Αήρ κατά φηγών εριθελλέων μυρρόραντος εμπεσών
Ολύμπω ηλιβάτω όρεϊ, εν υλυέσσαις κλιτύσιν,
ταις αλίου πεμφίδες ερνεσίπελποι εισορώσιν
και Σελάνας μελιχόμειδον φάος χρύσεον παμφανόωντα
μετ’ αστέρων ουράνων διιπετών εν αιθέρι.
καύθις Ηώς πορφύρεη, θαύμα ιδέσθαι, εν ευδία
και τεθαλυία εέρση ερνισικλάδοισιν χρύσιον έρνος,
ένθα δ’ ωδαί αοιδών τε αυλητών και αυλητρίδων αίνοι,
κλέα Μουσών τε και χοροί Χαρίτων λιγυμόλπων,
Νυμφών αοιδήν μελίγηριν, Αμαδρυάδων ηικόμων άλση,
πατρώων ηρώων τε θεών και θεαινών περικαλέα τεμένη,
ένθ’ ασπερχές ηδ’ ικάνουσι, χρόνου γ’ επελθόντος,
πλήθη Ελλάνων εξ απείρου χώρας τε και νήσων αμφιρύτων,
οι πυκινά φρονέοντες, άμα δ’ ειδότες ευ, πη πρακτέον
ως νυν εύθετόν εστι ανακτήσαι, α όλωλεν ζόφος αιών,
όσα δ’ υπό μελαίνης λαίλαπος πάνυ καπιτετρίφθη,
θήκαι πατρώαι τε νηοί τ’ ηρία, σοφίη, έρος, λόγος,
σηκοί τε σπόνδυλοι, βωμοί, κιόνων κράνη, στήλαι, τύμβοι,
πάνθ’ υπό γαίαν μέλαινα, εν πήμασι λυγροίσιν ολωλότα.
Ίθι δη, μη εν σπουδή, αλλ’ εν φρονήσει πυκινή,
ίομεν θυμώ ομοφρόνω ημείς αυτοί, πεφιλημένοι,
ζητεύοντες πατρώων έδη, άμα δε θαρσαλέως ιαχήσωμεν:
Ήιε Φοίβε, ήδιστε αοιδών, ανάκτησον σον φάος ανέσπερον!
πολύμητι Αθηνάα, επάνελθε αιδοία παρθένε, εις ον φιλείς τόπον!
Ελλήνων επανέτειλεν νόστιμον ήμαρ ιμερτόν, ήψατο φάος!
Έλληνές εσμεν! Σοφίης τε παιδείης ημετέρης μετέχοντες αρετάς!
Μέλανθος
ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΜΜΕΤΡΗ ΑΠΟΔΟΣΗ
Ευωδιαστός αέρας τάραξε των δένδρων τα κλωνάρια
στις δασοσκέπαστες πλαγιές του δύσβατου Ολύμπου
που τις θωπεύουν μέσ' απ' τα κλαδιά περνώντας ηλιαχτίδες
και της Σελήνης το μειλίχιο φως χρυσό αστραποφέγγει
μαζί με τ' άστρα τ' ουρανού που διασχίζουν τον αιθέρα
Κι ύστερα -χάρμα οφθαλμών- η αυγή γλυκοανατέλλει
με τη δροσιά χρυσίζοντας τα νιόθαλα βλαστάρια.
Εδώ οι ωδές των αοιδών, των αυλητών, των αυλητρίδων ύμνοι
τα κλέα όλων των Μουσούν και των αβρών Χαρίτων οι χοροί,
Νυμφών τραγούδια ολόγλυκα κι Αμαδρυάδων καλλικόμων άλση,
προγονικών θεών, ηρώων, θεαινών περίτεχνα τεμένη.
Εδώ που απ' όλες τις μεριές συνέχεια καταφθάνουν-έφτασε πια ο χρόνος-
πλήθη Ελλήνων στεργιανών κι απ' τα θαλασσονήσια
που σκέφτονται με σύνεση και ξέρουν καλά τι κάνουν,
πως ήρθε τώρα πια ο καιρός και πάλι ν' ανακτήσουν
τα όσα εντελώς αφάνισε της νύχτας το σκοτάδι
κι όσα η μαύρη λαίλαπα συντρίμμια έχει κάνει.
Τύμβους πατρώους και ναούς, ιερά, σοφία, έρωτα, λόγο και παιδεία
σηκούς, σπονδύλους και βωμούς, κιονόκρανα και στήλες
όλα στη μαύρη γη τα σώριασαν μ' ολέθριες συμφορές.
Εμπρός λοιπόν όχι επιπόλαια αλλά με σκέψη και με γνώση
ας ξεκινήσουμε όλοι εμείς με μια ψυχή κι αγαπημένοι
τις ρίζες μας γυρεύοντας και θαρρετά φωνάζοντας:
Φοίβε του ήλιου, ο πιο γλυκός των αοιδών, ξαναπάρε το ανέσπερο φως σου!
Πολυσκεπτόμενη Αθηνά, έλα στον τόπο που τόσο αγάπησες σεβάσμια παρθένα!
Ήρθε η πολυπόθητη μέρα των ελληνικών αξιών! Άναψε πλέον το φως!
Έλληνές εσμεν! Σοφίας και παιδείας ημετέρας μετέχοντες αρετάς.
Μέλανθος
