Μια λευκή σελίδα είναι πάντα πρόκληση για ένα συγγραφέα. Θυμάμαι τον εαυτό μου, παιδί ακόμη, να νοιώθει ένα ρίγος προσμονής μπροστά σε κάθε άγραφο φύλλο χαρτιού. Πόσα θαυμαστά πράγματα μπορούν να αναδυθούν μέσα από αυτό! Η κενότητα του, του προσδίδει την ελευθερία να περιέχει τα πάντα!
Το ίδιο φαντάζομαι συμβαίνει και σε κάθε ζωγράφο μπροστά σ’ έναν άδειο καμβά ή στον γλύπτη που στέκεται απέναντι στο ακατέργαστο υλικό του, ό,τι κι αν αυτό είναι, αλλά και σε κάθε δημιουργό γενικότερα.
Υπάρχει όμως κι ένα άλλο ακατέργαστο “υλικό”, ασύλληπτης αρχαιότητας, μπροστά στο οποίο ο άνθρωπος ένιωθε πάντα δυνατό ρίγος. Το νιώθει ακόμη και τώρα, κάθε φορά που η προσοχή του αποσπάται για κάποιο λόγο από τα πεζά δρώμενα της καθημερινότητας, καθώς ο καθένας μας έχει την επίγνωση της ύπαρξής του, έστω και ασυνείδητα. Μια επίγνωση που είναι λίγο πιο κοντά στην επιφάνεια σε όλους τους καλλιτέχνες.
Δικαιολογημένα, ίσως αναρωτιέστε ποιο είναι επιτέλους αυτό το υλικό; Πώς το λένε;
Χμ… τώρα καταλαβαίνω γιατί οι σοφοί του κόσμου χρησιμοποιούσαν αλληγορίες και μύθους. Πώς να πεις για το Ανείπωτο, πώς να στριμώξεις μέσα σε λέξεις το Χάος, πώς να βρεις την αρχή και το τέλος της Αβύσσου;
Ευτυχώς δεν είναι απαραίτητο στην προκειμένη περίπτωση να ασχοληθούμε με την έννοια του Χάους, αν και παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον όχι μόνο από φιλοσοφική και κοσμογονική πλευρά, αλλά και από την οπτική της επιστήμης. Το μόνο που χρειάζεται είναι να θυμόμαστε πως αν μην τι άλλο, του αποδίδεται η ιδιότητα της αδιαμόρφωτης εν δυνάμει μη εκδήλωσης.
Έτσι μπορούμε να προσεγγίσουμε πιο “χειροπιαστές” καταστάσεις, λιγότερο ακατανόητες, επικαλούμενοι τη βοήθεια των σοφών μύθων αλλά και της σύγχρονης ορολογίας. Ωστόσο, όπως άλλωστε και για την δημιουργία κάθε καλλιτεχνήματος, δεν αρκεί μόνο η ύπαρξη του υλικού και του δημιουργού. Χρειάζεται κι ένας τρίτος παράγοντας προκειμένου να επιτευχθεί ένα αποτέλεσμα. Αυτό που για τα έργα τέχνης αποκαλούμε έμπνευση, για μια χημική αντίδραση καταλύτη, για την Δημιουργία του Σύμπαντος Έρωτα!
Στην Θεογονία του Ησιόδου, το Χάος, η Γη και ο Έρως αποτελούν την πρωταρχική τριάδα. Αυτές οι μορφές, όπως τις παρουσιάζει ο ποιητής, είναι αυτογέννητες. Αντίθετα με τις δύο πρώτες, ο Έρως δεν γεννά απογόνους. Ενεργεί σαν ορμή που ενώνει τις άλλες δυνάμεις και τις ωθεί σε δημιουργία. Αλλά βέβαια, είναι αυτονόητο πως δεν είναι απαραίτητο να έχει κάποιος διαβάσει Ησίοδο για να συνηγορήσει σ’ αυτό το γεγονός.
Τώρα το κατά πόσο το αντιλαμβάνεται συνειδητοποιημένα ο καθένας, είναι άλλη ιστορία… Ίσως επειδή η γραμμικότητα της λογικής μας σκέψης αδυνατεί να συλλάβει σφαιρικά την Ολότητα της Δημιουργίας. Το ιδανικό θα ήταν μια μη γραμμική προσέγγιση, όσο βέβαια μας επιτρέπει η αποτελεσματικότητα της στην μεταξύ μας επικοινωνία, αλλά φοβάμαι πως στην προκειμένη περίπτωση είναι ο μόνος δρόμος αν θέλουμε να ξεφύγουμε από την πεπατημένη οδό και να ανοίξουμε νέα κανάλια αντίληψης.
Αναφερθήκαμε στο Χάος σαν αδιαμόρφωτη, εν δυνάμει, μη εκδήλωση. Μη προσπαθείτε να το κατανοήσετε αυτό λογικά. Απλά, με την εσωτερική σας όραση, δείτε το! Δείτε το να αργοσαλεύει και να κινείται, ένα Τίποτε μεστό από τα Πάντα. Σαν εκείνο το άγραφο φύλλο χαρτιού. Και σ’ αυτή την πρωταρχική κίνηση νοιώστε την Ύπαρξη της Γης, ως Αρχέγονης Μεγάλης Μητέρας να αναδύεται. Μη σας τρομάζει και μη σας ξενίζει η προοπτική. Είμαστε όλοι, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, παιδιά τους. Κουβαλάμε μέσα μας εξ ίσου κάτι από το Χάος όσο και από Εκείνη.
Όλα αυτά και από μια ανάλογη ψυχοδιανοητική κατάσταση βρισκόμενοι, προσπάθησαν κάποτε κάποιοι ποιητές να συλλάβουν και να αποδώσουν με λέξεις. Και γεννήθηκαν οι μύθοι. Οι Αρχέγονες Δυνάμεις, στην προσπάθεια να κατανοηθούν από την λογική, προσωποποιήθηκαν. Τους δόθηκαν ονόματα και οι ιδιότητες και οι μορφές εκδήλωσης τους έγιναν χαρακτήρες και δραστηριότητες. Το Αδιαμόρφωτο πήρε το πρόσωπο του Χάους, του Ωκεανού, του Κυρίου των Υδάτων. Η πρώτη Μορφή που ξεπήδησε έγινε η Ύλη, ο Πηλός, η Γη. Η Γη ως Μεγάλη Μητέρα αρχικά, ως η χειροπιαστή υλική γη στη συνέχεια. Όμως αν θέλουμε να συνεχίσουμε να αντιλαμβανόμαστε όσο το δυνατόν σφαιρικότερα πρέπει να θυμόμαστε πως ουσιαστικά αυτά δεν διαχωρίζονται. Αλληλεπιδρούν, αλληλεξαρτώνται, είναι το ένα μέσα και μαζί με το άλλο όπως και ολόκληρη η Δημιουργία!
Και ο Έρωτας; Ο Ησίοδος τον κατατάσσει στην πρωταρχική τριάδα αν και κάποιος άλλος μύθος τον θέλει συνοδό ή γιο της Αφροδίτης από τον Άρη, αδελφό της Αρμονίας, του Φόβου και του Δείμου. Όμως ποια είναι η Αφροδίτη;
Κατά μια εκδοχή η Αφροδίτη είναι κόρη του Δία και της Διώνης. Όμως, σε σχόλιο της Μυθολογίας Ι. Κακριδή, διαβάζουμε: «Ο Ωκεανός σαν πρώτος θεός στους κοσμογονικούς μύθους, όπως φάνηκε ήδη, είναι ένα άλλο πρόσωπο του Χάους. …Η Γη αναδύεται από τα νερά του. Αυτή η εικόνα, βασισμένη σε προεπιστημονική εποπτεία πάνω από νησιά και προσχώσεις, είναι σε παγκόσμια κλίμακα το μοναδικό πρότυπο για όσες ιστορίες κάνουν λόγο για νησιά πλωτά, όπως η Αιολία, η Δήλος, η Ρόδος, η Θήρα, η Ανάφη, ακόμη και για τον πασίγνωστο μύθο της αναδυομένης Αφροδίτης. Η πανέμορφη θεά, που αναδύεται από τους αφρούς των κυμάτων, στην αφετηριακή φάση του μύθου δεν μπορεί να είναι άλλη από την ίδια τη Γη, που γεννιέται από τον Ωκεανό.» Είναι δηλαδή, η ίδια Αρχέγονη Πρώτη Μορφή που ξεπήδησε από το Αδιαμόρφωτο.
Και θυμίζω τον μύθο της Αναδυομένης. Όταν η Γη ώθησε τον Κρόνο να ευνουχίσει τον πατέρα του Ουρανό, τα γεννητικά του όργανα έπεσαν στο πέλαγος και τυλιγμένα από αφρούς ταξίδεψαν με τα κύματα από τα Κύθηρα ως την Κύπρο όπου βγήκε «…κρατώντας στο χέρι της ένα άνθος λωτού, τιμημένη όμορφη θεά που θεοί και άνθρωποι τη λένε Αφροδίτη, και έχει ακολουθία της τον Έρωτα και τον Ίμερο». (1)
Η Αφροδίτη λοιπόν δεν είναι άλλο παρά η προσωποποίηση εκείνης της αρχέγονης συμπαντικής ενέργειας που ξεδιπλώθηκε-αναδύθηκε μέσα από το εν δυνάμει ανεκδήλωτο, αυτό που η επιστήμη σήμερα αποκαλεί κβαντικό “αφρό”!
Κατά τον Εμπεδοκλή είναι η κοσμογονική δύναμη που έλκει και συνέχει όλα τα στοιχεία του σύμπαντος και που συνθέτει όλες τις μορφές των όντων μέσα σ’ αυτό.
Ο μύθος μας λέει ακόμη, πως κράταγε ένα λωτό. Ο λωτός είναι το ιερό λουλούδι της φύσης και των θεών και συμβολίζει κατά κανόνα σε όλες τις μυθολογίες το αφηρημένο και το συγκεκριμένο Σύμπαν, όντας το έμβλημα των δημιουργικών δυνάμεων τόσο της πνευματικής όσο και της υλικής.
Μας επισημαίνει με άλλα λόγια τις ιδιότητες αυτής της ενέργειας. ‘‘Μεταφράζοντας’’ το, μας λέει πως είναι εκείνη η ενεργειακή ποιότητα που μορφοποιεί στο πεδίο της ύλης το εν δυνάμει πρότυπο του μη εκδηλωμένου. Εν παρενθέση, στο βορειοδυτικό τμήμα της Κύπρου στα κατεχόμενα, υπάρχει μια πόλη που ονομάζεται Μόρφου!
Στον ινδουισμό είναι η θεά Λακσμί που αναδύεται από τον αφρό της θάλασσας κρατώντας ένα λωτό στο χέρι. Ενώ στον χριστιανισμό, ο λωτός γίνεται ο κρίνος που φέρνει ο Αρχάγγελος Γαβριήλ στην Μαρία.
Όμως στον συμβολισμό ο λωτός εναλλάσσεται και με τον Οκταπέταλο Ρόδακα, ένα ακόμη σύμβολο της Αφροδίτης. Οι Αλχημιστές έκαναν συχνά παραλληλισμούς ανάμεσα στο Ρόδακα και την Φιλοσοφική Λίθο, η οποία επενεργεί όχι μόνο στην μεταστοιχείωση των μετάλλων, αλλά και στην μετουσίωση του ανθρώπου και κάθε μορφή ζωής.
Επιστρέφοντας στο μύθο, πληροφορούμαστε πως η θεά είχε για συνοδεία της τον Έρωτα και τον Ίμερο. Δυο διαφορετικά ονόματα για την ενεργειακή ποιότητα της κατεξοχήν συμπαντικής δύναμης. Σαν να λέμε, η ίδια Ενέργεια στο τετράγωνο! (Ε2)
Έχουμε εν ολίγοις το υλικό (Κβαντικός αφρός ή Χάος ή Νερό), το μέσο (Μορφοποιητική Ενέργεια ή Μεγάλη Μητέρα ή Αφροδίτη) και τον τρίτο παράγοντα (Καταλύτης ή Γονιμοποιός θεός ή Έρωτας-Ίμερος) στο τετράγωνο!
Τώρα το γιατί η “Θεά” επέλεξε να αναδυθεί στην Κύπρο και όχι σε κάποιο άλλο σημείο της διαδρομής θα χρειαζόταν μεγάλη ανάλυση, αλλά επιγραμματικά μπορούμε να αναφέρουμε το γεω-ηλεκτρομαγνητικό πλέγμα που περιβάλλει τον πλανήτη και τους κόμβους σύναψης που δημιουργούνται στα σημεία διασταύρωσης των ενεργειακών ροών. Τα σημεία αυτά είναι γνωστά ως Τόποι Δύναμης και συγκέντρωναν από πάντα το ενδιαφέρον της Ανθρωπότητας και κυρίως των Ιερατείων. Είναι οι τόποι εκείνοι της Γης όπου οι δημιουργικές δυνάμεις είναι κατά κανόνα ρευστές και αέναα μεταβαλλόμενες.
Στο σημείο όμως αυτό θα επιστήσω την προσοχή σας στην εισβολή της Τουρκίας στο νησί της Αναδυομένης, καθώς επίσης και στο Δημοψήφισμα για το “Σχέδιο Ανάν” που διεξήχθη στην Κύπρο τον Απρίλιο του 2004. Ξαφνιαστήκατε; Τότε να σας θυμίσω και πως αποποιηθήκαμε εξ αρχής την γραμμική λογική και πως ΟΛΑ στη Δημιουργία αλληλοσυνδέονται. Και αν δεν το αντιληφθήκατε ακόμη, οι σκέψεις μας ακολουθούν το δικό τους χαοτικό συνειρμό (2), με την ψυχολογική έννοια του όρου, κι εμείς ακολουθούμε. Εναλλάσσουμε τον παραγωγικό (3) με τον επαγωγικό τρόπο σκέψης και… σερφάρουμε στα κύματα!
Απρίλιος λοιπόν. Ο μήνας της Αφροδίτης, σύμφωνα με τις πλατωνικές αντιστοιχίες των θεών και των μηνών. Στον Ζωδιακό, η θεά Αφροδίτη αντιστοιχεί στο ζώδιο του γονιμοποιού Ταύρου! Σε ταύρο μεταμορφώθηκε και ο γονιμοποιός Δίας προκειμένου να απαγάγει την Ευρώπη…
Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ενέκρινε την ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ, με 507 ψήφους υπέρ, 29 εναντίον και 26 αποχές, 9 Απριλίου 2003. Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας κ. Τάσσος Παπαδόπουλος υπογράφει, στις 16 Απριλίου 2003, στην Αθήνα, τη Συνθήκη Προσχώρησης της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Και η Κύπρος, μπήκε στην Ευρωπαϊκή Ένωση την 1η Μαΐου του 2004! Τι σημαίνει αυτό;… Η μετάβαση από την μια ήμερα στην επομένη γίνεται κάθε φορά που τα ρολόγια μας δείχνουν μεσάνυχτα. Και τα μεσάνυχτα πριν από την 1η Μαΐου ανήκουν στην 30η Απριλίου. Και για όσους δεν είναι καλοί στους συνειρμούς, η νύχτα της τριακοστής είναι η Μαγική Βαλπουργία Νύχτα… και τα συμπεράσματα δικά σας!
Κι έτσι για να καταδείξουμε πόσο σημαντική θεωρείται αυτή η ημερομηνία για την δημιουργία και επιτυχή εδραίωση νέων status quo αναφέρω ενδεικτικά το μυστικό “Τάγμα των Πεφωτισμένων” που δεν είναι άλλο από αυτό των Ιλλουμινάτων, όπως και το Πολεμικό Ναυτικό των ΗΠΑ. Υπάρχουν δεκάδες ακόμη παραδείγματα και μια “βόλτα” στο διαδίκτυο θα σας πείσει.
Επομένως ένας ακόμη λόγος για την φορτική επιμονή των απανταχού ισχυρών για την υπερψήφιση του σχεδίου Ανάν, ήταν και το ότι σ’ εκείνη την περίπτωση η ένταξη της Κύπρου στην Ε.Ε. θα αναβάλλονταν και το πλεονέκτημα για το υποψήφιο αντίπαλο δέος των ΗΠΑ και όσων υπάρχουν πίσω τους θα χάνονταν. Και μια και αναφερθήκαμε στην Ε.Ε ας δούμε λίγο και το μύθο της Ευρώπης.
Αφού λοιπόν ο Δίας με μορφή ταύρου την απήγαγε, την έφερε στην Κρήτη όπου ανέθεσε στις Ώρες, την Ευνομία, την Δίκη και την Ειρήνη να την φροντίσουν. Εδώ να θυμίσω πως και την Αφροδίτη όταν αναδύθηκε, πάλι οι Ώρες την είχαν φροντίσει! (συσχετίστε τα ονόματα ως έννοιες με ό,τι πρέπει να αποκατασταθεί στα πολιτικά δρώμενα στην Κύπρο…)
Αφού ζευγάρωσε με τη Ευρώπη ο Δίας, της έδωσε ως σύζυγο τον βασιλιά της Κρήτης Αστέριο ή Αστερίωνα, απόγονο του Δευκαλίωνα, το όνομα του οποίου συμβολίζει τον έναστρο ουρανό. Τον έναστρο ουρανό που είναι επίσης αποτυπωμένος στον χιτώνα της Ευρώπης όπως απεικονίζεται στις αρχαίες παραστάσεις. Μήπως αυτό σας θυμίζει την σημαία της Ε.Ε. κατά τύχη;
Αν μη τι άλλο, έχουμε αρκετές ενδείξεις για να αρχίσουμε να υποψιαζόμαστε πως κάποια “στρατηγικά” σημεία του πλανήτη, δεν είναι τέτοια μόνο από την κλασσική γεωγραφική άποψη, αλλά και κυρίως γιατί παρέχουν στους κατέχοντες δυνατότητες πέρα από τα πεζά και τετριμμένα.
Άλλο ένα τέτοιο στρατηγικό “σημείο” είναι και οι περιοχές κατά μήκος του ποταμού Ευφράτη! Εκεί όπου η Θεά λατρεύονταν ως Ιστάρ-Αστάρτη.
Η Αφροδίτη, όταν ο Τυφώνας κυνηγούσε τους θεούς, μεταμορφώθηκε σε ψάρι και βούτηξε στον Ευφράτη για να γλιτώσει! Στο Λεξικό των Συμβόλων διαβάζουμε: «Στον παραδοσιακό συμβολισμό που συμπεριλαμβάνει συγκεκριμένα γεωγραφικά μέρη, ο ποταμός Ευφράτης συμβολίζει τον ρευστό κόσμο που διασχίζει τον υλικό κόσμο προς τις δύο κατευθύνσεις, εξελικτική και συνελικτική.»
Όμως οι συμβολισμοί και οι αντιστοιχίες δεν σταματούν μόνο στην θεά, αλλά εκτοξεύονται και στον πλανήτη που φέρει το όνομα της, ο οποίος θεωρείται παραδοσιακά ως η απόκρυφη αδελφή και alter-ego της Γης. Σύμφωνα με την Μυστική Δοξασία είναι το αρχέτυπο της Γης και το πνευματικό της πρότυπο. Είναι ο πιο απόκρυφος, πανίσχυρος και μυστηριώδης από τους πλανήτες. Ένας πλανήτης του οποίου η επίδραση πάνω στη Γη και η σχέση του μαζί της είναι πολύ σημαντική. Άλλωστε και τα γραφικά σύμβολα που χρησιμοποιούνταν πάντα για τους δύο πλανήτες, είναι το ένα το ακριβώς αντίστροφο του άλλου. Του πλανήτη Αφροδίτη είναι ένας κύκλος που ισορροπεί πάνω στον ισοσκελή σταυρό και της Γης είναι ο ισοσκελής σταυρός που πατά πάνω σε ένα κύκλο. Σύμβολο που απεικονίζεται και σε κυπριακό νόμισμα του 500π.Χ.
Ο Αγ. Αυγουστίνος, δεχόμενος την αρχαϊκή παράδοση πως η Αφροδίτη αλλάζει γεωλογικά ταυτόχρονα με την Γη απέδιδε τις σοβαρές αλλαγές της μορφής, του χρώματος, ακόμα και των τροχιών, σ’ αυτή τη σχέση συνδέοντας τες με τον βιβλικό κατακλυσμό του Νώε. Μια αποδοχή ενδεικτική για το ότι ακόμη και επιφανείς εκπρόσωποι θρησκευτικών δογμάτων λαμβάνουν σοβαρά υπόψη τους τις σχέσεις μεταξύ των πλανητών έστω και κάτω από την δική τους μονοδιάστατη οπτική.
Ακόμη και η επιστήμη της αστρονομίας, δικαιολογημένα βέβαια και για άλλους λόγους, αποδίδει ιδιαίτερη σημασία στην Αφροδίτη παρακολουθώντας εναγωνίως τις σπάνιες διαβάσεις της μπροστά από τον Ήλιο, προκειμένου να την μελετήσει, ακόμη και τώρα που οι δορυφόροι παρέχουν συνεχώς πλήθος πληροφοριών.
Μια τέτοια διάβαση είχαμε στις 8 Ιουνίου 2004, η πρώτη από το ζεύγος που έχουμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε στον αιώνα μας. Η δεύτερη θα συμβεί το έτος 2012. (!)
Όμως έχει ενδιαφέρον να ακολουθήσουμε και άλλες διαδρομές μέσα στα μονοπάτια των γνώσεων σχετικά με τον πλανήτη. Μονοπάτια που αν και δαιδαλώδη, συμπληρώνουν την σφαιρική εικόνα της αντίληψης με την οποία προσπαθούμε να προσεγγίσουμε το θέμα.
Από την κίνηση της Αφροδίτης πάνω στον Ζωδιακό και σημειώνοντας την ακριβή της θέση κάθε φορά που πρωτογίνεται ορατή, προκύπτει ύστερα από μια πλήρη περιστροφή της, κάθε οκτώ έτη, το σχήμα του κανονικού πενταγώνου. Κάτι που συμβαίνει μόνο με την τροχιά της Αφροδίτης. Ενώνοντας τις κορυφές του πενταγώνου με μια κίνηση, έχουμε το γνωστό πεντάκτινο άστρο ή πεντάλφα. Ένα σύμβολο προστασίας, παγκοσμίως συνδεδεμένο με τον Άνθρωπο, που χρησιμοποιείται από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα.
Κάθε τέσσερα χρόνια, το πεντάγωνο της πορείας της Αφροδίτης, μετακινείται κατά μία Ζωδιακή Ημέρα.
Μια πλήρης περιστροφή του διαρκεί χίλια τετρακόσια εξήντα ηλιακά έτη. Αυτό ήταν και το αιγυπτιακό έτος του Σεθ-Σείριου και της Σώθιδας, που δεν ήταν άλλη από την Αφροδίτη.
Όμως, το χρονικό διάστημα που μεσολαβεί ανάμεσα σε δύο εμφανίσεις του πλανήτη στην ίδια ακριβώς θέση, είναι επίσης χίλιες τετρακόσιες εξήντα ημέρες, δηλαδή τέσσερα ηλιακά έτη και βάση αυτού του ημερολογίου καθορίζονταν στην αρχαιότητα οι Ολυμπιακοί αγώνες.
Καθώς η Αφροδίτη διαγράφει την ελλειπτική της τροχιά γύρω από τον Ήλιο, είναι ορατή από την Γη είτε λίγο πριν την ανατολή και τότε αποκαλείται Πρωινό Άστρο, Αυγερινός, Φώσφορος, Εωσφόρος. Είτε, λίγο μετά τη δύση και τότε αποκαλείται Βραδινό Άστρο, Έσπερος, Αφροδίτη, Θεά της Ομορφιάς, της Γονιμότητας και της Ειρήνης. Αυτή τη δεύτερη όψη της συμβολίζει και ο Οκταπέταλος Ρόδακας.
Την πρωινή όψη του πλανήτη κατά τη αρχαιότητα την ταύτιζαν με την Αθηνά και κατά συνέπεια της προσέδιδαν πολεμικά χαρακτηριστικά, αποκαλώντας την θεά του Κυνηγιού και της Μάχης. Η απόδοση αυτών των χαρακτηριστικών γίνεται σαφής και από την ένωση της θεάς Αφροδίτης με τον Άρη, τον θεό του πολέμου. Αυτήν ακριβώς συμβολίζει και η ημισέληνος που συνοδεύεται από το πεντάκτινο άστρο και χρησιμοποιήθηκε αρχικά από τον Ρωμαίο αυτοκράτορα Ανδριανό στα πολεμικά του λάβαρα. Την ίδια περίπου εποχή χρησιμοποιήθηκε και στην Κωνσταντινούπολη, που αργότερα έγινε η πρωτεύουσα του Βυζαντίου. Μετά την άλωση της Πόλης το 1453, το σύμβολο υιοθετήθηκε από τον σουλτάνο της περιοχής περνώντας έτσι στην Οθωμανική αυτοκρατορία, για να καταλήξει σήμερα ως σύμβολο της Τουρκικής σημαίας.
Αλλά το Πρωινό Άστρο πέρα από τα πολεμικά χαρακτηριστικά που του αποδίδονται, είναι κυρίως εκείνο που προμηνύει τον ερχομό της αυγής. Ωστόσο στην χριστιανική θρησκεία και ενώ κατά τους πρώτους χρόνους ήταν αποδεκτή η ιδιότητα του πλανήτη ως Εωσφόρου (αυτού που φέρει το φως της αυγής) στην συνέχεια ταυτίστηκε με την ερωτική νυχτερινή φύση του και κατέληξε να υποδηλώνει την σημερινή έννοια. Έτσι η κατεξοχήν Δημιουργική Ενέργεια (Έρως-Έλξη) “κλειδώθηκε”, παραποιήθηκε και κρατήθηκε μακριά από την ανθρωπότητα ως κάτι αμαρτωλό, ενώ τις πραγματικές διαστάσεις και δυνατότητες της ιδιοποιήθηκαν και καρπώθηκαν τα εκάστοτε “Ιερατεία”.
Όμως τον Απρίλιο του 2004, κατά τον οποίο διεξήχθη το Δημοψήφισμα στην Κύπρο, ο Ήλιος μόλις είχε μπει στο ζώδιο του Ταύρου κάνοντας την ζυγαριά να γείρει στην Ηλιακή όψη της Αφροδίτης.
Η Αθήνα, η πόλη της Αθηνάς και η Κύπρος, το νησί της Αφροδίτης είναι εκ Δημιουργίας οι δυο όψεις του ίδιου νομίσματος. Όσες Ημισελήνους και Αυγερινούς και αν δανειστούν και αναρτήσουν στην Σημαία τους οι καλοί μας γείτονες…
Εικασίες, θα μου πείτε. Παρα-μύθι! Όμως τι παραμύθι είναι αυτό που πάνω του στηρίζεται η δομή του Συμπαντικού μηχανισμού; Ίσως ένα παραμύθι για …‘‘Μεγάλους’’! Μεγάλους όπως οι ισχυροί της Γης. Που φροντίζουν να κρατούν τη Γνώση για τον εαυτό τους και την Ανθρωπότητα κάτω από όλο και σκληρότερη χειραγώγηση, χρησιμοποιώντας προς αυτό το σκοπό, αυτή την ίδια την Γνώση.
Άλλο ένα παράδειγμα στην περίπτωση της Κύπρου για την πρακτική εφαρμογή όλων αυτών είναι και η λεγόμενη Πράσινη Γραμμή. Η διαχωριστική νεκρή ζώνη ανάμεσα στα κατεχόμενα και την ελεύθερη Κύπρο.
Στην Μυστική Καμπαλά η Dion Fortune γράφει: Το Νετζά (η 7ηΣεφίρα) είναι η Αφροδίτη, η Πράσινη Φυσική Ακτίνα, η στοιχειώδης δύναμη, η αρχή των συγκινήσεων…είναι ένστικτο και συγκίνηση, μια κινητική δύναμη.
Στην αποκρυφιστική συμβολολογία η χορδή, η αλυσίδα και η ζώνη είναι σύμβολα για το δέσιμο και τον σύνδεσμο και συνδέονται με την προσωποποίηση της γυναικείας αρχής ή της Θεάς του Έρωτα. Αλληγορικά μεν, σαφώς δε μας επισημαίνουν πως ο Έρωτας και η Αγάπη είναι οι ισχυρότερες συνεκτικές δυνάμεις στο σύμπαν. Ενώ στο τσάκρα της καρδιάς αποδίδεται το πράσινο χρώμα που αντιπροσωπεύει την αγάπη με την συμπαντική της έννοια.
Έχουμε επομένως στην προκειμένη περίπτωση από την μια την Ζώνη της Αφροδίτης και από την άλλη την ‘‘νεκρή ζώνη’’ που ονομάστηκε Πράσινη Γραμμή! Γιατί όχι άραγε Κυανή, Λευκή ή απλά Ουδέτερη; Όσο για τα χρώματα της Κυπριακής Σημαίας χρησιμοποιήθηκε το μεν κίτρινο για να συμβολίζει το χρώμα του χαλκού, το πράσινο στο κλαδί της ελιάς και το λευκό φόντο που παραπέμπει στον αφρό των κυμάτων. Κατά σύμπτωση (;) τα χρώματα που αποδίδονται στο Νετζά ή Σφαίρα της Αφροδίτης, στους τέσσερις Κόσμους του Δέντρου της Ζωής είναι αντίστοιχα το κεχριμπαρένιο, το σμαραγδί, το λαμπερό κιτρινοπράσινο και το λαδί με χρυσά στίγματα! Αποχρώσεις δηλαδή του πράσινου και του κίτρινου…
Αν και αγγίξαμε πολύ επιδερμικά το θέμα, εύλογα ίσως αναρωτιέστε τι θα συνέβαινε αν όλη αυτή η γνώση ήτανε κτήμα όλων. Μάλλον δεν είμαι και η πλέον κατάλληλη για ν’ απαντήσω. Υπάρχει όμως κάποιος που ξέρει καλύτερα. Ένας εύθυμος, σκανδαλιάρης τύπος με μουσάκι που του αρέσει να τριγυρνά με τη συντροφιά του στις εξοχές, παίζοντας φλογέρα. Ρωτήστε αυτόν. Αρκεί να τον πετύχετε ξεμέθυστο!
Ειρήνη Λεονάρδου ©
Σχόλιο:
Εκτός από την κοινή ρίζα, τι άλλο κοινό μπορεί να έχει η Αφροδίτη με τους Αφρίτ;
Αφρίτ, οι (αραβ): Ένα όνομα για τα πνεύματα εκείνα που θεωρούνται ως διάβολοι (Εωσφόροι;) από τους Μουσουλμάνους. Στοιχειακά που τα φοβούνταν πολύ στην Αίγυπτο.
Βίβλος Αποκρυφισμού, Ε.Π. Μπλαβάτσκυ, Κέδρος
Σημειώσεις:
1) Ίμερος: ο πόθος, η σφοδρή επιθυμία, η λαχτάρα, ο έρωτας.
2) Συνειρμός: σύνδεση παραστάσεων (ψυχολ.).
3) Παραγωγική σκέψη: Όταν παίρνουμε μια γενική παραδοχή και την επεξεργαζόμαστε αναλύοντας την σε ένα σύνολο επιμέρους παραδοχών και επαγωγική, το αντίθετο.
Βιβλιογραφία
Νέος Παγκόσμιος Άτλας, Δομή
Ελληνική Μυθολογία, Εκδοτική Αθηνών
Η Αποκρυπτογράφηση του Δίσκου της Φαιστού, Θεόδωρος Αξιώτης, Σμυρνιωτάκης
Περιοδικό ΙΔΕΟΘΕΑΤΡΟΝ, Ιούνιος 2003
Μυστική Δοξασία, Ε.Π Μπλαβάτσκυ, Πνευματικός Ήλιος
* Το άρθρο της Ειρήνης Λεονάρδου “Ο Μύθος που δεν ήταν… μύθος!” πρωτοδημοσιεύθηκε στο περιοδικό “Ανεξήγητο” / τεύχος Νο. 192.
