Η φετινή εθνική επέτειος δεν είναι ίδια με όλες τις προηγούμενες χρονιές. Οι λόγοι είναι ευνόητοι. Δεν χρειάζεται να τους αναλύσουμε ακόμα μία φορά. Όλα τα προηγούμενα χρόνια, λίγο πριν και λίγο μετά από αυτήν την μέρα του εορτασμού της απελευθέρωσης του Έθνους, πολιτικοί, δημοσιογράφοι και κοινωνία αναλώνονταν σε τηλε-συζητήσεις άλλοτε για το αν πρέπει να σηκώσει την εθνική σημαία ένας Αλβανός μαθητής, πότε για το αν είμαστε υπέρ ή κατά της κατάργησςη των εθνικών παρελάσεων και άλλοτε για το ποιός είναι τελικά αληθινός πατριώτης, ποιός εθνικιστής και ποιός…. εθνικός προδότης.
Όλα αυτά όμως είχαν έναν και μόνο κοινό παρονομαστή. Ότι το αναισθητικό της επίπλαστης ευημερίας με την οποία είχαμε διαποτιστεί ως λαός μάς έκανε να πιστεύουμε ότι αυτά είναι τελικά τα μεγάλα, τα σημαντικά και τα καίρια προβλήματα του τόπου στις μέρες μας. Μέσα στη νιρβάνα της βολεμένης ζωούλας του καθενός μας, θεωρούσαμε το κάθετί δεδομένο. Δεδομένη τη δουλίτσα μας, δεδομένη την καλοπέραση μας, δεδομένα τα δικαιώματά μας, δεδομένη την αξιοπρέπειά μας. Δεδομένη ακόμα και την εθνική μας κυριαρχία. Μέσα σε τόσο ισχυρές δόσεις βεβαιότητας που κυλούσαν στο αίμα μας για όλα τα πράγματα γύρω μας, μία εθνική επέτειος τι άλλο παραπάνω είχε να μας προσδώσει; Άντε το πολύ, μία μέρα αργίας από τη δουλειά, το σχολείο, τις υποχρεώσεις.
Έτσι πορευτήκαμε όλα αυτά τα χρόνια. Με τη σιγουριά ότι δεν υπάρχει τίποτα διακυβεύσιμο στη ζωή της οικογένειά μας και στη ζωή του τόπου μας, χάσαμε τους εαυτούς μας. Αλλοτριώθηκαμε. Όχι από την Ευρώπη, την παγκοσμιοποίηση και άλλες τέτοιες σαχλαμάρες που λένε κάποιοι. Η εθνική μας ταυτότητα ξεθώριασε γιατί νομίσαμε ότι είμαστε κάποιοι άλλοι απ’ αυτοί που είμαστε πραγματικά. Η νοοτροπία του νεοελληνικού μικρομεγαλισμού που καλλιέργησε επί δεκαετίες η Δημοκρατία των ξεχαρβαλωμένων θεσμών, της ανυποληψίας και ξεπέτας δεν άφησε κανένα περιθώριο για κανέναν μας να αγαπήσει πραγματικά την Ελλάδα. Ούτε οι μεγαλύτερες ούτε όμως και οι νεότερες γενιές. Βουτηγμένοι, όπως ήμασταν, μέσα στα αναβολικά της αδιαφορίας και του ατομισμού, η κοινωνία μας προχωρούσε διαρρηγνύοντας με τα χρόνια τον εθνικό συνεκτικό της ιστό.
Αποτέλεσμα είναι ότι σήμερα που έχουμε ανάγκη να πιαστούμε από κάπου για να μη βουλιάξουμε, δεν υπάρχει κάτι για να κρατηθούμε. Καταλήξαμε να είμαστε υποδουλωμένοι από τα δικά μας λάθη. Ο “εχθρός” αυτή τη φορά είναι εσωτερικός. Το διαλυτικό στοιχείο που διαπερνάει όλα τα στρώματα της κοινωνίας μας είναι αδύνατον να αντιμετωπιστεί γιατί πολύ απλά είμαστε άοπλοι. Και το όπλο δεν είναι τα γιαούτρια και οι γροθιές προς κανέναν. Ο λαός μας χρειάζεται κατ’ αρχήν να ομονοήσει και να μη συνεχίσουμε ένα παιχνίδι αλληλοεξόντωσης που δε θα αφήσει κανέναν όρθιο. Καμία προσπάθεια κανενός λαού να σταθεί ξανά στα πόδια του δεν είχε επιτυχή κατάληξη όταν οι πολίτες του ήταν διαιρεμένοι στο εσωτερικό της χώρας τους. Ο εορτασμός της σημερινής εθνικής επετείου πρέπει να δώσει τουλάχιστον την αφορμή να ξανασκεφτούμε πόσο σημαντικές είναι οι αρχές της συλλογικότητας και της αλληλοβοήθειας μεταξύ μας. Αρχές δυστυχώς, που τις έχουμε ξεχάσει. Καθένας από μας ξεχωριστά, ας κάτσει και ας αναλογιστεί σε ποιο μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό μπορεί ο ίδιος να αλλάξει για να μπορέσει σταδιακά να σφυρηλατήθεί χρόνο με το χρόνο μία νέα εθνική ταυτότητα ενός λαού που θα έχει πολλά περισσότερα να πει και να αποδείξει πέρα από ένα γιαούρτωμα. Η σημερινή επέτειος μας σπρώχνει στην κυριολεξία γυμνούς απέναντι στην ιστορία μας και μας ζητά να αλλάξουμε πρωτίστως χαρακτήρα.
Η ενότητα ενός έθνους συνηθίζει να μπολιάζεται μέσα σε δύσκολες στιγμές όπως αυτές που βιώνουμε σήμερα. Και λέω “συνηθίζει”γιατί, αντιθέτως, στη δική μας περίπτωση οι δυσκολίες μάς έχουν καταντήσει πιο άγριους και πιο ωμά απειλητικούς περισσότερο από ποτέ άλλοτε. Δυστυχώς όμως απέναντι στους ίδιους μας τους εαυτούς.
