Ο απίστευτος αγώνας της μικρής Προμηθέας και της μητέρας της σε κείμενο της ίδιας της αλύγιστης Ελληνίδας!
Τότε, ενώ ήμουν 5 ετών η ετεροθαλής αδερφή μου η Βανέσσα τραυματίσθηκε σε ένα αυτοκινητιστικό ατύχημα. Η Μητέρα μου έπρεπε να κάνει τη δύσκολη επιλογή να επιστρέψει στη Μοντάνα για να την περιθάλψει. Όταν όμως μετά από αυτό το διάστημα επιστρέψαμε στο Σαν Φραντσίσκο βρήκαμε τα πράγματα μας να έχουν πεταχθεί από το διαμέρισμά μας από το οποίο μας είχαν κάνει έξωση.
Ζήσαμε για πολλούς μήνες στο λεωφορειάκι μας, γυρνώντας σαν φυγάδες από γειτονιά σε γειτονιά προσπαθώντας να μη τραβάμε την προσοχή. Αν η Αστυνομία ανακάλυπτε ότι είμαστε άστεγοι οι Κοινωνικές Υπηρεσίες (Πρόνοια) θα με χώριζαν από τη Μητέρα. Καμία από τις δυό μας δεν θα μπορούσε να επιζήσει από ένα τέτοιο χωρισμό. Έπρεπε λοιπόν να κρυβόμαστε και να ζούμε με πολύ περιορισμένα μέσα. Κι όμως, στις δύσκολες εκείνες ημέρες η εκπαίδευσή μου συνέχιζε, με βραδύ ρυθμό, παρόλες τις αντίξοες περιστάσεις. ¨Ετσι τελείωσα την ύλη του Γυμνασίου και τώρα είχα πια μπροστά μου την ύλη του Κολλεγίου.
Μια νέα ευκαιρία παρουσιάστηκε όταν στην ηλικία των 5 ετων επισκέφθηκα το SLAC ( Stanford Linear Acceleration Center, Stanford California) και η Μητέρα κανόνισε μια συνάντηση για μένα με τον διευθυντή του Φυσικού τμήματος του Στάνφορντ, Dr. Yearian. Αφού μίλησε μαζί μου συμβούλεψε τη Μητέρα μου να με γράψει αμέσως στο εκπαιδευτικό πρόγραμμα EPGY (Εκπαιδευτικό πρόγραμμα για προικισμένα παιδιά). Είχα μόλις μπεί στα 6 όταν έγινα δεκτή στο πρόγραμμα EPGY.
Όμως ένα πράγμα δεν ήταν δυνατόν! Δεν επρόκειτο να τους αφήσω στην γλυκειά λήθη της άγνοιας. Δεν επρόκειτο να τους πω ψέματα ότι και να γινόταν. Δεν επρόκειτο να τους εγκαταλείψω. Τους αγαπούσα.
Έτσι τους μίλησα με όλη την αγάπη που έχω για αυτούς. Επαίνεσα το μεγαλείο τους, γιατί είναι παιδιά μιας υπέροχης πανέμορφης γενιάς Θεών και Ηρώων. Και μοιράστηκα μαζί τους τα αρχεία της ΙΣΤΟΡΙΑΣ-της τραγικής μας Ιστορίας- έχοντας την πεποίθηση ότι κάποιοι από αυτούς θα αφυπνισθούν και αυτοί με τη σειρά τους θα ξυπνήσουν άλλους ώστε η φλόγα της ελευθερίας θα περάσει από χέρι σε χέρι καιο μέγας πολιτισμός των προπατόρων μας θα επιστρέψει επιτέλους στην ΚΟΙΤΙΔΑ του.Tα υπόλοιπα είναι ιστορία… Εχετε δει το βίντεο και τα έχω περιγράψει λεπτομερειακά σε επιστολή μου στο Δαυλό.
Η ΠΡΟΜΗΘΕΑ ΟΛΥΜΠΙΑ ΚΥΡΗΝΗ ΠΥΘΙΑ ΜΙΛΑΕΙ Η ΙΔΙΑ ΓΙΑ ΤΗ ΖΩΗ ΤΗΣ
Η οικογένεια της μητέρας μου κατάγεται από την Κρήτη. Οι συγγενείς της ονομάζονταν Μανιατάκηδες. Ο πατέρας της μητέρας μου κ. Στέλιος Κοτσάκης ήταν πρόσφυγας από τη Σμύρνη της Μικράς Ασίας, στην Ιωνία.
Στις 13 Μαρτίου του 1991 γεννήθηκα μετά από μια δύσκολη εγκυμοσύνη κατά τη διάρκεια της οποίας η μητέρα μου κατ’ επανάληψη έσωσε τη ζωή μου αρνούμενη να ακολουθήσει τις συμβουλές των θεραπόντων ιατρών. Τελικά ο ιατρός την πληροφόρησε ότι αρνείται να εξακολουθήσει να την παρακολουθεί εφόσον δεν είναι διατεθειμένη να ακολουθήσει τις συμβουλές του. Έτσι η Μητέρα αναγκάστηκε να μείνει χωρίς γιατρό και γεννήθηκα στο σπίτι, με τη βοήθεια μιας μαμμής.
Στις 13 Μαρτίου του 1991 γεννήθηκα μετά από μια δύσκολη εγκυμοσύνη κατά τη διάρκεια της οποίας η μητέρα μου κατ’ επανάληψη έσωσε τη ζωή μου αρνούμενη να ακολουθήσει τις συμβουλές των θεραπόντων ιατρών. Τελικά ο ιατρός την πληροφόρησε ότι αρνείται να εξακολουθήσει να την παρακολουθεί εφόσον δεν είναι διατεθειμένη να ακολουθήσει τις συμβουλές του. Έτσι η Μητέρα αναγκάστηκε να μείνει χωρίς γιατρό και γεννήθηκα στο σπίτι, με τη βοήθεια μιας μαμμής.
Τους πρώτους 3 μήνες ήμουν ένα βρέφος με εξαιρετική ανάπτυξη, με ύψος και βάρος πάνω από το 90% των παιδιών της ίδιας ηλικίας. Αμέσως όμως μετά τον πρώτο εμβολιασμό,σε ηλικία τριών μηνών αντιμετώπισα οξύ πρόβλημα υγείας και η ανάπτυξή μου έδειξε δραματική υστέρηση.
Η παιδίατρός μας υποπτεύθηκε ότι υπέφερα από μια επιπλοκή των εμβολίων (Σύνδρομο Εμβολιασμού) και δεν είχε να προτείνει στη Μητέρα μου καμία λύση η θεραπεία. Η Μητέρα μου δεν αποδέχτηκε την ψυχρή εκτίμηση της παιδιάτρου ότι θα κατέληγα από λοίμωξη ή κακοήθεια και αναζήτησε εναλλακτική θεραπεία στην ομοιοπαθητική. Αρνήθηκε κάθε συζήτηση για περαιτέρω εμβολιασμούς. Ο ετεροθαλής αδελφός μου ο Απόλλωνας, είχε στο παρελθόν παρουσιάσει το ίδιο πρόβλημα μετά από τους εμβολιασμούς με αποτέλεσμα σοβαρή σχεδόν ολική διανοητική αναπηρία, και περιορισμένες σωματικές βλάβες, όπως καθυστερημένη φυσική ανάπτυξη λόγω βλάβης στον μεταβολισμό, και νευρικές παθήσεις όπου άτακτες χορειακές κινήσεις των άκρων ένα πρόβλημα πού παρουσιάσθηκε στον Απόλλωνα σε ηλικία 16 ετών.
Από την άλλη μεριά, αν και η σωματική μου ανάπτυξη παρεμποδίστηκε προσωρινά, η πνευματική μου εξέλιξη επηρεάστηκε μόνον ελαφρά και έτσι σε ηλικία έξι μηνών άρχισα να μιλώ και σε ηλικία ενός έτους άρχισα να διαβάζω. Θυμάμαι ακόμα ζωντανά ότι εκείνη την εποχή είχα σοβαρούς και διαρκείς πόνους καθ’ όλη τη διάρκεια της ημέρας. Αυτό δεν πρέπει να σας εκπλήσσει γιατί η μνήμη μου λειτουργεί με εξαιρετική διαύγεια και έχω αναμνήσεις από πολύ πρώϊμη ηλικία. Θυμάμαι καθαρά το δωμάτιο όπου γεννήθηκα, το χρώμα των τοίχων του και της οροφής και ακόμη και τα ρούχα που φορούσα την τρίτη ημέρα μετά τη γέννησή μου, όταν η μητέρα μου με έβγαλε για πρώτη φορά από το διαμέρισμά μας για να επισκεφθεί την παιδίατρό μου.
Η παιδίατρός μας υποπτεύθηκε ότι υπέφερα από μια επιπλοκή των εμβολίων (Σύνδρομο Εμβολιασμού) και δεν είχε να προτείνει στη Μητέρα μου καμία λύση η θεραπεία. Η Μητέρα μου δεν αποδέχτηκε την ψυχρή εκτίμηση της παιδιάτρου ότι θα κατέληγα από λοίμωξη ή κακοήθεια και αναζήτησε εναλλακτική θεραπεία στην ομοιοπαθητική. Αρνήθηκε κάθε συζήτηση για περαιτέρω εμβολιασμούς. Ο ετεροθαλής αδελφός μου ο Απόλλωνας, είχε στο παρελθόν παρουσιάσει το ίδιο πρόβλημα μετά από τους εμβολιασμούς με αποτέλεσμα σοβαρή σχεδόν ολική διανοητική αναπηρία, και περιορισμένες σωματικές βλάβες, όπως καθυστερημένη φυσική ανάπτυξη λόγω βλάβης στον μεταβολισμό, και νευρικές παθήσεις όπου άτακτες χορειακές κινήσεις των άκρων ένα πρόβλημα πού παρουσιάσθηκε στον Απόλλωνα σε ηλικία 16 ετών.
Από την άλλη μεριά, αν και η σωματική μου ανάπτυξη παρεμποδίστηκε προσωρινά, η πνευματική μου εξέλιξη επηρεάστηκε μόνον ελαφρά και έτσι σε ηλικία έξι μηνών άρχισα να μιλώ και σε ηλικία ενός έτους άρχισα να διαβάζω. Θυμάμαι ακόμα ζωντανά ότι εκείνη την εποχή είχα σοβαρούς και διαρκείς πόνους καθ’ όλη τη διάρκεια της ημέρας. Αυτό δεν πρέπει να σας εκπλήσσει γιατί η μνήμη μου λειτουργεί με εξαιρετική διαύγεια και έχω αναμνήσεις από πολύ πρώϊμη ηλικία. Θυμάμαι καθαρά το δωμάτιο όπου γεννήθηκα, το χρώμα των τοίχων του και της οροφής και ακόμη και τα ρούχα που φορούσα την τρίτη ημέρα μετά τη γέννησή μου, όταν η μητέρα μου με έβγαλε για πρώτη φορά από το διαμέρισμά μας για να επισκεφθεί την παιδίατρό μου.
Oι εντατικές φροντίδες της Μητέρας μου και η ομοιοπαθητική βελτίωσαν τη σωματική μου κατάστασή βαθμιαία αλλά με εξαιρετικά βραδύ ρυθμό. ‘Οπως ανέφερα ενωρίτερα ο μεταβολισμός μου είχε υποστεί βαρειά βλάβη εξαιτίας των εμβολιασμών και συν τω χρόνω μου δημιουργήθηκε μια επικίνδυνη ανορεξία. Aλλά η Μητέρα δεν το έβαλε κάτω συνέχισε ακατάπαυστα να μαγειρεύει και να με ταϊζει με το ζόρι παρόλο που υπέφερα από συχνούς εμετούς. Οι συγγενείς της έλεγαν να τα παρατήσει και να μ’ αφήσει να πεθάνω. Η Μητέρα όμως εξαγριωνόταν όταν άκουγε τ΄όνομά μου και το Θάνατο στην ίδια κουβέντα. Χαίρομαι που δεν τα έβαλε κάτω και με έκανε να φάω με το ζόρι, δίδοντας στο σώμα μου την ευκαιρία να συνέλθει και να θεραπευθεί, ώστε σήμερα έχω καλή υγεία και εξαιρετική όρεξη.
Σε ηλικία δύο ετών είχα ήδη δώσει τα δύο πρώτα μου ρεσιτάλ για πιάνο, και είχα αρχίσει τα μαθήματα του δημοτικού σχολείου και ακόμα ανώτερο επίπεδο όσον αφορά τη λογοτεχνία, την αστρονομία τη ζωολογία και τη γεωγραφία. Τα Μαθηματικά δεν είχαν ακόμα γίνει μέρος των σπουδών μου γιατί η Μητέρα μου αγόραζε πλήθος βιβλίων με όμορφες χρωματιστές εικόνες για να ικανοποιήσει τη δίψα του πεινασμένου μου νου. Τα παιδιά λατρεύουν τα χρωματα και τις εικόνες , τα βιβλία των Μαθηματικών δεν έχουν χρωματιστές εικόνες και φαίνονται σ’ενα παιδικό μάτι πολύ ξερά, έτσι σκέφτηκε τοτε. Είχα εξαιρετικό ταλέντο στη ζωγραφική.
Σε ηλικία δύο ετών είχα ήδη δώσει τα δύο πρώτα μου ρεσιτάλ για πιάνο, και είχα αρχίσει τα μαθήματα του δημοτικού σχολείου και ακόμα ανώτερο επίπεδο όσον αφορά τη λογοτεχνία, την αστρονομία τη ζωολογία και τη γεωγραφία. Τα Μαθηματικά δεν είχαν ακόμα γίνει μέρος των σπουδών μου γιατί η Μητέρα μου αγόραζε πλήθος βιβλίων με όμορφες χρωματιστές εικόνες για να ικανοποιήσει τη δίψα του πεινασμένου μου νου. Τα παιδιά λατρεύουν τα χρωματα και τις εικόνες , τα βιβλία των Μαθηματικών δεν έχουν χρωματιστές εικόνες και φαίνονται σ’ενα παιδικό μάτι πολύ ξερά, έτσι σκέφτηκε τοτε. Είχα εξαιρετικό ταλέντο στη ζωγραφική.
Καθώς έγινα 3 ετών, οι κοινωνικοί λειτουργοί του Bozeman, Montana όπου κατοικούσαμε αρχίσαν νομικές διαδικασίες εναντια στη Μητέρα μου για να πάρουν από κοντά της και να βάλουν σε ίδρυμα τον αδερφό μου, το αγαπημένο της αγόρι, τον Απόλλωνα ισχυριζόμενοι ότι ήταν υπερβολικά καθυστερημένος διανοητικά και θα έπρεπε κανονικά να νοσηλεύεται σε ίδρυμα . Η Μητέρα μου δεν επρόκειτο να αφήσει κανέναν να πάρει από κοντά της οποιοδήποτε απο τα παιδιά της, και οπωσδηποτε όχι τον πολύτιμό της Απόλλωνα, παρ όλο που οι επιπλοκές από τους εμβολιασμούς στα δύο πρώτα χρόνια της ζωής του τον εχουν αφήσει μόνιμα ανάπηρο. Την εποχή εκείνη η Μητέρα μου παρακολουθούσε το 7ο έτος της κολεγιακής της εκπαίδευσης στο Πολιτειακό Πανεπιστήμιο της Μοντάνα (Montana State University (MSU) όπου φοιτώ κι εγώ τώρα και βρισκόταν στη μέση του τελευταίου εξαμήνου πριν την αποφοίτησή της με δύο πτυχία, ένα στις Καλές Τέχνες και ένα στην Αγγλική Λογοτεχνία για να διδάξει στην Ανώτερη Εκπαίδευση. Χρειάστηκε να διαλέξει ανάμεσα σε μια μελλοντική καριέρα και τη Σωτηρία του πνευματικά καθυστερημένου παιδιού της από τον εγκλεισμό του σε ίδρυμα για διανοητικά καθυστερημένους. Επέλεξε να σώσει το παιδί της. Τα μαζέψαμε και φύγαμε στην Καλιφόρνια. Επακολούθησε φτώχεια. Η πιστοληπτική ικανότητα της Μητέρας μου μηδενίστηκε. Παρόλαυτά μέχρι σήμερα δεν μετανιώνει για την επιλογή της.
Στην Καλιφόρνια η Μητέρα με εισήγαγε στη μελέτη των Μαθηματικών. Στην ηλικία των 3 μπορούσα όλο κι όλο απο Μαθηματικά ήξερα να μετρώ μέχρι τα 20. Αυτές ήταν οι γνώσεις μου! Με μιά εβδομάδα όμως εκπαίδευσης το μέτρημά μου βελτιώθηκε αστραπιαία και πέρασα σε μηδέν χρόνο από τα Μαθηματικά του Νηπιαγωγείου στα Μαθηματικά του Κολλεγίου. Κατά τον ίδιο χρόνο η Μητέρα μου είχε ξεκινήσει επίσης την εισαγωγή μου στην ύλη του Γυμνασίου και του Κολλεγίου στη Λογοτεχνία και τις Επιστήμες. Τώρα πρόσθεσε σ΄αυτά και τα Μαθηματικά
Όταν έγινα 4 ετών η Μουσική Ακαδημία (Music Hall ) του Σαν Φραντσίσκο, αφού με άκουσαν σε οντισιόν να παίζω στο πιάνο, μου πρόσφερε δωρεάν εκπαίδευση στο πιάνο και σε όσα και όποια άλλα όργανα μουσικής θα ήθελα να εκπαιδευτώ εκτιμώντας το ασυνήθιστο για την ηλικία μου χάρισμά μου στη Μουσική. Αλλά σε αυτή την ηλικία ήξερα ήδη τι ήθελα να κάνω στη ζωή μου και ήξερα ότι θα χρειαζόταν περισσότερα από Μουσική για να σωθεί αυτός ο πλανήτης. Έτσι δήλωσα στη Μητέρα μου ότι θέλω να ακολουθήσω το δρόμο των Επιστημών. Σεβάσθηκε την απόφασή μου και η Μουσική έμεινε στην άκρη. Συνέχισα να παίζω το πιάνο για λίγα χρόνια ακόμα και αργότερα όταν οι κανονισμοί του διαμερίσματος που μέναμε μου απαγόρευσαν να παίζω το πιάνο, έμεινε κλειδωμένο για 5 χρόνια. Τώρα έχει βγεί σε αχρηστία από την υγρασία, και στέκεται ξεκούρδιστο, με πολλά σπασμένα πλήκτρα. Η αγάπη μου για τη Μουσική είχε θλιβερή έκβαση.
Στην ίδια χρονική περίοδο, 4 ετών άρχισα να παρακολουθώ Μαθήματα Υποκριτικής. Τα πήγαινα εξαιρετικά καλά στα μαθήματα αυτά και με είχε αναλάβει και δικία μου ατζέντης, η κ. Jennifer Jorgle. Τα στούντιο Ντίσνευ σκέφτονταν σοβαρά, μετά μια οντισιόν να μου δώσουν τον κύριο ρόλο στην ταινία “Home Bound II”. Ήταν καλοκαίρι και μια καριέρα στην ηθοποιϊα φαινόταν πολύ πιθανή.
Στην Καλιφόρνια η Μητέρα με εισήγαγε στη μελέτη των Μαθηματικών. Στην ηλικία των 3 μπορούσα όλο κι όλο απο Μαθηματικά ήξερα να μετρώ μέχρι τα 20. Αυτές ήταν οι γνώσεις μου! Με μιά εβδομάδα όμως εκπαίδευσης το μέτρημά μου βελτιώθηκε αστραπιαία και πέρασα σε μηδέν χρόνο από τα Μαθηματικά του Νηπιαγωγείου στα Μαθηματικά του Κολλεγίου. Κατά τον ίδιο χρόνο η Μητέρα μου είχε ξεκινήσει επίσης την εισαγωγή μου στην ύλη του Γυμνασίου και του Κολλεγίου στη Λογοτεχνία και τις Επιστήμες. Τώρα πρόσθεσε σ΄αυτά και τα Μαθηματικά
Όταν έγινα 4 ετών η Μουσική Ακαδημία (Music Hall ) του Σαν Φραντσίσκο, αφού με άκουσαν σε οντισιόν να παίζω στο πιάνο, μου πρόσφερε δωρεάν εκπαίδευση στο πιάνο και σε όσα και όποια άλλα όργανα μουσικής θα ήθελα να εκπαιδευτώ εκτιμώντας το ασυνήθιστο για την ηλικία μου χάρισμά μου στη Μουσική. Αλλά σε αυτή την ηλικία ήξερα ήδη τι ήθελα να κάνω στη ζωή μου και ήξερα ότι θα χρειαζόταν περισσότερα από Μουσική για να σωθεί αυτός ο πλανήτης. Έτσι δήλωσα στη Μητέρα μου ότι θέλω να ακολουθήσω το δρόμο των Επιστημών. Σεβάσθηκε την απόφασή μου και η Μουσική έμεινε στην άκρη. Συνέχισα να παίζω το πιάνο για λίγα χρόνια ακόμα και αργότερα όταν οι κανονισμοί του διαμερίσματος που μέναμε μου απαγόρευσαν να παίζω το πιάνο, έμεινε κλειδωμένο για 5 χρόνια. Τώρα έχει βγεί σε αχρηστία από την υγρασία, και στέκεται ξεκούρδιστο, με πολλά σπασμένα πλήκτρα. Η αγάπη μου για τη Μουσική είχε θλιβερή έκβαση.
Στην ίδια χρονική περίοδο, 4 ετών άρχισα να παρακολουθώ Μαθήματα Υποκριτικής. Τα πήγαινα εξαιρετικά καλά στα μαθήματα αυτά και με είχε αναλάβει και δικία μου ατζέντης, η κ. Jennifer Jorgle. Τα στούντιο Ντίσνευ σκέφτονταν σοβαρά, μετά μια οντισιόν να μου δώσουν τον κύριο ρόλο στην ταινία “Home Bound II”. Ήταν καλοκαίρι και μια καριέρα στην ηθοποιϊα φαινόταν πολύ πιθανή.
Τότε, ενώ ήμουν 5 ετών η ετεροθαλής αδερφή μου η Βανέσσα τραυματίσθηκε σε ένα αυτοκινητιστικό ατύχημα. Η Μητέρα μου έπρεπε να κάνει τη δύσκολη επιλογή να επιστρέψει στη Μοντάνα για να την περιθάλψει. Όταν όμως μετά από αυτό το διάστημα επιστρέψαμε στο Σαν Φραντσίσκο βρήκαμε τα πράγματα μας να έχουν πεταχθεί από το διαμέρισμά μας από το οποίο μας είχαν κάνει έξωση.
Ζήσαμε για πολλούς μήνες στο λεωφορειάκι μας, γυρνώντας σαν φυγάδες από γειτονιά σε γειτονιά προσπαθώντας να μη τραβάμε την προσοχή. Αν η Αστυνομία ανακάλυπτε ότι είμαστε άστεγοι οι Κοινωνικές Υπηρεσίες (Πρόνοια) θα με χώριζαν από τη Μητέρα. Καμία από τις δυό μας δεν θα μπορούσε να επιζήσει από ένα τέτοιο χωρισμό. Έπρεπε λοιπόν να κρυβόμαστε και να ζούμε με πολύ περιορισμένα μέσα. Κι όμως, στις δύσκολες εκείνες ημέρες η εκπαίδευσή μου συνέχιζε, με βραδύ ρυθμό, παρόλες τις αντίξοες περιστάσεις. ¨Ετσι τελείωσα την ύλη του Γυμνασίου και τώρα είχα πια μπροστά μου την ύλη του Κολλεγίου.
Μια νέα ευκαιρία παρουσιάστηκε όταν στην ηλικία των 5 ετων επισκέφθηκα το SLAC ( Stanford Linear Acceleration Center, Stanford California) και η Μητέρα κανόνισε μια συνάντηση για μένα με τον διευθυντή του Φυσικού τμήματος του Στάνφορντ, Dr. Yearian. Αφού μίλησε μαζί μου συμβούλεψε τη Μητέρα μου να με γράψει αμέσως στο εκπαιδευτικό πρόγραμμα EPGY (Εκπαιδευτικό πρόγραμμα για προικισμένα παιδιά). Είχα μόλις μπεί στα 6 όταν έγινα δεκτή στο πρόγραμμα EPGY.
Εξήμισυ χρονών βρέθηκα πίσω στη Μοντάνα, επιτέλους, κάτω από κανονική στέγη μέσα σε ένα μικρό διαμέρισμα. Συνέχισα να μελετώ εξ αποστάσεως στο Stanford παρακολουθώνταςεπίσης μαθήματα στο MSU ως παρατηρητής. Τότε το πρόγραμμα CBS News-48 Hours μετέδωσε διεθνώς ένα επεισόδιο της σειράς “Παιδιά Θαύματα” στο οποίο αναφερόμουν ως το “Παιδί Διάνοια”. Τις πληροφορίες για μένα τις έδωσε το Πανεπιστήμιο του Στάνφορντ παραβιάζοντας ουσιαστικά τη συμφωνία για το απόρρητο των προσωπικών δεδομένων που είχαμε υπογράψει. Η τοπική εφημερίδα “Bozeman Daily Chronicle” δημοσίευσε παρά τις αντιρρήσεις της Μητέρας μου ένα άρθρο για μένα και κοίταξε να δεις: Από τη μια στιγμή την άλλη βούϊξε ο τόπος, το Bozeman και ο κόσμος όλος έμαθε για το μυστικό που η Μητέρα μου είχε προσπαθήσει σκληρά να διαφυλάξει για να με προστατεύσει από τη δημοσιότητα.
Το Πολιτειακό Πανεπιστήμιο της Μοντάνας αποφάσισε να με αφήσει να γραφτώ επίσημα, και μια οικογένεια πλούσιων Μορμόνων ανέλαβε το κόστος για τα δίδακτρά μου. Αλλά σταμάτησαν κάθε περαιτέρω οικονομική βοήθεια όταν η Μητέρα κι εγώ ευγενικά αρνηθήκαμε να προσηλυτισθούμε στη θρησκεία των Μορμόνων. Αφού λοιπόν έχασα 3 εξάμηνα εξαιτίας της οικονομικής δυσπραγίας, αποφοίτησα σε ηλικία 13 ετών, ως η νεώτερη απόφοιτος στην ιστορία του Πανεπιστημίου της Μοντάνας στις 17 Δεκεμβρίου 2004, σύμφωνα με τη Γραμματεία του MSU.
To 2003 άλλαξα επίσημα το όνομά μου από Jasmine Li Lysistrata σε Προμηθέα Ολυμπία Κυρήνη Πυθαϊδα, που υποδηλώνει την εκπλήρωση ενός προμηθεϊκού, απελευθερωτικού χρησμού: Ο λόγος για αυτή την αλλαγή ήταν ότι πάντα ένιωθα μέσα μου ότι είχα κάτι σημαντικό να εκπληρώσω, κάτι σαν χρησμό. Είχα πάντα ζωηρή μέσα μου την επιθυμία να ερευνήσω και να χρησιμοποιήσω την νέα γνώση για να υπηρετήσω την ανθρωπότητα. Ο Άινσταιν υπήρξε σε κάποια πρώϊμη φάση το ίνδαλμά μου, όταν όμως έμαθα ότι είχε συνεισφέρει στην δημιουργία της ατομικής βόμβας και ήταν υπεύθυνος για το θάνατο εκατοντάδων χιλιάδων αθώων στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι, ξέσκισα από τον τοίχο μου την αφίσα του , λέγοντας από μέσα μου: «Δεν θα γίνω επιστήμονας χωρίς ήθος!»
Την περίοδο αυτή η Μητέρα μου δούλευε καθαρίζοντας σπίτια και γραφεία συχνά μετά τα μεσάνυχτα ώστε να μπορεί να με συνοδεύει την ημέρα σε ολα τα μαθήματά μου και να με προστατεύει. Πολλές φορές ήταν δύσκολα τα πράγματα για μένα, μια μικρή σε ηλικία δημοτικού σχολείου σε μια τάξη ενηλίκων. Μερικοί φοιτητές ήταν φιλικοί και με υποστήριζαν, και αυτό δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Άλλοι όμως με αγνοούσαν ή με προπηλάκιζαν ή ακόμα και αρνούνταν να κάνουν το εργαστήριό τους “με ένα μωρό”! Η Μητέρα μου παρακολουθούσε τα μαθήματα για να με προστατεψει και να με στηρίξει. Τα θυσίασε όλα για μένα.
Μετά την αποφοίτησή μου σταμάτησαν τελείως οι σπουδές μου καθώς τα χρήματα μας τελείωσαν. Ένας πλούσιος Εβραίος-Σιωνιστής στη σκέψη- μας πλησίασε τότε με μια προσφορά. Πρότεινε στη Μητέρα μου να με στείλει να σπουδάσω δωρεάν υπό την εποπτεία Εβραίου καθηγητή στο πανεπιστήμιο τοu Σικάγο, και επίσης να με στείλει τα καλοκαίρια για καλοκαιρινές διακοπές σε ειδική κατασκήνωση όπου κάτω από την επίβλεψη Εβραίων διδασκάλων συγκεντρώνονταν προικισμένα παιδιά όπως εγώ όχι απλώς για διακοπές αλλά και για εντατική ακαδημαϊκή μόρφωση.
Η προσφορά του για την μόρφωσή μου θα έλυνε κάθε οικονομικό μας πρόβλημα, αλλά η μητέρα μου και εγώ την απορρίψαμε άμεσα παρά την μεγάλη μου επιθυμία για μόρφωση και παρά την οικονομικώς τρισάθλια κατάσταση μας. Οι λόγοι για την άρνησή μας θα σας είναι υποθέτω εν πολλοίς φανεροί. Δεν θέλαμε να γίνομε ούτε Μορμόνοι, ούτε Σιωνιστές. Θέλαμε να μείνομε ΕΛΛΗΝΕΣ!
Μετά από έναν χρόνο μεγάλης δυστυχίας όπου δεν είχα την δυνατότητα να παρακολουθήσω μαθήματα, έγραψα γράμμα στους Γερουσιαστές της Πολιτείας μας διεκδικώντας το δικαίωμά μου στη δωρεάν παιδεία εφόσον ήμουν ακόμη παιδί. Οι Γερουσιαστές προσφέρθηκαν να με βοηθήσουν μόνον μέχρι της ηλικίας των 16 ετών ενώ ο νόμος προβλέπει τη δωρεάν μόρφωση των παιδιών μεχρι της ηλικίας των 18 ετών. Έχασα συνολικά 1 ½ χρόνο πριν καταφέρω να ξαναγραφτώ στο Πανεπιστήμιο και να συνεχίσω τις σχεδόν ολοκληρωμένες σπουδές μου στα αντικείμενα: Computer Science, Chemistry-Professional Option και Physics-Professional Option, ολοκληρώνοντας κατά τον ίδιο χρόνο το Master μου στα Μαθηματικά και προχωρώντας προς την απόκτηση PhD στα Μαθηματικά. Έχω ταυτόχρονα επίσης αρχίσει τις σπουδές μου στους τομείς:
Electrical Engineering
Computer Engineering
Mechanical Engineering
Astrophysics
Biochemistry
Statistics
Το πρόβλημα όμως ήταν δίπτυχο. Το πανεπιστήμιο ήταν απρόθυμο να συνδράμει στην κάλυψη εξόδων όπως η μεταφορά από και προς το σχολείο, τα συγγράμματα και τις άλλες σχετικές σχολικές ανάγκες.
Το αποτέλεσμα ήταν ότι αφού εξαντλήθηκαν σύντομα όλες οι οικονομίες μας περίπου χιλίων δολαρίων σε βενζίνες για τις μετακινήσεις ενός μηνός-ζούμε μακριά από την πανεπιστημιούπολη-και για μόνον μερικά από τά βιβλία πού χρειαζόμουνα για τις τάξεις μου, αναγκαστήκαμε να σταματήσω τις σπουδές μου παρόλο που τα δίδακτρα ήταν πληρωμένα λόγω της παρέμβασης των Γερουσιαστών. Tο πανεπιστήμιο ήταν τρομερά θυμωμένο μαζί μου, και δεν έδειξε καμία κατανόηση στο θέμα της αναγκαστικής απουσίας μου.
Ήταν τότε που ακούσαμε για την Οργάνωση Πανελλήνια Οργάνωση Υποτροφιών ( PanHellenic Scholarship Οrganization) που λειτουργεί υπό την εποπτεία ιδιωτών φιλελλήνων . Έκανα αίτηση και δεχθήκανε να μού συμπαρασταθούνε, και με καθησυχάσανε ότι και στο μέλλον θα συνεχίσουνε να μου συμπαρίστανται μέχρι το τέλος των σπουδών μου. Αυτό τουλάχιστον μου έδωσαν να καταλάβω με τα λόγια τους : «Τώρα πού σε βρήκαμε δεν θα σε αφήσουμε ! Ότι και να χρειαστείς ζήτησε το από μας». Ήτανε για μένα αυτά τα λόγια τους εκείνη την ώρα βάλσαμο και σωτηρία. Νόμισα για μια στιγμή ότι επιτέλους η αδυσώπητη μάχη για να εξασφαλίσω τα στοιχειώδη μέσα για τη μόρφωσή μου είχε πιά φτάσει σε αίσιο τέλος.
Στη συνέχεια προσκλήθηκα να δώσω έναν λόγο στη συγκέντρωση στο Σικάγο. Επέλεξα να μιλήσω για την Ελληνική Ιστορία. Όπως λέγεται: “Αυτοί που αποτυχαίνουν να μάθουν από την Ιστορία είναι καταδικασμένοι να επαναλάβουν τα ίδια σφάλματα. Αυτοί που δεν μαθαίνουν Ιστορία είναι καταδικασμένοι!” Έτσι αποφάσισα να ανοίξω για τους Έλληνες ένα μικρό παράθυρο-20 λεπτών της ώρας- για να δουν εμπρός τους ένα μικρό κομμάτι από την πραγματική τους Ιστορία.
Eίχα στην πράξη πολύ λίγο χρόνο για να προετοιμαστώ, μόνο 6 ελεύθερες ημέρες για την έρευνα πάνω στο θέμα και για να γράψω την ομιλία. Διάβασα στο διάστημα αυτό 50 βιβλία και ατελείωτα άρθρα πριν διατυπώσω το θέμα με έναν όσο το δυνατόν αμερόληπτο τρόπο που να παρουσιάζει το θέμα και από τις δύο πλευρές όσο πιο αντικειμενικά γίνεται. Η αρχική ομιλία που έγραψα ήταν οπωσδήποτε υπερβολικά μεγάλη καθώς μου είχαν δώσει αρχικά την εντύπωση ότι θα μιλούσα για 45 λεπτά. Ήαν η πρώτη φορα που θα μιλούσα από βήματος και μάλιστα σε τέτοιο τεράστιο ακροατήριο. Ηταν όλα τόσο καινούρια για μένα, ήμουν όμως σίγουρη για το τι ήθελα να πω.
Με βάση αυτά που είχα ερευνήσει ήξερα ότι όσο και να διάλεγα τα λόγια μου με προσοχή, η ομιλία μου θα αντιμετωπιζόταν με εχθρότητα. Κατανόησα ενωρίς στη διάρκεια της μελέτης μου ότι οι άνθρωποι αυτοί εμπρός μου, οι αγαπημένοι μου Έλληνες –η Ψυχή της Ψυχής μου- οι άνθρωποι που μόλις με είχαν καλωσορίσει ανυποψίαστοι με ένα θερμό χειροκρότημα δεν θα μπορούσαν να κατανοήσουν τη στάση μου και να ακούσουν τα επιχειρήματά μου χωρίς να αντιδράσουν με εχθρότητα και φανατισμό. Ήξερα ότι έμπαινα σε μιά αρένα όπου όλα ήσαν πιθανά.
Το Πολιτειακό Πανεπιστήμιο της Μοντάνας αποφάσισε να με αφήσει να γραφτώ επίσημα, και μια οικογένεια πλούσιων Μορμόνων ανέλαβε το κόστος για τα δίδακτρά μου. Αλλά σταμάτησαν κάθε περαιτέρω οικονομική βοήθεια όταν η Μητέρα κι εγώ ευγενικά αρνηθήκαμε να προσηλυτισθούμε στη θρησκεία των Μορμόνων. Αφού λοιπόν έχασα 3 εξάμηνα εξαιτίας της οικονομικής δυσπραγίας, αποφοίτησα σε ηλικία 13 ετών, ως η νεώτερη απόφοιτος στην ιστορία του Πανεπιστημίου της Μοντάνας στις 17 Δεκεμβρίου 2004, σύμφωνα με τη Γραμματεία του MSU.
To 2003 άλλαξα επίσημα το όνομά μου από Jasmine Li Lysistrata σε Προμηθέα Ολυμπία Κυρήνη Πυθαϊδα, που υποδηλώνει την εκπλήρωση ενός προμηθεϊκού, απελευθερωτικού χρησμού: Ο λόγος για αυτή την αλλαγή ήταν ότι πάντα ένιωθα μέσα μου ότι είχα κάτι σημαντικό να εκπληρώσω, κάτι σαν χρησμό. Είχα πάντα ζωηρή μέσα μου την επιθυμία να ερευνήσω και να χρησιμοποιήσω την νέα γνώση για να υπηρετήσω την ανθρωπότητα. Ο Άινσταιν υπήρξε σε κάποια πρώϊμη φάση το ίνδαλμά μου, όταν όμως έμαθα ότι είχε συνεισφέρει στην δημιουργία της ατομικής βόμβας και ήταν υπεύθυνος για το θάνατο εκατοντάδων χιλιάδων αθώων στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι, ξέσκισα από τον τοίχο μου την αφίσα του , λέγοντας από μέσα μου: «Δεν θα γίνω επιστήμονας χωρίς ήθος!»
Την περίοδο αυτή η Μητέρα μου δούλευε καθαρίζοντας σπίτια και γραφεία συχνά μετά τα μεσάνυχτα ώστε να μπορεί να με συνοδεύει την ημέρα σε ολα τα μαθήματά μου και να με προστατεύει. Πολλές φορές ήταν δύσκολα τα πράγματα για μένα, μια μικρή σε ηλικία δημοτικού σχολείου σε μια τάξη ενηλίκων. Μερικοί φοιτητές ήταν φιλικοί και με υποστήριζαν, και αυτό δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Άλλοι όμως με αγνοούσαν ή με προπηλάκιζαν ή ακόμα και αρνούνταν να κάνουν το εργαστήριό τους “με ένα μωρό”! Η Μητέρα μου παρακολουθούσε τα μαθήματα για να με προστατεψει και να με στηρίξει. Τα θυσίασε όλα για μένα.
Μετά την αποφοίτησή μου σταμάτησαν τελείως οι σπουδές μου καθώς τα χρήματα μας τελείωσαν. Ένας πλούσιος Εβραίος-Σιωνιστής στη σκέψη- μας πλησίασε τότε με μια προσφορά. Πρότεινε στη Μητέρα μου να με στείλει να σπουδάσω δωρεάν υπό την εποπτεία Εβραίου καθηγητή στο πανεπιστήμιο τοu Σικάγο, και επίσης να με στείλει τα καλοκαίρια για καλοκαιρινές διακοπές σε ειδική κατασκήνωση όπου κάτω από την επίβλεψη Εβραίων διδασκάλων συγκεντρώνονταν προικισμένα παιδιά όπως εγώ όχι απλώς για διακοπές αλλά και για εντατική ακαδημαϊκή μόρφωση.
Η προσφορά του για την μόρφωσή μου θα έλυνε κάθε οικονομικό μας πρόβλημα, αλλά η μητέρα μου και εγώ την απορρίψαμε άμεσα παρά την μεγάλη μου επιθυμία για μόρφωση και παρά την οικονομικώς τρισάθλια κατάσταση μας. Οι λόγοι για την άρνησή μας θα σας είναι υποθέτω εν πολλοίς φανεροί. Δεν θέλαμε να γίνομε ούτε Μορμόνοι, ούτε Σιωνιστές. Θέλαμε να μείνομε ΕΛΛΗΝΕΣ!
Μετά από έναν χρόνο μεγάλης δυστυχίας όπου δεν είχα την δυνατότητα να παρακολουθήσω μαθήματα, έγραψα γράμμα στους Γερουσιαστές της Πολιτείας μας διεκδικώντας το δικαίωμά μου στη δωρεάν παιδεία εφόσον ήμουν ακόμη παιδί. Οι Γερουσιαστές προσφέρθηκαν να με βοηθήσουν μόνον μέχρι της ηλικίας των 16 ετών ενώ ο νόμος προβλέπει τη δωρεάν μόρφωση των παιδιών μεχρι της ηλικίας των 18 ετών. Έχασα συνολικά 1 ½ χρόνο πριν καταφέρω να ξαναγραφτώ στο Πανεπιστήμιο και να συνεχίσω τις σχεδόν ολοκληρωμένες σπουδές μου στα αντικείμενα: Computer Science, Chemistry-Professional Option και Physics-Professional Option, ολοκληρώνοντας κατά τον ίδιο χρόνο το Master μου στα Μαθηματικά και προχωρώντας προς την απόκτηση PhD στα Μαθηματικά. Έχω ταυτόχρονα επίσης αρχίσει τις σπουδές μου στους τομείς:
Electrical Engineering
Computer Engineering
Mechanical Engineering
Astrophysics
Biochemistry
Statistics
Το πρόβλημα όμως ήταν δίπτυχο. Το πανεπιστήμιο ήταν απρόθυμο να συνδράμει στην κάλυψη εξόδων όπως η μεταφορά από και προς το σχολείο, τα συγγράμματα και τις άλλες σχετικές σχολικές ανάγκες.
Το αποτέλεσμα ήταν ότι αφού εξαντλήθηκαν σύντομα όλες οι οικονομίες μας περίπου χιλίων δολαρίων σε βενζίνες για τις μετακινήσεις ενός μηνός-ζούμε μακριά από την πανεπιστημιούπολη-και για μόνον μερικά από τά βιβλία πού χρειαζόμουνα για τις τάξεις μου, αναγκαστήκαμε να σταματήσω τις σπουδές μου παρόλο που τα δίδακτρα ήταν πληρωμένα λόγω της παρέμβασης των Γερουσιαστών. Tο πανεπιστήμιο ήταν τρομερά θυμωμένο μαζί μου, και δεν έδειξε καμία κατανόηση στο θέμα της αναγκαστικής απουσίας μου.
Ήταν τότε που ακούσαμε για την Οργάνωση Πανελλήνια Οργάνωση Υποτροφιών ( PanHellenic Scholarship Οrganization) που λειτουργεί υπό την εποπτεία ιδιωτών φιλελλήνων . Έκανα αίτηση και δεχθήκανε να μού συμπαρασταθούνε, και με καθησυχάσανε ότι και στο μέλλον θα συνεχίσουνε να μου συμπαρίστανται μέχρι το τέλος των σπουδών μου. Αυτό τουλάχιστον μου έδωσαν να καταλάβω με τα λόγια τους : «Τώρα πού σε βρήκαμε δεν θα σε αφήσουμε ! Ότι και να χρειαστείς ζήτησε το από μας». Ήτανε για μένα αυτά τα λόγια τους εκείνη την ώρα βάλσαμο και σωτηρία. Νόμισα για μια στιγμή ότι επιτέλους η αδυσώπητη μάχη για να εξασφαλίσω τα στοιχειώδη μέσα για τη μόρφωσή μου είχε πιά φτάσει σε αίσιο τέλος.
Στη συνέχεια προσκλήθηκα να δώσω έναν λόγο στη συγκέντρωση στο Σικάγο. Επέλεξα να μιλήσω για την Ελληνική Ιστορία. Όπως λέγεται: “Αυτοί που αποτυχαίνουν να μάθουν από την Ιστορία είναι καταδικασμένοι να επαναλάβουν τα ίδια σφάλματα. Αυτοί που δεν μαθαίνουν Ιστορία είναι καταδικασμένοι!” Έτσι αποφάσισα να ανοίξω για τους Έλληνες ένα μικρό παράθυρο-20 λεπτών της ώρας- για να δουν εμπρός τους ένα μικρό κομμάτι από την πραγματική τους Ιστορία.
Eίχα στην πράξη πολύ λίγο χρόνο για να προετοιμαστώ, μόνο 6 ελεύθερες ημέρες για την έρευνα πάνω στο θέμα και για να γράψω την ομιλία. Διάβασα στο διάστημα αυτό 50 βιβλία και ατελείωτα άρθρα πριν διατυπώσω το θέμα με έναν όσο το δυνατόν αμερόληπτο τρόπο που να παρουσιάζει το θέμα και από τις δύο πλευρές όσο πιο αντικειμενικά γίνεται. Η αρχική ομιλία που έγραψα ήταν οπωσδήποτε υπερβολικά μεγάλη καθώς μου είχαν δώσει αρχικά την εντύπωση ότι θα μιλούσα για 45 λεπτά. Ήαν η πρώτη φορα που θα μιλούσα από βήματος και μάλιστα σε τέτοιο τεράστιο ακροατήριο. Ηταν όλα τόσο καινούρια για μένα, ήμουν όμως σίγουρη για το τι ήθελα να πω.
Με βάση αυτά που είχα ερευνήσει ήξερα ότι όσο και να διάλεγα τα λόγια μου με προσοχή, η ομιλία μου θα αντιμετωπιζόταν με εχθρότητα. Κατανόησα ενωρίς στη διάρκεια της μελέτης μου ότι οι άνθρωποι αυτοί εμπρός μου, οι αγαπημένοι μου Έλληνες –η Ψυχή της Ψυχής μου- οι άνθρωποι που μόλις με είχαν καλωσορίσει ανυποψίαστοι με ένα θερμό χειροκρότημα δεν θα μπορούσαν να κατανοήσουν τη στάση μου και να ακούσουν τα επιχειρήματά μου χωρίς να αντιδράσουν με εχθρότητα και φανατισμό. Ήξερα ότι έμπαινα σε μιά αρένα όπου όλα ήσαν πιθανά.
Όμως ένα πράγμα δεν ήταν δυνατόν! Δεν επρόκειτο να τους αφήσω στην γλυκειά λήθη της άγνοιας. Δεν επρόκειτο να τους πω ψέματα ότι και να γινόταν. Δεν επρόκειτο να τους εγκαταλείψω. Τους αγαπούσα.
Έτσι τους μίλησα με όλη την αγάπη που έχω για αυτούς. Επαίνεσα το μεγαλείο τους, γιατί είναι παιδιά μιας υπέροχης πανέμορφης γενιάς Θεών και Ηρώων. Και μοιράστηκα μαζί τους τα αρχεία της ΙΣΤΟΡΙΑΣ-της τραγικής μας Ιστορίας- έχοντας την πεποίθηση ότι κάποιοι από αυτούς θα αφυπνισθούν και αυτοί με τη σειρά τους θα ξυπνήσουν άλλους ώστε η φλόγα της ελευθερίας θα περάσει από χέρι σε χέρι καιο μέγας πολιτισμός των προπατόρων μας θα επιστρέψει επιτέλους στην ΚΟΙΤΙΔΑ του.Tα υπόλοιπα είναι ιστορία… Εχετε δει το βίντεο και τα έχω περιγράψει λεπτομερειακά σε επιστολή μου στο Δαυλό.
Μετά την Ομιλία στο Σικάγο πολλοί από εκείνους πού μου είχαν ανοίξει τις πόρτες τους τώρα κλείσανε όχι μόνον αυτές αλλά και παρεμπόδισαν την δυνατότητα μου να τους γράψω e-mail προς επικοινωνία. Αυτή είναι η ιστορία περί της μορφώσεως μου, μία επίπονη ανήφορος με συνεχή εμπόδια. Τι παράξενο όμως, πως έχω χάσει κατ επανάληψη την πολυπόθητη μόρφωσή μου εξ αφορμής των οργανωμένων θρησκειών, πρώτον λόγω των Μορμόνων, δεύτερον λόγω των Εβραίων Σιωνιστών , και τρίτον λόγω των Ορθοδόξων Χριστιανών.
Όπως και να έχει αποκλείεται να επιτρέψω το πνευματικό μου ξεπούλημα, την αλλοτρίωση της Ελληνικής μου συνείδησης, τον εξοβελισμό της ψυχής μου. Θα πάω όσο μακριά θα με πάει ο δρόμος μου. Μα όσες φορές και να βρεθώ μπροστά σε απροσπέλαστο εμπόδιο ποτέ μου δεν θα κλάψω, ποτέ μου δεν θα γονατίσω.
Eπιστρέψαμε λοιπόν μετά από αυτά τα γεγονότα στο Bozeman όπου πάλεψα να ολοκληρώσω το τρέχον τετράμηνο με τα πενιχρά μας μέσα. Δυστυχώς όμως είχαμε ένα σοβαρό αυτοκινητιστικό ατύχημα στις 2 Απριλίου. Το αυτοκίνητο έφυγε νύχτα από το δρόμο, καθώς δεν λειτούργησαν σωστά ούτε τα φρένα ούτε το τιμόνι. Η Μητέρα μου επέλεξε να χτυπήσει στο διαχωριστικό του δρόμου από τη δική της πλευρά για να σταματήσει το αυτοκίνητο και να με προφυλάξει και δέχτηκε έτσι όλη την ορμή του χτυπήματος. Έσπασε 7 πλευρές, έπαθε πνευμοθώρακα και χτύπησε σοβαρά στο πρόσωπο και στο δεξί της μάτι. Χρειάστηκε να περάσει δύο εβδομάδες στην εντατική.
Τελικά το νοσοκομείο έδωσε εξιτήριο στη Μητέρα μου το βράδι της 16ης Απριλίου, δεν είναι όμως ακόμη σε θέση να αυτοεξυπηρετηθεί. Ο τραυματισμός στο θώρακα κάνει την αναπνοή δύσκολη και θα μπορούσε να οδηγήσει σε επιπλοκές όπως η πνευμονία. Την φροντίζομε προς το παρόν στο διαμέρισμα του αδερφού μου του Απόλλωνος όπου υπάρχει ζεστασιά, τουαλέτα και τρεχούμενο νερό αντίθετα με το σπίτι όπου ζούσαμε. Το διαμέρισμα του Απόλλωνα είναι στην πόλη, πολύ κοντά στο νοσοκομείο και σε γιατρό σε περίπτωση που παρουσιαστεί ανάγκη. Η Μητέρα είναι σε καταστολή με φάρμακα και αναπνέει αέρα εμπλουτισμένο με οξυγόνο μέσα από έναν “αναπνευστήρα”.
Είναι τώρα η τρίτη εβδομάδα στη σειρά που χάνω το σχολείο και, καθώς το αυτοκίνητό μας έχει τελείως καταστραφεί έχει χαθεί μαζί του κάθε ελπίδα να επιστρέψω στο σχολείο. Η σκέψη αυτή και μόνο με τρελλαίνει, όταν όμως κοιτάζω τη μητέρα μου και συλλογίζομαι όσα έκανε για να με προφυλάξει γεμίζω με βαθειά θλίψη και προσεύχομαι αδιάκοπα να αναρρώσει γρήγορα.
Παρακαλώ, δώστε την αγάπη μου στον κ. Καλόπουλο. Θέλω να τον συγχαρώ για τη γενναία στάση του στην τηλεόραση όπου αποκάλυψε την απάτη του “Αγίου Φωτός” και να τον ευχαριστήσω για τις προσπάθειές του να μας βοηθήσει. Ακούω ότι δεν τον μεταχειρίζονται κι αυτόν καλύτερα από ότι εμένα, μετά τον λόγο μου στο Σικάγο. Αλλά πρόκειται για πόλεμο και στον πόλεμο τα δόλια χτυπήματα είναι αναμενόμενα. Πρέπει να πολεμήσομε για την Ελλάδα, ότι κι αν γίνει. Πρέπει να νικήσομε.
Όπως και να έχει αποκλείεται να επιτρέψω το πνευματικό μου ξεπούλημα, την αλλοτρίωση της Ελληνικής μου συνείδησης, τον εξοβελισμό της ψυχής μου. Θα πάω όσο μακριά θα με πάει ο δρόμος μου. Μα όσες φορές και να βρεθώ μπροστά σε απροσπέλαστο εμπόδιο ποτέ μου δεν θα κλάψω, ποτέ μου δεν θα γονατίσω.
Eπιστρέψαμε λοιπόν μετά από αυτά τα γεγονότα στο Bozeman όπου πάλεψα να ολοκληρώσω το τρέχον τετράμηνο με τα πενιχρά μας μέσα. Δυστυχώς όμως είχαμε ένα σοβαρό αυτοκινητιστικό ατύχημα στις 2 Απριλίου. Το αυτοκίνητο έφυγε νύχτα από το δρόμο, καθώς δεν λειτούργησαν σωστά ούτε τα φρένα ούτε το τιμόνι. Η Μητέρα μου επέλεξε να χτυπήσει στο διαχωριστικό του δρόμου από τη δική της πλευρά για να σταματήσει το αυτοκίνητο και να με προφυλάξει και δέχτηκε έτσι όλη την ορμή του χτυπήματος. Έσπασε 7 πλευρές, έπαθε πνευμοθώρακα και χτύπησε σοβαρά στο πρόσωπο και στο δεξί της μάτι. Χρειάστηκε να περάσει δύο εβδομάδες στην εντατική.
Τελικά το νοσοκομείο έδωσε εξιτήριο στη Μητέρα μου το βράδι της 16ης Απριλίου, δεν είναι όμως ακόμη σε θέση να αυτοεξυπηρετηθεί. Ο τραυματισμός στο θώρακα κάνει την αναπνοή δύσκολη και θα μπορούσε να οδηγήσει σε επιπλοκές όπως η πνευμονία. Την φροντίζομε προς το παρόν στο διαμέρισμα του αδερφού μου του Απόλλωνος όπου υπάρχει ζεστασιά, τουαλέτα και τρεχούμενο νερό αντίθετα με το σπίτι όπου ζούσαμε. Το διαμέρισμα του Απόλλωνα είναι στην πόλη, πολύ κοντά στο νοσοκομείο και σε γιατρό σε περίπτωση που παρουσιαστεί ανάγκη. Η Μητέρα είναι σε καταστολή με φάρμακα και αναπνέει αέρα εμπλουτισμένο με οξυγόνο μέσα από έναν “αναπνευστήρα”.
Είναι τώρα η τρίτη εβδομάδα στη σειρά που χάνω το σχολείο και, καθώς το αυτοκίνητό μας έχει τελείως καταστραφεί έχει χαθεί μαζί του κάθε ελπίδα να επιστρέψω στο σχολείο. Η σκέψη αυτή και μόνο με τρελλαίνει, όταν όμως κοιτάζω τη μητέρα μου και συλλογίζομαι όσα έκανε για να με προφυλάξει γεμίζω με βαθειά θλίψη και προσεύχομαι αδιάκοπα να αναρρώσει γρήγορα.
Παρακαλώ, δώστε την αγάπη μου στον κ. Καλόπουλο. Θέλω να τον συγχαρώ για τη γενναία στάση του στην τηλεόραση όπου αποκάλυψε την απάτη του “Αγίου Φωτός” και να τον ευχαριστήσω για τις προσπάθειές του να μας βοηθήσει. Ακούω ότι δεν τον μεταχειρίζονται κι αυτόν καλύτερα από ότι εμένα, μετά τον λόγο μου στο Σικάγο. Αλλά πρόκειται για πόλεμο και στον πόλεμο τα δόλια χτυπήματα είναι αναμενόμενα. Πρέπει να πολεμήσομε για την Ελλάδα, ότι κι αν γίνει. Πρέπει να νικήσομε.
Έρρωσθε
Προμηθέα
Προμηθέα
Πηγή: Η Αφυπνιση των απανταχου Ελληνων
Είμαι πάρα πολύ λυπημένος έπειδή παρά τό γεγονός ότι ή Έλλάδα μέσα μου είναι τό άείζωον πύρ, ήάσβεστη φλόγα πού καθοδηγεί τίς πράξεις μου,δέν τό έφερε έτσι ή μοίρα γιά να έχει ύποπέσει στήν άντίληψή μου νωρίτερα αύτή ή έπιβίωση διά μέσου τών χιλιετηρίδων καί άνθηση έλληνικού σπόρου ύπό τό όνομα ΠΡΟΜΗΘΕΑ ΟΛΥΜΠΙΑ ΚΥΡΗΝΗ ΠΥΘΙΑ.Μεταμορφώνεται όμως ή λύπη όπως ή χρυσαλίδα καί άπό σκώληκας άποκαλύπτεται ή ομορφιά τής πεταλούδας.
Άργησα νά πιστοποιήσω ώς ιστορική άλήθεια αύτό τό οποίο ένσυναίσθητα βιώνω έδώ καί πενήντα χρόνια άπό τήν έφηβεία μου: Τήν σκυθόπολη τού Έλληνισμού.Άντιλαμβάνομαι όμως πώς ένστίζεται ό σύμπας κόσμος στήν ψυχή της ΟΛΥΜΠΙΑΣ ΚΥΡΗΝΗ.Πώς άλλωστε νά μήν ήταν έτσι άφού έχω μέσα μου μια καταγεγραμμένη ” τρεχαλα “στήν εφηβεία μου’,κάτι σάν ήμερομήνια,περίοδος κατά τήν οποία τό έλληνικό φώς διά τής έλληνικής γλώσσης καί τής άγωγής του “γνώθι σ’αυτώ”είχε σάν αποτέλεσμα νά θεραπευθώ ολοσχερώς και αύτοβούλως άνεϋ φαρμακευτικής άγωγής άπό έγνωσθείσα σχιζοφρένεια.Άπίστευτα πράγματα γιά τούς άμυητους.
Η άλήθεια μέ καθοδηγεί.Πολλά έχω να διηγηθώ.Άς είναι.Άς μπορούσαν τουλάχιστον οί χριστιανοί να κατανοήσουν ότι ό θεός τους όταν κρατούσε την γή στά δακτυλά του γιά νά τήν φυσήξει καί νά τής δώσει πνοή,άθελά του τά μήλα τών δακτύλων του αποτυπώθηκαν στόν πηλό πρίν αύτός ξεραθεί.
Σέ αύτά τά άποτυπώματα από τόν ίδρώτα του ώς θεϊκη τροφοδότος ουσία φύτρωσε τό γένος τών ελλήνων.Όλα τά διάσπαρτα θέατρα μας είναι ανάγλυφα άποτυπώματα των μήλων τού θεού.Συνθέτουν τήν κοιτίδα μας.Έλκω την καταγωγή μου άπό τήν Πίνδο,(σαρακατσάνος αποκαλούμαι άλλά ενστικτωδώς γνωρίζω ότι είμαι σκληροτράχηλος Αίτωλός,ούτε οί Μακεδόνες τού Μ.Αλεξάνδρου δέν μας υπόταξαν).Οί ποδιές καί οί φορεσιές της φυλής μου έχουν τίς ίδιες παραστάσεις όπως τά άττικά άγγεία.Σ’όλη τήν τρισχιλιόχρονη ιστορία μας αποδεδειγμένα όμιλούμε μόνον τήν έλληνική.Καί δέν είχαμε ποτέ παπά.Γεννήσεις ,θάνατοι καί ταφές στό διάβα, στήν έλληνική γή.Είμαι σίγουρος ότι έπέλεξαν οί πρόγονοί μου μετά τήν σκυθόπολη να μείνουν άδούλωτοι καί έμειναν στά όρη και τα βουνα μέχρι πρίν 50-60 χρόνια.
Σήμερα έχουμε άνανεωμένη τήν άπειλή κατά τής άλήθειας.Συμμέτοχοι σ’αύτήν καί οί ταγοί μας.Ύπάρχει κάπου κάποιος στίς μέρες μας πού νά θελγεται πραγματικα άπό τήν κατατεθειμένη άπό τούς έλληνες σύλληψη ζωής ;
.