ΨΥΧΟΜΕΤΡΙΑ

Από την ΑΛΚΜΗΝΗ ΨΙΛΟΠΟΥΛΟΥ

Ένα μενταγιόν, ένα ρολόι, ένα κομμάτι ύφασμα, μια τούφα μαλλιά, οποιοδήποτε αντικείμενο μπορεί να μας πει πολλά, με λεπτομέρειες, για την εικόνα, το χαρακτήρα, τα συναισθήματα και πλήθος άλ­λες πληροφορίες γι’ αυτόν που το κατέχει ή το χρησιμοποιεί. Ίσως ακούγεται μαγικό ή παράλογο, αλλά δεν είναι.

Η ψυχομετρία είναι ο τρόπος και η μέθοδος να κάνουμε τα αντικείμενα να μας μιλήσουν. Μέσω αυ­τής μπορούμε να αντλήσουμε πληροφορίες για την ιστορία ενός αντικειμένου αλλά και των ανθρώ­πων και των γεγονότων που συνδέονται με αυτό. Ένα διαισθητικό ή απλώς ευαίσθητο άτομο μπορεί να κρατήσει για λίγα δευτερόλεπτα το ρολόι κάποιου κι απ’ αυτό να πει όσα έχει βιώσει ο χρήστης ή o κάτοχός του πριν και αφού έχει αρχίσει να το φοράει. Αλλά και ο καθένας, αν βρεθεί σε μια συγκε­κριμένη κατάσταση χαλάρωσης, είναι δυνατόν να έχει παρόμοιο αποτέλεσμα. Δεν πρόκειται για πρόγνωση, τηλεπάθεια ή μαντεία. Βέβαια, η έκτη αίσθηση παίζει μεγάλο ρόλο. Πρέπει να μπορούμε να “πιάσουμε” τις δονήσεις που εκπέμπει το αντικείμενο, αφού συντονιστούμε μ’ αυτές, και να τις αποκωδικοποιήσουμε σωστά.

Μία παραπλήσια ικανότητα είναι και η ραδιαισθησiα: πρόκειται για άτομα εξαιρετικά ευαίσθητα στην ανίχνευση ακτινοβολιών από οποιαδήποτε ζωντανή ή αδρανή πηγή. Η ραδιαισθησία έχει εφαρμοστεί από τις αρχές του 20ού αιώνα στη διάγνωση ασθενειών, ενώ την έχουν χρησιμοποιήσει και για την ανεύρεση χαμένων θησαυρών, νερού (ραβδοσκοπία), πετρελαίου, σπάνιων μετάλλων και ορυκτών.

Εκπληκτικά πειράματα

Η ψυχομετρία έχει γίνει αντικείμενο πολλών πειραμάτων σε επιστημονικά εργαστήρια και σε εται­ρείες ψυχικών ερευνών. Πειραματικά εφαρμόσθηκε μάλιστα και στην αρχαιολογία. Πειράματα ψυχο­μετρίας, σε πιο εξελιγμένη μορφή, έχουν γίνει κατά καιρούς και για στρατιωτικούς σκοπούς όπως για τον εντοπισμό υποβρυχίων που δεν πιάνονται από ηλεκτρονυcό μηχανήματα.

Πώς ένιωθαν οι δεινόσαυροι;

Τα πρώτα πειράματα διεξήχθησαν τον περασμένο αιώνα από τον καθηγητή Γεωλογίας Ντέντον, ο οποίος πρώτος χρησιμοποίησε και τον όρο αυτό για το φαινόμενο. 0 καθηγητής Ντέντον έκανε εξα­ντλητικές σειρές πειραμάτων με τη βοήθεια της αδελφής του Αν Ντέντον Κριντζ. Ανακάλυψε ότι, αν εκείνη ακουμπούσε ένα γεωλογικό αντικείμενο π.χ. μια πέτρα στο μέτωπό της ή αν το κρατούσε στο χέρι της, έστω και αν ήταν προσεκτικά τυλιγμένο έτσι ώστε να μην μπορεί κανείς να μαντέψει από την εμφάνισή του περί τίνος πρόκειται, μπορούσε να αποκτήσει, μέσω έντονων εικόνων που έβλεπε, ορισμένες γνώσεις για την ιστορία του συγκεκριμένου αντικειμένου.

Σε κάποιο πείραμα ψυχομετρικό αντικείμενο ήταν ένα κομμάτι δοντιού ενός προϊστορικού μαστόδο­ντος. Κρατώντας το στο χέρι της η κ. Ντέντον άρχισε να αφηγείται: “Αισθάνομαι να είμαι ένα τερα­τώδες ζώο με γερά πόδια, άχαρο κεφάλι και κολοσσιαίο σώμα. Πηγαίνω στην όχθη ενός ρηχού πο­ταμού για να πιω νερό. Οι μασέλες μου είναι τόσο χονδροειδείς, που δεν μπορώ να μιλήσω και αι­σθάνομαι ότι περπατώ στα τέσσερα πόδια. Ακούω βρυχηθμούς από το δάσος και αισθάνομαι την ανάγκη να απαντήσω. Τα αφτιά μου είναι τεράστια και, όταν κουνώ το κεφάλι μου, χτυπάνε στο πρόσωπό μου. Εκεί κοντά βρίσκονται και άλλοι όμοιοί μου, αλλά πολύ πιο γέροι από μένα. Αισθάνο­μαι πολύ άχαρα να μιλάω μ’ αυτές τις βαριές μασέλες σκούρου χρώματος. Βλέπω έναν όμοιο μου, πολύ γέρο, με μακριά ποδιά, που μόλις καταφέρνει να κουνηθεί και διακρίνω πολλούς άλλους νέους. Είμαστε ένα κοπάδι. Αισθάνομαι ότι μπορώ να κουνάω το πάνω χείλος με παράξενο τρόπο, γιατί το γυρίζω προς τα πάνω. Είναι τόσο παράξενο που μπορώ να κάνω κάτι τέτοιο! Εδώ κοντά είναι ένα φυτά πιο ψηλό απ’ το κεφάλι μου, με βλαστό χοντρό σαν το μπράτσο μου, πολύ χυμώδες, γλυκό και τρυφερό. Η γεύση του μοιάζει με το πράσινο στάχυ, αλλά είναι πιο γλυκά”. Σε ερώτηση του καθηγητή Ντέντον αν αυτή η γεύση θα άρεσε σε ένα ανθρώπινο ον, με μια γκριμάτσα που φανέρωνε δυσαρέ­σκεια, η γυναίκα απάντησε με έμφαση: “Ω όχι! Θα ήταν για μας πολύ δυσάρεστη, ακόμα χειρότερα, αηδιαστική”.

Γεύσεις του χεριού μας

Πριν από τον Ντέντον παρόμοια πειράματα έκανε ο Δρ Ρόουντς Μπιουκάναν. 0 Μπιουκάναν έβαζε μερικούς από τους σπουδαστές του να κρατούν φιάλες με ισχυρές φαρμακευτικές ουσίες κι ανακά­λυψε ότι ορισμένοι απ’ αυτούς άρχιζαν να παρουσιάζουν σωματικές αντιδράσεις που θα μπορούσαν να είχαν προκληθεί από μια πραγματική δόση του φαρμάκου που κρατούσαν. 0 ίδιος ο Μπιουκάναν είχε ξεκινήσει αυτή την έρευνα από την τυχαία πληροφορία ότι στη διάρκεια του αμερικανικού εμφύ­λιου πολέμου κάποιος στρατηγός Παλκ είχε ανακαλύψει πως, αν άγγιζε οποιοδήποτε μεταλλικό αντι­κείμενο, ακόμα και στο σκοτάδι, ένιωθε μια μεταλλική γεύση στο στόμα του.

Στη φρίκη του πολέμου

Τα περισσότερα και πιο λεπτομερή πειράματα ψυχομετρίας διεξήχθησαν το 1919 από το Γερμανό Δρ Γκούσταβ Πάνγκενστερ στο Μεξικό. Σε ένα από αυτά τα πειράματα, όπου χρησιμοποιούσε μέντιουμ, συνέβη το εξής χαρακτηριστικό περιστατικό: Μια μέρα το μέντιουμ Μαρία Ρένες Ζιέρολντ επισκέ­φτηκε το γιατρό και παραπονέθηκε ότι υπέφερε από αϋπνίες. 0 γιατρός αποφάσισε να τη θεραπεύσει με ύπνωση. Ενώ βρισκόταν σε έκσταση, του είπε ότι έβλεπε την κόρη της να κρυφακούει στην πόρτα. Έκπληκτος ο γιατρός, όταν άνοιξε την πόρτα, είδε ότι το παιδί ήταν εκεί ακριβώς, όπως ισχυρίστηκε η μητέρα της. Στη συνέχεια άρχισε να ερευνά τις διορατικές της ικανότητες και σύντομα ανακάλυψε ότι, όταν της έδινε κάποιο αντικείμενο στο χέρι, ενώ βρισκόταν σε ύπνωση, μπορούσε να δώσει μια ζωντανή περιγραφή γεγονότων που είχαν σχέση μ’ αυτό. Κάποτε της έδωσε ένα κομ­μάτι κορδόνι. Αμέσως το μέντιουμ άρχισε να περιγράφει ένα πεδίο μάχης μια κρύα μέρα με ομίχλη, με πολλούς άντρες και αδιάκοπους πυροβολισμούς. “ξαφνικά, βλέπω στον αέρα να έρχεται με με­γάλη ταχύτητα μια μεγάλη πυρωμένη σφαίρα… που πέφτει επάνω στους 15 άντρες και τους κάνει κομμάτια…”. Το κορδόνι προερχόταν από ένα Γερμανό στρατιώτη και μ’ αυτό ήταν δεμένη η ταυτό­τητά του.

Προκειμένου να διαπιστωθεί αν υπήρχαν στοιχεία τηλεπάθειας στην περιγραφή της κ. Ζιέρολντ, η Αμερικανική Εταιρεία Ψυχικών Ερευνών έστειλε τον ερευνητή Ουόλτερ Πρινς να κάνει κι αυτός κά­ποια πειράματα μαζί της. Σε ένα από αυτά χρησιμοποίησε δύο πανομοιότυπες μεταξωτές κορδέλες που είχε κλείσει μέσα σε πανομοιότυπα κουτιά. Ανακάτεψε τα κουτιά έτσι που ούτε ο ίδιος ήξερε ποιό ήταν το καθένα. Κρατώντας το ένα η κ. Ζιέρολντ είπε ότι της έδινε την εντύπωση ενός γαλλικού εργοστασίου που έφτιαχνε κορδέλες. Το άλλο είπε ότι προερχόταν από το ιερό κάποιας εκκλησίας και φυσικά είχε πέσει μέσα.

“Μάρτυρες” εγκλήματος

Όπως είναι φυσικό, η ψυχομετρία κίνησε κάποια στιγμή και το ενδιαφέρον των αστυνομικών αρχών σε περιπτώσεις που δεν είχαν επαρκή στοιχεία για την εξιχνίαση διαφόρων υποθέσεων. 0 Δρ Τέν­χαεφ, καθηγητής Παραψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο της Ουτρέχτης, έκανε πριν από μια δεκαετία περίπου πολλές έρευνες και πειράματα πάνω στην ψυχομετρία με πολλούς Ολλανδούς που διέθε­ταν ψυχικές ικανότητες, όπως τον Πίτερ Χούρκος και τον Γκέραρ Κρουασέτ. Σε πολλές περιπτώσεις ο Τένχαεφ και ο Κρουασέτ έχουν βοηθήσει την αστυνομία για να βρουν χαμένα άτομα μεταχειριζό­μενοι μόνο αντικείμενα που ανήκαν στα άτομα αυτά, σαν φορείς πληροφοριών. Εξάλλου πριν από 20 περίπου χρόνια η αστυνομία της Βοστόνης χρησιμοποίησε τον Πίτερ Χούρκος για να συλλάβει τον περιβόητο στραγγαλιστή της Βοστόνης, ενώ πολλά αστυνομικά τμήματα στις ΗΠΑ χρησιμο­ποιούν ψυχομέτρες για να βρουν λύση σε ανεξιχνίαστα εγκλήματα.

Αλλά και η κ. Ελένη Κικίδου βοήθησε πολλές φορές την ελληνική αστυνομία στην εξιχνίαση εγκλημά­των ή χαμένων προσώπων μέσω της ψυχομετρίας ή της ραδιαισθησίας, όπως στην περίπτωση του δράκου της Βουλιαγμένης, όπου πιάνοντας τους κραδασμούς από τον τόπο του εγκλήματος βρήκε πολλές λεπτομέρειες για το δράστη, οδηγώντας τελικά στη σύλληψή του.

Η ψυχομετρία στην αρχαιολογία

Περισσότερο απ’ όλες τις επιστήμες, η αρχαιολογία έχει επωφεληθεί από την ψυχομετρία για να αντλήσει πληροφορίες για αρχαίους πολιτισμούς για τους οποίους δεν διέθετε καμιά πληροφορία. Οι πρώτοι αρχαιολόγοι που τόλμησαν να χρησιμοποιήσουν ψυχομέτρες στις έρευνές τους δέχτηκαν τα ειρωνικά σχόλια των συναδέλφων τους, που τους αποκάλεσαν αφελείς. Μετά τις πρώτες επιτυχίες αρκετοί αρχαιολόγοι πείστηκαν ότι η ψυχομετρία έχει τη δυνατότητα να προσφέρει ανεκτίμητες πλη­ροφορίες για τη ζωή διαφόρων αρχαίων λαών. Παντού, σε όλο τον κόσμο, αρχαιολόγοι και ερευνη­τές αρχίζουν να βασίζονται στις πληροφορίες διαισθητικών ατόμων για το πού θα σκάψουν, τι θα βρουν και πώς Θα λύσουν τα σχετικά προβλήματα.

Ένα εντυπωσιακό περιστατικό αναφέρεται σε άρθρο του περιοδικού “Αστρικός Κόσμος”: Ένας οδη­γός, ονόματι Τζορτζ Μίλερ, συνεργάστηκε με τον αρχαιολόγο Νόρμαν Έμερσον, πρόεδρο της Κανα­δικής Αρχαιολογικής Εταιρείας και διευθυντή του Τμήματος Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου του Το­ρόντο. 0 Τζορτζ μπορούσε να ψυχομετρήσει έργα Τέχνης, να κρατήσει στο χέρι του ένα αντικείμενο, να συγκεντρωθεί σ’ αυτό και ύστερα να αναφερθεί με λεπτομέρειες στους ανθρώπους οι οποίοι το είχαν κατασκευάσει και χρησιμοποιήσει. Όταν ο Έμερσον αντιλήφθηκε ότι έπαιρνε σωστές πληρο­φορίες, τον ενθάρρυνε να ασχοληθεί σοβαρά με αυτή την υπόθεση. Η εξειδίκευση του Έμερσον στην αρχαιολογία αφορούσε τους Ινδιάνους Ιροκόις του Ανατολικού Καναδά και είχε συγκεντρώσει εκατο­ντάδες αντικείμενά τους.

Με τις γνώσεις που είχε ήταν εύκολο να διαπιστώσει αν οι πληροφορίες που του έδινε ο Τζορτζ ήταν σωστές ή όχι. Αν πάλι κι αυτές δεν επαρκούσαν, μπορούσε να ελέγξει τις αναφορές των ανασκαφών και τα ιστορικό στοιχεία για να διαπιστώσει την ορθότητά τους. Σε μια περίπτωση έδωσε στον Τζορτζ ένα κομμάτι από αντικείμενο που βρέθηκε σε μια παλιά εγκα­τάσταση των Ιροκόις, στο Μπλακ Κρικ, στο Τορόντο. Αφού ο Τζορτζ διαλογίστηκε πάνω σ’ αυτό, ανέφερε ότι το κομμάτι ανήκε σε χερούλι δοχείου, έδωσε τη σωστή του ηλικία και την περιοχή απ’ όπου προερχόταν. Είπε, επίσης, πώς είχε κατασκευαστεί, περιέγραψε τον κατασκευαστή και έδωσε πολλές λεπτομέρειες για την κοινότητα και τον τρόπο ζωής των Ινδιάνων. Ύστερα, αρπάζοντας χαρτί και μολύβι, σκιτσάρισε την εικόνα ενός δοχείου από το οποίο ισχυρίστηκε ότι προερχόταν το σπασμένο κομμάτι. 0 Έμερσον, αυθεντία παγκοσμίου επιπέδου στην αγγειοπλα­στική των Ιροκόις, αναγνώρισε αμέσως ότι το σκίτσο παρίστανε ένα δοχείο που ήταν πολύ διαδεδο­μένο στους Ιροκόις. Πέρα όμως από την ψυχομετρική του ικανοτητα, o Τζορτζ ήταν ψυχικά ευαίσθη­τος και σε όποια περιοχή επισκεπτόταν. Όπως αναφέρει ο Έμερσον, μπορούσε να βαδίσει για λίγο σε μια περιοχή, να προσανατολιστεί και να δώσει λεπτομερή στοιχεία γι’ αυτήν και για την ιστορία της. Μπορούσε να κάνει την περιγραφή των κατοίκων της, των ενδυμασιών και της γενικότερης συ­μπεριφοράς τους, ακόμα και του οικονομικού τους συστήματος. Επίσης, μπορούσε να πηγαίνει πίσω στο χρόνο και να δίνει ακριβείς πληροφορiες για το πού θα έπρεπε να γίνουν ανασκαφές για να βρεθούν αρχαία ερείπια.

Κάποτε ο Τζορτζ βάδιζε γύρω απ’ την περίμετρο μιας μακρόστενης μάντρας που είπε πως ήταν μια κατοικία των Ιροκόις, ενώ ο Έμερσον τον ακολουθούσε βάζοντας πασαλάκια στο έδαφος. Ύστερα από έξι εβδομάδες είχε ανασκαφεί ολόκληρο το σπίτι. ακριβώς εκεί όπου υπέδειξε ο Τζορτζ.

Μπορείτε κι εσείς…

Στη Μέθοδο Σίλβα υπάρχει μία άσκηση που την κάνουν όσοι παρακολουθούν το βασικό σεμινάριο: Παίρνουν τρία κομμάτια από μέταλλο, ένα από χαλκό, ένα από σίδερο κι ένα από μπρούντζο. Κλεί­νουν τα μάτια τους, μπαίνουν στο επίπεδο άλφα το επίπεδο της βαθιάς χαλάρωσης όπου λειτουργεί η έκτη αίσθηση και στη συνέχεια καλούνται να “μπουν” μέσα στο μέταλλο. Να νιώσουν τη θερμότητα ή την ψυχρότητα που υπάρχει μέσα του, να δουν τα χρώματα και τα σχήματα του κάθε μετάλλου. Και είναι εντυπωσιακό το αποτέλεσμα: Καμία αίσθηση δεν είναι η ίδια. Κάθε μέταλλο έχει τη δική του “φωνή” και μιλάει στη δικιά του γλώσσα. Έβλεπες κόκκινο στο χαλκό, γκρίζο στο σίδηρο και χρυσαφί στον μπρούντζο. Ένιωθες ζέστη στο χαλκό, κρύο στο σίδηρο και δροσιά στον μπρούντζο. ‘Ήταν σαν να ήσουν μέσα σε ένα χώρο με τοίχους άλλοτε λείους και γυαλιστερούς, άλλοτε χρυσωπούς και ανά­γλυφους και άλλοτε σχημάτιζαν γραμμές.

Μπορείτε κι εσείς να πειραματιστείτε με οποιοδήποτε αντικείμενο. Κάντε το με ένα γνωστό σας. Δώ­στε του ένα αντικείμενο ή μια φωτογραφία που έχει σχέση μ’ εσάς ή με κάποιο άλλο πρόσωπο που δεν το γνωρίζει ο γνωστός σας. Πείτε του να κλείσει τα μάτια, να χαλαρώσει βαθιά μετρώντας ανά­ποδα από το 10 ως το 1, κρατώντας και χαϊδεύοντας ή τρίβοντας απαλά το αντικείμενο στην παλάμη του ή χαϊδεύοντας τη φωτογραφία με τις δυο του παλάμες. Στην κατάσταση της βαθιάς χαλάρωσης ρωτήστε τον τι νιώθει και τι βλέπει σε σχέση με το αντικείμενο. Ύστερα κάντε το αντίστροφο. Γίνεστε εσείς ο δέκτης, με ένα αντικείμενο του φίλου σας. Προϋπόθεση είναι να μη γνωρίζει κανείς απ’ τους δυο σας κανένα στοιχείο ή πληροφορία για το αντικείμενο.  Εξασκηθείτε στην τέχνη της ψυχομετρίας με οποιοδήποτε αντικείμενο. Το καθένα θα σας μιλήσει τη δική του γλώσσα και με την εξάσκηση ίσως σας αποκαλύψει πολλά για την ιστορία των ανθρώπων που είχαν κάποια σχέση μαζί του.

Δεν είναι κάτι μεταφυσικό

Η ψυχομετρία δεν έχει ακόμη εξηγηθεί απόλυτα, αλλά οι ερευνητές λένε πως δεν είναι κάτι μεταφυ­σικό. Συμβαίνει όπως στην τηλεόραση ή στο ραδιόφωνο. Στέλνεις ένα σήμα σε μια συγκεκριμένη συχνότητα και ο δέκτης του ραδιοφώνου ή της τηλεόρασης συντονίζεται μέσω ενός ταλαντωτή που λειτουργεί στην ίδια συχνότητα και δίνει έτσι την εικόνα ή τον ήχο.  Το ρόλο του ταλαντωτή στην ψυχομετρία τον παίζει το αντικείμενο. Τι γίνεται όμως με τη φωτογρα­φία; Πώς μπορεί να έχει μέσα της πληροφορίες αν δεν την έχει αγγίξει κανένας; Ή με κάποιο σλάιντ;

Στη φωτογραφία είναι ακόμα πιο εύκολο: Όταν ένα άτομο φωτογραφίζεται, αποτυπώνονται οι κρα­δασμοί του μέσω της μηχανής πάνω στο φιλμ κι από κει στο χαρτί. Οι κραδασμοί αυτοί μάλιστα δεν εξασθενούν ποτέ! Σύμφωνα με την ερμηνεία του Νιλ Γιάκομπσον, το υλικό αντικείμενο “διαποτίζεται” από τα συμβάντα ή από τους ανθρώπους με τους οποίους έχει έρθει σε επαφή, από το ψυχικό πεδίο το οποίο περιβάλλει ένα αντικείμενο και το οποίο αλλάζει κάτω από την επιρροή διαφόρων γεγονό­των. Τέτοιες μεταβολές (έως σήμερα εντελώς υποθετικές) σε ένα αντικείμενο που αποτυπώνουν πληροφορίες για συμβάντα ονομάζονται “ψυχικά ίχνη” και θα μπορούσαν να γίνουν αντιληπτά μέσω της υπεραισθητικής αντίληψης, της έκτης αίσθησης.

Μία άλλη θεωρία διατυπώνει ο Λάιαλ Γουάτσον, ερευνητής ψυχικών φαινομένων. Σύμφωνα μ’ αυ­τήν, “το πλήθος των περιπτώσεων επιβεβαιώνουν ότι πληροφορίες που αφορούν γεγονότα του πα­ρελθόντος μπορούν τελικά να αποτυπωθούν πάνω σε φυσικά αντικείμενα”, σαν ακτινογραφία. Κι αν αυτό είναι αλήθεια, τότε μπορεί η μνήμη, στον τρελό της χορό με το περιβάλλον, να αφήνει παρόμοια ίχνη ή να παράγει μια σχέση αλληλεπίδρασης με το φυσικό κόσμο, με τρόπους που μπορούν να γί­νουν κατανοητοί από όλους μας, έστω και αν μόνο λίγοι από εμάς έχουν εξασκηθεί να μεταφράζουν τα μηνύματα σε κατανοητή για το συνειδητό νου απόδοση.

Ένα κλειδί αποκαλύπτει

0 ερευνητής μεταφυσικής κ. Γιώργος Κυπριωτάκης είδε τη φωτογραφία ενός φίλου μου και μου είπε πως μπορούσε να την κάνει να “μιλήσει” για τα συναισθήματα αυτού του ατόμου για μένα. Του έδωσα τη φωτογραφία. Την έπιασε στα χέρια του κι άρχισε να την τρίβει ανάμεσα στις παλάμες του. Η φωτογραφία “είπε, τα πάντα γι’ αυτό το άτομο: για τη σχέση μας, για τα συναισθήματα του απένα­ντί μου αλλά και για το πού βρισκόταν εκείνη την ώρα και τι ακριβώς έκανε. Οι λεπτομέρειες ήταν εντυπωσιακές, καθώς ο κ. Κυπριωτάκης δεν τον είχε δει ποτέ στη ζωή του ούτε είχε ακούσει από μένα τίποτε γι’ αυτόν.

Το δεύτερο πείραμα ήταν ακόμα πιο εντυπωσιακά. Για να τον δοκιμάσω, του έδωσα το κλειδί του αυτοκινήτου μου. Το κλειδί αυτό το έχουν πιάσει πάρα πολλά άτομα, από τους βενζινοπώλες μέχρι τους ανθρώπους συνεργείων, αλλά και κάποιοι φίλοι. Του ζήτησα να μου πει ποιος το χρησιμο­ποιούσε μαζί μ’ εμένα πριν από δυο-τρεις μήνες. “Αυτό είναι λιγάκι πιο δύσκολο”, μου λεει, “αλλά ας δοκιμάσουμε”. Ψηλαφώντας το μου έκανε πλήρη και ακριβή περιγραφή του ατόμου αυτού, πώς ήταν τα μαλλιά του, τι χρώμα και τι έκφραση είχαν το μάτια του, ότι ήταν λιγομίλητος, τις ιδιομορφίες του, πώς νιώθει απέναντι μου και ότι από το σπίτι του έχει θέα στη θάλασσα. Το παράξενο είναι ότι όλοι μπορούν να το κάνουν αυτό, σε ένα ποσοστά 90-95%. Στα σεμινάρια ψυχομετρίας που κάνει ο κ. Κυπριωτάκης λεει στους μαθητές του να φέρουν από μία φωτογραφία κάποιου προσώπου που τους ενδιαφέρει ή κάποιο αντικείμενο που να έχει σχέση με αυτό το άτομο. Μοιράζει τα αντικείμενα και τις φωτογραφίες τυχαία, κι έπειτα ανά δύο οι μαθητές λένε τι βλέπουν από το αντικείμενο ή τη φωτογραφία του άγνωστου σ’ αυτούς ατόμου. Και πέφτουν μέσα!