Υπήρχαν, βλέπεις, και παλιά λόγοι απατηλοί, της κολακείας σύντροφοι, σκέψη δολερή, κακόπραγη ατιμία.
Αυτά χαλούν ό,τι είναι λαμπρό κι ανεβάζουν την σάπια φήμη των άφαντων.
Μακάρι, πατέρα Δία, να μην έχω ποτέ ένα τέτοιο φυσικό, αλλά από δρόμους ίσιους να αγγίζω την ζωή, κι όταν πεθάνω, να μην αφήσω κακοφημία στα παιδιά μου.
Κάποιοι να έχουν χρυσάφι εύχονται κι άλλοι κάμπους απέραντους, εγώ μακάρι να σκεπάσω με χώμα το κορμί μου έχοντας την αγάπη των συντοπιτών μου, παινεύοντας ό,τι επαινετό, κατηγορώντας τους άδικους.
Πίνδαρος, IV.Οι Νεμεονίκοι
