ΜΑΓΙΑ, ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΤΗΣ ΑΝΥΠΑΡΞΙΑΣ

Η απόδοση της αληθινής πρώτης αιτίας από τον φιλόσοφο, είναι η φιλοσοφική αλήθεια, αν η αιτία είναι προϊόν της αμετάβλητης και Θείας Οντότητας, Αυτής που περιλαμβάνει τα πάντα και τίποτα δεν είναι δυνατόν να βρεθεί έξω από την πραγματικότητα αυτή. Η θέση και αντίθεση, το αγαθό και πονηρό, κάθε δυαδική κατάσταση βρίσκεται μέσα στο Μόνο Ένα Ον, που ο ανθρωπονούς τα ξεχωρίζει όλα τα ενιαία, για να αντιληφθεί τη μόνη αδιαίρετη υπόσταση τους. Συνεπώς, όποιος φιλόσοφος βλέπει το μόνο Αίτιο για όλα, μαζί και τον δικό του εαυτό, αυτός μονάχα έχει συλλάβει την Αλήθεια, κι’ αυτός μονάχα ζει μέσ’ την αληθινή αιωνιότητα, όπου και η πραγματικότητα.

Οτιδήποτε άλλο, τοποθετείται ως το Πρώτο Αίτιο, είναι συμβολισμός του φιλοσόφου η πλήρη άγνοια των συμβαινόντων. Π.χ. ο Ηράκλειτος, βάζοντας σαν Πρώτο αίτιο την φωτιά, το αείζωο Πυρ, συμβόλιζε με τον δικό του τρόπο, αυτό που ο Πυθαγόρας αποκαλούσε Μονάδα και ο Ξενοφάνης στην Ελέα βάπτιζε δυναμικά «Εν το Παν». Ο Δυισμός του Πυθαγόρα σε Άρτια και Περιττά, δεν χρησιμοποιείται απ’ τον μαθητή του Ξενοφάνη, που έλκεται από τον Μονισμό του και δεν συμφωνεί καθόλου με τον συμπατριώτη του Ηράκλειτο, που επιμένει στα «ΠΑΝΤΑ ΡΕΙ».

Ο κάθε διασκεπτόμενος αληθινά, ο φιλόσοφος της εποχής, νιώθει αυτό το ενιαίο Ένα, απ’ το οποίο τα πάντα προέρχονται και στο οποίο τα πάντα καταλήγουν, με τον δικό του τρόπο κι’ ανάλογα το ερμηνεύει. Το αείζωο Πυρ του Ηράκλειτου, η Μονάδα του Πυθαγόρα, το Μόνο Ένα του Ξενοφάνη, συμφωνούν όλα για την αλήθεια, που είναι πως τα πάντα έχουν μία αιτία, απ’ την οποία βγαίνουν και μορφοποιούνται και στην οποία ΠΡΩΤΟΑΙΤΙΑ, θα επανέλθουν, άλλα σύντομα και άλλα αργά.
Όμως το Ένα αυτό (ΑΥΤΟ) είναι Πηγή απάντων, τόσο του ελλόγου κόσμου, όσο και του άλογου, τόσο της έμβιας ζωής, όσο και της άβιας, τόσο των ορατών στον άνθρωπο, όσο και των αοράτων, τόσο των αντιλαμβανόμενων, όσο και των μη αντιλαμβανόμενων από την γνώριμη συνειδητή κατάσταση του συνανθρώπου. Η αληθινή αντίληψη του Μόνου Ένα, γίνεται στον άνθρωπο, όταν αυτός μπορέσει να χρησιμοποιήσει εν γνώση του η όχι, τον υπερσυνείδητο του αυλό η την υπερβατική συνείδηση του, την υπερσυνείδητη κατάσταση του. Όμως οι πλείστοι των σοφών, ανδρών η γυναικών, φτάνουν στον υλικότατο αυτό πνευματικό κραδασμό και Θεώνται τον Αθέατο Δημιουργό των Πάντων.

Αν και όλοι οι σοφοί του κόσμου, όλων των λαών και όλων των εποχών, μιλούν την ίδια γλώσσα της αποκάλυψης αυτής, της Πρώτης Αιτίας η της Πρώτης Αρχής, όμως ο καθένας τους, χρησιμοποιεί το δικό του εντυπωσιακό ύφος και φυσικά φαίνεται στην αρχή, πως διαφέρει από τον άλλον. Όλοι τους όμως μιλούν για το ίδιο Ον και καθένας τους περιγράφει αυτό που βλέπει (μεταφορικά) από την δική του οπτική γωνία, που είναι παντελώς άλλη, από την οπτική γωνία του άλλου σοφού η φιλοσόφου η άγιου η διδασκάλου.

Έτσι τόσο οι προφήτες, όσο και οι σοφοί, τόσο οι φιλόσοφοι, όσο και οι εμπνευσμένοι, τόσο οι Μυστικιστές, όσο και οι Διαλογιστές, στον ίδιο στόχο σκοπεύουν και σ’ αυτόν φτάνουν οι προσηλώσεις τους και τα πνευματικά τους βέλη. Όπου κι’ αν σκοπεύσουν, τα πνευματικά τους βέλη, πηγαίνουν στο Μεγάλο Στόχο, που συναντούν ΤΟΥΣ ΣΤΟΧΑΣΜΟΥΣ ΤΟΥΣ, το Ακίνητο και Αμετάβλητο, το Αθάνατο και Αιώνιο, το περιέχον πάντα τα μεν και τα δε, το αθάνατο στο Είναι Του και το περιλαμβάνον τους κόσμους και τα όντα τους, που μόνον Αυτό κάποτε σκέφτηκε και άφησε τις σκέψεις Του να φτάσουν ως τον κόσμο όπου εμείς βρισκόμαστε, τον χαμηλότατο κόσμο των απτών μορφών.

Μπορεί ο άνθρωπος να φαντασθεί τον κόσμο δίχως Μάγια; Η απάντηση είναι λιγάκι δύσκολη. Αυτό θα εξαρτηθεί, αν ο φανταζόμενος τον κόσμο δίχως Μάγια, μπορέσει να συλλάβει πρώτα το τοποχρονικά κύκλωμα η τον αληθινό μας κόσμο με τέσσερεις διαστάσεις. Μήκος, ύψος, πάχος, χρόνος, ταυτόχρονα εκδηλούμενες και αλληλοσυμπλήρωτες. Αυτές οι τέσσερις διαστάσεις δίνουν συνεργαζόμενες, τον διαστατικό μας κόσμο, μέσ’ τον οποίον, όλα είναι αλληλένδετα και όλα συνυφασμένα, πάνω η μέσα σ’ ένα πλαίσιο Ουσίας, που συνέχει, τρέφει, διατηρεί, ζωογονεί και στηρίζει τα μορφικά.

Η στήριξη αυτή, είναι και η πηγή, απ’ την οποίαν απορρέουν όλες οι μορφογνώριμες φυσικοπαραστάσεις, που είναι η εννοιολογική απόδοση του Νου. Η συνείδηση υπηρετεί το Νου μας στο τρισδιάστατο αυτό παρασκεύασμα που πιάνει, η συνείδηση, ένα ελάχιστο μέρος του Σύμπαντος, που γίνεται αντιληπτό, ως τρισδιαστατική παράσταση. Ο χρόνος, φέρεται από τον Νου, σαν κάτι άλλο και ξένο προς τον τόπο, αυθύπαρκτο και ιδιόμορφο στοιχείο, που τα πάντα δαμάζει και εξουσιάζει. Να ακριβώς η αδυναμία του Νου, να ενώσει χώρο και χρόνο, σε μία ενιαία αλληλοσυμπληρούμενη συνεργασία.

Όταν ο Νους, βοηθηθεί απ’ την υπερσυνείδηση του, τότε μονάχα συλλαμβάνει ένα μεγάλο μέρος της αλήθειας, που αφορά τους κόσμους και τα όντα. Ιδιαίτερα, πίσω από τον φυσικό μας κόσμο, βρίσκεται εκτεταμένος, ο αιθερικός μας κόσμος, που είναι πιο εκτεταμένος από τον φυσικό μας κόσμο.

Οι επιστήμονες της εποχής μας, έχουν ονομάσει τον έσω κόσμο αυτόν, ΤΕΤΡΑΔΙΑΣΤΑΤΟ κόσμο και μας διαβεβαιούν, πως γίνεται με την συγχώνευση του τόπου και του χρόνου. Εμείς το συμπληρώνουμε αυτό και τους διαβεβαιούμε, πως η υπερσυνείδηση, το αχρησιμοποίητο τούτο εργαλείο του Νου, πιάνει σε κατάλληλες στιγμές τον ολοκληρωμένο τετραδιαστατικό κόσμο, που δεν αποτελείται μόνον από τον τοποχρόνο, αλλά και από παλμοδονήσεις της δικής του φύσης, του αιθερικού του αυτοδονισμού, απ’ τον οποίο, (αυτοδονισμό του αιθερικού κόσμου), τροφοδοτείται και διατηρείται ο κόσμος της μορφής. Τοποχρόνος με ύψιστη δόνηση, που είναι η έκφραση του λεπτότερου κόσμου της αιθερικής εκδήλωσης, που σχηματίζει τον καμβά, πάνω στον οποίο στηρίζεται και διακρίνεται ο κόσμος της μορφής, ο τρισδιάστατος κόσμος.

Είναι λοιπόν, το σύστημα δονήσεων, που διακρίνει την Πανδημιουργία. Τα πάντα, υφίστανται την δόνηση και κολυμπούν μέσα σ’ αυτή. Η ίδια η μάζα μέσα στον κόσμο μας δονείται και κολυμπάει, μέσα στη δόνηση αυτή, στη δική της φυσική δόνηση, που είναι πιο χαμηλή και πιο περιορισμένη. Όσο βαθειά εισέρχεται ο άνθρωπος στη γνώση του ατομικού και του υποατομικού κόσμου, τόσο αντιλαμβάνεται καλύτερα, πως η ύλη σχηματίζεται από δονήσεις, που τα κύματα τους, διατρέχουν όλη την επικράτεια της και αναγκάζουν τα υποατομικά σωματίδια, να πάλλονται και να συμπεριφέρονται, με ταχύτητες απίστευτες, για να δημιουργούν τον κόσμο, που θα σχηματιστεί από τις κινήσεις τους. Πρόκειται για τον σχηματισμό της ύλης, που δραστήριες δονήσεις, που γεννιούνται μέσα στην αιθερική περιοχή η την τετραδιάσταση, που την σχηματίζουν τα βαθύτερα δονητοκύματα της αιθερικής περιοχής. Ο κόσμος όλος και οι σχηματισμοί της πολλαπλότητας, προέρχονται από τις δονήσεις που είναι η αρχή και το τέλος κάθε μορφής και κάθε μορφοποιημένης περιοχής.
Αυτά που οι αισθήσεις μας βλέπουν, ακούν, οσφραίνονται, ψαύουν και γεύονται, είναι δονήσεις εξαιρετικά χαμηλές και σχηματίζουν τον κόσμο της τρισδιάστατης παράστασης. Αμέσως όμως, πίσω απ’ αυτόν τον μορφικό κόσμο των σχημάτων και των φυσικοφαινομένων, υφίσταται ένας κόσμος πάρα πολύ λεπτότερος και πλέον ταχυκινητικότερος, που συνενώνει τα επί μέρους και σχηματίζει η είναι σχηματισμένος από ένα μεγαλειώδες σύνολο, το οποίο ομοιοδονείται και ομοιοπάλλεται και που αποτελείται από τα ίδια δονηματοκύματα, μέσ’ τα οποία ζουν και υπάρχουν αδιαχώριστα, τα όντα που γεννήθηκαν από τις παλμοδονήσεις, αυτού του αιθερικοκόσμου.

Μόνον ο Νους τ’ ανθρώπου, μη μπορώντας να συλλάβει την απεραντοσύνη αυτή του υπερκόσμου, πιάνει ελάχιστα σημεία του, αυτά που σχηματίζονται στον κόσμο μας και που μοιάζουν σαν τις φυσαλίδες, που παρουσιάζονται από τον παφλασμό των κυμάτων σε ορισμένες μικροπεριοχές των θαλασσών και των πελάγων. Αυτές τις φυσαλίδες πιάνει ο Νους και θέλει να πιστεύει πως είναι αυτές μονάχα, όλος ο ωκεανός…

Ο Νους τ’ ανθρώπου εκ των πραγμάτων, αδυνατεί συνειδητά να βιώσει το μεγαλείο του άλλου Κόσμου, αφού το εργαλείο του, η συνείδηση του, είναι παιδί του τρισδιάστατου κόσμου, και μόνον γι’ αυτόν είναι κατασκευασμένη. Έτσι μόνον τις χαμηλότατες δονήσεις καταφέρνει να κουβαλήσει στον αρχηγό του Νου. Εδώ όμως κουβαλάει τρισδιαστατικές δονήσεις, που είναι το εξώτατο ένδυμα της δονητικής πραγματικότητας της Πανδημιουργίας. Αλλά, οι εξωτερικότατες αυτές δονήσεις, δεν αντιπροσωπεύουν την πραγματικότητα της Πανδημιουργίας.

Οι δονήσεις αυτές, είναι ξεθυμασμένα κομμάτια του αληθινού συστήματος των δονητοκυμάτων, που πλάθουν ένα κόσμο της απάτης, ένα κόσμο ξένο με τους άλλους εσωκόσμους, που πιάνεται από τον Νου μας, σαν αληθινός κόσμος, ενώ είναι μία παρωδία του Αληθινού Κόσμου. Αυτή η ψευδαίσθηση του Νου, λέγεται σανσκριτικά Μάγια, αλλά που η τρισδιάστατη κατασκευή μας, αδυνατεί να ξεχωρίσει και να συγκρίνει. Τόσο οι δονήσεις του κόσμου μας, όσο και ο Νους μας, συνεννοούνται και συνεργάζονται με την κατώτατη δονητικότητα, αυτή που είναι εξώτατη εκδήλωση, των ξεψυχισμένων πια δονητοκυμάτων.

Μόλις όμως η εξωτερική επιστήμη, έφθασε στην περιοχή του πυρήνα του ατόμου, αντιλήφθηκε, πως τα υποσωματίδια που τον αποτελούν, δεν ακολουθούν τους γνώριμους νόμους της Μηχανιστικής θεωρίας του Νεύτωνα και του Λαπλάς. Εκεί, στο μεταίχμιο του κόσμου μας και του αόρατου κόσμου, στις πύλες του θανάτου και της ανάστασης, κυριαρχούν, παράδοξοι νόμοι και βασιλεύει μία παραδοξολογία, που δεν αντέχεται από τον Νου τ’ ανθρώπου.

Αυτή η παράδοξη συμπεριφορά των υποσωματιδίων των ατόμων, δείχνει το δρόμο του άλλου κόσμου, του Αληθινού και του Μεγάλου, που οι νόμοι που εδώ γνωρίζουμε για τη φύση – ύλη, είναι παιδαριώδεις και ακατάλληλοι να εξηγήσουν το υψηλό μυστήριο της συνενωτικής κατάστασης των Πάντων, όπου οι κραδασμοί γίνονται ταυτόχρονα, κύματα και σώματα, που σημαίνει πως οι δονήσεις, αυτομετασχηματίζονται σε κυματοειδείς κινήσεις και ταυτόχρονα σχηματίζουν εξ’ ιδίων, σώματα και όντα…
Η ταυτόχρονη σχεδόν μεταπήδηση η η ταυτόχρονη παρουσίαση του ίδιου δονισμού σε κύμα και σώμα, δείχνει ευθύς αμέσως την πλαστουργικότητα της δόνησης, που δίνει το δικαίωμα στα άπειρα κύματα της, ταυτόχρονα να κυματοπαρουσιάζονται και την αυτή στιγμή να σωματοεμφανίζονται.
Είναι ο νόμος της σχετικότητας του Αϊνστάϊν, που προσπαθεί να δυναμώσει τον φυσικό νου, στο να αντιληφθεί το μεγαλείο μίας δισυπόστατης παλίρροιας των δονητικών ρευμάτων, που αυλακώνουν την Πανδημιουργία.

Αυτά τα δονήματα, έρχονται από μέσα, από απροσπέλαστα σημεία και εκβάλλουν τα αποθέματα τους, τα ηλεκτρομαγνητικά κύματα, που σχηματίζουν στα πρόθυρα της συντριβής τους, τον αιθερικοφυσικό μας κόσμο, αυτόν που μόνον αυτόν αντιλαμβάνονται οι αισθήσεις μας και νομίζουμε πως διακατέχουμε τα μυστικά και την προέλευση του κόσμου της μορφής. Αυτό όμως είναι το ΜΥΣΤΙΚΟ ΤΗΣ ΑΝΥΠΑΡΞΙΑΣ, που συσκοτίζει το Νου μας και μας απαγορεύει να ερευνήσουμε πού είναι η αλήθεια.

Ο αντιληπτός κόσμος, είναι πλασματικός και δεν ανταποκρίνεται προς τον αληθινό κόσμο. Η άπειρη πολλαπλότητα σχημάτων και χρωμάτων, διαστάσεων και παρουσιασμάτων, είναι μία επινόηση του Νου, που συμμορφώνεται στο κλίμα της τρισδιάστατης εκδήλωσης, μίας απειροδιάστατης πραγματικότητας. Συνεπώς πέραν του Νου τα πράγματα αρχίζουν να αληθεύουν. Πέραν του ορθολογισμού και της παγερής λογικής, της συνειδητής αντίληψης των φαινομένων, υπάρχει η αλήθεια.
Εκεί, τα πάντα συναποτελούν, το ενιαίο σύστημα της Πανδημιουργίας, όπου η πολλαπλότητα εξαφανίζεται και συναποτελεί, την τελειότητα και αρμονία, με πλαίσιο το πανδημιουργικό ζωγράφισμα, πάνω στο οποίο, το πολλαπλό του κόσμου μας, είναι οι λεπτομέρειες του όλου πίνακα, του συνόλου του όλου έργου. Την αλήθεια αυτή αντιμετώπιζαν οι εσωτεριστές – μυστικιστές και τώρα την αντιμετωπίζουν οι πυρηνικοί επιστήμονες, αφού συνάντησαν την δομή της ύλης, όπου τα υποάτομα, τα μικροσωματίδια του πυρήνα, ΤΟΥΣ ΜΙΛΗΣΑΝ.
Μάγια είναι σανσκριτική λέξη, που σημαίνει περίπου τη Μαγεία. Είναι το Αιώνιο Πνεύμα, ο Ένας Θεός, που μετατρέπει κάποιο μέρος του Είναι Του σε πολλαπλότητα και κόσμους. Πρόκειται για μία μαγική πράξη του Ίδιου του Θεού σε μετάλλαξη Του σε κόσμους και πολλαπλότητες. Αυτή η μετάλλαξη Του, λέγεται Μάγια. Μετατρέπεται και μεταβάλλεται σε πολλαπλότητα και σε μορφοποιημένη παράσταση κόσμων και όντων. Κάθε κομμάτι απ’ αυτά που φτάνουν μέσ’ το Νου μας, είναι προέκταση Εκείνου, της Θείας μεταμόρφωσης σε κόσμους και σε όντα.
Ο Νους τ’ ανθρώπου, δεν έχει δύναμη και μέσα να ξεπεράσει το τρισδιάστατο ΚΛΟΙΟ, να μπει βαθειά μέσα στην τετραδιαστατική περιοχή, να ιδεί το ένωμα και την ολοκληρωμένη μορφοπαράσταση του ΕΝΑ. Ώστε αυτά που έλεγαν χιλιάδες χρόνια τώρα Μυστικιστές και Διαλογιστές, Αποκρυφιστές και εμπνευσμένοι ουρανοβάμονες, διορατικοί και διακοηστές, άγιοι και προφήτες, διδάσκαλοι και οραματιστές, ήταν αλήθεια.

Ώστε δεν ήταν όλοι αυτοί, ούτε ονειροπαρμένοι, ούτε και βλαμμένοι. Δεν έπαιζαν το ρόλο του εξωτερικού επιστήμονα, αλλά μας έλεγαν και μας έγραφαν την αλήθεια, που εμείς οι άλλοι, οι απροπαράσκευοι να την αντιληφθούμε, τους ειρωνευόμασταν και τους οικτίραμε.
Κανένας αμύητος δεν εννοούσε να πιστέψει, πως πίσω από την κλεισμένη πόρτα του σύμπαντος μας, υπήρχε μία απέραντη περιοχή της Πανδημιουργίας, που τα όντα και οι κόσμοι της, ήταν πιο τέλεια και πιο συνδεδεμένα με την ΠΡΩΤΟΔΥΝΑΜΗ η ΠΡΩΤΟΔΟΝΗΣΗ, που τα κατασκεύασε.

Να γιατί ο κόσμος μας είναι μία Μάγια. Μία αληθινή Ψευδαίσθηση. Γιατί δεν μας παρουσιάζει την Αλήθεια, την αλληλένδετη συνάφεια και συνοχή, την ομοιοδόνηση και την ομοιόπλευση, την κοινή προέλευση και το κοινό μέλλον, την κατασκευή μας και τη διατήρηση μας από την Ίδια ακριβώς Ουσία, που στον κόσμο που αντιλαμβανόμαστε, παρουσιάζεται σαν αγέρας, σαν νερό, σαν στερεά τροφή, του φυτικού και του ζωικού βασιλείου και αυτού ακάματου κατώτατου του ορυκτού βασιλείου…
Το μεγάλο μυστικό μας είναι, πως δεν μπορούμε να συλλάβουμε σαν ενιαίο και σαν ΕΝΑ, όλη την παρουσιαζόμενη στον κόσμο πολλαπλότητα, αλλά την κατατέμνουμε σε είδη, γένη, χρώματα, ποσά, σχέδια και στοιχεία, που στη συνέχεια τα διαιρούμε και τα ξαναχωρίζουμε και προσπαθούμε ΕΜΜΕΣΑ να πιάσουμε τις δονήσεις τους, που είναι αδιαίρετα μέρη και μέλη της Μιάς Μοναδικής και Αδιάσπαστης Δόνησης.

Η διαιρετική αυτή μανία του Νου εξετάζεται από τον Αποκρυφισμό, ενώ η ενωτική πραγματικότητα, σκοπεύεται απ’ τον Μυστικισμό και φέρνει τον οπαδό του, κατ’ ευθεία γραμμή, προς την αλήθεια και την πραγματικότητα. Αλλά, σας επαναλαμβάνω, Μάγια (ψευδαίσθηση) δεν είναι ο κόσμος μας που ζούμε. Είναι ο κακοκατασκευασμένος Νους μας, που δεν έχει ικανότητες να συλλάβει την ενωτική πραγματικότητα, του αιθερικού μας κόσμου (τετραδιάστατη) και του φυσικού μας κόσμου (τρισδιάστατη). Αυτό γιατί σας επαναϋπενθυμίζω, η συνείδηση που χρησιμοποιεί ο Νους για να αντιληφθεί τον ολόγυρα μας κόσμο, διαθέτει τις πέντε μας αισθήσεις, που έγιναν, μόνον για τον τρισδιάστατο κόσμο μας.

Η στιγμή είναι κατάλληλη για να αναφερθώ στη νέα εποχή μας, όπου οι επιστήμονες κατάπληκτοι ανακάλυψαν, πως ο περιορισμός της φύσης παύει να υπάρχει αν ο Νους κατορθώσει να ενώσει τον τόπο με τις τρεις διαστάσεις του, με τον δήθεν ξένο χρόνο. Τότε η ένωση αυτή του τοποχρόνου, θα μας προσφέρει, μία άλλη όψη των πραγμάτων και μία καινούργια αντίληψη του ενωμένου τοποχρονικού κόσμου. Τότε κατάπληκτοι θα δούμε, πως τα σταθερά αυτά και αμετάβλητα όρια, που διαχωρίζουν δήθεν τον κόσμο της μορφής, είναι παντελώς αδελφωμένα και τόσο ενωμένα, που καμιά δύναμη της Δημιουργίας δεν μπορεί να τα χωρίσει.

Εκεί, σ’ αυτή την ένωση του, δεν υπάρχει το αίτιο και το αποτέλεσμα, η ζωή και ο θάνατος, το παρελθόν και το μέλλον, η ομορφιά και η δυσμορφία, το ορατό και το αόρατο. Αλλά οι αντιθέσεις είναι ένα μονάχα ΕΝΑ και συναποτελούν το συνουσιαστικό η την αληθινή ουσία κάθε μικροδόνησης η κύματος, που είναι μέρος του Μέγιστου Δονισμού, όπως το κάθε κυματάκι της θάλασσας, είναι μέρος της ίδιας θάλασσας, μέσ’ την οποία σχηματίζεται…

Ώστε ο Νους μας δεν μπορεί να πιάσει την Αλήθεια, απ’ το πρόχειρο κατασκεύασμα του. Αυτή την Αλήθεια, την πιάνουν μόνον οι μυημένοι και οι μύστες και μόλις σήμερα, στην εποχή μας, την βρήκαν οι πυρηνικοί φυσικοί. Αυτοί οι επιστήμονες, τρόμαξαν σαν είδαν, πως η ύλη με τα άτομα της και τους πυρήνες τους, τα μικροσωματίδια και τις συμπεριφορές τους, παρουσιάζει έναν καινούργιο κόσμο, που οι μυστικιστές τον γνώριζαν πριν από χιλιάδες χρόνια και τον παρουσίαζαν με τις θρησκείες και τις προφητείες τους.
Αυτόν τον μυστικιστικό κόσμο, τον συνενωμένο και τον αδιαχώριστο, που ζει και ζωογονείται με τους ασταμάτητους δονισμούς της Πανδημιουργίας, μας αποκάλυψαν οι νέοι επιστήμονες, με επικεφαλής τη θεωρία της σχετικότητας η με την ΤΕΤΡΑΚΤΥ του Πυθαγόρα. Τα Κβάντα (Μάξγουελ και Φαρεντέϋ), με τον απίθανο νόμο της σχετικότητας, άνοιξαν τις πύλες του σκότους και του θανάτου, όπου παρέμεινε χιλιάδες χρόνια η στείρα λογική και μας έφεραν στον τετραδιάστατο κόσμο, όπου υφίσταται η συνενωτική ζωή, αιτίας και αποτελέσματος, αοράτου και ορατού.

Εκεί σε κείνη την περιοχή, δεν βασιλεύει η διαιρετική νοοτροπία, αλλά τα πάντα συλλαμβάνονται ως έχουν, μέσα στην ενωτική τους συνύπαρξη. Δεν υπάρχει αγέρας και βροχή, χειμώνας και καλοκαίρι, γνώση και αγνωσία, πείνα και κορεσμός, ζωή και θάνατος, σήμερα και αύριο, φως και σκοτάδι, γαλήνη και φουρτούνα, άνδρας και γυναίκα, νέος και γέρος, πεινασμένος και χορτάτος, άρρωστος και γιατρεμένος.
Όλα βρίσκονται συνενωμένα και μέσα στην ολοκληρωτική τους ένωση, έχουν τις αντιθέσεις τους, που όμως δεν εκδηλώνονται και δεν μπορούν να εκδηλωθούν, γιατί η συνεκτική τους δύναμη είναι τόσο ισχυρή, που μεταλλάζει την ίδια κοινή γραμμή, κάθε παρέμβαση και κάθε τάση, προς σχηματισμό αντίθεσης.
Το μεγαλείο αυτό, ενετόπισαν οι ελεάτες του Ξενοφάνη και το ανύψωσαν ο Παρμενίδης με τον Ζήνωνα, τόσο ψηλά, που οδηγούσε το πνεύμα του ανθρώπου, στα πρόθυρα της αποκάλυψης της Πλατωνικής ιδεοκρατίας. Ο Πλάτωνας, κατόρθωσε να εφαρμόσει τις αρχές της ιδεοκρατίας τόσο καλά, ώστε ανέβηκε στους κραδασμούς του Πνεύματος και βρέθηκε εκεί, όπου ανέρχονταν με τον στοχασμό του ο Σωκράτης.

Η πλάνη (Μάγια) ψευδαίσθηση, γίνεται στο Νου του κάθε ανθρώπου. Αυτός διαιρεί και με το δικό του τρόπο, ξεχωρίζει και διακρίνει και κατονομάζει και χρωματίζει το φόρεμα της φύσης – ύλης, τόσο πολύ, ώστε παρουσιάζει πολλαπλότητα. Πρόκειται για ανικανότητα του Νου να πιάσει την γενική – συνολική κατάσταση της φύσης και την ικανότητα του, να… διαιρεί και να διαχωρίζει, για να αντιληφθεί μεμονωμένα και κατετμημένα τα κύματα της ακτινοβολίας, που προέρχονται από το ενιαίο και το μόνο Ένα της εκδηλωμένης φύσης – ύλης.
Ο διαχωρισμός αυτός γίνεται από το Νου με το συνειδητό του εργαλείο, που κομματιάζει την πραγματικότητα με τα κανάλια της συνείδησης, τις πέντε αισθήσεις της. Πρόκειται για αναγνωρισμένη ατέλεια του Νου, που η λειτουργία του, υφίσταται τον περιορισμό της τρισδιάστατης κατάστασης του σύμπαντος μας. Για τούτο, προσδοκούμε σχηματισμό ενός υπερνού, που θα εισέρχεται στην τετραδιάστατη περιοχή, όπου ο τοποχρόνος προσφέρει μία διαφορετική αντίληψη των συνδυασμών της ύλης και δίνει περισσότερη αλήθεια της σωστής κατασκευής του κόσμου, αφού ενώνει τα τρισδιάστατα με την χρονική συμμετοχή, που πραγματώνεται η αρχή του ΕΝΙΑΙΟΥ…
Να το μεγάλο πρόβλημα του Νου. Μας δίνει δικές του συλλήψεις, ξένες προς την πραγματικότητα. Να οι ψευδαισθήσεις των ανθρώπων. Τα χρώματα, οι διαστάσεις, τα ονόματα, οι διαχωρισμοί, οι αντιθέσεις, οι δομές, τα άπειρα της πολλαπλότητας σχήματα, αποτελούν γνωρίσματα της ανικανότητας του Νου, να συλλάβει το ενιαίο του κόσμου, την αλληλένδετη συνοχή και αλληλοεπίδραση των πάντων προς τα πάντα.

Στην τετραδιαστατική κατάσταση, τα πάντα είναι ενωμένα και αδιαχώριστα, ουδέ του ίδιου ανθρώπου μη εξαιρουμένου. Όλα είναι κατασκευασμένα από μία ύλη, που δεν διαχωρίζεται καθόλου και που μέσα στο ευέλικτο είναι της, τα σχήματα υφίστανται σε σχέση με το περιβάλλον τους και που το υλικό τους, είναι κοινό υλικό, που μόνον οι ΚΥΜΑΤΙΣΜΟΙ αυτού του υλικού υπάρχουν και που κάνουν (οι κυματισμοί της ύλης) να κινούνται σε θέσεις και αντιθέσεις τα σχήματα που ξεχωρίζουμε…
Πρόκειται για μία Νοητοαπάτη, που αναληθινά μας πληροφορεί και μας δίνει την εντύπωση, πως τα γύρω μας είναι ξεχωρισμένα, αλλά που στην πραγματικότητα είναι τα πάντα ενωμένα και χορεύουν κυματοειδώς, μέσα στο ενιαίο Ένα, όπου σαν σχήματα συνενωμένα μίας ΖΩΓΡΑΦΙΑΣ ΥΠΑΡΧΟΥΝ.
Αυτή η ελλειπής παράσταση της αλήθειας, γίνεται μοιραία από τον χρησιμοποιούντα το λόγο, τη σκέψη και την πένα, για να παρουσιάσει στο συνάνθρωπο μία δύσκολη σε διατύπωση αλήθεια, που ο Νους, αδυνατεί να πιάσει στο σύνολο της, αφού είναι κι’ αυτός κατασκευασμένος από την τρισδιάστατη αναλογία, που εννοεί ΜΟΝΑΧΑ το μήκος και το πλάτος και το ύψος… Μαζί του έχει και τη σκέψη, που τις περισσότερες φορές, συμβιβάζεται απόλυτα με το ΤΡΙΣΔΙΑΣΤΑΤΙΚΟ φαινόμενο, του μάταιου και ψεύτικου αυτού κόσμου.
Είναι μάταιος και ψεύτικος και ελλειπής ο κόσμος μας, γιατί ο Νους μας τον σχημάτισε με το δικό του δυναμισμό, που είναι ανίκανος και ανίσχυρος και κακοκατασκευασμένος, τόσο πολύ, που πιάνει τις χοντράδες και τα εξέχοντα και προεξέχοντα σημεία, ενώ τις αληθινές θεμελιώσεις και δομές του, δεν πιάνει και δεν νιώθει. Είναι ένα ψευτοόργανο της τρισδιάστατης κατάστασης που ξεχωρίζει ΧΡΟΝΟ και ΤΟΠΟ και αδυνατεί να συνενώσει και να αντιληφθεί το ενιαίο του τόπου και του χρόνου, όπου μέσα στην ένωση τους αυτή, σχηματίζεται η τετραδιαστατική παράσταση των όντων και των κόσμων, που συναποτελούν έναν ΕΝΙΑΙΟ ΠΑΝΟΡΓΑΝΙΣΜΟ.

Η ολοκληρωμένη αντίληψη του Αληθινού Κόσμου μας γίνεται με ένα άλλο όργανο του Νου, την υπερσυνείδηση, όπου εισέρχεται λειτουργικά ο Νους τ’ ανθρώπου, μέσα στην τετραδιαστατική αλήθεια των πραγμάτων. Τότε ο τοποχρόνος είναι ένα και η παράσταση του κόσμου, δείχνει τον ενσωματωμένο άνθρωπο, μέσα στην κυματοειδή εκδήλωση της ύλης, να συζεί με τα άλλα σχήματα, επηρεαζόμενος στα πάντα, απ’ τους κυματισμούς της ύλης.
Σαν ένα φύλλο λεμονιάς βρίσκεται μέσα στον πανδημιουργικό κυματισμό της ύλης το ανθρώπινο σώμα, που πάνω του παρουσιάζεται ένα αστραφτερό ΚΡΥΣΤΑΛΛΑΚΙ, που είναι η ταξιδεύουσα πνευματοψυχή του. Όμως, τα κύματα της ύλης, κινούν το ανθρωποσώμα και το κατευθύνουν, το ζουν και το σχηματίζουν, το διαλύουν και το μετασχηματίζουν, το μεταλλάζουν και το διαφοροποιούν, ανάλογα με τις δονήσεις τους, σε συνεργασία και σε σχέση, με όλη την αλλαγή που κάνουν στα πάντα, που φαίνονται σε διαφορετικά σχήματα, μα που σχηματίστηκαν ανάλογα με τις δονήσεις των κυμάτων, που η ίδια η ύλη σχηματίζει και που αδυνατεί να επηρεάσει και κατά το ελάχιστον την κρυσταλλοειδή παρουσία της πνευματοψυχής, που παρακολουθεί ανεπηρέαστη της ύλης τις δονήσεις και τους κυματισμούς της.

Τα πάντα δείχνουν, μία συνοχή και μία ενότητα, που η διαχωρισμένη εκδήλωση, δεν υπάρχει και δεν δύναται να υπάρξει. Είναι τα σχήματα, οι έννοιες που οι πνευματοψυχές σχηματίζουν, για να χρησιμοποιήσουν περιβλήματα από την ύλη, μέσ’ την οποία κατεβαίνουν. Στην πραγματικότητα, όλα συνδεδεμένα, συναποτελούν ένα εκδήλωμα μίας άπειρης πραγματικότητας, απ’ την οποία τα πάντα απορρέουν και στην οποία πραγματικότητα, τα πάντα επιστρέφουν.
Το μυστικό λοιπόν της ανυπαρξίας είναι, πως ο Νους αδυνατεί ν’ αντιληφθεί όλο το συνενωμένο εκδήλωμα του Θεού και κατορθώνει να συλλάβει, το εξώτατο μέρος του, όπου τα όντα που συλλαμβάνονται θεωρούνται εξατομικοποιημένα, ανεξάρτητα απ’ την ολότητα και δραστηριοποιημένα αφ’ εαυτά.
Όμως τα πάντα είναι συνδεδεμένα και συναποτελούν ένα ενιαίο εκδήλωμα του ανύπαρκτου μα υπερυπαρκτού ΚΕΝΟΥ. Σ’ Αυτό γυρίζουν και απ’ Αυτό προέρχονται τα πάντα και δεν υπάρχει τίποτα εκδηλωμένο, που να μην είναι συνενωμένο με την αιώνια ΑΟΡΑΤΗ ΠΗΓΗ, απ’ την οποία όλα προέρχονται και απ’ την οποία αντλούν ζωή και δραστηριότητα.
Το μυστικό της ανυπαρξίας, είναι η υπερύπαρξη. Από το ακατάληπτο αυτό σημείο απ’ τον ανθρωπονού, γεννιούνται και προβάλλουν τα πάντα και είναι τόσο πολύ συνδεδεμένα αναμεταξύ τους, ώστε χορεύουν με το ίδιο δονητοκύμα, που το διαπερνά αδιάκοπα και τους προσφέρει τη ζωή, την ύπαρξη.

Ότι νομίζουμε πως χάνεται, εξαφανίζεται απ’ την αντίληψη μας, γιατί δονείται ξαφνικά σε άλλη συχνότητα και σ’ άλλη ένταση, απ’ ό,τι προ ολίγου. Κατά συνέπεια, η εμφάνιση η η εξαφάνιση του οτιδήποτε απ’ τον ανθρωπονού, δεν είναι τίποτα άλλο παρά η αλλαγή, της δόνησης, αυτού που χάνεται η που παρουσιάζεται. Να η αλήθεια πάνω στην ύπαρξη και στην ανυπαρξία.
Η εξαφάνιση η η παρουσίαση, είναι δονητικά φαινόμενα, που πότε, φέρνουν η παρουσιάζουν όντα και πότε παίρνουν η μειώνουν τις εντάσεις των δονήσεων τους, αυτά τα ασταμάτητα δονήματα. Πότε λοιπόν παρουσιάζεται η ύπαρξη και πότε η ανυπαρξία. Αυτό συμβαίνει, γιατί ο Νους τ’ ανθρώπου, κατορθώνει να συλλάβει, μία ελάχιστη αλήθεια, τόσο μικρή και τόσο περιορισμένη, που δείχνει μόνον τα πολύ χαμηλά και ξεθυμασμένα μορφοπαρουσιάσματα, που θα εξαφανιστούν ταχύτατα, ελκόμενα από τα αφανεί κυματοδονήματα,
Τι είναι λοιπόν αυτά τα αφανεί στον άνθρωπο κυματοδονήματα; Είναι οι ασύλληπτες ακτινοβολίες του ΚΕΝΟΥ, του ίδιου του Θεού, της Πνευματοουσίας, της Υπερυπαρκτής Ανυπαρξίας. Όπου υπάρχει, εκεί είναι Παρών. Όπου όμως τίποτα δεν υπάρχει, εκεί είναι η μεγάλη Του Έδρα. Ο Αόρατος και ο Ανύπαρκτος, ο Αιώνια Απών, ο Ασύλληπτος από τον ανθρωπονού, ο… αδύνατον να κατανοηθεί, είναι το Παν, είναι το ΤΙΠΟΤΑ, μέσ’ το Οποίο, τα πάντα βρίσκονται και είναι.

Αφού τα πάντα είναι μέσα Του, πως είναι δυνατόν να τον συλλάβουν; Τα πάντα είναι μέρη Του και όλα τα ορατά και τα αόρατα, αποτελούν το Είναι Του. Δεν είναι δυνατόν, να υπάρξει κάτι τι, που θα βρίσκεται έξω από τον Πανπλάστη. Όλα μαζί αποτελούν την περιβολή Του, την εξωτερική εκδήλωση των Σκέψεων Του, ενώ Εκείνος είναι μέσ’ όλα, γιατί κάθε ελάχιστον κατασκεύασμα Του, έχει την Πνοή Του, την Ουσία Του, τη Σκέψη Του και τη Δονητικότητα Του. Δίχως Αυτόν, τίποτα, μα τίποτα δεν γίνεται και δεν υπάρχει, αφού μέσα σ’ Αυτόν τα πάντα βρίσκονται και είναι του Ίδιου Είναι Του κομμάτια. Είναι ο Πατέρας μας, ο Γενάρχης μας, ο Ζωοδότης μας, ο Κατασκευαστής μας.
Τώρα, ας δούμε ποιά είναι η σχέσης μας μ’ Εκείνον. Πως είναι δυνατόν να τον συλλάβουμε αφού βρισκόμαστε μέσα στο Είναι Του; Μόνο Εκείνος μπορεί να μας παρακολουθεί και να μας επιβλέπει, αφού βρισκόμαστε μέσα στο Ίδιο Είναι Του και μάλιστα, πλαστήκαμε με τις Ιδέες Του και χρησιμοποιούμε εξελισσόμενοι, τα κύματα των Δονισμών Του σιγά σιγά, ώστε να τον γνωρίσουμε καλύτερα απ’ τους ΚΥΜΑΤΙΣΜΟΥΣ ΤΩΝ ΣΚΈΨΕΩΝ ΤΟΥ…

Ανάλογα με τον καθαρισμό του Νου μας, και την εξέλιξη μας, με την τελειοποίηση του Νου μας, βρισκόμαστε όλο και πιο κοντύτερα στις Σκέψεις Του και θάρθει κάποια στιγμή, που είναι αληθέστατο αυτό που τώρα γράφω, που θα Τον γνωρίσουμε καλύτερα. Αυτό θα γίνει οπωσδήποτε κάποια στιγμή, όταν ο Νους μας αφήσει την ψευδαίσθηση του κόσμου τούτου, πάψει ο Νους μας την προσκόλληση του προς τα έξω εφήμερα και ενδιαφερθεί αληθινά για τα έσω τα Αιώνια. Τότε, θα πάψει να περιορίζεται στα στενά όρια του Νου και θα χρησιμοποιήσει του μέλλοντα υπερνού το βασικό του εργαλείο, την υπεραίσθηση, υπερσυνείδηση, με την οποία θα αντιληφθεί πολλά από τον Πλάστη και Θεό του.
Το μεγάλο ΚΕΝΟ, στέλνει συνέχεια αδιάκοπες δονήσεις, απ’ τις οποίες πηγάζουν, οι κόσμοι και τα όντα που μέσα τους υπάρχουν. Το Κενό Εκείνου, η αφάνεια και η ανυπαρξία Του, είναι μία παραπλάνηση του Νου μας, που δεν πιάνει, ουδέ εννοεί την ατέρμονα δονητική γεννητικότητα, που προέρχονται από τον Πανπληρωματικό Νου, τον πέραν των ονομάτων και πάντων των επιθέτων, Άναρχο και Πάνσοφο Δημιουργό.

Αυτό το ίδιο το Κενό, μπορεί στο Νου του να παρασκευάσει ο διαλογιζόμενος, ο στοχαζόμενος, ο συγκεντρωμένος, ο μυστικιζόμενος, αν έχει μάθει την μέθοδο ανύψωσης. Όμως, μπορεί και μόνο του, να παρασκευασθεί το Κενό του Νου, αν ο συνάνθρωπος, διαθέτει παλιά ψυχή, που φέρνει κατάλληλες ακτινοβολίες στο Νου, ν’ ανακόψει λογισμούς και σκέψεις και ν’ αφήσει άδειο τον Νου. Όταν αυτό συμβεί, (πρόκειται για την ΝΤΑΡΑΝΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΝΤΥΑΝΑ), γρήγορα θα φτάσει η χαρά, γιατί απ’ τον Κενό τώρα πια Νου, θα βγει ο ήλιος του μεσονυχτίου, ο αιθερικός χιλιοσώματος ήλιος, που θα φωτίσει τα πάντα, έστω και αν έξω είναι το πυκνό σκοτάδι της φυσικονύχτας.

Το Κενό, είναι το Κέρας της Αμαλθείας. Απ’ αυτό τράφηκε ο Δίας και απ’ αυτό δυναμώθηκε τόσο, όσο να γίνει ο Θεός των Θεών. Ο Δίας είναι ο Νους τ’ ανθρώπου και το Κενό είναι το ύψιστο όργανο του Νου, που σημαίνει τον παραμερισμό των χαμηλών δονήσεων και την εμφάνιση της υπερσυνείδησης. Αυτή, η υπερσυνείδηση, είναι το μεγάλο αυλάκι, απ’ το οποίο θα μπουν μέσα στον προετοιμασμένο Νου, οι Ανώτερες Δονήσεις, που θα κομίσουν την τελειότητα, το κάλλος, την αλήθεια, το αιώνιο, μέσα στον κόσμο της θνητότητας.
Αυτό το όντως θαύμα, η επαφή θνητότητας και αθανασίας, ορατού και αόρατου, πετυχαίνεται με τη χρησιμοποίηση του διαλογισμού – μυστικισμού, που κατορθώνει να ενεργοποιήσει την αχρησιμοποίητη υπερσυνείδηση, που τόσο σπάνια χρησιμοποιεί ο άνθρωπος. Το μεγαλείο του Νου μας είναι, να μάθει να χρησιμοποιεί, αυτόν τον υπέροχο μηχανισμό, την υπερσυνείδηση του, που θα τον φέρει μέσα στην Βασιλεία των Ουρανών. Όσο δεν μεταχειριζόμαστε την υπερσυνείδηση, τόσο ζούμε στην ανυπαρξία η μέσ’ την αγιάτρευτη ΜΑΓΙΑ.
Η Μάγια είναι, του Νου τ’ ανθρώπου, η ανικανότητα, να συλλάβει τα πάντα συνενωμένα, όπως αυτά στη βάση τους είναι. Η ανικανότητα του Νου πιάνει μόνον τα προεξέχοντα, τα χονδροειδή, τα φαινομενικά ασύνδετα και τα καταχωρεί, τα κατονομάζει, τα χρωματίζει, τα διαιρεί σε ποιότητες και σε ποσότητες, τα πιάνει από τις λεπτομέρειες τους, όπως ο κλεισμένος σε κλειστό χώρο, πιάνει το ελάχιστο φως να μπαίνει από σχισμάδες μηδαμινές και μικρότατες, στενότατες και νομίζει πως αυτό το ελαχιστότατο φως είναι ήλιος και βλέπει τέτοιους ψεύτικους ήλιους, όσες μικροσχισμούλες έχει ο ολόκλειστος του χώρος.

Η Μάγια, είναι η μη ορθή αντίληψη του Ενωμένου Όλου, του μοναδικού συνενωμένου ΕΝΑ, όπου τα πάντα είναι αλληλοεξαρτώμενα και αλληλοσυνδεδεμένα και τίποτα μα τίποτα δεν παραμένει μόνο του και ξέχωρο από τα άλλα τα συνενωμένα. Η αντίληψη αυτή του χωρισμένου, η διαίρεση αυτή από τον Νου του αδιαίρετου συνενωμένου, του μοναδικού Ένα, είναι η Μάγια. Ο Μοναδικός, συλλαμβάνεται από τον Νου, λόγω ανικανότητας ορθής αντίληψης, ως πολλαπλότητας, διαιρεμένη σε άπειρα κατασκευάσματα, σε κόσμους άπειρους και σε άπειρα όντα.
Κατά συνέπεια, δεν υπάρχει μεμονωμένος ο κόσμος και δεν υπάρχουμε μεμονωμένοι, εμείς οι άνθρωποι. Αυτός και εγώ, είναι μία λανθασμένη αντίληψη, όπως αυτό και εκείνο, εγώ ο κόσμος. Όταν ο Νους ξυπνήσει, τότε θα αντιληφθεί, πως η πολλαπλότητα και η φαινομενικότητα, είναι μία πλάνη, που προέρχεται από τον διχασμένο Νου, τον μη λειτουργούντα κανονικά, αφού ο μισός εγκέφαλος του αδρανεί και πιάνει μόνο τις ελάχιστες χονδράδες, ενώ, αδυνατεί να ιδεί, πως οι πόλοι των δήθεν αντιθέσεων, είναι το ίδιο ένα και αυτός, ο Νους, πιάνει των δύο πόλων τα αντίθετα δονήματα, ενώ οι δύο οι πόλοι, συναποτελούν και είναι τα απαραίτητα σημεία του κάθε εκδηλουμένου.
Να το μυστικό της μορφικής ανυπαρξίας. Μόλις δουλέψει ολόκληρος ο Νους του τυχερού συνανθρώπου, έστω για λίγα δευτερόλεπτα και ιδεί τα πάντα ενωμένα, που με την αλληλουχία τους, εκδηλώνουν του μόνου Είναι και μόνου Ένα, την αυθυπαρξία Του και την φαινομενική πολλαπλότητα Του, μα στην ουσία του ενιαίου των πάντων Ένα, αντιλαμβάνεται την αναλήθεια της πολλαπλότητας και σωστά γνωρίζει πια, πως πρόκειται για μία Μάγια, ΜΙΑ ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΗ…

Αθήνα 13/5/1988
ΝΙΚΟΛΑΣ ΜΑΡΓΙΩΡΗΣ