Καθώς δουλεύω με τους ανθρώπους, τρεις φόβοι εμφανίζονται σε αυτούς συνεχώς. Είναι ο φόβος μήπως τρελαθούν, ο φόβος να αφεθούν κατά τον σεξουαλικό οργασμό και ο φόβος τού θανάτου. Μπορείς σε παρακαλώ να το σχολιάσεις αυτό;
Έχει πράγματι μεγάλη σημασία, είναι υπαρξιακή η ερώτηση. Με αυτούς τους τρεις φόβους έχει ζήσει η ανθρωπότητα επί χιλιάδες χρόνια. Δεν είναι προσωπικοί φόβοι, είναι συλλογικοί. Προέρχονται από το συλλογικό ασυνείδητο.
O φόβος της τρέλας υπάρχει σε όλους, για τον απλό λόγο ότι δεν έχει επιτραπεί στην ευφυΐα τους να αναπτυχθεί. Η ευφυΐα είναι επικίνδυνη για τα επενδεδυμένα συμφέροντα. Επί χιλιάδες λοιπόν χρόνια, κόβουν τις ίδιες τις ρίζες της ευφυΐας.
Στην Ιαπωνία, έχουν ένα δέντρο, και θεωρείται μεγάλη η τέχνη, είναι όμως απλώς δολοφονία. Τα δέντρα είναι ηλικίας τετρακοσίων, πεντακοσίων ετών και έχουν ύψος έξι ίντσες. Γενεές κηπουρών τα έχουν φροντίσει. Η τεχνική είναι ότι βάζουν τα δέντρα σε μια γλάστρα χωρίς πυθμένα. Τους κόβουν λοιπόν συνεχώς τις ρίζες. Δεν επιτρέπουν στις ρίζες τους να μπουν στη γη. Και όταν δεν επιτρέπεις στις ρίζες να πάνε βαθύτερα, το δέντρο γερνάει απλώς και δεν μεγαλώνει ποτέ. Είναι περίεργο το φαινόμενο όταν βλέπεις αυτό το δέντρο. Φαίνεται αρχαίο, όμως έχει απλώς γεράσει, γεράσει, γεράσει, αλλά δεν έχει μεγαλώσει ποτέ. Δεν έχει ανθίσει ποτέ, δεν έχει δώσει ποτέ καρπούς.
Και αυτή ακριβώς είναι η κατάσταση τού ανθρώπου. Είναι κομμένες οι ρίζες του. Ο άνθρωπος ζει σχεδόν ξεριζωμένος. Πρέπει να γίνει ξεριζωμένος, ώστε να μπορέσει να εξαρτηθεί από την κοινωνία, από τον πολιτισμό, από τη θρησκεία, από το κράτος, από τους γονείς, από τους πάντες. Αναγκάζεται να εξαρτηθεί. Δεν έχει ρίζες ο ίδιος. Μόλις συνειδητοποιήσει ότι δεν έχει ρίζες, νιώθει ότι αρχίζει να τρελαίνεται, να χάνει τα λογικά του. Χάνει κάθε του στήριγμα, πέφτει σε ένα σκοτεινό λάκκο… γιατί οι γνώσεις του είναι δανεισμένες, δεν είναι δικές του. Το ότι τον σέβονται είναι κάτι το δανεισμένο. Ο ίδιος δεν έχει κανένα σεβασμό για την ίδια του την ύπαρξη. Όλη του η προσωπικότητα είναι δανεισμένη από κάποια πηγή΄ από το πανεπιστήμιο, την εκκλησία, το κράτος. Ο ίδιος δεν έχει τίποτα δικό του.
Για σκέψου έναν άνθρωπο που ζει μέσα σε ένα μεγάλο παλάτι με ό,τι μπορεί κανείς να φανταστεί για πολυτέλειές του. Και ξαφνικά κάποια μέρα τον κάνεις να συνειδητοποιήσει ότι το παλάτι δεν του ανήκει, ούτε κι αυτές οι πολυτέλειες τού ανήκουν. Ανήκουν σε κάποιον άλλον που θα έρθει τώρα και εσένα θα σε πετάξουν έξω. Θα τρελαθεί.
Στη θεραπεία σε βάθος λοιπόν θα συναντήσεις το σημείο εκείνο και ο άνθρωπος πρέπει να το αντιμετωπίσει και να το αφήσει να υπάρξει. Γίνε τρελός. Επέτρεψε μέσα στη θεραπεία την κατάσταση εκείνη όπου ο άνθρωπος θα μπορέσει να τρελαθεί. Μόλις τρελαθεί, θα αφήσει τον φόβο. Ξέρει τώρα τι είναι η τρέλα. Ο φόβος υπάρχει πάντα για κάτι το άγνωστο. Ας γίνει τρελός και σύντομα θα ηρεμήσει, γιατί δεν υπάρχει πραγματική βάση για τον φόβο του. Είναι ένας φόβος που προβάλλεται από την κοινωνία.
Οι γονείς λένε, ΄΄Αν δεν μας ακούς, αν δεν υπακούς, θα σε κατακρίνουμε΄΄. Ο Θεός των Εβραίων λέει στο Ταλμούδ, ΄΄Είμαι Θεός που ζηλεύει πολύ, που θυμώνει πολύ. Να θυμάσαι ότι δεν είμαι συμπαθητικός, δεν είμαι ο θείος σου.΄΄ Και όλες οι θρησκείες αυτό κάνουν ως τώρα.
Αν βγεις απλώς από το δρόμο που ακολουθεί η μάζα, θα σε χαρακτηρίσουν τρελό. Όλοι λοιπόν μένουν προσκολλημένοι στο πλήθος, παραμένουν μέλη κάποιας θρησκείας, κάποιας εκκλησίας, κάποιου κόμματος, κάποιας χώρας, κάποιας φυλής. Φοβούνται να είναι μόνοι, και αυτό κάνεις εσύ όταν φέρνεις κάποιον στα ίδια του τα βάθη. Όλο το πλήθος, όλες οι διασυνδέσεις, εξαφανίζονται. Απομένει μόνος και δεν υπάρχει κανείς από εκείνους που ήταν πάντοτε εξαρτημένος.
Δεν έχει τη δική του ευφυΐα, αυτό είναι το πρόβλημα. Αν δεν αρχίσει να καλλιεργεί την δική του ευφυΐα, θα μείνει πάντα με το φόβο μήπως τρελαθεί. Όχι μόνο αυτό, και η κοινωνία μπορεί να τον τρελάνει την οποιαδήποτε στιγμή. Αν θέλει να τον τρελάνει η κοινωνία, αν αυτό είναι προς όφελός της, θα τον τρελάνει.
Στη Σοβιετική Ένωση συμβαίνει σχεδόν κάθε μέρα. Παίρνω ως παράδειγμα τη Σοβιετική Ένωση γιατί εκεί το κάνουν πιο επιστημονικά, πιο μεθοδικά. Συμβαίνει παντού, σε όλο τον κόσμο, αλλά οι μέθοδοί τους είναι πολύ πρωτόγονες. Για παράδειγμα, στην Ινδία, αν ένας άνθρωπος συμπεριφέρεται με τρόπο που δεν τον εγκρίνουν, τον κάνουν απόβλητο. Δεν μπορεί να βρει υποστήριξη από κανένα μέσα στην πόλη. Οι άνθρωποι δεν του μιλάνε καν. Η ίδια του η οικογένεια του κλείνει κατά πρόσωπο την πόρτα. Είναι επόμενο να τρελαθεί ο άνθρωπος. Τον τρελαίνετε εσείς.
Αλλά στη Σοβιετική Ρωσία, το κάνουν πιο μεθοδικά και το έχουν κάνει σε ανθρώπους που ήταν Νομπελίστες, που είχαν ευφυΐα, ευφυΐα όμως που ήταν πάντοτε κάτω από έλεγχο, κάτω από την υπακοή στο κράτος. Και μια μόνο ανυπακοή… επειδή πήραν το βραβείο Νόμπελ, και η Ρωσική κυβέρνηση δεν ήθελε να το πάρουν, γιατί προέρχεται από τον καπιταλιστικό κόσμο, και στην κυβέρνηση τής Ρωσίας μοιάζει αυτό με δωροδοκία. Με αυτό τον τρόπο αγοράζουν ανθρώπους, και πρόκειται για ανθρώπους που έχουν όλα τα μυστικά τής επιστήμης. Δεν θέλουν να γίνουν εκείνοι παγκόσμια γνωστοί, δεν θέλουν να επικοινωνούν με άλλους επιστήμονες, δεν τους επιτρέπουν να αποδεχτούν το βραβείο Νόμπελ. Αλλά αν επιμένει ο άνθρωπος, τότε το αποτέλεσμα είναι ότι τον κλείνουν στο νοσοκομείο.
Λέει εκείνος συνεχώς ότι, ΄΄Είμαι τελείως υγιής΄ γιατί με βάζετε στο νοσοκομείο;΄΄ Λένε αυτοί, ΄΄Γιατί οι γιατροί αισθάνονται ότι πρόκειται να αρρωστήσεις. Υπάρχουν πρόωρα συμπτώματα, ίσως να μην το καταλαβαίνεις.΄΄ Και κάνουν συνεχώς ενέσεις στον άνθρωπο, δεν ξέρει τίποτα ο ίδιος, και μέσα σε δεκαπέντε μέρες είναι τρελός. Τον τρέλαναν με τις χημικές τους ουσίες. Και όταν έχει τρελαθεί εντελώς, τότε τον παρουσιάζουν στο δικαστήριο, ότι ο άνθρωπος είναι παράφρων, ότι πρέπει να απομακρυνθεί από τη δουλειά του και ότι πρέπει να τον στείλουν σε ψυχιατρείο. Και μετά δεν μαθαίνει ποτέ κανείς τι απόγιναν αυτοί οι άνθρωποι.
Αυτός είναι ο επιστημονικός τρόπος να το κάνεις. Το έκαναν όμως πάντα όλες οι κοινωνίες, και ο φόβος έχει μπει μέσα στις βαθύτερες περιοχές τού ασυνείδητου. Και έργο τής θεραπείας είναι να απελευθερώσει τον άνθρωπο από αυτό τον φόβο. Αν απελευθερωθεί από το φόβο, απελευθερώνεται από την κοινωνία, απελευθερώνεται από τον πολιτισμό, απελευθερώνεται από την θρησκεία, απελευθερώνεται από τον Θεό, τον παράδεισο, την κόλαση και όλες τις ανοησίες. Όλες αυτές οι ανοησίες έχουν νόημα λόγω εκείνου του φόβου, και για να αποκτήσουν νόημα οι ανοησίες αυτές, δημιουργήθηκε ο φόβος. Είναι το ασχημότερο έγκλημα που μπορεί να σκεφθεί κανείς. Το κάνουν σε όλα τα παιδιά σε όλο τον κόσμο κάθε στιγμή, και οι άνθρωποι που το κάνουν δεν έχουν κακές προθέσεις. Νομίζουν ότι κάνουν κάτι για το καλό τού παιδιού. Τους έχουν μάθει έτσι οι γονείς τους. Τον ίδιο αυτό προγραμματισμό τον μεταφέρουν στα δικά τους παιδιά.
Κατά βάση όμως ολόκληρη η ανθρωπότητα βρίσκεται στο χείλος τής τρέλας. Κατά τη θεραπεία σε βάθος, ο άνθρωπος καταλαμβάνεται ξαφνικά από τον φόβο, επειδή χάνει κάθε στήριγμα και υποστήριξη΄ το πλήθος εξαφανίζεται όλο και πιο μακριά΄ απομένει μόνος. Και ξαφνικά υπάρχει σκοτάδι και υπάρχει ο φόβος. Δεν έχει εκπαιδευτεί ποτέ, δεν έχει μάθει ποτέ να είναι μόνος και αυτή τη λειτουργία έχει ο διαλογισμός. Καμία θεραπεία δεν είναι πλήρης χωρίς το διαλογισμό, γιατί μόνο ο διαλογισμός μπορεί να του δώσει τις χαμένες του ρίζες, τη δύναμη να είναι άτομο. Δεν υπάρχει τίποτε να φοβάσαι. Αλλά ο προγραμματισμός σου είναι ότι πρέπει να φοβάσαι κάθε στιγμή, σε κάθε σου βήμα.
Ολόκληρη η ανθρωπότητα ζει μέσα στην παράνοια. Η ανθρωπότητα θα μπορούσε να ζει μέσα στον παράδεισο΄ ζει μέσα στην κόλαση. Βοήθησε λοιπόν τον άνθρωπο να καταλάβει ότι δεν είναι κάτι για το οποίο να ανησυχεί, ότι δεν υπάρχει τίποτε να φοβάται. Είναι ένας φτιαχτός φόβος. Το κάθε παιδί γεννιέται άφοβο. Μπορεί να παίζει με τα φίδια χωρίς κανένα φόβο. Δεν έχει ιδέα περί φόβου ή θανάτου ή οτιδήποτε. Ο διαλογισμός φέρνει τον άνθρωπο πίσω στην παιδική του ηλικία. Ξαναγεννιέται.
Βοήθησε λοιπόν τον άνθρωπο να καταλάβει γιατί υπάρχει ο φόβος. Κάνε τον να δει καθαρά ότι πρόκειται για ψεύτικο φαινόμενο, που του έχει επιβληθεί. Δεν υπάρχει λοιπόν λόγος να ανησυχεί: μέσα σε αυτές τις συνθήκες μπορείς να τρελαθείς. Μη φοβάσαι. Απόλαυσε το ότι έχεις για πρώτη φορά τις συνθήκες εκείνες όπου μπορείς να είσαι τρελός και όμως να μην σε επικρίνουν, αλλά να σε αγαπούν, να σε σέβονται. Και η ομάδα πρέπει να σεβαστεί τον άνθρωπο, να αγαπήσει τον άνθρωπο΄ του χρειάζεται αυτό, και θα ηρεμήσει. Και θα βγει από τον φόβο με μεγάλη ελευθερία, με μεγάλη αντοχή, δύναμη, ακεραιότητα.
Ο δεύτερος φόβος είναι για τον σεξουαλικό οργασμό. Και αυτόν επίσης τον δημιουργούν οι θρησκείες. Όλες οι θρησκείες υπάρχουν επειδή έχουν στρέψει τον άνθρωπο εναντίον τής ίδιας του της ενέργειας. Το σεξ είναι η όλη ενέργεια τού ανθρώπου, η ζωτική του ενέργεια, και οι προφήτες και μεσσίες των θρησκειών, οι αγγελιοφόροι τού Θεού, κάνουν όλοι τους την ίδια δουλειά, με διαφορετικές λέξεις, σε διαφορετικές γλώσσες, πάντως η δουλειά τους είναι η ίδια… να κάνουν τον άνθρωπο εχθρό του εαυτού του.
Και η βασική στρατηγική είναι, επειδή το σεξ είναι η ισχυρότερη μορφή ενέργειας μέσα σου, ότι πρέπει να κατακριθεί το σεξ, να δημιουργηθεί ενοχή. Τότε προβάλλει ένα πρόβλημα για τον άνθρωπο. Η φύση του είναι αισθησιακή, σεξουαλική, και ο νους του είναι γεμάτος από ανοησίες εναντίον της. Βρίσκεται διχασμένος. Ούτε τον νου μπορεί να αφήσει, γιατί αν αφήσει τον νου σημαίνει ότι αφήνει την κοινωνία, τη θρησκεία, τον προφήτη, τον Ιησού Χριστό, και το Θεό, τα πάντα. Δεν είναι ικανός να το κάνει αυτό, εκτός και αν έχει γίνει ο ίδιος άτομο και είναι σε θέση να μείνει μόνος χωρίς κανένα φόβο.
Έτσι λοιπόν ο άνθρωπος φοβάται το σεξ σε ό,τι αφορά τον νου του, αλλά η βιολογία του δεν έχει καμία σχέση με τον νου. Η βιολογία δεν έχει λάβει καμία πληροφορία από τον νου. Δεν υπάρχει καμία επικοινωνία. Η βιολογία έχει το δικό της τρόπο που λειτουργεί, η βιολογία λοιπόν θα τον τραβά προς το σεξ και ο νους θα στέκει εκεί συνεχώς και θα τον επικρίνει. Κάνει λοιπόν έρωτα, αλλά με βιασύνη. Η βιασύνη αυτή έχει έναν πολύ ψυχολογικό λόγο. Η βιασύνη υπάρχει γιατί κάνει κάτι κακό. Κάνει κάτι ενάντια στο Θεό, ενάντια στη θρησκεία. Αισθάνεται ένοχος και δεν μπορεί να καταφέρει να μην το κάνει, έτσι λοιπόν ο όλος του συμβιβασμός είναι: κάνε το, αλλά κάνε γρήγορα. Έτσι αποφεύγει τον οργασμό.
Υπάρχουν τώρα κι άλλες συνέπειες. Ο άνθρωπος που δεν έχει γνωρίσει τον οργασμό αισθάνεται ανεκπλήρωτος, απογοητευμένος, θυμωμένος, γιατί δεν βρέθηκε ποτέ στην κατάσταση εκείνη που παρέχει ελεύθερα η φύση, στην οποία θα μπορούσε να έχει χαλαρώσει εντελώς και να γίνει ένα με την ύπαρξη, για λίγες στιγμές τουλάχιστον.
Λόγω τής βιασύνης του δεν μπορεί να καταφέρει τον οργασμό. Το σεξ έχει εξισωθεί με την εκσπερμάτωση. Αυτό δεν είναι αλήθεια σε ό,τι αφορά τη φύση. Η εκσπερμάτωση αποτελεί μόνο ένα μέρος του, και μπορείς να την καταφέρεις χωρίς οργασμό. Μπορείς να αναπαράγεις παιδιά, κι έτσι η βιολογία δεν ανησυχεί για τον οργασμό σου. Η βιολογία σου μένει ικανοποιημένη αν αναπαράγεις παιδιά, και τα παιδιά μπορούν και αναπαράγονται μόνο μέσω της εκσπερμάτωσης, δεν υπάρχει λόγος για οργασμό.
Ο οργασμός είναι ένα πελώριο δώρο τής φύσης. Ο άντρας είναι στερημένος και, επειδή είναι τόσο βιαστικός όταν κάνει έρωτα, στερείται και η γυναίκα. Η γυναίκα χρειάζεται χρόνο για να ζεσταθεί. Όλο της το σώμα είναι ερωτικό, και αν δεν πάλλεται όλο της το σώμα από χαρά, δεν θα μπορέσει να βιώσει τον οργασμό. Δεν υπάρχει χρόνος γι΄αυτό.
Επί εκατομμύρια χρόνια λοιπόν, έχουν αρνηθεί στη γυναίκα το φυσικό της δικαίωμα. Γι΄αυτό κι έχουν γίνει τόσο στριμμένες, τόσο γκρινιάρες συνεχώς, πάντοτε έτοιμες για καυγά. Δεν υπάρχει δυνατότητα να κάνεις συζήτηση με μια γυναίκα. Ζεις επί χρόνια με μια γυναίκα, αλλά δεν υπάρχει ούτε μια συζήτηση που να μπορείς να θυμηθείς, όπου καθόσαστε οι δυο σας μαζί και συζητούσατε τα μεγάλα θέματα τής ζωής. Όχι. Ό,τι μπορείς να θυμηθείς είναι καυγάδες, να πετάει πράγματα, να είναι κακιά, όμως δεν είναι υπεύθυνη γι΄αυτό η γυναίκα. Της στερείται όλη της η δυνατότητα για ευδαιμονία. Και τότε γίνεται αρνητική.
Κι αυτό έδωσε την ευκαιρία στους ιερείς. Όλες οι εκκλησίες και οι ναοί είναι γεμάτοι από γυναίκες, γιατί εκείνες χάνουν, περισσότερο από τους άντρες. Γιατί ο οργασμός τού άντρα είναι τοπικός΄ δεν είναι ερωτικό όλο του το σώμα. Έτσι λοιπόν δεν παθαίνει ζημιά όλο του το σώμα αν δεν υπάρχει οργασμική εμπειρία, όμως στη γυναίκα υποφέρει όλο της το σώμα.
Είναι όμως καλό ως επιχείρηση για τις θρησκείες. Αν δεν υποφέρουν οι άνθρωποι ψυχολογικά, δεν θα πάνε στις εκκλησίες. Δεν θα ακούνε κάθε είδους βλακώδεις θεολογίες. Και επειδή υποφέρουν, θέλουν κάποια παρηγοριά, θέλουν κάποια ελπίδα, τουλάχιστον μετά θάνατον. Στη διάρκεια τής ζωής ξέρουν πως δεν υπάρχει ελπίδα΄ τελείωσε. Και αυτό δίνει την ευκαιρία στις θρησκείες να δείξουν και στους άντρες και στις γυναίκες ότι το σεξ είναι τελείως μάταιο. Δεν έχει κανένα νόημα, καμία σημασία. Χάνεις χωρίς λόγο την ενέργειά σου, σπαταλάς την ενέργειά σου, και τα επιχειρήματά τους δείχνουν να είναι σωστά, γιατί δεν έχεις βιώσει ποτέ τίποτα.
Εμποδίζοντας λοιπόν την οργασμική εμπειρία οι θρησκείες έκαναν σκλάβους τούς άντρες και τις γυναίκες. Η ίδια αυτή σκλαβιά λειτουργεί επίσης και για άλλα επενδεδυμένα συμφέροντα. Ο πιο πρόσφατος ιερέας είναι ο ψυχαναλυτής. Εκμεταλλεύεται τώρα το ίδιο πράγμα. Μου έκανε εντύπωση όταν έμαθα ότι όλοι σχεδόν οι καινούργιοι ιερείς, ιδιαίτερα οι Χριστιανοί, σπουδάζουν ψυχολογία στις θεολογικές τους σχολές. Η ψυχολογία, η ψυχανάλυση, έχουν γίνει απαραίτητο μέρος των σπουδών τους. Τώρα, τι σχέση έχει η ψυχολογία με τη Βίβλο; Τι σχέση έχει η ψυχανάλυση με τον Ιησού Χριστό; Εκπαιδεύονται στην ψυχολογία και την ψυχανάλυση, επειδή είναι φανερό ότι ο παλιός ιερέας εξαφανίζεται, ότι χάνει τον έλεγχό του πάνω στους ανθρώπους. Ο ιερέας πρέπει να εκσυγχρονιστεί, έτσι ώστε να μπορέσει να λειτουργήσει όχι μόνο ως ιερέας της θρησκείας, αλλά και ως ψυχαναλυτής, ψυχολόγος. Φυσικά ο ψυχολόγος δεν μπορεί να τον ανταγωνιστεί. Εκείνος έχει κάτι παραπάνω: τη θρησκεία.
Αλλά το όλο πράγμα έχει συμβεί μέσω ενός απλού τεχνάσματος, της καταδίκης τού σεξ. Όταν λοιπόν στις θεραπευτικές σου ομάδες βρίσκεις ανθρώπους που φοβούνται τον οργασμό, βοήθησέ τους να καταλάβουν ότι ο οργασμός θα σε κάνει πιο καλά διανοητικά, πιο ευφυή, λιγότερο θυμωμένο, λιγότερο βίαιο, πιο γεμάτο αγάπη. Ο οργασμός θα σου δώσει τις ρίζες σου, που σου τις έχουν πάρει. Μην ανησυχείς λοιπόν. Και ανακατεμένος θα είναι και ο φόβος ότι κατά τον οργασμό μπορεί κανείς να τρελαθεί. Αν τρελαίνεται κανείς κατά τον οργασμό, βοήθησέ τον να τρελαθεί. Μόνο τότε θα μπορέσει να τον έχει στην ολότητά του. Αλλά ο οργασμός χαλαρώνει κάθε ιστό τού νου σου, της καρδιάς, του σώματός σου.
Είναι εξαιρετικά σημαντικό για το διαλογισμό να έχει ο άνθρωπος την εμπειρία τού οργασμού. Μπορείς τότε να τον κάνεις να καταλάβει τι είναι ο διαλογισμός. Πρόκειται για οργασμική εμπειρία με ολόκληρη την ύπαρξη. Αν μπορεί και είναι ο οργασμός τόσο ωραίος και ωφέλιμος, τόσο υγιεινός, με ένα και μόνον άνθρωπο, διαλογισμός σημαίνει ότι γίνεσαι ένα με το όλον που σε περιβάλλει, από το μικρότερο χορτάρι έως το πιο μεγάλο αστέρι, εκατομμύρια έτη μακριά.
Αυτό…. μόλις το βιώσει…. Το θέμα είναι πάντα η πρώτη εμπειρία. Μόλις το γνωρίσει, ότι εκείνη η τρέλα δεν ήταν τρέλα αλλά ένα είδος έκρηξης χαράς, και αυτό μετά ηρεμήσει και τον αφήσει πιο υγιή, πιο ολόκληρο, πιο ευφυή, τότε ο φόβος του οργασμού εξαφανίζεται. Και μαζί με αυτόν τ λειώνει πια με τη θρησκεία, με την ψυχανάλυση και κάθε είδους ανοησίες για τις οποίες πληρώνει τόσο τρομερά.
Και ο τρίτος φόβος λες ότι είναι του θανάτου. Ο πρώτος είναι να είναι κανείς μόνος. Πολύς από τον φόβο τού θανάτου θα καταστραφεί από την πρώτη εμπειρία τού ότι είναι μόνος κανείς και δεν νιώθει φόβο. Το υπόλοιπο μέρος του φόβου του θανάτου θα καταστραφεί αμέσως από την εμπειρία τού οργασμού, γιατί με τον οργασμό ο άνθρωπος εξαφανίζεται. Δεν υπάρχει πια το εγώ. Υπάρχει η βίωση, αλλά δεν υπάρχει πια εκείνος που βιώνει.
Αυτά τα δύο πρώτα βήματα θα βοηθήσουν στην επίλυση του τρίτου βήματος πολύ εύκολα. Και σε κάθε βήμα πρέπει συνεχώς να βαθαίνεις την διαλογιστικότητά του. Η οποιαδήποτε θεραπεία δεν μπορεί να βοηθήσει πολύ χωρίς τον διαλογισμό. Αγγίζει απλώς εδώ κι εκεί και ο άνθρωπος θα είναι σύντομα ο ίδιος. Πραγματική μεταμόρφωση δεν έχει συμβεί ποτέ χωρίς διαλογισμό, και αυτές οι καταστάσεις είναι πολύ καλές σε ό,τι αφορά το διαλογισμό.
Χρησιμοποίησε λοιπόν το πρώτο για να τον κάνεις να είναι μόνος. Χρησιμοποίησε το δεύτερο για να του δώσεις θάρρος και πες του να αφήσει όλες τις σκέψεις, να γίνει τρελά οργασμικός. Μην σε νοιάζει τι θα γίνει. Είμαστε εδώ για να σε φροντίσουμε. Με τα δύο αυτά βήματα το τρίτο θα είναι πολύ εύκολο. Είναι το ευκολότερο. Δείχνει να είναι ο μεγαλύτερος φόβος τού ανθρώπου. Δεν είναι αλήθεια. Δεν τον γνωρίζεις τον θάνατο΄ πώς γίνεται να τον φοβάσαι; Έχεις πάντοτε δει άλλους ανθρώπους να πεθαίνουν. Δεν έχεις δει ποτέ τον εαυτό σου να πεθαίνει. Ποιος ξέρει, μπορεί να αποτελείς εξαίρεση, γιατί δεν υπάρχει καμιά απόδειξη ότι πρόκειται να πεθάνεις. Εκείνοι που έχουν πεθάνει απέδειξαν ότι ήταν θνητοί.
Όταν ήμουν στο πανεπιστήμιο και σπούδαζα λογική με τον καθηγητή μου, σε κάθε βιβλίο τής λογικής, σε κάθε πανεπιστήμιο, σε όλο τον κόσμο, διδάσκεται ο ίδιος Αριστοτελικός συλλογισμός. Ο άνθρωπος είναι θνητός. Ο Σωκράτης είναι άνθρωπος. Άρα ο Σωκράτης είναι θνητός. Και όταν μου δίδαξαν αυτό τον συλλογισμό για πρώτη φορά, σηκώθηκα επάνω και είπα, ΄΄Περιμένετε. Μπορεί εγώ να είμαι η εξαίρεση. Μέχρι τώρα αποτελώ εξαίρεση. Γιατί όχι κι αύριο; Ως προς τον Σωκράτη αποδέχομαι ότι ο συλλογισμός είναι αληθινός γιατί έχει πεθάνει, εγώ όμως; Εσείς; Όλος ο κόσμος που ζει; Δεν έχουν πεθάνει ακόμα.΄΄
Η εμπειρία τού θανάτου, οι άνθρωποι που πεθαίνουν απηυδισμένοι, δυστυχισμένοι, υποφέροντας, με κάθε είδους πόνους, με γερατειά, αυτά είναι που σου δίνουν τον φόβο τού θανάτου. Επειδή δεν έχει γνωρίσει κανείς τον θάνατο τού φωτισμένου ανθρώπου, το πόσο όμορφα πεθαίνει, πόσο χαρούμενα πεθαίνει. Η στιγμή τού θανάτου του έχει τρομερή φωτεινότητα, σιωπή, σαν να ακτινοβολεί η χαρά από κάθε πόρο τής ύπαρξής του. Εκείνοι που βρίσκονται κοντά του, εκείνοι που έχουν την καλή τύχη να βρίσκονται κοντά του, θα μείνουν έκπληκτοι που ο θάνατος είναι πολύ πιο λαμπρός από ό,τι ήταν ποτέ η ζωή.
Όμως αυτό το είδος θανάτου συμβαίνει μόνο στους ανθρώπους που έχουν ζήσει ολοκληρωτικά, χωρίς φόβο, που έχουν ζήσει οργασμικά, χωρίς να τους απασχολεί τι λένε οι ανόητοι. Δεν ξέρουν τίποτα σχετικά, και όμως συνεχώς μιλάνε γι΄αυτό.
Ο φόβος του θανάτου θα είναι ο απλούστερος από τους τρεις. Χρειάζεται να λύσεις τους δυο πρώτους και μετά πες στον άνθρωπο ότι ο θάνατος δεν είναι το τέλος της ζωής. Αν διαλογίζεσαι βαθειά και φτάσεις στο εσώτατο κέντρο σου, θα βρεις ξαφνικά ένα αιώνιο ρεύμα ζωής. Τα σώματα… έχουν υπάρξει πολλά. Έχουν υπάρξει πολλές μορφές για την ύπαρξή σου, αλλά εσύ είσαι ακριβώς ο ίδιος. Πρέπει όμως να μην είναι αυτό ένα απλό πιστεύω τους, πρέπει να γίνει δική τους εμπειρία.
Να θυμάσαι λοιπόν ένα πράγμα: οι θεραπευτικές σου ομάδες δεν πρέπει να είναι συνηθισμένες θεραπείες, κάπως να σκεπάζουν και να δίνουν στον άνθρωπο την αίσθηση ότι κάτι έμαθε, ότι κάτι βίωσε, και μετά από μια-δυο εβδομάδες να είναι πάλι ο ίδιος. Δεν υπάρχει ούτε ένας άνθρωπος σε όλο τον κόσμο που να έχει ψυχαναλυθεί εντελώς. Και υπάρχουν χιλιάδες ψυχαναλυτές που κάνουν ψυχανάλυση, και δεν έχουν μπορέσει ακόμη να ολοκληρώσουν ούτε μια περίπτωση, για τον απλό λόγο ότι δεν έχουν καμία σχέση με το διαλογισμό. Και χωρίς διαλογισμό μπορείς να βάφεις συνεχώς την επιφάνεια, αλλά η εσωτερική πραγματικότητα παραμένει η ίδια.
Οι δικοί μου θεραπευτές πρέπει να εισάγουν τον διαλογισμό ως το ίδιο το κέντρο τής θεραπείας, και όλα τα άλλα θα πρέπει να περιστρέφονται γύρω του. Τότε θα έχουμε κάνει την θεραπεία να είναι κάτι πραγματικά πολύτιμο. Τότε δεν θα είναι αναγκαία μόνο για εκείνους που είναι άρρωστοι ή για εκείνους που είναι κάπως διανοητικά ανισόρροποι ή για εκείνους που νιώθουν φόβους, ζήλειες, βία. Αυτό είναι το αρνητικό μέρος τής θεραπείας.
Οι δικές μας θεραπείες πρέπει να είναι τέτοιες που να δίνουμε στον άνθρωπο πίσω την ατομικότητά του. Του ξαναδίνουμε την παιδική του ηλικία και την αθωότητά του. Του δίνουμε ακεραιότητα, αποκρυστάλλωση, ώστε να μην φοβάται ποτέ τον θάνατο. Και μόλις εξαφανιστεί ο φόβος του θανάτου, όλοι οι άλλοι φόβοι είναι πολύ μικροί, θα τον ακολουθήσουν, θα εξαφανιστούν.
Και πρέπει να διδάξουμε στους ανθρώπους πώς να ζουν ολοκληρωτικά και με πληρότητα, ενάντια στις διδασκαλίες όλων των θρησκειών. Εκείνες διδάσκουν να απαρνείσαι. Εγώ διδάσκω να χαίρεσαι.
Osho: The Last Testament, Τόμος 2, Κεφάλαιο 16
