Δύο καίριες στιγμές ήρθε η δυναστεία Παπανδρέου να χειριστεί. Ο μεν Ανδρέας Παπανδρέου εισήλθε στην εξουσία στην πιο ευνοϊκωτέρα συγκυρία, ο δε Γιωργάκης Παπανδρέου στην πλεόν δυσχερεστέρα όλων.
Ο Ανδρέας Παπανδρέου, φύση ατίθαση και απρόβλεπτη, έξυπνη κατά τα χείρω, δηλαδή πανούργα, ενίοτε θρασύδειλη, πήρε στα χέρια του το πηδάλιο της Ελλάδας στο καίριο σημείο της εισόδου της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Οι προσδοκίες ενός λαού (κι εμού συμπεριλαμβανομένου ως μέλος του ΠΑΚ) συσσωρεύτηκαν και διοχετεύτηκαν κάτω από την ηγεμονία του. Ήταν η πλέον ευνοϊκωτέρα στιγμή όλων των εποχών του Νεο-Ελληνισμού, όπου ο λαός συνενούσε ίσως τυφλά και η είσοδος στην ΕΟΚ υποσχόταν τις καλύτερες προοπτικές για οικονομική ανάπτυξη και κοινωνική ανασυγκρότηση. Το χρέος της Ελλάδας, που άφησε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ήταν κάτω από 30% του ΑΕΠ, όσο έχει σήμερα η Σουηδία.
Τι έκανε λοιπόν ο κύριος “μέγας ηγεμών” Παπανδρέου. Μαζί με τις σεξουαλικές του ορμές εκπόρνευσε την Ελλάδα. Ενώ τα κοινοτικά πακέτα στήριξης εισέρχοντο στην Ελλάδα, ταυτοχρόνως δανειζόταν η χώρα υπερβολικά ποσά, ώστε να φτάσει το χρέος ήδη στην πρώτη θητεία Παπανδρέου το 1989 το 80% του ΑΕΠ. Παρουσιάστηκε στον λαό ως ηγεμών με τον μεγάλο σάκο ενός στην ουσία επίπλαστου πλούτου. Τότε άρχισε η νοοτροπία του μεγάλου φαγοποτιού. Από τον Αστέρα Βουλιαγμένης και Ελούντα μέχρι τις βαλίτσες Κοσκωτά απλωνόταν ένα τεράστιο πεδίο εύκολου χρήματος, ενώ ασυδοσία επεκράτησε σε όλα τα επίπεδα της κοινωνίας, στο όνομα μιας διεστραμένης δημοκρατίας και ελευθερίας. Η Ελλάδα μετετράπη σε μια διεφθαρμένη χώρα και η διαφθορά ήταν οικονομική και ηθική. Τα πάντα εκπορνεύτηκαν και πόρνες και ανώμαλοι εισέβαλαν στα κανάλια της τηλεοράσεως για να διαπαιδαγωγήσουν την νεολαία των Ελλήνων. Έτσι διδάξαμε την αρπαχτή, την ανηθικότητα, την διαφθορά, την πορνεία, την φαντασιοπληξία, την επιδειξία και την ατιμωρησία. Αυτό το πνεύμα Αδνρέου Παπανδρέου επεκράτησε ως μοντέλο μεταπολιτεύσεως και πάνω σε αυτό κινήθηκαν οι ενδιάμεσες δεξιές κυβερνήσεις, περισότερο εκφυλισμένων ανδρών, όπως των Μητσοτάκηδων και του νεωτέρου Καραμανλή.
Εν κατακλείδι, το σημερινό σχήμα α-κοινωνίας, το σχήμα της ντροπής, είναι δημιούργημα του Ανδρέα Παπανδρέου. Όπως ο αρχαίος Αλκηβιάδης εκφύλισε την δημοκρατία του θείου του Περικλέους και από την ιστορία ονομάστηκε ιστορικόν κάθαρμα, έτσι ο σύγχρονος Αλκηβιάδης Ανδρέας, είναι το νέο ιστορικό κάθαρμα που σιγά και σταθερά κατέστρεψε την Ελλάδα, ενώ σε κείνη την ευνοϊκωτάτη συγκυρία θα μπορούσε να την έχει καταστήσει Ηλύσια Πεδία της ανθρωπότητας. Όπως ο αυθάδης Αλκηβιάδης είχε φανατικούς οπαδούς όλους τους ασώτους και διεφθαρμένους, έτσι ο νεώτερος είχε ακόμη φανατικούς οπαδούς όλους εκείνους που έχουν τυφλωθεί από την διαφθορά.
Η λαϊκή ρήση “αμαρτίαι γονέων παιδεύουσι τέκνα” φαίνεται πως έχει βρει την έκφρασή της στον Γιωργάκη, ο οποίος ήρθε να “θερίσει” τα ανομήματα του πατρός. Η χώρα που έχει παραλάβει βουλιάζει από τις παλιές αμαρτίες, και καλείται ο υιός Γιωργάκης να αναιρέσει τον πατέρα του. Όμως του είναι ακατόρθωτο να υπερβεί τον εαυτό του και να καταδικάσει τον πατέρα του σε ιστορικό κάθαρμα. Αν στην θέση του ήταν κάποιος ενάρετος κυβερνήτης, ως πρώτη ηθική πράξη θα καταδίκαζε ολόκληρη την μεταλίτευση, για να δηλώσει το τέλος μιας αισχρής περιόδου. Αν ήταν ενάρετος Έλλην στη θέση του θα μάζευε όλα τα λαμόγια της μεταπολιτεύσεως και θα τους βύθιζε στον Ατλαντικό, αφού πρωτίστως θα είχε δημεύσει τις περιουσίες τους. Αλλά τώρα είναι ο Γιωργάκης για να περνά ένα ψυχολογικό δράμα: να καταδικάσει τον πατέρα του και εμμέσως τον εαυτό του ή να συνεχίσει το παπανδρεϊκό πνεύμα της διαφθοράς; Μαζί με το δίλημμα-δράμα Γιωργάκη εκτυλίσσεται η ελληνική τραγωδία. Η Ελλάς καταρρέει ως οικονομία, ως χώρα, ως κοινωνία, ως έθνος, ως αξιοπρέπεια και ως πανανθρώπινο σύμβολο. Το δράμα Γιωργάκη είναι τραγωδία Ελλάδας. Τι θα έπρεπε όμως να πράξει, αν ήταν όντως ένας έντιμος πατριώτης; Για να μην βρίσκεται στην θέση να καταδικάσει τον πατέρα του, ας εγκαταλήψει την εξουσία. Αλλά τίθεται το ερώτημα, ποιός, εν τοιαύτη περιπτώσει, θα τον αντικαταστήσει; Η λύση είναι μία, να γκρεμιστεί ολόκληρη η μεταπολίτευση, να κηρυχθούν τα κόμματα που έχουν κυβερνήσει παράνομα, να αφαιρεθούν τα πολιτικά δικαιώματα αυτών των κυρίων και ο λαός να αναδείξει ένα νέο σχήμα, να χαράξει ένα νέο δρόμο.
Τρύφων Ολύμπιος
