Μεγαλώσαμε όλοι ακούγοντας συνέχεια τους κατοίκους αυτής της χώρας να λένε την φράση “Δεν παράγουμε τίποτα“. Την ακούγαμε και την ακούμε τόσο συχνά που πλέον την έχουμε πιστέψει. Είναι μία φράση που βολεύει πολλούς. Τους πολιτικούς για να ρίχνουν το βάρος των ευθυνών στο λαό, τον λαό για να ρίχνει το βάρος των ευθυνών στους πολιτικούς. Στη συνείδηση του Έλληνα η λέξη παραγωγή συνδυάζεται με προϊόντα “εντυπωσιασμού”.
Ακολουθεί τη λογική του: δεν φτιάχνουμε αεροπλάνα, αυτοκίνητα, κινητά, τηλεοράσεις κλπ άρα δεν παράγουμε τίποτα. Πόσο λάθος όμως είναι αυτή η άποψη.
Η Ελλάδα παράγει και μάλιστα παράγει πολλά. Ως χώρα είμαστε στις 10 μεγαλύτερες παραγωγούς παγκοσμίως σε πλειάδα προϊόντων. Ελαιόλαδο, Σιτηρά, Γαλακτοκομικά, Οινοποιία, Ζυθοποιία, Ωπωροκηπευτικά, Αλουμίνιο, Μαγνήσιο, Βωξίτη, Νικέλιο, Βαμβάκι κλπ.
Ο μέσος Έλληνας πιστεύει ότι επειδή δεν έχουμε μεγάλες φίρμες ρούχων Ελληνικής προέλευσης δεν παράγουμε ρούχα. Η Ελλάδα είναι η 10η παραγωγός χώρα βαμβακιού στο κόσμο και ταυτόχρονα παράγει το ποιοτικότερο όλων. Όλες οι μεγάλες φίρμες ρουχισμού της Ιταλίας και Γαλλίας ,τα προϊόντα των οποίων χρυσοπωλούνται ανα τον κόσμο, χρησιμοποιούν Ελληνικό βαμβάκι. Εάν δεν το έκαναν δεν θα ξεχώριζαν.
Δεν παράγουμε κινητά ή αυτοκίνητα όμως είμαστε η 5η παραγωγός χώρα αλουμινίου στο κόσμο και πρώτη στην Ε.Ε. Το Ελληνικό αλουμίνιο θεωρείται απο τα κορυφαία ποιοτικά στο κόσμο. Δύσκολο να βρεθεί αυτοκίνητο, κινητό ή υπολογιστής ειδικά σε Ευρωπαϊκό έδαφος που να μην έχει χρησιμοποιηθεί σε κάποιο κομμάτι του, μεγάλο ή μικρό, Ελληνικό αλουμίνιο.
Άρα παράγουμε και μάλιστα πολύ. Το πρόβλημα όμως του “γιατί δεν βλέπουμε τα οφέλη αυτής της παραγωγής στην οικονομία μας” παραμένει. Η απάντηση είναι πολύπλοκη, αλλά υπάρχει. Το εύκολο είναι να απαντήσουμε ότι παράγουμε λάθος, το οποίο έχει μία μεγάλη δόση αλήθειας. Το δύσκολο είναι να κατανοήσουμε πόσο φταίμε όλοι μας. Πόσο φταίμε στη υποτίμηση της χώρας μας, τόσο παραγωγικά όσο και συνολικά, και της οικονομίας μας κατ’ επέκταση. Δεν αναφέρομαι στην υποτίμηση της χώρας μας απο τη πλευρά των ξένων αλλά απο εμάς τους ίδιους.
Κατά τη ταπεινή μου γνώμη το μεγαλύτερο Ελληνικό παράδοξο είναι ο χώρος της τυροκομίας. Η Ελλάδα είναι 4η μεγαλύτερη παραγωγός χώρα τυροκομικών στο κόσμο. Οι Έλληνες είναι πρώτοι σε κατα κεφαλήν κατανάλωση τυριού στον κόσμο, 28 κιλά το χρόνο ανα κάτοικο. Επίσης είμαστε η χώρα που παράγει τα περισσότερα διαφορετικά τυριά στο κόσμο. Υπολογίζεται οτι παράγουμε 1.300 διαφορετικά τυριά, δεύτερη είναι η Γαλλία με 1.200, ακολουθούν Ιταλία, Ολλανδία, Γερμανία, Αυστραλία, Αμερική απο τις οποίες τα περισσότερα διαφορετικά τυριά τα παράγει η Ιταλία (περίπου 400). Όταν αναφερόμαστε σε “διαφορετικά τυριά” αναφερόμαστε σε γεύσεις.
Κοιτώντας λοιπόν τα παραπάνω στοιχεία αθροιστικά στο μυαλό κάποιου έρχεται η εικόνα μίας χώρας ιδανικής για το προϊόν, και το επιχειρεί ν στο τομέα της τυροκομίας. Είναι μία χώρα που παράγει πολύ άρα καλύπτει τις ανάγκες της, έχει τεράστια εσωτερική αγορά άρα και “ασφαλιστική δικλείδα” για επέκτασή της αγοράς της στο εξωτερικό. Τέλος παράγει όλη τη γκάμα γεύσεων άρα και καλύπτει σχεδόν κάθε “θέλω” τυροφάγών σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γής.
Και όμως αυτή η χώρα όχι μόνο δεν εξάγει τα προϊόντα που θα μπορούσε, αλλά εισάγει κιόλας για να καλύψει τις ανάγκες των καταναλωτών. Η Ελλάδα έχει έλλειμμα στο ισοζύγιο εισαγωγών εξαγωγών στα τυροκομικά προϊόντα!. Ο μέσος όρος εισαγωγών τυροκομικών ειδών στην Ελλάδα τη τελευταία 5ετία είναι 775 εκατομμύρια ευρώ κατ έτος και ο εξαγωγών 301 εκατομμύρια ευρώ. Είμαστε ως χώρα ελλειμματικοί κατα 447 εκατομμύρια το χρόνο σε ένα κλάδο που με βάση τα χαρακτηριστικά που αναλύσαμε στις προηγούμενες παραγράφους θα έπρεπε να είναι ένα απο τα μεγάλα μας όπλα ως οικονομία και κατ επέκταση ως κοινωνία.
Αυτό πέρα απο κατόρθωμα πόσο ταπεινωτικό μπορεί να είναι; Πόσο ταπεινωτικό είναι για τη χώρα που ανέπτυξε πρώτη τη τυροκομία με βάση ιστορικά στοιχεία.
Για να κατανοήσουμε το πρόβλημα και να διαμορφώσουμε τη καταναλωτική συμπεριφορά μας πρέπει να συνειδητοποιήσουμε οτι το τυρί είναι ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ.
Ο Ιπποκράτης αναφέρει ότι το γάλα της κατσίκας χρησιμοποιούνταν στην Ελλάδα για παρασκευή τυριών. Ο Ηρόδοτος μας περιγράφει το “Σκυθίων” που παρασκευαζόταν απο γάλα φοράδας. Ο Αριστοτέλης αναφέρεται στο τυρί των Φρυγίων που παρασκευαζόταν απο γαλα γαιδάρας ενώ μας αναφέρει πολύ συχνά τη χρήση του χυμού της συκιάς στο πήξιμο του γάλακτος κατα τη παρασκευή τυριών. Ο Πλίνιος αναφέρεται στο τυρί “Κύθνος” που ήταν λευκό, εξαιρετικής ποιότητας λόγω της τροφής των προβάτων με το θάμνο “Κύτισο”.
Ας κατανοήσουμε λοιπόν όλα τα παραπάνω και ας σκεφθούμε πόσο κουτό είναι να αγοράζουμε τυριά προέλευσης εξωτερικού και πόσο κακό κάνουμε στη Χώρα μας και την οικονομία της, ειδικά σε ένα τομέα που δεν έχουμε δικαιολογίες για να μην προτιμούμε τα Ελληνικά προϊόντα. Ας το ξανασκεφθούμε λοιπόν πριν παραγγείλουμε τη επόμενη φορά στο σούπερ μάρκετ “Γραβιέρα Ελβετίας” και ” Κασέρι Ολλανδίας”.
Τετάρτη, 13/11/13
Ραμμένος Χρήστος
Οικονομολόγος
Πηγή…
