Ήταν κάποτε μια πανέμορφη βασιλοπούλα που την έλεγαν Ψυχή. Τέτοια ήταν η ομορφιά της, που οι άνθρωποι τη λάτρευαν σα την Αφροδίτη, τη θεά του Έρωτα.
Βέβαια, η Αφροδίτη, δε μπορούσε να ανεχτεί μια κοινή θνητή να λατρεύεται σα την ίδια τη θεά της Ομορφιάς. Έστειλε, λοιπόν το γιο της, το φτερωτό Έρωτα, να την κάνει να ερωτευτεί τον πιο αξιοθρήνητο άνδρα που θα βρει.
Όμως… κι ο ίδιος ο Έρωτας θαύμασε την Ψυχή, και δεν της έκανε τέτοιο κακό.
Ο καιρός περνούσε, οι δυο μεγαλύτερες αδερφές της Ψυχής παντρεύτηκαν. Και η ίδια, όχι. Όλοι τη θαύμαζαν, αλλά σαν ένα ωραίο άγαλμα. Όχι σα γυναίκα. Ο βασιλιάς πατέρας της πήρε χρησμό, ότι η Ψυχή θα γνώριζε το σύζυγό της σε ένα ψηλό βουνό. Και ο σύζυγος αυτός θα ήταν ένας τρομερός δράκος, που τον τρέμουν θνητοί και θεοί.
Συντετριμμένη, η Ψυχή ανέβηκε στο βουνό, και ένα αεράκι την μετέφερε σε ένα λαμπερό παλάτι. Το παλάτι του συζύγου της. Μα, τον άνδρα αυτόν ποτέ δεν τον είδε. Έσμιγε μαζί του τη νύχτα, τη μέρα έφευγε μακριά. Της είχε βάλει προϋπόθεση να μη μάθει την ταυτότητά του ποτέ. Με τον καιρό, η Ψυχή τον αγάπησε, κι ας μην ήξερε ποιος είναι.
Οι δυο αδερφές της ζήλεψαν την τύχη της Ψυχής. Και την έπεισαν να προσπαθήσει να μάθει ποιος είναι ο σύζυγός της στα κρυφά, παρά τη συμφωνία που είχαν κάνει.
Κι ενώ εκείνος κοιμόταν, εκείνη άναψε ένα κερί και τον είδε… ήταν ο ίδιος ο Έρωτας!
Ο Έρωτας όμως ξύπνησε. Και πληγωμένος από τη συμπεριφορά της Ψυχής, έφυγε μακριά.
Απελπισμένη να τον βρει ξανά, η Ψυχή ζήτησε τη βοήθεια της μητέρας του συζύγου της, της Αφροδίτης. Εκείνη, την υπέβαλε σε τέσσερις υπεράνθρωπες δοκιμασίες. Δε θα τα κατάφερνε χωρίς τη βοήθεια των στοιχειακών της Φύσης. Όμως στην τελευταία δοκιμασία, η Ψυχή έπεσε λιπόθυμη.
Τότε, εμφανίστηκε ο ίδιος ο Έρωτας. Που κι εκείνος αγαπούσε την Ψυχή παράφορα και ανυπομονούσε να σμίξουν ξανά. Επανέφερε τη γυναίκα του στη ζωή. Και, φτερωτός καθώς ήταν, πέταξε μαζί της προς τον Ουρανό.
Εκεί, η Ψυχή έγινε αθάνατη. Έτσι μας δίνει το μύθο ο Απουλήιος.
Στο εμβληματικό γλυπτό του Κανόβα, αποτυπώνεται γλαφυρά η λαχτάρα των δύο εραστών που σμίγουν ξανά. Είναι σα δύο κόσμοι που ενώνονται. Ο Έρωτας, ο κάθετος φτερωτός κόσμος του Ουρανού, η θεϊκή αγάπη. Και η Ψυχή, ο οριζόντιος κόσμος της ύλης και της εκδήλωσης. Δυο κόσμοι τόσο μακρινοί, που όμως συνδέονται με πανίσχυρους δεσμούς αγάπης.
