|
Σύμφωνα με την επικρατούσα μέχρι σήμερα άποψη ο ερχομός του «θεανθρώπου» Ιησού Χριστού και η καθιέρωση του Χριστιανισμού σε όλα τα μήκη και πλάτη του Δυτικού -και όχι μόνο- κόσμου έφεραν την ελπίδα, την αγάπη, την σωτηρία και την πρόοδο της ανθρωπότητας σε όλους τους τομείς. Αυτά πιστεύει ο προσυλητισμένος στον Χριστιανισμό κόσμος μας, διότι αυτά τα χοντρά ψέμματα προωθούνται μέχρι και σήμερα απ’ τα αντίστοιχα χριστιανικά κέντρα. Πηγαίνοντας πίσω στον χρόνο και συγκεκριμένα στην εποχή της γέννησης του Χριστιανισμού θα δούμε ένα απ’ τα κύρια στοιχεία, που συνέβαλαν στη μετάβαση της ανθρωπότητας στην μ.Χ. εποχή. Τα θαύματα! 
Βρισκόμαστε σε μία εποχή 5ος και 6ος μ.Χ. αιώνας, όπου ο Χριστιανισμός έχει επιβληθεί δια της βίας σε όλα τα μήκη και πλάτη της αχανούς Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας επιφέροντας το σκότος του Μεσαίωνα. Στο νέο μ.Χ. κόσμο δεν έχει απομείνει κανένα ίχνος λογικής σκέψης και έχει εξαφανιστεί παντελώς η κριτική αντίληψη. Κάθε πνευματική και επιστημονική ανακάλυψη έχει οπισθοδρομήσει και η ανθρωπότητα έχει γυρίσει πολλές χιλιάδες χρόνια πίσω.
Ιστορίες θαυματουργικής παραφροσύνης Κατά την περίοδο της Χριστιανικής επικρατήσεως (απ’ το 312 μ.Χ. και εντεύθεν) ο θαυμασμός των επιστημονικών ανακαλύψεων μετατράπηκε σε παραζάλη θαυμάτων. Τα θαύματα θα αποτελέσουν την ατομική βόμβα στο οπλοστάσιο του Χριστιανισμού. Μέχρι σήμερα είναι αυτά, τα οποία πιστοποιούν την δήθεν αλήθεια της θρησκείας και την δήθεν ύπαρξη του θεού. Είναι η σφραγίδα της θείας αποκάλυψης, η επιβoλή του αναπόδεικτου και του παραλόγου.
Η νέα αυτή τρέλα των θαυμάτων διαδίδεται παντού με αυξανόμενη μανία. Ο γνωστός εκκλησιαστικός διδάσκαλος Ιερώνυμος, όπως αναφέρει ο ίδιος, κατάφερε κάποτε να εξορκίσει τον δαίμονα, που είχε μπει μέσα σε μία καμήλα. Ο επίσκοπος Παλλάδιος αναφέρει στο έργο του «Λαυσιακή Ιστορία» την μεταμόρφωση μίας δαιμονισμένης γυναίκας σε καμήλα. Μόνο ο άγιος Γρηγόριος ο επίσκοπος της Τουρ περί το τέλος του 2ου μ.Χ. αιώνα κατέχει στη συλλογή του περισσότερα από διακόσια θαύματα, πάνω από τριάντα θεραπείες τυφλών, εκατοντάδες άλλες δαιμονισμένων, κουτσών, μουγγών, παράλυτων και φυσικά πολλές δεκάδες νεκραναστάσεις. Οι ταπεινόφρονες ταχυδακτυλουργοί άγιοι-μοναχοί λατρεύονται σαν οι επί γης θεοί, ή παρομοιάζονται σαν επουράνιοι άγγελοι, οι πιστοί τούς φιλούν τα πόδια, τούς παρακαλούν να τούς βοηθήσουν, ζητούν την συμβουλή τους σε κάθε θέμα και σε θέματα πίστης. Ακόμα και οι χριστιανοί αυτοκράτορες θεωρούσαν τον εαυτό τους τυχερό, να μπορούσαν να τούς είχαν στο τραπέζι τους. Σε αρκετούς έφτιαχναν εκκλησίες εν ζωή ακόμη, ενώ άλλους τους προόριζαν στο να αποκτήσουν τα λείψανά τους μετά θάνατον. Θαύματα στην Παλαιά και Καινή Διαθήκη Στο Χριστιανισμό τα θαύματα πήραν την μορφή επικίνδυνης πανδημίας! Φυσικά τα θαύματα, που γίνονταν ή ακόμα γίνονται μέχρι και σήμερα στις άλλες θρησκείες, για τους Χριστιανούς ιερείς ήταν και είναι ψευτοθαύματα, ή έργα του Σατανά. Εκτός όμως απ’ τα θαύματα στην περίπτωση του Χριστιανισμού υπάρχουν και οι άγιες τιμωρίες. Η θαυματουργική τέχνη φαίνεται, ότι ξεκινά απ’ την εποχή των ταχυδακτυλουργών Εβραίων προφητών. «Η απάτη με τα θαύματα στους θρύλους αγίων οι οποίοι αρχίζουν στο Χριστιανισμό με την Καινή Διαθήκη, ουσιαστικά άρχισαν ήδη με την Παλαιά, ίσως απέφερε στην Εκκλησία πολύ περισσότερα πλούτη και δύναμη απ’ όσο οι αμέτρητες πλαστογραφίες, οι οποίες γίνονταν μόνον από φιλοχρηματία» (Karlheinz Deschner «Η εγκληματική Ιστορία του Χριστιανισμού», έκδ. «Κάκτος», Αθήνα, 2004, τόμος 3ος, σελ. 329).
Έτσι όλα ξεκίνησαν απ’ τους πρώτους διδάξαντες και πρώτους εβραίους προπάτορες Αβραάμ (9 Οκτωβρίου) και Μωυσή (4 Σεπτεμβρίου). Ο πρώτος μέσω της έκδοσης της γυναίκας του Σάρας (18 Δεκεμβρίου) στην πορνεία κάνει θαύματα και τιμωρεί τους βασιλείς, που δεν τον πληρώνουν αρχικά, ενώ ο δεύτερος είναι ο μέγιστος των θαυματοποιών. Με ένα άγγιγμα του ραβδιού του ανοίγει τα νερά της Ερυθράς θάλασσας, για να περάσουν οι κυνηγημένοι Εβραίοι και με άλλο ένα άγγιγμα επαναφέρει τα νερά, για να πνιγεί όλος ο Αιγυπτιακός στρατός. Ο Ιησούς του Ναυή (18 Δεκεμβρίου), ο εβραίος γενοκτόνος βασιλιάς της Χαναναίας, προσεύχεται στον Γιαχβέ κι εκείνος σταματά την πορεία του Ήλιου. (Βλ. Η ιεροποίηση της επιπεδότητας της Γής στο Χριστιανισμό.) Ο ίδιος ο Ιησούς είναι ο μέγιστος των θαυματοποιών. Περπατάει πάνω στη θάλασσα, κάνει το νερό κρασί, θεραπεύει τυφλούς και παράλυτους, συγκολλάει κομμένα αυτιά, ανασταίνει νεκρούς και στο τέλος, αφού βαρέθηκε… αναστήθηκε κι ο ίδιος. Στα θαύματα και στις άγιες τιμωρίες διέπρεψαν και οι Απόστολοι στην Καινή Διαθήκη. Ο Ελυμάς ήταν ένας Εβραίος, που είχε λοξοδρομήσει απ’ τον χριστιανικό δρόμο της σωτηρίας και γι’ αυτό τυφλώθηκε ως εκ θαύματος απ’ την ευσεβή προσευχή του απόστολου των εθνών Παύλου (29 Ιουνίου). Ακόμα και τη ζώνη του και τα μαντήλια του χρησιμοποιούσε ο συγκεκριμένος απόστόλος -όχι για να σκουπίζεται, αλλά- για να κάνει θαύματα, καθώς με αυτά θεράπευε τους αρρώστους! («Πράξεις», ιθ΄ 11-12). Επίσης, καθώς κάποτε μιλούσε ο Παύλος, ένα νεανία, που καθόταν στο παράθυρο και τον άκουγε, τον πήρε ο ύπνος (προφανώς θα έβρισκε βαρετή την ομιλία του), έπεσε από το παράθυρο και σκοτώθηκε. Ο απόστολος όμως, τον ανέστησε. («Πράξεις», κ 9-12).
Ένας απ’ τους διδάσκαλους της τέχνης των θαυμάτων υπήρξε και ο τόσο αγαπητός σ’ όλους τους σημερινούς Ρωμιούς συμπολίτες μας άγιος Αθανάσιος (18 Ιανουαρίου). Σύμφωνα με όλους τους ιστορικούς υποστηρικτές του αλλά και τους μη, οι μέθοδοί του ήταν οι κολακείες, οι δωροδοκίες, οι πλαστογραφίες, οι συκοφαντίες, η βία ενάντια στους εχθρούς του, οι πυρπολήσεις ναών και οι δολοφονίες. Για την Εκκλησία όμως, υπήρξε ένας μεγάλος θαυματοποιός άγιος. Ένα απ’ τα πολλά θαύματά του παραθέτουμε εδώ: «Ότε δε έφθασεν η ωρισμένη ημέρα την οποία καθώρισεν ο βασιλεύς, μεταβάς ο Άρειος προς εκπλήρωσιν της σωματικής του ανάγκης, παρευθύς ώ της δικαίας κρίσεως του Θεού! εχύθησαν τα εντόσθιά του υποκάτω αυτού και έλαβεν την άξιαν τιμωρίαν ο θεομάχος, απολαύσας το αιώνιον πυρ το ητοιμασμένον τω διαβόλω και τοις αγγέλοις αυτού.» («Μέγας Συναξαριστής» Ιανουαρίου ΙΗ΄ σελ. 419). Από θαύμα λοιπόν και όχι από μαχαίρι, τα εντόσθια του αιρετικού Χριστιανού Αρείου χύθηκαν στις τουαλέτες… Και ο ίδιος ο άγιος Αθανάσιος σε έργο του επιβεβαιώνει το «θαύμα» της δολοφονίας: «…και ως αντιπεμπούσης της δίκης το ξύλον εν αυτώ την ιδίαν κοιλίαν έπληξε και αντί του θρόνου τη πληγή τα ίδια εξήνεγκεν έντερα» (Άγιος Αθανάσιος «Προς τους απανταχού μοναχούς περί των γεννημένων παρά των Αρειανών» κεφ.57, παρ.3-4). Δηλαδή το ξύλο ξεκοίλιασε τον Άρειο από μόνο του μας λέει ο άγιος… Θαύμα! Τραγελαφικοί και εγκληματικοί βίοι αγίων Ο βίος του παλαιστή ερημίτη αγίου Αντωνίου (17 Ιανουαρίου) είναι πλαισιωμένος από λυσσαλέες μάχες με δαιμόνια, τέρατα, θηρία, πουλιά ακόμα και με τον ίδιο τον Διάβολο. Ο Αντώνιος δεν πλενόταν ποτέ. Η απεχθής μυρωδιά του έφθανε εκατοντάδες μέτρα μακρυά ανάλογα με την φορά του ανέμου. Ο Αντώνιος θεράπευσε εκατοντάδες ανίατους ασθενείς. Κάποτε σε μία θεραπεία παρθένας έβγαιναν διαβολικές εκκρίσεις απ’ τα μάτια, τη μύτη και τ’ αυτιά και μεταμορφώνονταν σε σκουλήκια. Μια άλλη φορά ένας τρομακτικός δαίμονας, που έφθανε μέχρι τα σύννεφα προσπαθούσε να σταματήσει τις ευσεβείς ψυχές πεθαμένων χριστιανών να πηγαίνουν στον Παράδεισο. Ο Αντώνιος προσευχήθηκε και ο δαίμονας διαλύθηκε ως εκ θαύματος. Ο βίος του αγίου Αντωνίου είναι απ’ τους πιο εξωπραγματικούς γεμάτος από διαβολικές περιπέτειες και οράματα! Φυσικά ο συγγραφέας του βίου του ήταν ο μαθητής του και μεγάλος πλαστογράφος της ιστορίας, ο άγιος Αθανάσιος. «Μ’ όποιο δάσκαλο καθήσεις, τέτοια γράμματα θα μάθεις», λέει μια λαϊκή παροιμία.
Ο άγιος Ναρσής, αρχιεπίσκοπος το επάγγελμα, εξορίστηκε από τον Αρειανιστή αυτοκράτορα Βάλεντα μαζί με τους 72 επισκόπους του σ’ ένα έρημο νησί. Εκεί κινδύνευσαν να πεθάνουν από πείνα, όμως ο καλός Γιαχβέ έστειλε τρικυμία και τεράστια κύματα με αποτέλεσμα να πεταχτούν στην ξηρά πολλά ψάρια, αλλά και ξύλα. (Τώρα τι δουλειά είχαν τα ξύλα στη θάλασσα ένας Γιαχβέ ξέρει…). Οι μοναχοί μάζεψαν τα ξύλα και έβαλαν τα ψάρια επάνω τους και εκ θαύματος τα ξύλα πήραν φωτιά από μόνα τους άν και βρεγμένα. Αφού έφαγαν αρκετά ο άγιος έσκαψε με τα χέρια του μια τρύπα στην άμμο απ’ όπου ξεπήδησε καθάριο νερό και φυσικά όλοι ήπιαν και ξεδίψασαν. Σιγά το θαύμα θα πει κανείς. Όμως όλο αυτό συνεχιζόταν για εννέα ολόκληρα χρόνια! Ο όσιος Ιάκωβος ο αναχωρητής (26 Νοεμβρίου) ήταν τόσο εγκρατής, ώστε έκανε ένα μεγαλο θαύμα: «Απέβαλε την ανάγκην της φύσεως, ήτις εβίαζε μεν αυτόν να εκβάλη τα περιττώματα της κοιλίας». Ο άγιος αυτός δεν αφόδευε!
Ο άγιος Απολλώνιος έκανε στήλη άλατος τους συγκεντρωμένους «ειδωλολάτρες» που τελούσαν μία θυσία στους αρχαίους θεούς. Εκεί ακινητοποιημένοι και τιμωρημένοι έμειναν και υπέφεραν για αρκετό καιρό με εγκαύματα κάτω απ’ τις επώδυνες ακτίνες του Ηλίου. Παρομοίως και ο άγιος Παχώμιος προσευχήθηκε στο Γιαχβέ εναντίον άλλων «ειδωλολατρών» που τον εμπόδιζαν να κτίσει την εκκλησία του πάνω στα ερείπια αρχαίου ναού. Έτσι ο Γιαχβέ έστειλε άγγελο τιμωρό και τους έκανε όλους στάχτη. Με παρόμοια «θαύματα» γκρέμιζαν τ’ αγάλματα, τους αρχαίους ναούς και τα λοιπά θαυμαστά οικοδομήματα του αρχαίου κόσμου. Ο άγιος Νικόλαος (6 Δεκεμβρίου) προσευχήθηκε στον Γιαχβέ και σαν από θαύμα γκρεμίστηκε σε συντρίμμια ο ναός της «δαιμόνισσας» Αρτέμιδος στην Έφεσο ελευθερώνοντας τους δαίμονες, που κατοικούσαν εκεί. Ο ναός αυτός αποτελούσε ένα απ’ τα επτά θαύματα του αρχαίου κόσμου. (Βλ. Τα σπάζεις κι αγιάζεις). Ο άγιος Θωμάς διέταξε ένα δαιμόνιο, που κατοικούσε μέσα σ’ ένα άγαλμα, να αυτοκαταστραφεί και εκείνο έλιωσε σαν να ήταν από κερί. Παρομοίως στην Γάζα το άγαλμα του Ιουλιανού του γνωστού απ’ την παραϊστορία ως «Παραβάτη», γκρεμίστηκε, όταν κεραυνός εκ Γιαχβέ, που έπεσε απ’ τον ουρανό το κατάστρεψε ολοκληρωτικά. Ο άγιος Μαυρίλιος επίσκοπος Αγγέρης περί τις αρχές του 4ου μ.Χ. αιώνα εξαφάνισε μέσα στις φλόγες έναν ολόκληρο ναό με φωτιά, που έπεσε απ’ τον ουρανό ύστερα από προσευχή του στον Kύριο. (Aυτό που λέει η λαϊκή φράση: Θα πέσει φωτιά να μας κάψει…). Οι αρχαίοι αυτοί αμόρφωτοι μοναχοί ήταν σε θέση να κάνουν τα πάντα. Με καθαγιασμένο ύδωρ και λάδι θεράπευαν ζώα και ανθρώπους. Έκαναν εξορκισμούς, θεράπευαν σεληνιασμένους, δαιμονισμένους, βασκανίες, παχυσαρκία, υδρωπικία, ουρολοιμώξεις, αιμορροΐδες, τύφλωση, αναπηρία, όλα αυτά με μία απάλειψη, με μία προσευχή, με ένα άγγιγμα. Φρέσκο ψωμί εξ ουρανού πήγαινε μόνο του (delivery) κάθε Κυριακή στην έρημο, πάνω στους στύλους, ή μέσα στα πηγάδια και στις σπηλιές, όπου ζούσαν οι ασκητές για να τους θρέψουν. Εξ ουρανού delivery διέθεταν ο όσιος Συμεών ο Θαυμαστορείτης (24 Μαΐου), ο όσιος ιερομάρτυς Έρασμος («ελάμβανε τροφήν δια των κοράκων», 2 Ιουνίου), πολλοί άλλοι, αλλά και η ίδια η Παναγία, την οποία έτρεφε «ξενοπρεπώς» ο Αρχάγγελος. («Η Παρθένος διέμεινε χρόνους δώδεκα, τρεφομένη μεν ξενοπρεπώς από τον Aρχάγγελον Γαβριήλ με τροφήν ουράνιον», Συναξαριστής Εισοδίων της Θεοτόκου).
Θαύματα μαρτύρων: Απύθμενες βλακείες Στην προ του Μ. Κωνσταντίνου εποχή, όπου δήθεν υπήρχαν οι περιβόητες διώξεις κατά των «καλών χριστιανών», εμφανίζονται ίσως τα πιο απίστευτα θαύματα στους περιβόητους μάρτυρες. Φωνές κατεβαίνουν απ’ τον ουρανό, περιστέρια ως άγια πνεύματα βγαίνουν απ’ τα στόματα των μαρτύρων, θηρία ψοφάνε απ’ τις προσευχές τους, αλυσίδες σπάνε από αγγέλους ή μόνες τους, είδωλα και ολόκληροι ναοί καταρρέουν μπροστά τους με ένα νεύμα, απανθρακωμένοι χριστιανοί βγάζουν ιεραποστολικούς λόγους, κομμένα μέλη και σκισμένες σάρκες ξαναμπαίνουν στην θέση τους, τεμαχισμένοι νεκροί ανασταίνονται και άλλα απίθανα, που πραγματικά ξεπερνούν κάθε άρρωστη φαντασία! Του αγίου Σαδώθ (19 Οκτωβρίου) «απέκοψαν την ιεράν γλώσσαν», αλλά αυτός σήκωσε τα μάτια του στον ουρανό, προσευχήθηκε νοερά και η γλώσσα του φύτρωσε πάλι.Ο μάρτυρας Ρωμανός (18 Νοεμβρίου) απαγγέλλει εκατοντάδες στίχους εναντίον των ειδωλολατρών και αφού του κόβουν τη γλώσσα απαγγέλλει κι άλλους τόσους! Χωρίς γλώσσα «λαλούν ανεμποδίστως» κι άλλοι άγιοι, όπως ο άγιος Μάξιμος (21 Ιανουαρίου), ο άγιος Μηνάς ο Καλλικέλαδος (10 Δεκεμβρίου), κ.ά.. Ο Άγιος Ποντιανός μαρτύρησε κατά την εποχή του αυτοκράτορα Αντωνίνου, βαδίζει χωρίς να καίγεται πάνω σ’ αναμμένα κάρβουνα, συνομιλεί με τα άγρια θηρία που δεν τον κατασπαράσσουν, ενώ ταυτόχρονα στρατιώτες μάταια τον περιλούζουν με καυτό μολύβι. Τελικά σκοτώνεται άδοξα από σπαθί χωρίς να καταλαβαίνουμε το γιατί. Περιέργως έτσι συμβαίνει και με άλλους μάρτυρες, δηλαδή αφού αντέχουν τα απίστευτα βασανιστήρια στο τέλος υποκύπτουν από ένα απλό κτύπημα κυρίως από σπαθί (όπως το ασήμι σκοτώνει τους βρυκόλακες…).
Παρόμοιο θαυματουργικό θάνατο είχαν και ο άγιος Ευλάμπιος και Ευλαμπία (αδέλφια, 10 Οκτωβρίου): «Έδεσε σφικτά με δερμάτινα λωρία, τους δακτύλους των χειρών και των ποδών δια να τους στρεβλώσουν προς τα οπίσω, και να τους εξαρθρώσουν…όστις διέστρεψε πότε τον πόδα του και ούτος εξαρθρώθη, ή έβγαλε την χείραν του…και του εστρέβλωναν προς τα οπίσω έκαστον δάκτυλον και μετατόπιζον τα μέλη από τους αρμούς των, ή έκοπταν βιαίως τα νεύρα του. Υπέμεινε δε ο μακάριος Ευλάμπιος τους ραβδισμούς… προστάζων να τον δείρουν με νεύρα ασπλάγχνως…Ο δε αχόρταγος τύραννος δεν ευχαριστήθη…προστάξας να κρεμάσωσιν εις ξύλον τον Μάρτυρα, κατέσχιζον δε τας σάρκας του τόσον, ώστε ησθάνετο τον πόνον έως του μυελού». Ο Ευλάμπιος ως καλός χριστιανός έβριζε στον «τύραννο», τον Ελληνικό Πολιτισμό και τους θεούς των Ελλήνων: «Αλλά περιγέλα και αυτός τους μιαρούς θεούς των Ελλήνων. Όθεν ήλεγχε τον τύραννον, λέγων ότι ήσαν οι θεοί του ερμαφρόδιτοι, δηλαδή αρσενικοθήλυκοι και αδύνατοι, πόρνοι, φονείς, μνησίκακοι και πολέμιοι. Ταύτα παρόργισαν πάλιν τον ασεβή περισσότερο και προστάσσει να πυρώσουν σιδηράν κλίνην και να απλώσουν επάνω αυτής τον Άγιον…και οι μεν σάρκαι διαλύοντο κατακαιόμεναι, αυτός δε εφαίνετο ώσπερ να ήτο εις στρώμα μαλακόν και ηυχαρίστει τον Κύριον». Αν και λιωμένος και κατακρεουργημένος όπως ήταν ο άγιός μας, γκρέμισε τα είδωλα των μιαρών Ολυμπίων: «…Ηθέλησε να τους κάμει να εννοήσουν την αδυναμίαν των μιαρών θεών των και λέγει προς τον τύραννον να τον οδηγήσουν εις τον ναό των ειδώλων… Φθάσας ο Άγιος εις τον βωμόν ήγγισεν ολίγον με την δεξιάν του εις το μεγαλύτερο και περιφανέστερον είδωλον λέγων: “Σε προτάσσω να πέσης κατά γης και να γίνης χώμα λεπτότατον”. Και παρευθύς έγινεν έργον ο λόγος του. Οι δε παρόντες εθαύμασαν και γνωρίσαντες την αδυναμία των ειδώλων επίστευσαν αναρίθμητοι εις τον αληθή Θεόν προσκυνούντες τον Άγιον» (Συναξαριστής, σελ.248). Τότε μέσα απ’ το πλήθος εμφανίστηκε και η αδελφή του Ευλαμπία. (Αχ Ευλαμπία, η αρρώστειά σου έγινε χρονία…που λέει και το γνωστό τραγούδι…).
Ο Συμεών ο Στυλίτης ή «ένσαρκος άγγελος» (1 Σεπτεμβρίου) περί το 390 μ.Χ. υπήρξε ένας απ’ τους μέγιστους θαυματοποιούς του είδους του. Από αγράμματος βοσκός προβάτων η σταδιοδρομία του εξελίσσεται στην Μονή Τελεδά μέσα σ’ ένα ξεροπήγαδο. Το 412 μ.Χ. κάπου βόρεια της Αντιόχειας περνά μεγάλη περίοδο ασιτείας χωρίς καμία τροφή. Ακολουθεί δέσιμο και εγκλεισμός. Μετά καρφώνεται σ’ ένα βράχο και μένει εκεί αιωρούμενος, ώσπου τελικά σκαρφαλώνει σε έναν στύλο για να βρει τον θεό. Έτσι γίνεται ο πρώτος στυλίτης μοναχός. Έτσι μένει σε στύλο ύψους 25 μέτρων (αν και εμφανίζονται διακυμάνσεις για το ύψος, μέχρι και 45 λέει η παράδοση!) για 40 περίπου χρόνια. Τα στίφη των προσκυνητών του (μόνο άντρες, οι γυναίκες ήταν διαβολικά όντα για τον άγιο) παραληρούσαν για ένα κομμάτι ύφασμά του, μία τούφα απ’ τα μαλλιά του, ή έστω μία καλή κουβέντα του. Ο Συμεών εισήγαγε ένα νέο είδους ασκητισμό (σε στύλο) και μία νέου είδους Ιατρική. Κομματάκια απ’ την βρώμικη προβιά του, ή κρούστα απ’ το βρώμικο σώμα του, ή το σάλιο του, ή τα λιγοστά περιζήτητα (σαν κατσίκας) περιττώματά του, ή η σκόνη του «σκόνη της θείας χάριτος», που πουλιόταν σε κάψουλες, θεράπευαν όλων των ειδών τις αρρώστειες… Η προσευχή του θεράπευε χιλιόμετρα μακρυά, ακόμα και σε χώρες μακρυνές! Έφερνε βροχή σε περιόδους ξηρασίας και άλλαζε τον καιρό κατά το δοκούν! Ήμαρτον! «Άκουγε με αγάπη και κατανόηση τα προβλήματά τους, συμβίβαζε τις διαφορές τους και γιάτρευε με την χάρη του Θεού τις ασθένειές τους. Γιατί ο Θεός του είχε δώσει πλούσια την χάρη να θαυματουργεί και να θεραπεύει τα ψυχικά και σωματικά πάθη των ανθρώπων. Η φήμη της αγιότητάς του, της διδασκαλίας του, των θαυμάτων και της υπεράνθρωπης ασκήσεως και διαγωγής του, είχαν φθάσει στα πέρατα του κόσμου.» (Περιοδικό Ι.Μ. Μυτιλήνης «Ο ποιμήν» σελ.224). Δίπλα είχε φτιαχτεί μία Εκκλησία, που καρπωνόταν όλα τα τάματα και τα δώρα, τα οποία έφερναν οι πιστοί στον Συμεών. Μετά τον θάνατό του η σωρός του μεταφέρθηκε στην εκκλησία της Αντιοχείας, «όπου συνέτρεχαν πλήθη πιστών και λάμβαναν χώρα αναρίθμητα θαύματα.» (σελ.224). Τον άγιο Βασιλέα (26 Απριλίου) τον αποκεφάλισαν, τον έβαλαν σε ένα πλοίο κι αφού ανοίχτηκαν στο πέλαγος πέταξαν αλλού «την αγία του κεφαλή» κι αλλού το υπόλοιπο σώμα. Την άλλη μέρα ψαράδες βρήκαν τον άγιο πλήρως συναρμολογημένο με το κεφάλι του κανονικά. Υποβρύχια επανασυγκόλληση κεφαλιού! Ο άγιος Διονύσιος Αρεοπαγίτης (3 Οκτωβρίου) αποκεφαλισμένος «λαβών την αγίαν του κεφαλήν εις τας χείρας του» περπάτησε δύο στάδια, όπου συνάντησε μία γυναίκα κι απέθεσε το κεφάλι του «ως θησαυρόν εις τας παλάμας της». Ο υπ’ όψη άγιος τιμάται με τοπική αργία ως πολιούχος Αθηνών, το όνομά του φέρει ο πεζόδρομος περιμετρικά της Ακρόπολης, που περνά από το βράχο του Αρείου Πάγου και θεωρείται προστάτης των δικαστικών και του Δικαστικού Σώματος. Παρόμοιο, καλύτερο όμως θαύμα έκανε ένας άλλος άγιος, ο Βλαδίμηρος (22 Μαΐου). Αφού τον αποκεφάλισαν, ο άγιος δεν πτοήθηκε, «έλαβε με τας χείρας του την κεφαλήν του και έτρεχεν επί του ίππου». Ο ακέφαλος καβαλάρης… Θαύματα, σημερινή εποχή και ορθολογισμός Οι λογικές ερωτήσεις, που τίθενται για τα θαύματα και τη θρησκευτική βιομηχανία που τα παράγει θα μπορούσαν να ήταν πολλές. Τα θαύματα αποτελούσαν και αποτελούν την υπ’ αριθμόν ένα μέθοδο πίστης στη θρησκεία του Χριστιανισμού, το βαρύ πυροβολικό. Γιατί όμως ο θεός τους επέλεξε και έδωσε στους εντολοδόχους του αυτή την τόσο αμφισβητούμενη και πλάγια μεθοδολογία των θαυμάτων, για να πείσει τον κόσμο; Δεν θα μπορούσε να δημιουργήσει πιο σαφείς μεθόδους πίστης; Βέβαια τέτοιες ερωτήσεις απαντώνται με το γνωστό κλειδί: «Άγνωσται αι βουλαί του Κυρίου…». Επίσης γιατί τα θαύματα άλλων θεών είναι αιρετικά, διαβολικά και ψεύτικα, ενώ τα χριστιανικά είναι αληθινά; Την απάντηση μας την δίνει ο πρώην ιερέας Karlheinz Deschner («Η εγκληματική Ιστορία του Χριστιανισμού», τόμος 3ος): «Επειδή απλά τα επικαλείται η Εκκλησία. Τα θαύματα όλων των άλλων είναι ψεύτικα επειδή ακριβώς είναι τα θαύματα των άλλων και ο χριστιανισμός δεν έχει κανένα όφελος απ’ αυτά. Αναγνωρίζοντάς τα θα απαξίωνε τα δικά του» (σελ. 337).
Τρείς εικόνες, χίλιες λέξεις. Xριστιανισμός: Βιομηχανία απάτης θαυμάτων. Θαυματουργές μούμιες, σερνόμενα σκουληκοποιημένα ανθρωπάρια και άγια φώτα, που ανάβουν με zippo λατρεύονται από τη Ρωμιοσύνη, αλλά υποτιμούν τη νοημοσύνη μας ως ανθρώπινα όντα.
Πραγματικά, η «αποκαθήλωση» των γελοίων αυτών θαυμάτων θα πρέπει ν’ αρχίσει απ’ τον λαό. Ο καθείς από εμάς θα πρέπει ν’ αποβάλλει όλη αυτή την θρησκευτική παραφροσύνη απ’ την ψυχή του. Μετά θ’ ακολουθήσουν και οι ρωμιοί ταγοί μας, αν κάποτε μπορέσουν κι αυτοί και ξεφύγουν απ’ την δαγκάνα της θρησκείας. Ζούμε σε μία τριτοκοσμική χώρα, που στραγγαλίζει ο,τιδήποτε ελληνικό ή άλλο πολιτισμικό στοιχείο και μας βυθίζει συνεχώς στο απόλυτο σκότος… Ας τελειώσουμε με μία σοφή φράση του φιλόσοφου Επίκουρου: «Είναι αισχρό να ζητάμε από θεούς αυτά, που μπορούμε να δώσουμε μόνοι μας στον εαυτό μας»… |
