Αυτό το παλικάρι κατέβασε στους δρόμους 8.000 ανθρώπους. Με πρόσχημα τις σπουδές του, ξανά, έβαλε φωτιά στις κοιμισμένες συνειδήσεις. Το σύστημα, για ακόμη μια φορά, χειραγωγεί και χρησιμοποιεί τη φλόγα των Ανθρώπων, για να διαμορφώσει την περιβόητη “κοινή γνώμη”.
Προφανώς και ο Ν.Ρωμανός δεν επιθυμεί να σπουδάσει. Κανείς δεν κάνει απεργία πείνας για να σπουδάσει, σε ένα κράτος που υποτίθεται εχθρεύεται άπειρους κλάδους και ειδικά τη Διοίκηση Επιχειρήσεων. Ντόρο ήθελε να προκαλέσει. Να ακουστεί η φωνή και τα επιχειρήματά του. Γιατί όχι. Να κερδίσει ευκαιρία να αποφυλακιστεί με άδεια (ενδεχόμενη προσπάθεια απόδρασης) για να συνεχίσει αντάρτικο πόλης. Τι δουλειά εχει το ότι κατάγεται από πλούσια οικογένεια, με το ότι είναι αναρχικός, σε σύγκριση με το ότι πράγματι κάνει απεργία πείνας, δε μπορώ να το καταλάβω, κι από πότε τα πλούσια παιδιά απαγορεύεται να αγωνίζονται έμπρακτα, ρισκάροντας την ζωή τους; Η απεργία πείνας είναι όμοια και κοινή για κάθε άνθρωπο.
Το σύστημα προφανώς και χρησιμοποιεί τον Ρωμανό και τον κάθε Ρωμανό. Δεν υπάρχει κράτος που δε γουστάρει “τρομοκρατία” για να επιβάλλει την ισχύ του. Κι αν δεν υπάρχει, τη δημιουργεί. Η υπόθεση Ρωμανού όμως είναι διαφορετική. Έχει κάτι από θυσία. Φλόγα Αλήθειας. Προφανώς προτιμάει να πεθάνει από το να ζήσει στην φυλακή… Το σκοπό του τον πετυχαίνει. Συσπειρώνει κόσμο γύρω από το όνομά του, βάζει “φωτιές” στη νεκρή Αθήνα, ξυπνάει ή χαστουκίζει υποταγμένες συνειδήσεις, αρνείται να προσκυνήσει μια κοινωνία ανομίας τόσο κατάπτυστη, τόσο σάπια.Αρνείται να δεχθεί την ήττα του ως άνθρωπος.
Στόχος του Ρωμανού και όλων όσων εμπνεύστηκαν αυτή την κινητοποίηση, είναι να προκαλέσουν χάος για να ξεσηκώσουν λαϊκές μάζες, ενώ παράλληλα παίζει τα ρέστα του σε προσωπικό επίπεδο, για να μπορέσει να εκβιάσει το σύστημα για να το σκάσει μελλοντικά με “αφορμή” τις σπουδές. Όσοι κάθονται και πιστεύουν πως ο Ρωμανός κάνει απεργία πείνας – που όντως την κάνει – με τη συμπαράσταση και των γονέων του, για το δικαίωμά του στις σπουδές, έχει “θέματα” αντίληψης. Το πως θα χρησιμοποιηθεί – και από ποιές πρεσβείες – όλο αυτό το νταβαντούρι γύρω από τον Ρωμανό μου είναι αδιάφορο προσωπικά. Πάντα, ό,τι και να γίνει, όλο και κάποια πρεσβεία ή υπηρεσία ασφαλείας χώνει τη μούρη της. Ο Ρωμανός θυσιάζει τον εαυτό του υπέρ των ιδεών του – κοινωνικά είναι ήδη “καμμένο χαρτί” σε τελική ανάλυση μιας και καταδικάστηκε σε 15ετη κάθειρξη για ληστεία. Άξιος ως ιδεολόγος. Άξιος κολλητός του Γρηγορόπουλου.
Οι τράπεζες μας ληστεύουν μακράν χυδαιότερα, μακράν χειρότερα. Κι όμως, όλοι πέφτουν στην παγίδα του συστήματος που χρησιμοποιεί την υπόθεση Ρωμανού. “Λήστεψε τράπεζα”. “Τεράστιος εγκληματίας”. Οπότε οι τράπεζες είναι νόμιμες, αξίζουν προστασίας, αξίζουν σεβασμού. Πως το τρώτε όμως το παραμύθι από το σύστημα… Πόσο διψάτε για χειραγώγηση… Αυτό κι αν είναι αλήθεια. Όλος ο πλανήτης στενάζει από τις θελήσεις τραπεζιτών . Αυτοί είναι οι πραγματικοί κλέφτες. Αν ζούσαμε σε ένα πραγματικό κράτος δικαίου, η ληστεία σε τράπεζα είναι επαίσχυντη πράξη. Αλλά δεν είναι κράτος δικαίου εκείνο που αφήνει ελεύθερους όσους κατέκλεψαν έναν ολόκληρο λαό, αφήνει ελεύθερους εκτελεστές, εμπόρους ναρκωτικών, παιδεραστές. Όποτε βολεύει το σύστημα επικαλείται την ανύπαρκτη νομιμότητά του. Όποτε δε το βολεύει, δηλώνει “αδυναμία” και “αστοχίες”. Προσωπικά, αν και δε θα εκλεβα ποτέ τράπεζα, με αφήνει αδιάφορο σαν πράξη. Όσοι κλέβουν με όπλα τράπεζες είναι ερασιτέχνες και θέτουν σε κίνδυνο και ανθρώπους. Όσοι κλέβουν με κουστούμια, κλέβουν περισσότερα, αποδοτικότερα και έχουν και τη δικαιοσύνη με το μέρος τους. Ό,τι είναι νόμιμο ΔΕΝ είναι και ηθικό ή δίκαιο, σε περιπτώσεις τέτοιων νόμων, τέτοιου κράτους, τέτοιας πραγματικότητας.
Δεν είναι “πραγματικός επαναστάτης” αυτός που μοχθεί και που δουλεύει σαν το σκυλί όπως λένε αρκετοί στόκοι δεξιά κι αριστερά. Αυτός είναι υποταγμένος. Συμβιβασμένος. Μέρος του προβλήματος. Τον κλέβουν. Τον χρησιμοποιούν. Τον εξαπατούν. Του λανσάρουν ό,τι μπόχα κυκλοφορεί ως παιδεία κι αυτός την αποδέχεται παθητικά. Τον διαβάλλουν και τον κρατάνε κοιμισμένο κι αυτός κοιτάει μονάχα το πως θα αποκτήσει χρήματα για να κάνει οικογένεια και πως ένα Σάββατο βράδυ ενός μήνα θα τα σπάει στα μπουζούκια ή πως θα χτίσει ένα σπιτάκι και ΑΔΙΑΦΟΡΕΙ πρακτικά για ό,τι συμβαίνει γύρω του, για το μέλλον που ήδη αρχισε να γκρεμίζεται απότομα, για όλα όσα θα έπρεπε να αφορούν κάθε συνειδητό πολίτη.
Είσαι νεκρός γιατί λατρεύεις το να είσαι καταναλωτής και μόνο καταναλωτής, ενώ αδιαφορείς για όλα τα υπόλοιπα.Γαμώ τον καπιταλισμό και το κράτος, να προσθέσω. Σκατά και στον κομμουνισμό. Παραδώστε τη ζωή σας στο σύστημα, αλλά όχι γκρίνιες όταν δε θα έχετε σύνταξη ή όταν δε θα έχουν μέλλον τα παιδιά σας – ή και εσείς οι ίδιοι – από όλα τα παράγωγα της πραγματικότητας που έχει διαμορφωθεί τις τελευταίες δεκαετίες. Όχι γκρίνιες κύριοι. Όπως στρώσαμε, θα κοιμηθούμε. Τέλος.
Τα αίτια που η ακραία όψη της αριστερής ιδεολογίας έχει “κερδίσει” την επαναστατικότητα σε σχέση με την αντίστοιχη της δεξιάς, ας μη το βλέπουμε σε συνομωσιολογίες, αλλά σε ποιότητα ανθρώπων, αλληλεγγύη και αγωνιστικότητα. Ο αναρχισμός και η αριστερά μιλάνε για αμφισβήτηση, αλληλεγγύη, πρόοδο, ανθρωπιά. Γι’ αυτό και “κερδίζουν” στην παρτίδα των αγνών και των ιδεολόγων. Γιατί εκφράζουν το συναίσθημα και το αριστερό τμήμα του εγκεφάλου. Η δεξιά εκφράζει τη σκληρότητα, την “ασφάλεια”, τη στασιμότητα, την οπισθοδρόμηση, τα υψηλά ιδανικά, την ψυχρή λογική. Εκφράζει το δεξί μέρος του εγκεφάλου. Γι’ αυτό κυριαρχείται από κάφρους και υποταγμένες συνειδήσεις. Ο καλός και ο κακός μπάτσος με λίγα λόγια του ίδιου κυκλώματος. Οι μαχητές των δρόμων της αναρχίας ή της αριστεράς, είναι αυτοί που βράζουν και αγωνίζονται γιατί ασπάστηκαν ωραίες ιδέες, ουσιαστικές. Το ότι νοθεύονται, εξαγοράζονται, καθοδηγούνται ή οδηγούνται στο άκρο του μισελληνισμού, είναι η φάκα… στο τυράκι.
Το πως χρησιμοποιείται ο αναρχισμός από το παρακράτος, δε σημαίνει πως οι αναρχικοί είναι όλοι παρακρατικοί. Αντίστοιχα βέβαια το ίδιο ισχύει και για τη δεξιά πτέρυγα σε όλο το φάσμα της, με μια ένσταση. Σωφροσύνη και καπιταλισμός, δεν παντρεύονται.
Όπως και πραγματική δημοκρατία και το κοινοβουλευτικό έκτρωμα της democrasy που έχουν επιβάλλει οι δυτικοί τους τελευταίους αιώνες. Είναι στημένο το παιχνίδι από τις ιδεολογικές καταβολές και τους ιδεολογικούς προγραμματισμούς και οι ανθρωποι “τσιμπάνε” διαρκώς. Επανάσταση που δεν αφορά την αλλαγή μέσα μας, δεν είναι επανάσταση, αλλά βούτυρο στο ψωμί ισχυρών. Αυτό να καταλάβουμε και ίσως δούμε προκοπή κάποια μέρα.
Αν δεν ξεφορτωθούμε αστική Δημοκρατία δυτικού τύπου, κομμουνιστικές εκτρωματικές ιδεολογίες και εθνικοσοσιαλισμό, προκοπή δε θα δούμε. Το παρελθόν έχει και λύσεις, αλλά και “απαντήσεις” για διαχείριση κοινωνιών. Δεν είναι δυνατόν, οι βυζαντινοί να είχαν λύσεις και απαντήσεις μακράν ανώτερες σε επίπεδο πολιτικό, διαχείρισης και κοινωνίας και εμείς να μην έχουμε καθίσει καν να μελετήσουμε εκείνη την εποχή. Δε μπορεί οι αρχαίοι Έλληνες να εφάρμοσαν το τελειότερης μορφής σύστημα Δημοκρατίας και εμείς να μην έχουμε καθίσει να το μελετήσουμε. Δεν είναι δυνατόν να υπήρξε η Δημοκρατία της Ρώμης και εμείς να ψάχνουμε για… κοινωνικά αντίδοτα στο έκτρωμα της Democrasy και του καπιταλισμού, σε κομμουνισμούς και… Εθνικοσοσιαλισμούς.
Δεν είναι δυνατόν να έχουν περάσει πνεύματα όπως του Μεγάλου Αλεξάνδρου και να δίδαξαν πολιτειακή διαχείριση και Πολιτικό Λόγο αξεπέραστο στους αιώνες κι εμείς να ασχολούμαστε με τεχνητές ιδεολογίες και κατασκευασμένα συστήματα.
Σας ενοχλεί η αναρχία; Τότε σας ενοχλεί ο Ελληνισμός.
Σε παλαιότερο μου προσωπικό άρθρο με τίτλο “Γιατί ηταν τόσο σπουδαία η Αρχαία Ελλάδα;” γράφω:
Σε τι διέφεραν οι αρχαίοι Έλληνες από όλους τους άλλους λαούς; Γιατί όλοι οι άλλοι λαοί, ήταν πράγματι Βάρβαροι; Σίγουρα δε διέφεραν σε αυτά που νομίζουν οι πολλοί ή σε αυτά που προβάλλουν στις ταινίες. Ήρωες είχαν και οι Πέρσες και οι Αιγύπτιοι. Θεούς εξίσου. Καλούς βασιλιάδες είχαν όλοι οι λαοί, όπως και κακούς αντίστοιχα. Τέχνες είχαν όλοι οι λαοί. Σεβαστές και αγνές παραδόσεις εξίσου. Δε διέφερε ο Ελληνικός κόσμος στα βασικά χαρακτηριστικά με τους άλλους λαούς. Ίσα-ίσα. Ήταν λαός εγωιστών σε σημείο να αλληλοσκοτώνονται για τους πλέον ανόητους λόγους κι αυτή να είναι και η βασική αιτία της πτώσης τους, ή αν το θέλετε, η βασική αιτία που δεν ξανασήκωσαν κεφάλι και ανέλαβαν οι Ρωμαίοι την πρωτοκαθεδρία και την συνέχεια της πνευματικής παράδοσής τους.Κανείς λαός δε διαφέρει από οποιονδήποτε άλλον, όπως και άνθρωπος με άνθρωπο, αν τον εξετάσεις στα βασικά χαρακτηριστικά του. Όμοιες ανάγκες έχουμε όλοι οι άνθρωποι, όλοι οι λαοί. Όμοιες πράξεις κάνουν όλοι οι άνθρωποι και όλοι οι λαοί. Τι στον κόρακα ήταν αυτό που έκανε εκείνους αξεπέραστους στο χώρο και στο χρόνο;Πολλοί λένε “η Δημοκρατία”. Διαφωνώ κάθετα. Η “Δημοκρατία” όπως την εμπνεύστηκαν τότε, ήταν παράγωγο από κάτι μακράν σπουδαιότερο που όλοι οι Έλληνες ήταν κοινωνοί. Ήταν παράγωγο μιας κατάκτησης μακράν βαθύτερης. Μιας κατάκτησης που μέτοχοί της ηταν και οι Σπαρτιάτες, αλλά οι τελευταίοι διάλεξαν άλλη οδό πλεύσης για την πόλη-κράτος τους από τους Αθηναίους ή απο άλλες πόλεις-κράτη.Η κατάκτηση αυτή, δεν είναι άλλη από το Πνεύμα. Οι Αρχαίοι Έλληνες ήταν ο μόνος λαός, που κατόρθωσε να μετουσιώσει και να κατακτήσει ένα τόσο υψηλό πνευματικό επίπεδο, με αποτέλεσμα να γεννηθούν τα μεγαλύτερα διαμάντια της διανόησης και του στοχασμού που είχε γνωρίσει ποτέ ο τότε βάρβαρος κόσμος. Ήταν αυτοί, που νίκησαν τον υλισμό και ζούσαν για τα υψηλά ιδανικά. Δε τους ενδιέφεραν οι ποταπές και εφήμερες απολαύσεις. Δε τους ενδιέφερε, ούτε καν εκείνους τους κατακτητικούς Αθηναίους, να έχουν πολλά λούσα και μεγάλη χλιδή. Έδιναν βάση στην Παιδεία, την Αγωγή και την Ελευθερία ενός εκάστου, μα και σαν σύνολο ως Πόλεις-Κράτη.Ήταν αριστοκράτες, με τα αριστεία να πηγαίνουν στο πνεύμα και στο πως κανείς ενσαρκώνει έναν πνευματικό βίο εντός κοινωνίας, για την κοινωνία. Ήταν Θελημίτες, γιατί επεδίωκαν διαρκώς να εξελίσσονται και να γίνονται καλύτεροι, ευφυϊέστεροι, πνευματικότεροι, σοφότεροι, με λίγα λόγια να ομοιάσουν σε Θεούς. Δε τους ενδιέφερε το να γεμίσουν τις κοιλιές τους, ούτε να έχουν επαύλεις και ανέσεις. Τους αρκούσαν τα λίγα ως Αθηναίους και τα ελάχιστα ως Σπαρτιάτες. Από που το αντιλαμβανόμαστε αυτό;1ον: Από το πως ήταν χτισμένες οι πόλεις, τόσο των Αθηναίων, όσο και των Σπαρτιατών και των άλλων πόλεων-κρατών. Δεν είχαν οικείες με πολυτέλεια ή που να διαφέρουν από των υπολοίπων. Έδιναν βάση στις Τέχνες που αντικατρόπτιζαν και ενσάρκωναν τα υψηλά ιδανικά και πρότυπα (βλ. Παρθενώνα). Έφτιαχναν γιγάντια αγάλματα για να τιμήσουν ως άνθρωπο το πνεύμα που διέπει τα πάντα (βλ. Ζεύς). Δεν έφτιαχναν όμως ποτέ πολυτελείς βίλες ή ακριβές οικείες για τους ίδιους, είτε ήταν ελεύθεροι, είτε δούλοι. Οι αμοιβές και οι απολαβές τους δεν είχαν μεγάλη απόκλιση. Ήταν κατά μεγάλο ποσοστό αυτό που στη σύγχρονη γλώσσα θα λέγαμε “σοσιαλιστές”, δίχως την υλιστική προσέγγιση της ιδέας.2ον: Είχαν ελάχιστους γραπτούς νόμους. Πράγμα που σημαίνει πως είχαν εξαιρετική συλλογική συνείδηση στο περί Δικαίου αίσθημα. Δε χρειαζόντουσαν να τους υποδεικνύει κανείς με γραπτούς νόμους τι είναι σωστό και τι λάθος. Η παιδεία τους όριζε πως κάθε πολίτης γνωρίζει και έχει ευθύνη να επιλέξει ορθά.Δε χρειάζεται γραπτούς νόμους μια ανώτερη πολιτεία, γιατί δε χειραγωγεί τους πολίτες της, ούτε το χρειάζεται. Είναι κοινωνία ελευθέρων και ο Ελεύθερος γνωρίζει. Ο περίφημος “Άγραφος” Νόμος, είχε μεγαλύτερη βαρύτητα από τον γραπτό. Αυτό σημαίνει πως όλοι ήταν σα μια γροθιά, ενώ ταυτόχρονα τιμούσαν τη διαφορετικότητά τους.3ον: Όλες οι πόλεις κράτη, είχαν θεσπίσει τη διαφορά μεταξύ Ελεύθερου πολίτη (Αθηναίου, Θηβαίου ή Σπαρτιάτη π.χ) και δούλου. Ως δούλο, δεν ορίζανε σκλάβους, όπως μάθαμε από τη σύγχρονη ιστορία. Δεν υπήρχε κακομεταχείριση στους δούλους. Δεν υπήρχε καν μεταχείριση. Αν για παράδειγμα, φέρναμε έναν αρχαίο στο σήμερα, θα χαρακτήριζε το 99% της κοινωνίας μας ως δούλους. Γιατί; Γιατί είμαστε κοινωνίες δούλων, κατά την τότε αντίληψη, δίχως να υπάρχουν οι “ελεύθεροι” με προνόμια και τιμές να καθοδηγούν το σύνολο της κοινωνίας. Οι δούλοι, κατά τους αρχαίους, ήταν η μάζα που ενδιαφερόταν για τα της καθημερινότητας, τα μικρά και “ασήμαντα” κατ’ αυτούς. Υδραυλικοί, οικοδόμοι, έμποροι, ήταν όλοι τους δούλοι, επειδή δουλικές ήταν οι ασχολίες τους. Ένας Ελεύθερος πολίτης, είχε χρέος και τιμή, να ασχολείται μόνο με τη Φιλοσοφία, τις Τέχνες, την Πολιτική, τα Γράμματα, τον Πόλεμο. Δε νοείται να μιλάμε για αρχαία Ελλάδα, δίχως να έχουμε κατανοήσει αυτή τη βασική και κύρια διαφορά. Ήταν κοινωνία Αρίστων και όχι μαζική. Οι λίγοι, οι Άριστοι, κατόρθωσαν να γεννήσουν τα μεγαλύτερα πνεύματα της ιστορίας ανά την Ελλαδική επικράτεια, είτε στην κύρια Ελλάδα, είτε στη Μικρά Ασία. Όπου κι αν κοιτάξετε, αυτό δεν αλλάζει. Ήταν οι Ελεύθεροι και οι Δούλοι. Ο τρόπος συμπεριφοράς, διαχείρισης και μεταχείρισης άλλαζε μόνο ανα πόλη-κράτος. Και μόνο αυτός. Σήμερα μας φαίνεται ρατσιστικό αυτό. Θα μας φάνταζε “τεμπέλης” ένας Άριστος Ελεύθερος – και μυημένος – Έλλην του τότε. Έτσι αντιλαμβάνονται οι Δούλοι και οι πάσης φύσεως σκλάβοι τους Ελευθέρους. Είμαι βέβαιος, πως και τότε, τον Σωκράτη, ο οποίος κατέκτησε το προνόμιο να είναι Ελεύθερος με το “σπαθί του”, οι μάζες των δούλων θα τον χαρακτήριζαν “τεμπέλη” από μικροπρέπεια και ηλιθιότητα. Ευτυχώς που δεν ορίζουν οι μάζες την ανθρώπινη ιστορία. Ευτυχώς και δυστυχώς, παράλληλα.Δεν είχε η Ρώμη, ως συνέχεια της Ελληνικής Εποχής, την ιδια “βάση”. Ξεκίνησαν όμοια και στο τέλος ο πλουτισμός και η πολυτέλεια τους εκφύλισαν σε Ήθος και Στόχους. Μαζί τους εκφυλίστηκαν και όλα τα εσώτερα μυστήρια και υψηλά ιδανικά. Με τον Χριστιανισμό των μαζανθρώπων, ήρθε απλά η ταφόπλακα.Για να υπάρξουν κοινωνίες όπως των Σπαρτιατών, θα πρέπει να υπάρχουν γενιές Ελευθέρων ανθρώπων. Για να υπάρξουν Παρθενώνες, θα πρέπει να υπάρξουν γενιές Ελευθέρων.Η εποχή μας είναι η κατ’ εξοχήν βάρβαρη με βάση τα πρότυπα που είχαν θεσπίσει εκείνοι. Θα ένιωθαν αηδία και ντροπή με απόλυτη βεβαιότητα, αν μπορούσαν να δουν το σήμερα ή τον μεσαίωνα ή το πως εξελίχθηκε η Ρώμη. Ελεύθερος Άνθρωπος σημαίνει ένας πλήρης Κόσμος. Ένας κύριος του Εαυτού του, με υψηλό αυτογνωσιακό και συνειδησιακό επίπεδο. Ένας διαρκής εργάτης του πνεύματος και διαρκής αναζητητής της Αλήθειας και της Γνώσης.Για να πάρει την απόφαση ένας Λεωνίδας να πεθάνει στις Θερμοπύλες, σημαίνει ότι την είχε ήδη πάρει μέσα του δεκαετίες ολόκληρες. Είχε ξεπεράσει τον Θάνατο και την ιδέα του Θανάτου καιρό πριν, μάλλον από παιδί από την σκληρή του εκπαίδευση και επέλεξε εκείνος το που και το πότε θα πεθάνει. Κι αυτό είναι το πλέον μεγαλειώδες. Δε θυσιάστηκε για καμία Ελλάδα. Δε λειτουργούσαν έτσι οι Έλληνες, ανόητοι. Θυσιάστηκε για την Δόξα. Για το μεγαλείο. ΕΠΕΛΕΞΕ ΣΥΝΕΙΔΗΤΑ ΤΟ ΧΡΟΝΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΤΟΠΟ κι αυτός και οι 300 σύντροφοί του. Φυσικά και αυτοί και οι 400 θεσπιείς και οι 400 θηβαίοι, γίνανε ανάχωμα στον τύραννο Ξέρξη (όπως τον αντιλαμβανόντουσαν οι Ελεύθεροι άνθρωποι), αλλά η αιτία της “θυσίας” τους ήταν μακράν βαθύτερη και γι’ αυτό και έμεινε στην ιστορία με τόσο ενδοξο τρόπο. Μόνο ένας Ελεύθερος επιλέγει αυτόβουλα το πότε και το πως θα πεθάνει, είτε πέφτει από τα χέρια εχθρών του, είτε από ασθένεια, είτε από οποιαδήποτε άλλη συνθήκη. Κι ένας Ελεύθερος Άνθρωπος, είναι ένας Κόσμος ολόκληρος. Είναι Σοφός. Οι μάζες πεθαίνουν και τους κυριεύουν τα Πάθη και ο εκάστοτε Ισχυρός, είτε λέγεται κράτος, είτε απατεώνας κ.ο.κ. επιλέγει το πότε και το πως θα πεθαίνουν οι μάζες. Ο Ελεύθερος θα επιλέξει το τι και το πως και θα αναλάβει και την πλήρη ευθύνη ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ. Δεν υπολογίζει κανέναν και τίποτα, πέρα από το τι θα πει η καρδιά του.Εξίσου Ελεύθερος ήταν και ο Μέγας Αλέξανδρος. Ο Άριστος των Αρίστων.Αυτή ήταν η συνταγή και το “μυστικό” που γέννησαν το μεγαλείο εκείνο που εμείς σήμερα μόνο να θαυμάζουμε μπορούμε. Ούτε η θρησκεία τους, η οποία ήταν παράγωγο αυτού ακριβώς του μυστικού, ούτε τίποτα άλλο δεν ήταν η “αιτία”.
Δε τους ενδιέφερε εκείνους, το τι θα κάνει η επόμενη γενιά. Τους ενδιέφερε μονάχα να φτάσουν στον Όλυμπο κι έτσι κάθε γενιά αναφωνούσε πως όφειλε να γίνει καλύτερη από την προηγούμενη.
Ο Ελεύθερος, ο Αναρχικός, δεν προσκυνάει στο άδικο για κανένα λόγο. Προτιμάει το Θάνατο από την Αδικία. Βάζει φωτιά με όποιον τρόπο μπορεί και χτυπάει το θηρίο κοιτώντας το στα μάτια, γιατί οι Έλληνες και τους Θεούς ακόμα, στα μάτια τους κοιτάνε.
Δεν αφορά τον Έλληνα η γνώμη των πολλών. Δεν αφορούν τους Έλληνες οι πλειοψηφίες και ο σεβασμός σε ανύπαρκτα δικαιώματα σκλάβων. Δεν αφορά τον Έλληνα η βόλεψη και η μικροπρέπεια. Δεν ενδιαφέρουν τον Έλληνα οι απώλειες σε γη και σε αγαθά, αν είναι να χάσει την ΨΥΧΗ ΤΟΥ. Όλα ας τα χάσει, αλλά να έχει την ΨΥΧΗ ΤΟΥ, δική του, ΚΑΘΑΡΗ.
Δεν έχει καμία σχέση ο Ελληνισμός με την υποτακτικότητα των δεξιών, αλλά ούτε και με το άλλο ακρο του μισελληνισμού και του άκρατου υλισμού και μηδενισμού της καθοδηγούμενης αναρχίας.
Δεν αφορά τον Έλληνα το αν θα χαθούν εδάφη από κάποιο κράτος που τον κρατάει υπόδουλο, αν είναι να μην υπάρχουν Έλληνες σε αυτό. Τι να το κάνεις ένα σπίτι, αν όλη σου τη ζωή δε μπορείς να το δεις ή να το αποκαλέσεις “δικό σου”;
Ανάσταση ξανά (Επανάσταση), δε μπορεί να σημαίνει κάτι άλλο πέρα από εσωτερική μεταμόρφωση. Εμείς είμαστε η αλλαγή που θα θέλαμε να δούμε στον κόσμο.
* Ακολουθεί άρθρο αφιέρωμα του καθηγητή Δημήτριου Κιτσίκη, από την προσωπική του σελίδα Ενδιάμεση Περιοχή, για τον Νίκο Ρωμανό.
161 – Νῖκος Ῥωμανὸς ἤ περὶ ἡρώων
Τὸ τελευταῖο μου βιβλίο ποὺ ἐξεδόθη πρὸ μηνῶν στὸν Ἡρόδοτο, φέρει τὸν τίτλο “Περὶ Ἡρώων” καὶ ἀφιερώνεται στὴν νεολαία ποὺ ἐξαφανίζεται στὴν Ἑλλάδα μὲ σχέδιο νεοκτονίας τῆς Μεταπολιτεύσεως τοῦ 1974. Γράφω σὲ αὐτό:
Ἡ ἀνθρωπότης βλέπει τὸ ἑλληνικὸ αἷμα νὰ χύνεται καὶ τὰ νιάτα της νὰ προσπαθοῦν νὰ τὸ ἀντικαταστήσουν μὲ τὸ πλαστικὸ αἷμα τῶν ψευδῶς ἀποκαλουμένων ἡρώων τοῦ θεάματος καὶ τοῦ γηπέδου καὶ τὸ παραισθησιογόνο τῆς ἡρωΐνης. Ἐγκληματίες βουλευτές, ἐγκληματίες νομοθέτες, ἐγκληματίες λογιστές, ἐγκληματίες δημοκράτες, τὰ νιάτα τοῦ πλανήτου σᾶς ξερνοῦν. Ξερνοῦν τὰ ἀνθρώπινα δικαιώματά σας, ξερνοῦν τὴν αἱματοβαμένη μὲ χρήματα ἐλευθερία σας, δὲν ἀναγνωρίζουν τοὺς νόμους σας.
Σήμερα ἀφιερώνω τὸ βιβλίο μου στὸν 21χρονο Νῖκο Ῥωμανὸ ποὺ τὸ ὄνομά του τὸν προώριζε νὰ γίνῃ ἥρωας, νέος Ῥωμανὸς Διογένης (1068-1071) ποὺ “ἐφόρεσε τὴν πανοπλία του, ἐγύμνωσε τὸ ξῖφος ἐναντίον τῶν ἐχθρῶν καὶ ἐσκότωσε πλῆθος βαρβάρων. Ὅμως, πληγωμένος, ἐγλίστρησε ἀπὸ τὸ ἄλογό του καὶ ἐπιάσθη δορυάλωτος“. Στὶς 6 Δεκεμβρίου 2008, ἡμέρα τῆς ἑορτῆς του, ἕνα τυπικὸ ἑλληνικὸ κτῆνος, ὁ εἰδικὸς φρουρὸς Ἐπαμεινώνδας Κορκονέας, φουσκωμένος ἀπὸ τὸν πρωτόγονο ἀνδρικὸ ἐγωϊσμὸ γνωστὸ ὡς φιλότιμο, ἐδολοφόνη μέσα ἀπὸ τὰ χέρια τοῦ Ῥωμανοῦ τὸν ἀδελφικό του φίλο Ἀλέξανδρο Γρηγορόπουλο, τὸ φέρετρο τοῦ ὁποίου ἐτοποθέτησε στὸ χῶμα. Ἀποτέλεσμα: Ἠνδρώθη ὁ Ῥωμανὸς καὶ ἔγινε ἀντάρτης πόλεων. Ἀντί νὰ συχνάζῃ, σὰν ἄλλοτε ὁ δολοφόνος Κορκονέας, στὰ γήπεδα, οὐρλιάζοντας πρὸς δόξαν τῆς μπάλας, ἐπῆρε τὰ σοκάκια τῶν πόλεων καὶ ἔγινε ἥρωας. Καὶ τώραἀργοπεθαίνει στὰ σαμαρικὰ δεσμωτήρια τοῦ γερμανοκρατουμένου ἐξευτελισμένου κρατιδίου τῶν Ἀθηνῶν.
Σὲ ὅλους ἐμᾶς, τὰ ὑπολείμματα τοῦ ὑπογεννητικοῦ ἑλληνισμοῦ, τὰ χούφταλα τῶν καφενοβίων ποὺ προτιμοῦμε νὰ ζητιανεύουμε, ψηφίζοντας Σαμαρᾶ, τὶς πενταροδεκάρες τῶν μειομένων συντάξεών μας, παρὰ νὰ ἀγοράζουμε στὰ ἐλάχιστα ἐναπομείνοντα ἐγγόνια μας ὅπλα καὶ φισεκλίκια γιὰ νὰ καθαρίσουν τὰ ἀπορρίμματα τοῦ τόπου μας, κατάρα καὶ τρισκατάρα!
Ἡ ἐπανάσταση εἶναι ὅπως ὁ καθαρὸς ἀέρας ποὺ εἰσέρχεται στὶς κατοικίες μας ὅταν ἀνοίγουμε διάπλατα τὰ παράθυρα. Ἀλλὰ ἐμεῖς, οὔτε τὰ ἄχρηστα χέρια μας ἀπλώνουμε γιὰ νὰ ἀνοίξουμε τὰ παράθυρα αὐτά. Ἀλέξανδρε Γρηγορόπουλε, Νῖκο Ῥωμανέ, ἔφηβοι τοῦ ἀρχαίου κάλλους καὶ τῆς ἀρετῆς, ἔστω καὶ τὴν ὑστάτη στιγμή, μὲ τὴν θυσία σας, σῶστε ἀπὸ τὴν ἐσχάτη ἐξαθλίωση τὴν Ψωροκώσταινα, τὴν πόρνη τοῦ Κολωνακίου!
