντίθετα υπάρχουν χιλιάδες άνθρωποι κάθε ηλικίας, κάθε φυλής, κάθε θρησκείας, κάθε τάξης, κάθε μόρφωσης και κάθε προέλευσης, που είναι έτοιμοι σχεδόν να μπουν κάθε στιγμή μέσα στην εσωτερική ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ. Είναι πανέτοιμοι να μυηθούν στα εσωτερικά μυστήρια. Έχουν την έφεση της εσώτερης γνώσης από την πρώτη κιόλας ηλικία, της τωρινής ζωής τους. Σ’ αυτούς παρέχεται η μύηση με απόλυτη ευκολία και… γίνεται αμέσως κτήμα τους.
Σ’ αυτούς γίνεται η ανάμνηση των λησμονημένων. Σ’ αυτούς τους τύπους των ανθρώπων έχουμε υποχρέωση να δώσουμε τη μύηση. Αυτό πρέπει να γίνει το δυνατό ταχύτερα, πριν φύγει η ψυχή ξανά από την γη και πριν προλάβει να ξαναθυμηθεί αυτά που κάποια άλλοτε πολύ παλιά στιγμή του χωροχρόνου γνώρισε. Αν πραγματοποιηθεί αυτή η καθυστέρηση, φύγει δηλαδή μία ανθρωποψυχή δίχως να υποστεί τη μύηση, τότε προστίθεται ακόμα μία ανθρωποτραγωδία σε βάρος του Θείου Σχεδίου της ανθρωποεξέλιξης. Τους λόγους θα τους βρήτε στα διάφορα κεφάλαια του έργου τούτου. Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ των εσωκαταστάσεων των αγνώστων και των αοράτων κόσμων, προετοιμάζει την ψυχή για την ανάβαση της και περιορίζει την καθυστέρηση της για την αιώνια εξέλιξη της.
Αλλοίμονο όμως δεν υπάρχει πουθενά αυτή η γνώση των πραγμάτων της ανθρώπινης ευθύνης για τη μύηση – αποκάλυψη των αοράτων γεγονότων στις προετοιμασμένες για τούτο ψυχές. Έτσι η θα εγκαταλείπουν μία ψυχή στο έλεος της τύχης της η θα οδηγούν αναγκαστικά τις απροετοίμαστες ψυχές για Μύηση. Έτσι καθώς σας έγραψα πιο πάνω είχαν φθάσει τα Ελευσίνια Μυστήρια στην παρακμή τους, όταν αναγκάζονταν να δεχτούν για μύηση αυτούς, που σκόπιμα και εξωτερικά έστελνε η Αθηναϊκή κοινωνία για Μύηση.
Με αληθινό πόνο σας υπενθυμίζω τη Μύηση στα ιερότερα και σεβασμιότερα μυστήρια της χώρας μας, στα Ελευσίνια Μυστήρια, του πλουσιότατου νέου της Αθήνας Αλκιβιάδη. Το αποτέλεσμα ήταν όχι μόνο να μη σεβαστεί την ιερότητα τους, αλλά να ειρωνευτεί και να εμπαίζει την όλη τελετουργία τους, σε τέτοιο σημείο, ώστε να αναπαραστήσει την ίδια την τελετουργία τους, παίζοντας ένα ρόλο άτιμο, το ρόλο του δήθεν ανώτερα πνευματικά εξελιγμένου ιεροφάντη.
Η περίπτωση του εξωμότη Αλκιβιάδη δεν είναι μοναδική. Ο όλος βίος του υπήρξε μία τρανή απόδειξη πως όχι μόνον ήταν απροετοίμαστος για Μύηση, αλλά ήταν απροετοίμαστος να οδηγήσει ακόμα και την εξωτερική ανθρώπινη υπόσταση του. Το έγκλημα της αποκεφάλισης των Ερμών, υπήρξε ένα κτύπημα για το πιστεύω της ίδιας Αθηναϊκής πολιτείας. Ένας μυημένος στα Ελευσίνια πρόδωσε, όχι μονάχα τα άρρητα και τα κρύφια, αλλά και την ίδια την πατρίδα του και όλη την Ελληνική φυλή.
Τα πιο παράξενα καμιά φορά συμβαίνουν, όταν οι κατάλληλοι για διαχωρισμό αυτών που μπορούν η δεν μπορούν να μυηθούν, δεν υπάρχουν. Ύστερα από κάμποσους αιώνες ήλθε στην Αθήνα μας να μυηθεί στα Ελευσίνια Μυστήρια ο νεοπυθαγόρειος φιλόσοφος και μεγάλος μύστης Απολλώνιος Τυανέας. Η Αθηναϊκή πολιτεία, η υπεύθυνη για τις μυήσεις εξουσία της και ιδιαίτερα ο για τούτο εκλεγμένος άρχοντας της, αρνήθηκε την προσέλευση για Μύηση του μεγάλου τούτου μύστη. Αυτά τα δύο φαινόμενα και περιστατικά αποδεικνύουν πως η Μύηση είναι έργο καθαρά των αληθινών μυστών, εκτός αν δεν υπάρχουν σε πολλές ανθρώπινες εποχές.
Όλα αυτά αποδεικνύουν πως αν υπάρχει η υπήρχε η εσωτερική εμπειρία στους υπευθύνους κάθε μύησης, τότε δε θα συνέβαιναν τα τόσα λάθη, αυτά που γκρέμισαν την ανθρώπινη εξέλιξη και την ανθρώπινη ειρήνη. Σας προέγραψα πως υπάρχουν και υπήρχαν χιλιάδες προετοιμασμένοι για Μύηση συνάνθρωποι. Αυτοί αν σωστά και αληθινά διαλεχθούν, τότε για πρώτη φορά στην ανθρωπότητα θα παρουσιαστεί μία τάξη μυημένων στα εσωτερικά μυστήρια, που με τη συμπεριφορά της την ΤΕΛΕΙΑ θα παραδειγματίσει και τις αλύτρωτες ψυχές να προσανατολιστούν στις ηθικές αξίες.
Υπήρξαν εποχές που πάνω στη γη έλαβε χώρα το θεϊκό αυτό γεγονός. Διοίκησαν την ανθρωπότητα οι ΤΕΛΕΙΟΙ ΜΥΣΤΕΣ και είχαν συμπαραστάτες τους ανθρώπους, που γνώριζαν τα μάταια της φυσικής ζωής μας. Αυτοί οι μεγάλοι μύστες και οραματιστές, οι προφήτες και μεγαλοφιλόσοφοι διδάσκαλοι του ανθρωπίνου γένους το έσυραν προς τα εμπρός. Αυτά είναι τα άλματα που το ανθρώπινο γένος έχει επιτελέσει. Όταν οδήγησαν τον άνθρωπο οι αληθινά μυημένοι, τότε παρουσιάστηκε το θαύμα της αποπνευμάτωσης του φυσικού ανθρώπου.
Η λέξη μύηση είναι παράγωγο της αρχαιότατης λέξης μύειν και καμμύειν. Τόσο η μία όσο και η άλλη είναι της ίδιας σημασίας, αφού σημαίνουν το κλείσιμο των ματιών από τα φυσικά φαινόμενα και γενικά το κλείσιμο όλων μας των αισθήσεων από τις γύρω ακτινοβολίες – ερεθίσματα του μορφικού υλικού κόσμου μας. Έτσι μυστήριο, μύστης, μύηση, μυώ, μυημένος και τόσα άλλα ονόματα, αφορούν στην εσωτερική στροφή μας και την εγκατάλειψη της αισθησιακής υπόστασης μας.
Ο Πορφύριος γράφει πως κατά την ώρα της αληθινής μύησης, γίνεται «σύμφυσις του θεωρούντος και θεωρουμένου» η «προς τον όντως εαυτόν σύμφυσις» (βλέπε Πορφύριος περί αποχής των εμψύχων 1, 29). Τούτο πετυχαίνεται αν λάβουμε υπ’ όψη μας την αθάνατη φράση που βρέθηκε στον Πτολεμαϊκό πά-πυρο αριθ. 565 του Μουσείου – Βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας. Πάνω στον πάπυρο αυτό είναι χαραγμένα τα αποκαλυπτικά των μυστηρίων. «Ψυχή ζώον αθάνατον έστιν εν ΘΝΗΤΩ ΚΑΘΕΙΡΓΜΕΝΩΝ ΦΡΟΥΡΙΩ».
Αυτές οι δύο φράσεις που βγήκαν από την Ελληνική Μύηση, δείχνουν όλο το βάθος και όλη την αλήθεια πάνω στο θέμα της εσώτερης μύησης. Η σύμφυση του θεωρούντος μετά του θεωρουμένου πετυχαίνεται στα ιερά μυστήρια, αφού η ψυχή είναι ζώον αθάνατο και βρίσκεται φυλακισμένη μέσα σ’ ένα θνητό φορέα. Κάτω από τις συνθήκες αυτές, είναι εύκολο να καταλάβει ο αναγνώστης μου τι ρόλο έπαιζαν τα ιερά μυστήρια στις εποχές της ακμής τους.
Μόνος του τώρα βγαίνει ο προορισμός των μυστηρίων. Προσπαθούσαν να φέρουν σε επαφή τον αιώνιο και αθάνατο θεωρούμενον, με μία ζωντανή ψυχή, μ’ ένα επίσης αθάνατο ζώο, με τρόπους και συστήματα, που η μακρά τους εμπειρία παρείχε. Αυτό ακριβώς είναι το μεγαλείο της εσώτερης μύησης. Να ενώσει τα δύο αθάνατα μέρη. Την πρώτη και τέλεια αλήθεια, με το εξατομικοποιημένο τρίμμα ή το επί μέρους υπαρκτό. Τόσο ο Πορφύριος ο μαθητής του μεγάλου Πλωτίνου μας το ομολογεί, όσο και ο υπ’ αρ. 565 Πτολεμαϊκός πάπυρος το λέγει.
Ο Πορφύριος συνέταξε τα έργα του δασκάλου του Πλωτίνου, τις περίφημες, «Εννεάδες» μέσα στις οποίες βλέπει κανείς τις απόψεις του Πλωτίνου, που απηχούν τις σκέψεις και τις φιλοσοφίες του δασκάλου του Αμμώνιου Σακκά. Ο τελευταίος διατύπωσε τις βάσεις της θεοσοφίας, που προέρχονται από τις ύψιστες αλήθειες της ΑΝΑΛΟΓΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΝΤΙΣΤΟΙΧΙΑΣ ΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ. Καμιά αξία δεν μπορεί να είναι πιο μεγάλη από τη θρυλική αλήθεια της Αντιστοιχίας μέσα στους κόσμους και στα όντα.
Ο νόμος αυτός διαφεντεύει και το δικό μας κόσμο και τα δικά μας τα ανθρώπινα μορφικά πλάσματα. Αυτές τις αντιστοιχίες και τις αναλογίες, που πιο πάνω έγραψα, αποκαλύπτουν οι μυήσεις, με το δικό τους τρόπο. Κάθε Μύηση χρησιμοποιεί ένα δικό της σύστημα, για να αποκαλύψει τα βάθη και τα πλάτη, τα ύψη και τα μήκη των απείρων αντιστοιχιών, που ενυπάρχουν μέσα στους μορφοποιημένους κόσμους. Καμιά μορφή δεν είναι δυνατό να δει το φως της μορφοποίησης της, αν δε συναποτελεστεί από τις άγιες αντιστοιχίες.
Πρωταρχικός λοιπόν σκοπός των εσωτερικών μυήσεων είναι να αποκαλύψει στο μυούμενο τις άπειρες αντιστοιχίες, μέσα στις οποίες βρίσκουν την ευκαιρία να μορφοποιηθούν οι κόσμοι και τα όντα. Αυτές τις απαραίτητες αντιστοιχίες κατευθύνει και διοικεί με εσωτερικούς νόμους ο ΜΕΓΑΣ ΝΟΥΣ. Όποιος ανέρχεται ψηλά στην εσώτερη μύηση, αντιλαμβάνεται την παρουσία παντού και πάντοτε του Μεγάλου αυτού Νου, που έχει αριστοτεχνικά σχεδιάσει τα αίτια, που θα παρουσιάσουν τα απαραίτητα αποτελέσματα.
Η εσώτερη Μύηση δίνει την ΚΛΕΙΔΑ ΑΥΤΩΝ ΤΩΝ ΓΝΩΣΕΩΝ. Ο μύστης πια, γνωρίζει τα αποτελέσματα κάθε αιτίας και μάλιστα κατέχει σε πάμπολλες περιπτώσεις τις λεπτομέρειες των αποτελεσμάτων. Οι άνθρωποι τους ονομάζουν προφήτες, διδασκάλους, άγιους, σοφούς κ. τ. λ., όμως στο βάθος δεν είναι τίποτα άλλο παρά οι σωστά και αληθινά μυημένοι από ιεροφάντες άξιους, που έφεραν σε επαφή το ΑΘΑΝΑΤΟ ΖΩΟ με την Αιώνια ΜΟΝΑΔΑ. Αποκάλυψαν στους μυημένους το αληθινό σύστημα της επαφής της αθάνατης ψυχής με την πηγή της γέννησης της. Φέρνουν σε επαφή από τη ζωή αυτή το γιο με τον Πατέρα.
Εφ’ όσον η φιλοσοφία έχει σαν σκοπό της να βρει, τα ριζώματα πάντων, όπως ο Εμπεδοκλής μας λέγει, δεν είναι αρκετό να χρησιμοποιεί συνέχεια για τούτο τον ορθολογισμό. Ακόμα δεν πρέπει να βασίζεται στις θεωρίες που καθιερώθηκαν με βάση τον ορθολογισμό και τους συλλογισμούς που ο άνθρωπος σχηματίζει με την, ΞΗΡΑ ΤΟΥ ΛΟΓΙΚΗ. . . Πρέπει να προχωρεί θαρραλέα πέραν του νου και της νόησης, όπως ο Πλωτίνος λέγει διά μέσου του μαθητού του Πορφυρίου. Να δε η φράση που παραμένει σταθμός της έσω δράσης – σκέψης. «Υπερδραμείν υπέρ την επιστήμην» Λένε τότε και η αλήθεια φτάνει δίχως τις γνώριμες προϋποθέσεις της νόησης και του ψυχρού μας λογικού.
Αυτό γίνεται σπάνια βέβαια, αλλά τόσες φορές αποδειγμένο, που έχει γίνει νόμος. . . Όταν η ψυχή εξαίφνης φως λαβή. . . Για τούτο είναι επικίνδυνο να προχωρεί κανείς μόνο με την ψυχρή του λογική, που σαν πρωταρχικό της οδηγό κατέχει ΜΟΝΟΝ τις πληροφορίες των πέντε μας αισθήσεων. Η συνείδηση – εγρήγορση, η εξωτερική ζωή μας, κρίνει και συγκρίνει τα φυσικά φαινόμενα, φέρνοντας στο νου, στη νόησή μας, τα της σύγκρισης αποτελέσματα. Όμως αυτό δεν καλύπτει το όλο της αλήθειας. Άπειρα γεγονότα ΔΙΑΦΕΥΓΟΥΝ της συνείδησης – εγρήγορσης – λογικής το δίχτυ. Συλλαμβάνονται μόνο από το υποσυνείδητο. Η υποσυνείδηση αλιεύει όλα όσα η αδελφή της συνείδηση αδυνατεί να συλλάβει.
Όταν ο άνθρωπος μυηθεί κατάλληλα, τότε το υποσυνείδητο προωθεί πολλές μαρτυρίες… στη συνείδηση και γίνονται κτήμα της λογικής υπερούσιες καταστάσεις. Μύηση αληθινή χαρακτηρίζουμε τη δυνατότητα του ταυτισμού της συνείδησης με την υποσυνείδηση. Εάν η ψυχή (υποσυνείδηση) κοινωνεί με τη νόηση μας (συνείδηση μας) τότε η δεύτερη ακούει τη ροή της μόνιμης διέλευσης του ιερού ήχου η των απρόσιτων ακτινοβολιών για τους άλλους. Οι δυναμοενέργειες αυτές είναι παράγωγα της εντελέχειας η της ουσίας της ζωής η του αειζώου πυρός η του είδους και της μορφής η του πνεύματος. Μέσα τους δε, περιέχουν πληροφορίες άλλων παλμοδονήσεων της ύλης, που μεταβάλλουν τον απλό συνάνθρωπο σε πάνσοφο…
Η εσώτερη Μύηση είναι η αποκαλύψη της ύπαρξης εσώτερων αοράτων κόσμων, που κατά την τάξη της ανόδου και εξέλιξης είναι ανώτεροι σε πνευματικότητα του φυσικού μας κόσμου. Ακόμα η εσώτερη Μύηση διδάσκει τα μέσα και τον τρόπο της επαφής του φυσικοανθρώπου με τους ανώτερους από κάθε πλευράς πνευματοκόσμους αυτούς. Για να μυηθεί ένας συνάνθρωπος στα εσωτερικά μυστήρια, πρέπει πρώτα να διδαχθεί να μάθει τι είναι τα μυστήρια αυτά.
Ύστερα να νοιώσει την ανάγκη να γίνουν βιώματα αυτού του είδους τα μυστήρια. Γιατί είναι μυστήριο να μάθει ένας άνθρωπος, πως πέραν από το φυσικό μας κόσμο υπάρχουν και άλλοι κόσμοι, λεπτότεροι και πιο ταχυπαλμοδονούμενοι από το δικό μας κόσμο.
Όμως τα όντα που μέσα τους υπάρχουν, είναι το ίδιο πιο εξελιγμένα και ανώτερα αν και υπάρχουν εξαιρέσεις. . . όπως τα όντα που εγκλωβίζονται στα κατώτερα σημεία του αστρικού γειτονικού μας κόσμου, της δωδέκατης διάστασης, σαν αριθμούμε από τη δεκάτη τρίτη την εξώτερη τη δική μας προς τα μέσα.
Αλλά το θέμα μας δεν τελείωσε. Η Μύηση σκοπεύει και τον ίδιο άνθρωπο. Η εσώτερη Μύηση αποκαλύπτει τις σχέσεις συνείδησης – υποσυνείδησης. Ψυχής και φυσικού μας κόσμου. Σχέσεις ψυχής και νόησης. Εδώ το μυστήριο είναι πολύ πιο μεγάλο απ’ ότι μπορείτε να φανταστείτε. Με λίγα λόγια υπάρχει μέσα στο ίδιο είναι μας μία απίστευτα μεγάλη απόσταση ανάμεσα συνείδησης και υποσυνείδησης. Αυτός που μυείται, εκπαιδεύεται να κοινωνεί με την ψυχή του. Αυτό τα αθάνατο κομμάτι μας έχει μαζί του ένα απέραντο αρχείο, που μέσα του φιγουράρουν χιλιετηρίδων πράξεις και γνώσεις μιας πολυάριθμης σειράς φυσικοϋπάρξεων μας.
Ο ταυτισμός του νου μας με την πολύπειρη ψυχή μας είναι ένα μεγάλο γεγονός, που αν πραγματοποιηθεί κάποια στιγμή από τον άνθρωπο, φέρνει στην επιφάνεια παλιότερες καταστάσεις, που συμπληρώνουν τα κενά, τα αλλεπάλληλα ερωτηματικά και τα ακατανόητα του κόσμου μας φαινόμενα, όπως τα αποτελέσματα του νόμου της ανταποδοτικής δικαιοσύνης, του νόμου της ελευθέρας βούλησης και του νόμου της ΠΡΟΫΠΑΡΞΗΣ.
Σκοπός των μυστηρίων ήταν και πάντα είναι, μαζί με τις αποκαλύψεις για την κοσμογονία και την οντολογία, η ταύτιση ψυχής και Νου. Το μεγάλο μυστήριο αυτής της επαφής κάνει την ιερή μετάδοση του ψυχικού αρχείου (του αιωνίου) προς το φυσικοσωματικό, εκείνο της παρούσας ζωής μας. Για να πραγματοποιηθεί αυτό, η ταύτιση ψυχής και νου, χρειάζεται μία ειδική εκπαίδευση ο άνθρωπος, αφού φυσικά είναι ανάλογα εξελιγμένος.
Η βαθύτερη έννοια αυτών που γράφω είναι, να πραγματοποιηθεί η διαχώριση ψυχής από το σώμα. Όταν η ψυχή συγκεντρωθεί στο βασικό σημείο που εδρεύει, στον υποθάλαμο του κρανίου μας, τότε μπορεί σαν ένα σώμα ανεξάρτητο να διαχωριστεί από το σώμα και να πετάξει, δεμένη με τις δύο αιθερικές κλωστές, που ξετυλίγονται από τους δύο αιθερικούς μετωπικούς (μετωπιαίους) λοβούς. Ο χωρισμός αυτός προϋποθέτει μία ιδιαίτερη αξιοσύνη του ανθρώπου, να συγκεντρώνει τη διαχυμένη ψυχή, που βρίσκεται σκορπισμένη σ’ όλα τα σημεία του φυσικού φορέα της, του σώματος μας.
Αυτή την αποκάλυψη θα περιέχει για πάντα το πρώτο αυτό μάθημα της εσώτερης Μύησης. Την αποκάλυψη της διάχυσης σ’ όλο το φυσικό μας σώμα της ακατάλυτης ψυχής. Ναι φίλε μου αναγνώστη. Η ψυχή μας μεταξύ των άλλων μυστηρίων που μας κρύβει, είναι και τούτο εδώ, το μεγάλο μυστήριο της κάλυψης όλου του φυσικού μας σώματος – επενδύτη. Δίχως να κόβεται, να διαιρείται, να επιμερίζεται, έχει την ιδιότητα να επεκτείνεται, να ξαπλώνεται σ’ όλο το φυσικό μας σώμα, ώστε να βρίσκεται σε επαφή στα γεγονότα – φαινόμενα που λαβαίνουν χώρα.
Να γιατί η συγκεντρώση της από τον ίδιο άνθρωπο στο βασικό σημείο της έδρας της, στον εγκέφαλο, είναι θέμα δύσκολο και έχει ανάγκη μιας ιδιαίτερης εκπαίδευσης, της ειδικής εκπαίδευσης για την απορρόφηση της από τα διάφορα σημεία του φυσικού φορέα μας. Αυτοί που έχουν εκπαιδευτεί πάνω στα θέματα αυτά, αυθυποβάλλονται για την ψυχική συγκέντρωση τους και την πετυχαίνουν, αφού περιπέσουν στην εγκοίμηση (ύπνωση τεχνητή) ή με τη διαλογιστική ανάβαση (βλέπε το εσωτερικό κλειδί, Διαλογισμός).
Όμως υπάρχουν οι διαλεχτοί συνάνθρωποι, που συγκεντρώνουν στα δευτερόλεπτα τον ψυχικό τους κόσμο στην έδρα του και πέφτουν στην υποσυνείδητη κατάσταση, αυτή του χωρισμού της ψυχικής υπόστασης από το φυσικό μας σώμα, τη γνώριμη εγρήγορση. Χιλιάδες φορές μέσα στο χρόνο πετυχαίνουν την εγκατάλειψη του φυσικού φορέα από τη ψυχή τους. Τι όμως πετυχαίνουν με το κατόρθωμα τους αυτό; Αυτό που πετυχαίνουν είναι το μεγαλύτερο μυστήριο της φυσικής ζωής μας.
Ο χωρισμός αυτός δίνει ευθύς αμέσως στην ψυχή τη δύναμη να χρησιμοποιεί και τις εκατόν τρεις ΥΠΕΡΑΙΣΘΗΣΕΙΣ ΤΗΣ, μέσα στις οποίες πρωτεύουσα θέση κατέχουν οι ΠΡΩΤΕΣ ΔΥΟ. Η πνευματική δράση (διόραση) και η πνευματική ακοή (διακοή). Το επίτευγμα είναι μεγάλο και αξίζει τον κόπο να το περιγράψουμε στο μαθητή. Με τις δύο μόνον αυτές υπεραισθήσεις ο θνητός γίνεται προς στιγμή ΑΘΑΝΑΤΟΣ και εισέρχεται πολλές φορές στη βασιλεία των ουρανών.
Σ’ αυτή τη φάση της ανάβλεψης ο άνθρωπος στερεοποιεί τις υπεραισθήσεις της ψυχής και τις χρησιμοποιεί να διαπεράσει όλα τα εμπόδια του φυσικού μας κόσμου, όλο το διαχυμένο τούτο σύμπαν, από το ένα άκρο ως το άλλο άκρο του και να γνωρίσει από πρώτο χέρι τους γαλαξίες με τα αστρικά συστήματα τους. Μέσα εκεί μπορεί να βρει τα κατά διάφορο τρόπο μορφοποιημένα όντα, που δεν παύουν να είναι ψυχές μορφοποιημένες και εκδηλωμένες.
Μπορεί συνάμα να δεχτεί όλους τους τύπους των ακτινοβολιών, που φτάνουν στο φυσικό μας σύμπαν από άλλα εσωτερικά συστήματα κόσμων και να ανταποκριθεί σ’ αυτού του τύπου τους ερεθισμούς.
Να πληροφορηθεί και να γνωρίζει σε κάθε στιγμή τι ακριβώς συμβαίνει και τι γίνεται στο φυσικό μας σύμπαν και τι περίπου γίνεται ανάμεσα στην ύλη και στην αντιύλη, από ηχητικής πλευράς. Αυτή η ακουστική πληρότητα ήταν κάποτε κτήμα του ανθρώπου πριν πέσει ο άνθρωπος στην ειδωλολατρεία της ταύτισης του με την ύλη μας.
Ακόμα με την πνευματική μας ψυχοόραση, μπορούμε να στραφούμε στις άλλες διαστάσεις και να γνωρίσουμε τα άπειρα μυστήρια των κόσμων αυτών και των όντων που μέσα τους ζουν. Αυτά όμως για να πραγματοποιηθούν, πρέπει να λάβει μέρος ο χωρισμός ψυχής και σώματος. Πρέπει δηλαδή να συγκεντρωθεί το όλο είναι της ψυχής μας από το σώμα μας στην έδρα της. Απλούστερα πρέπει να πάψει το ενδιαφέρον της ψυχής μας να απορροφάται από το σώμα μας. Ύστερα να λάβει χώρα ο μεγάλος χωρισμός.
Ανάμεσα στο χρόνο της συγκέντρωσης της ψυχής μας και της αναχώρησης της γίνεται η χρησιμοποίηση από τον άνθρωπο αυτόν που κατόρθωσε να συλλέξει την ψυχή από το σώμα του στο κρανίο του (υποθάλαμο) των υπεραισθήσεων, διόρασης και διακοής. Όσο ο άνθρωπος είναι κατάλληλα γυμνασμένος, τόσο κρατά περισσότερο αυτή τη κατάσταση, που στα χρονικά της όρια χρησιμοποιεί τις δύο αυτές τουλάχιστον υπεραισθήσεις, την πνευματοακοή και την πνευματοόραση.
Απ’ όλα αυτά ο μαθητής καταλαβαίνει πως ο χωρισμός Ψυχής και φυσικού φορέα (σώματος) είναι βαθύ μυστήριο. Ο εκπαιδευμένος όμως άνθρωπος κατορθώνει να χρησιμοποιήσει στο μεταίχμιο αυτό της αναχώρησης της ψυχής, τις υπεραισθήσεις της ψυχής και να τις χρησιμοποιεί ημισυνειδητά. Να ποιο είναι το μυστήριο που σας αποκαλύπτω. Το να μπορείς να παραμένεις σε μία ημισυνειδητή κατάσταση και να ενώνεις μ’ αυτή τις ψυχικές σου ιδιότητες, εισέρχεσαι μέσα στην ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΜΥΗΣΗ.
Αλλά για να το κατορθώσει αυτό ο άνθρωπος, πρέπει να εκπαιδευτεί κατάλληλα. Την ώρα που η συνείδηση αποχωρεί να την κρατά και ταυτόχρονα να ανεβάζει την ψυχική συγκέντρωση και να ΤΑΥΤΙΖΕΤΑΙ ΜΑΖΙ ΤΗΣ. Αυτά για να πραγματοποιηθούν θέλουν εκγύμναση και ειδική κατεύθυνση και ανάλογες υποδείξεις και συμπληρώσεις από ένα ειδήμονα Δάσκαλο στο ΕΙΔΙΚΟ ΘΕΜΑ ΑΥΤΟ, της ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ ΚΑΙ ΥΠΟΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ.
Πιστεύω τώρα να έχετε εννοήσει τι ακριβώς είναι η εσώτερη Μύηση. Εσώτερη μύηση είναι η γνώση και η πραγμάτωση των κρύφιων και άρρητων μυστηρίων της ΠΑΝΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ.
Αυτό για να πραγματοποιηθεί, πρέπει να λάβει ενεργό ρόλο η μέσα μας ψυχή. Αυτή διαθέτει τις εκατόν τρεις υπεραισθήσεις, που μ’ αυτές ο άνθρωπος μπορεί να φτάσει εκεί που ο θεάνθρωπος μας είπε.
Μπορείτε, μας είπε, να κάνετε και εσείς ό, τι κάνω και εγώ. Αρκεί να έχετε την πίστη για τα περίεργα φαινόμενα αυτά. Πίστη είναι η ψυχική δύναμη. Είναι η ψυχική κυριαρχία. Είναι η Βασιλεία των ουρανών μέσα στο φυσικό κουφάρι μας.
Η εσώτερη Μύηση διδάσκει τον τρόπο της μεταρσίωσης αυτής. Ναι μπορεί ο εκπαιδευμένος άνθρωπος, δίχως να είναι ανάγκη να γίνει ασκητής να χρησιμοποιήσει την ψυχή του ή απλούστερα, θα έλεγα, να χρησιμοποιήσει τις υπεραισθήσεις της ψυχής του, για την πνευματική του όραση και την πνευματική του ακοή. Σας επαναλαμβάνω, πως αυτό πετυχαίνεται την ώρα που η ψυχή παίρνει τη σκυτάλη από τη συνείδηση και πριν απόλυτα κυριαρχήσει δανείζει τις υπεραισθήσεις της στη συνείδηση.
Μπροστά μας έχουμε μία τεχνική ανώτερη, που φυσικά βασίζεται πάνω στην εμπειρία και στην εξέλιξη του ανθρώπου. Για να πραγματοποιηθεί αυτή η ταύτιση ψυχής και Νου, χρειάζεται μία ιδιαίτερη ΠΡΟΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΤΟΥ ΥΠΟΨΗΦΙΟΥ για διόραση και διακοή. Αυτή η προπαίδευση είναι θέμα ηθικόπλασης και ηθικοπαρασκευής του υποψηφίου για Μύηση.
Αλλιώτικα δεν είναι εύκολο στον οποιοδήποτε συνάνθρωπο, να ΠΑΓΙΔΕΥΕΙ ΤΙΣ ΥΠΕΡΑΙΣΘΗΣΕΙΣ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΚΑΙ ΝΑ ΤΙΣ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΣΕΙ ΣΤΗ ΣΥΝΕΙΔΗΤΗ ΤΟΥ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ. Μία όμως προετοιμασμένη ανθρωποψυχή ΜΠΟΡΕΙ να φτάσει στο περιζήτητο αυτό σημείο της ημιεγρήγορσης και της εγκοίμησης. Μπορούμε ακόμα να την ονομάσουμε τούτη τη στιγμή, ημισυνείδηση και ημιϋποσυνείδητη κατάσταση. Μία μόνο τρίχα χωρίζει τις δύο αυτές καταστάσεις, που λέγεται επιβολή πάνω στην ψυχή η κυριαρχία ψυχική, με έντονη διοίκηση του φυσικού φορέα ΜΟΝΟΝ από τις δύο η περισσότερες καμιά φορά υπεραισθήσεις της ψυχής.
Στην αρχαιότατη Αίγυπτο, αποκαλούσαν τη χρονική αυτή διάρκεια ΣΩΘΙΚΗ ΠΕΡΙΟΔΟ. Λάβαινε χώρα συμβολικά κάθε 1461 (χίλια τετρακόσια εξήντα ένα) χρόνια. Τα 1461 χρόνια είναι 1+4+6+1= 12 =1+2=3. Αυτό σημαίνει πως ύστερα από 3X11=33 γίνεται το μυστήριο αυτό. Πρέπει ο άνθρωπος να διέλθει τις τρεις εντεκαετίες του, δηλαδή τα τριάντα τρία (33) χρόνια του, για να μπορέσει με το τέλειο πια φυσικό του σώμα, να κρατήσει η να δέσει την ψυχή πριν χωριστεί από το σώμα.
Τώρα ας έλθουμε στην περίφημη κάθαρση των μυστηρίων. Όπως καταλαβαίνετε, πρόκειται για προετοιμασία του φυσικού φορέα και για ταυτόχρονη εκπαίδευση της ψυχής κατά την ώρα της συσπείρωσης της στον υποθάλαμο. Μέσα στην Ελληνική Μυθολογία, βλέπουμε πολλές κλοπές που γίνονται από θεούς, διαφορετικών πραγμάτων. Αν ξέραμε πως ο Δίας είναι η ψυχή και οι θεοί διάφορες ιδιότητες της ψυχής, τότε εύκολα θα νοιώθαμε αυτό το μυστηριακό επίτευγμα της δέσης της ψυχής πριν φύγει ή πριν αντικαταστήσει απόλυτα τη συνείδηση.
Να τι διδάσκει ο ιεροφάντης και να τι επιδίωκε κατά την κατάλληλη ώρα της μύησης, όταν η ψυχοσυγκίνηση είχε φτάσει στα κατάλληλα σημεία. Μόλις αυτό κατορθωνόταν, αμέσως ο υποψήφιος μύστης έβλεπε ο ίδιος μπροστά του με τη διόραση τους κόσμους που επιθυμούσε. Ο Ορφέας κατεβαίνοντας στα υποχθόνια βασίλεια. Ο Αχιλλέας και ο αγαπητός μας Οδυσσέας. Αυτές οι ψυχοκαταστάσεις παρέχουν στον ερευνητή την ευκολία να διαπιστωθεί πως πρόκειται για εσωτερικές μυήσεις, που ο θείος Όμηρος κατείχε και δίδασκε.
Ολόκληρη η Ελληνική Μυθολογία είναι Μύηση. Μία απέραντη και υψηλή μύηση, προς όλες τις κρυμμένες στον άνθρωπο αλήθειες. Με τη βοήθεια των υπεραισθήσεων της ψυχής μπορεί ο άνθρωπος βρισκόμενος στη συνειδητή του κατάσταση, να διερευνήσει και να γνωρίσει τους αόρατους και απρόσιτους για τη συνειδητή του φύση κόσμους. Αυτή είναι η εσώτερη Μύηση και για τη Μύηση αυτή προσέρχονταν στην αρχαιότητα όλα τα ψηλά πνεύματα να μυηθούν και να γνωρίσουν τα αόρατα και τις κρυμμένες μέσα τους αλήθειες.
Η πρακτική εκπαίδευση μπορεί να γίνει από κάθε συνάνθρωπο, που έχει τη μεγάλη έφεση του ΕΙΔΕΝΑΙ. Όλοι οι γνωρίσαντες στην αρχαιότητα και στην εποχή μας το μυστήριο αυτό της πνευματικοψυχικής διόρασης και ακοής, συμφωνούν στην ΑΣΚΗΣΗ του υποψηφίου για τη Μύηση. Μα τι είναι επί τέλους αυτή η άσκηση; Όπως καταλαβαίνετε, είναι η απομάκρυνση από τις χαμηλές σκέψεις του ανθρώπου. Επιθυμίες που αποσκοπούν στη συγκέντρωση γήινων αγαθών, εμποδίζουν πρώτα την ψυχική συσπείρωση η επαναφορά στην ίδια την ουσία της ψυχής, από την περιβόητη σε μας ΔΙΑΣΠΟΡΑ ΤΗΣ.
Εφ’ όσον η διασπορά έλκει την Ψυχή στα επί μέρους αιθερικά και φυσικά σημεία του είναι μας, η συνάθροιση της σε μία ουσία ολοκληρωμένη είναι δύσκολη αν όχι ακατόρθωτη. Ύστερα απ’ όλα αυτά δημιουργείται μία ανάγκη εκπαίδευσης για τη συσπείρωση της ουσίας της ψυχής. Αυτό πετυχαίνεται, όπως σας έγραψα, όταν και εφ’ όσον οι σκέψεις του φυσικοανθρώπου βρίσκονται αντίθετες με τη σύνθλιψη από την ύλη.
Τώρα ξέρουμε το δρόμο της ανάβασης. Γνωρίζουμε πως έρχεται η διόραση και η διακοή και πιθανόν και άλλες υπεραισθήσεις στην ίδια ημισυνειδητή ζωή μας. Να τι διδάσκει η εσώτερη Μύηση και να τι κατορθώνει να φέρει στον άνθρωπο, το θνητό αυτό κατασκεύασμα της δημιουργίας. Μυούμαι σημαίνει, πως διδάσκομαι τον τρόπο που να μου ανθίζουν τουλάχιστον δύο από τις υπεραισθήσεις μου, την ψυχοόραση μου και την ψυχοακοή μου.
Είναι τεχνική προπαρασκευή στον άνθρωπο αυτό το επίτευγμα. Είναι όμως ακόμα και ψυχική έφεση και φυσικά ψυχική εξέλιξη, όπως πιο πάνω σας ανέφερα. Τώρα μπορείτε να ανοίξετε τα φτερά σας και να προσέλθετε στη ΜΥΗΣΗ. Οι πόρτες είναι ανοιχτές και η μύηση σας περιμένει. Πρόκειται για την εσώτερη μύηση. Πρόκειται για την άγια ώρα της ΜΥΣΤΙΚΗΣ ΣΑΣ ΕΝΩΣΗΣ με τον έσω κόσμο σας. Πρόκειται για το μυστήριο των μυστηρίων. Ελάτε στη μύηση των άρρητων και κρύφιων…
ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΜΑΡΓΙΩΡΗΣ
