Οι περίτεχνες μαγειρικές, οι “σεφ”, το ΑΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΤΟ πλήθος σύνθετων συνταγών…κλπ, έχουν κυρίαρχο ρόλο στην ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ, στο ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ και μάλιστα με υψηλή Τηλεθέαση.
θα ήταν χρήσιμο να δούμε την σχέση των ανθρώπων με την τροφή σε παλιότερους χρόνους.
ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΑ:
Με εξαίρεση τον ΣΩΚΡΑΤΗ που ενίοτε απεικονίζεται με λίγη…μπάκα, πλούσιοι και φτωχοί, ελεύθεροι και δούλοι, έχοντες και μη έχοντες,
γυναίκες και άντρες στα έργα Τέχνης ΑΓΓΕΙΟΖΩΓΡΑΦΙΚΗ ΓΛΥΠΤΙΚΗ κλπ άπαντες παριστάνονται με κανονικό σωματότυπο.
ΕΑΝ δεχθούμε ότι η απεικόνιση αποδίδει την πραγματικότητα, ένας στίχος του ΟΜΗΡΟΥ ίσως είναι ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΙΚόΣ, μιας γενικότερης αντίληψης…. περί το φαγητό.
“Εξ έρον έντο εδητύος και ποτήτος”, (ΙΩΝΙΚΗ διάλεκτος) που σημαίνει:
Έτρωγαν ΜΕΧΡΙ να απαλλαγούν, να”βγάλουν” από μέσα τους (εξ-εντο) την επιθυμία (έρον) του φαγητού (εδητύος) και του ποτού (ποτήτος).
Για τους αρχαίους ΕΛΛΗΝΕΣ από τον ΌΜΗΡΟ ήδη, το φαγητό σταματούσε μόλις ο άνθρωπος ικανοποιούσε το αίσθημα της πείνας.
Υπάρχουν βέβαια και κάποια λεκτικά (λέξεις, φράσεις) που φαίνεται να, αλλά τελικά δεν αναιρούν την παραπάνω αντίληψη.
Ενδεικτικά ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΑ:
Η σχετική αναφορά στον ΟΔΥΣΣΕΑ, που ο Όμηρος τον εμφανίζει με…άπατη (=απαιτητική) κοιλιά, υπονοεί απλώς το…σημείο κορεσμού.
Όπως και Ομηρική έκφραση “σύελος συς” αναφέρεται στο κρέας με λίπος (=καλοθρεμμένος χοίρος).
Ακόμη και Ομηρική έκφραση πάσσων=εύσαρκη γυναίκα, παραπέμπει στο παράστημα, και ΚΥΡίΩΣ στον αισθησιασμό του γυναικείου σώματος.
ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ τα παραπάνω συνιστούν στάση “φιλοσοφία” ζωής που αναγνωρίζει:
ΠΡΩΤΟ: Την ανάγκη της τροφής ΩΣ βασικό στοιχείο ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ-ΑΥΤΟΣΥΝΤΗΡΗΣΗΣ,
ΔΕΥΤΕΡΟ: Αναγνωρίζει, κατά συνέπεια, το ΜΑΡΤύΡΙΟ της έλλειψης τροφής= ΠΕΙΝΑ- ΛΙΜΟΚΤΟΝίΑ
“Δεν υπάρχει χειρότερος θάνατος”, θα πει ο Ευρύλοχος στην ΟΔΥΣΣΕΙΑ
ΤΡΙΤΟ: Ως ένδειξη ΥΓΕΙΑΣ και καλής ψυχολογίας (!).
Η ΠΗΝΕΛΟΠΗ αρνείται να φάει, ΕΠΕΙΔΗ αγωνιά για την απουσία-τύχη του ΤΗΛΕΜΑΧΟΥ.
Το “ΤΡΑΠΕΖΙ”:
Δεν ήταν το “ΤΡΑΠΕΖΙ” ΑΥΤΟΣΚΟΠόΣ…..πολυφαγίας και ΕΚΛΕΠΤΥΣΜΕΝΩΝ (γκουρμέ) ΣΥΝΤΑΓώΝ και ΓΕΥΣΕΩΝ.
Περα από τα “είδατα” (μαγειρευτά φαγητά) και γενικά τον ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟ “δόρπον” (δες σημερινό “επι-δόρπιο”), το ΤΡΑΠΕΖΙ ΉΤΑΝ ΦΙΛΟΞΕΝΙΑ, Υποδοχή- ΔΕΞΙΩΣΗ ΞΕΝΟΥ, ΓΝΩΡΙΜΙΑ κλπ
Όπως λέει ο ΞΕΝΟΦΑΝΗΣ (6ος π.Χ αιώνας):
Μετράει η καλή παρέα γύρω στο το τζάκι και όχι κατανάγκη γύρω από ΕΝΑ ΤΡΑΠΕΖΙ, η ΧΑΛΑΡΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ, με κρασάκι και…. “ΥΠΟΤΡώΓΟΝΤΕΣ ερεβίνθους” (μασουλώντας ξηρούς καρπούς).
Κάτι που παραπέμπει στα περίφημα “τραπέζια” των ΣΥΜΠΟΣίΩΝ, από όπου, ΕΚΤΟΣ ενδεχομένως των ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΩΝ συζητήσεων, δεν έλειπαν χορός, τραγούδι, ίσως και άλλα τινά.
ΠΑΝΤΩΣ η απουσία “Πλούσιων εξεζητημένων Εδεσμάτων” εμφανής.
Ένα τελικά ΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΟ γεγονός η ΡΕΑΛΙΣΤΙΚΗ αντίληψη των προγόνων μας για την τροφή
και την διατροφή.
ΡΩΜΗ, ΡΩΜΑΪΚή Εποχή=Το “ΜΕΓΑΛΟ ΦΑΓΟΠΟΤΙ”, για να θυμηθούμε μια προφητική ΤΑΙΝΙΑ-ΣΥΜΒΟΛΟ
του ΜΑΡΚΟ ΦΕΡΡΕΡΙ του 1973. ΠΡΙΝ ακριβώς 50 χρόνια.
Τα πράγματα αλλάζουν άρδην με την εμφάνιση, στο Προσκήνιο της Ιστορίας, της ΡΩΜΑΪΚΗΣ Αυτοκρατορίας.
«Το φαγητό ήταν η υπέρτατη πράξη πολιτισμού….», διαβάζουμε επίσης στο Διαδίκτυο (iefimerida).
Ας το επαναλάβουμε ο καθένας, για να ΑΝΤΙΛΗΦΘΟΥΜΕ την ΔΙΑΦΟΡά του Ομηρικού “Εξ έρον έντο”, από “φαγητό= Υπέρτατη Πράξη Πολιτισμού”
Συγκεκριμένα: Η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία θα ΕΓΚΑΙΝΙΑΣΕΙ μια άλλη αντίληψη, όπου οι περίτεχνες Συνταγές και η αναζήτηση ΕΞΩΤΙΚώΝ Γεύσεων θα προετοιμάσει τις ΚΟΙΝΩΝΙΕΣ Υπερκαταναλωτισμού και που θα οδηγήσει και σε διαφορετικά αισθητικά πρότυπα εμφάνισης και σωματότυπων, λ.χ “Αναγεννησιακού τύπου”.
Συγχρόνως η Τροφή- διατροφή γίνεται μέρος ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΠΑΙΧΝΙΔΙΩΝ (έλεγχος των μαζών):
λ.χ “άρτος και θεάματα”.
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Ελληνική Αρχαιότητα- Ρωμαϊκή Αρχαιότητα: Φαγητό ανάγκη ή φαγητό εξεζητημένη απόλαυση;
Επιλογή / Στάση Ζωής, απόλυτο ΔΙΚΑΙΩΜΑ φυσικά του καθένα (!).
Σχετικό Βίντεο: “Η κρεοφαγία στον Όμηρο. Μια λάθος Εντύπωση”
