από τον Άγγελο Πατσιά για το tedxthessaloniki.com
Όταν μου ζητήθηκε να γράψω για τη δύναμη του +συν σκέφτηκα εξ αρχής ότι θα ήταν ένα σχετικά απλό και εύκολο έργο.
Όσο κάθομαι μπροστά από τον υπολογιστή και προσπαθώ να γράψω δυο-τρεις λέξεις τόσο δυσκολότερο μου φαίνεται να μιλήσω για κάτι που στην αρχή φάνταζε δεδομένο. Με κάνει να αναρωτιέμαι γιατί αυτή η τόσο μικρή λέξη μου προκαλεί τόσο πονοκέφαλο.
Σκέφτομαι πως κανονικά θα έπρεπε να τρέχει το δάχτυλο ροδάνι πάνω στο πληκτρολόγιο και να αναφέρεται με ενθουσιασμό για λέξεις όπως τη συνεργασία, τη συναίσθηση, τη συνέργεια και
Φταίει που όταν καλείσαι να γράψεις τη γνώμη σου για ένα θέμα σαν και αυτό σκέφτεσαι όλες εκείνες τις στιγμές που στη καθημερινότητα σου το απαξίωνες. Που θέλησες να βαδίζεις μόνος αντί να μοιραστείς μια χαρά ή ένα βάρος με κάποιον άλλον, που δεν άνοιξες τα αυτιά να ακούσεις, που γύρισες το βλέμμα από μια προβληματική κατάσταση γιατί θεώρησες ότι δε σε αφορά, ότι δεν είναι για σένα. Όσο περνάει λοιπόν η ώρα σκέφτομαι ότι το συν έχει γίνει πια μια λέξη υπέρβασης. Έχασε τη φυσικότητα της, με την οποία διακατέχονται όλα τα πλάσματα του πλανήτη έκτος από τον άνθρωπο, και θέλει πια προσπάθεια για να την κατακτήσεις.
Γιατί αν κάτι πήγε στραβά στους σύγχρονους καιρούς “των ευκολιών και των ανέσεων που ζούμε” είναι ότι στη διαδρομή ξεχάσαμε τις ρίζες μας, που είναι άρρηκτα συνδεδεμένες με τις ρίζες κάθε άψυχου και έμψυχου όντος επάνω σε αυτόν τον πλανήτη. Βυθιστήκαμε στη μοναξιά ακόμα και σε καιρούς που ο μόνος χάνεται. Και τώρα; Μοιραστήκαμε. Διχαστήκαμε.
Γεννήσαμε αντί-κινήματα που με τη σειρά τους γέννησαν και άλλα αντί-κινήματα και αυτά με τη σειρά τους και άλλα μέχρι που ξεχάσαμε να γεννούμε γιορτές. Γιορτές για τη ζωή, γιορτές για την αγάπη, γιορτές για τον αέρα που αναπνέουμε, γιορτές για να αλλάξουμε τον κόσμο από τη βάση του και όχι για να ξύνουμε μονάχα την καμένη επιφάνεια.
Είναι πραγματικά δύσκολο να αλλάζεις τον κόσμο με τη δύναμη του +συν αλλά με μια καλημέρα τη φορά, σιγά σιγά θα ακούγονται μονάχα καλημέρες.
Πηγή: Καλά Νέα
