Η Υπατία ζει. Ας ξεκινάμε με αυτό το δεδομένο τους στοχασμούς μας προς αυτήν.
Ότι η Υπατία ζει.
Και εφόσον δεχτούμε πως συνεχίζει να είναι ζωντανή (γιατί πως γίνεται να πεθάνουν ποτέ οι ήρωες;) ας αναζητήσουμε το Νόημα της ύπαρξης αυτής της Ολύμπιας ψυχής.
Της πανεπιστήμονος Υπατίας. Όλοι στεκόμαστε και εστιάζουμε γεμάτοι από οργή, από θυμό αλλά και θλίψη, στο άδικο του θανάτου της. Μας πονάει το βάναυσο τέλος της που είχε από τις ορδές των βάρβαρων ψυχών. Πολλοί από εμάς, μισούμε ατελείωτα όλον εκείνον τον συρφετό των ανάξιων, και νοητά, έχουμε παλέψει μαζί τους πολλές φορές εκδικούμενοι το θάνατο της αγαπημένης.
Όμως, αν τώρα, ερχόταν η Υπατία εδώ, ανάμεσα μας, σε κάποια νοητή αίθουσα για να διδάξει, θεωρεί έστω και ένας από εμάς, πως θα μισούσε τους βασανιστές της;
Θεωρεί έστω και ένας από εμάς πως θα οργίζονταν με τις δόλιες υπάρξεις αυτών που την θανάτωσαν;
Θα τολμήσω να πω πως, όχι.
Δεν θα μας προέτρεπε ούτε σαν σκέψη, ούτε με πράξεις, να ρίξουμε το πνεύμα μας στα ζοφερά του Τάρταρου, εξομοιώνοντας την ελληνική μας φύση με αυτήν των σκοταδιστών ποθώντας εκδίκηση.
Αν δινόταν η ευκαιρία και η φιλόσοφος Υπατία ερχόταν να μας διδάξει, όπως έκανε σε όλη της ζωή, θα ξεκινούσε το μάθημα της με μια πρόταση:
«ΕΓΙΝΑ ΧΙΛΙΑ ΚΟΜΜΑΤΙΑ ΓΙΑ ΣΕΝΑ»
Έτσι, μ αυτή την πρόταση, ο λογισμός μου νιώθει και ερμηνεύει τον θάνατο της Υπατίας.
Ένας θάνατος που στην ελληνική πορεία του φωτός, υπήρξε σταθμός. Αυτός ο Μέγας τεμαχισμός, το κομμάτιασμα του κορμιού της σε χίλια κομμάτια, αλλά όχι της ύπαρξης της, είναι ότι πιο συμβολικό μπορούσε να δώσει σε εμάς.
Η Υπατία, σφράγισε την έξοδο της από αυτόν τον κόσμο των ειδώλων και της πλάνης, με την ύψιστη τελετουργική σκηνή: αυτή του διαμελισμού της. Ως άλλος Ορφέας, ως άλλος θεός Διόνυσος, διαμελίστηκε ως την ύστατη πράξη αναγέννησης. Μιας ελληνικής πάντα αναγέννησης.
Και κάθε σπάραγμα της, κάθε κομμάτι της ύπαρξης της, μας φωνάζει πως, αν θέλουμε πραγματικά να αποδεχθούμε το φως το Ελληνικό, αυτό μπορεί να συμβεί μόνο μέσα από την πράξη της διάσπασης του σαθρού παλιού μας Εαυτού. Ας είμαστε έτοιμοι, ως ένας άλλος Ορφέας, να διαμελιστούμε, από τις μαινάδες της μέχρι τώρα ύπνωσής μας.
Αν θέλουμε πραγματικά να αποδεχθούμε το φως το Ελληνικό, ας είμαστε έτοιμοι να κρεουργηθούμε και να φαγωθούμε ως ένας άλλος Πενθέας, από τη γεννήτορά του την Αγαύη.
Ας είμαστε έτοιμοι να μυηθούμε στον θάνατο του Διονύσου, στον χιλλιοσπαραγματό του για να γίνουμε θεοί.
Να παλέψουμε με τα μυθικά τέρατα, που κρύβονται στα βάθη της νόησής μας, και να είμαστε έτοιμοι δεχθούμε τον τρόμο που θα μας επιφέρει το ξεσκέπασμα του πραγματικού μας Κέρβερου Εαυτού μας όταν τον συναντήσουμε.
Ο θάνατος της Υπατίας, μας φωνάζει πως, το Ελληνικό θέλει να μυηθούμε στον πόνο της ενθάδε ύπαρξής μας.
Να αποδεχθούμε τον πλήρη κατακερματισμό της ψεύτικης κτίσης του συνόλου του χαρακτήρα μας.
Να διδαχθούμε από τους ήρωες μας, οι οποίοι μάτωσαν στις μάχες τους και θυσίασαν την ζωή τους για όλο αυτό που ονομάζουμε Φως ελληνικό. Πως ο δρόμος ο Ελληνικός, μας ζητά πρωτίστως να θυσιαστούμε.
Να τεμαχιστούμε.
Να αφορίσουμε και να αποδιώξουμε τις φενάκες των εντυπώσεών μας.
Όλα είναι σπαραγμός, θυσία και πόνος στην πορεία προς το ελληνικό φως.
Όλα προς αυτήν την πορεία έχουν έναν πρόωρο θάνατο γιατί πως θα αλλιώς θα συναντήσουμε το αιώνιο; Όλα είναι θυσία σε αυτόν τον δρόμο γιατί μέσα από αυτήν χτίστηκαν τα Ηλύσια πεδία των ηρώων, μέσα από το αίμα τους που πότισε κάθε πέτρα. Εκεί, σε εκείνα τα ιερά πεδία βρίσκεται και η Υπατία.
Μια ηρωίδα.
Ποτέ στην ελληνική σκέψη ο θάνατος ενός ήρωα δεν ήταν κάτι σκοτεινό που έπρεπε να μοιρολογηθει!
Οι θάνατοι των ηρώων μας ήταν διδαχή και δίδαγμα που έπρεπε να ακολουθήσουμε.
Και από εκεί πέρα η Υπατία, πιο ζωντανή και πιο λαμπερή από ποτέ, συνεχίζει να μας διδάσκει. Δεν σταμάτησε. Οι μαθητές της λίγοι, αλλά…. αρκετοί.
Η ζωή της, ας είναι οδηγός μας.
Η γενναιότητα της, ας γίνει το πιο σπουδαίο μάθημα μας.
Ο θάνατος της, ας μας σπρώξει να μαζέψουμε τα καινούργια μας κομμάτια της δικής μας διάσπασης, και να συνθέσουμε ξανά το μεγαλείο μιας δικαίας Ελλάδας.
Η Υπατία είναι αυτή που μας ψιθυρίζει στο αυτί πως:
«Εγινα χιλια κομμάτια για σένα».
Είθε να γίνουμε άξιοι μαθητές της.
Γιώβη Βασιλική.
