Ο Μάκης Καλαράς τρώει τούμπες, αλλά δεν το βάζει κάτω. Δεν είναι ένας συνηθισμένος 36άρης. Του αρέσουν τα δύσκολα, η αδρεναλίνη τον εξιτάρει και μπορεί τα εμπόδια που καλείται να υπερπηδήσει σε καθημερινή βάση να είναι πολλά, αλλά έχει μάθει να βλέπει τις δυσκολίες ως προκλήσεις.
Με ένα αργυρό μετάλλιο από τους Παραολυμπιακούς Αγώνες του 2004 στη συλλογή του και δύο Πανευρωπαϊκά ρεκόρ στο ενεργητικό του, ο πρώην δισκοβόλος θέτει πλέον νέους, υψηλότερους στόχους. Αυτή τη φορά, θέλει να πάρει το sit ski του και να δαμάσει τα βουνά της Ρωσίας, συμμετέχοντας στη Χειμερινή Παραολυμπιάδα, 10 ολόκληρα χρόνια μετά τη διάκρισή του στην Αθήνα.
Ενα ατύχημα σε ηλικία 17 ετών, που επιφέρει κάταγμα στη σπονδυλική στήλη και παραπληγία, μπορεί να καθηλώσει κάποιον σε αναπηρικό καροτσάκι ή να τον καθίσει στην καρέκλα του σκι. Ο Μάκης δεν θα μπορούσε παρά να προτιμήσει το δεύτερο. Από την ημέρα που πήρε αυτή την απόφαση, ξυπνάει –όποτε το επιτρέπουν οι συνθήκες- στις 5 το πρωί, μπαίνει στο αμάξι του και οδηγεί μέχρι τον Παρνασσό για να κάνει την καθιερωμένη προπόνηση στο άθλημα που τον γεμίζει περισσότερο από όλα.
Μικρότερος είχε ασχοληθεί με την ελληνορωμαϊκή πάλη και αργότερα –μιας και το τροχαίο δεν στάθηκε ικανό να τον σταματήσει- καταπιάστηκε με το χορό και το μπάσκετ σε αμαξίδιο, την κολύμβηση, την άρση βαρών επί πάγκου και τη δισκοβολία, για να καταλήξει στις καταβάσεις στα χιόνια.
Οταν φτάσει στο βουνό, οι κινήσεις γίνονται μηχανικά. Μπαίνει στο sit ski, ανεβαίνει στα λιφτ και αφού βρεθεί στην κορυφή, ξεκινά να τρέχει στις πίστες. «Κάθε μέρα έχεις να αντιμετωπίσεις κάτι νέο και αυτό είναι κάτι που με γοητεύει. Διαφορετική ποιότητα χιονιού, διαφορετικές καιρικές συνθήκες.
Η ευχαρίστηση και η αίσθηση απελευθέρωσης όμως, παραμένει ίδια», μου λέει, σε μια προσπάθεια να εντοπίσει τα σημεία που τον κέρδισαν στο καθιστό σκι βουνού. «Ξεκίνησα να μαθαίνω τα μυστικά του αθλήματος από έναν προπονητή, μετά αναζητούσα βιντεάκια στο you tube, καθώς στην Ελλάδα δεν υπήρχε άλλος που να ασχολείται με το συγκεκριμένο σπορ και στη συνέχεια ταξίδεψα στο εξωτερικό για να δω πως το κάνουν οι υπόλοιποι», εξηγεί.
Πάντως, αν και το σκι για έναν άνθρωπο με κινητική αναπηρία φαίνεται να έχει έναν υψηλότερο βαθμό δυσκολίας, ο Μάκης δεν διστάζει να το παρουσιάσει ως παιχνιδάκι. «Οταν πέσω, σηκώνομαι μόνος μου και δεν χρειάζομαι κάποιον δίπλα μου. Στο μόνο σημείο που ζητάω βοήθεια είναι τα πέντε σκαλοπάτια, πριν φτάσω στις πίστες», προσθέτει χαμογελώντας. «Εδώ ειδικά, όλοι μου λένε “ναι ρε φίλε να σε ανεβάσω” και το πρόβλημα λύνεται. Στο εξωτερικό αντίθετα, οι σκιέρ είναι πιο τυπικοί και δεν εμπλέκονται στη διαδικασία, μάλλον επειδή φοβούνται ότι θα πέσω από τα χέρια τους και θα τραυματιστώ», καταλήγει.
Στην Ελλάδα όμως, όσο πρόθυμοι κι αν είναι οι συναθλητές του, υπάρχουν άλλα εμπόδια. Τα κλειστά κέντρα για προπόνηση δεν είναι καν στα σκαριά και οι χιονοδρομικοί προσομοιωτές μοιάζουν να είναι βγαλμένοι από σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Έτσι, ο μοναδικός αθλητής που ασχολείται με το καθιστό σκι βρίσκεται σε αναζήτηση χορηγού, καθώς τα έξοδα για τα ταξίδια αλλά και τον εξοπλισμό είναι πολλά. «Γιατί να επενδύσει χρήματα κάποιος σε εσένα;», τον ρωτάω. «Για να διαφημιστεί», μου απαντά αφοπλιστικά, χωρίς να αναφερθεί σε τυχόν ηθικά διδάγματα και μηνύματα που ενδεχομένως να περνά με τον τρόπο ζωής του.
Πηγή: Καλά Νέα
