Αὐτό τὸ ἀρχοντικό κτίριο. Αὐτό τὸ παλάτι. Χτίστηκε γιὰ νὰ στεγάση ἓναν μονάρχη. Ἓναν μονάρχη, τὸν Ὂθωνα, ποὺ θὰ μπορούσαμε νὰ ποῦμε ὃτι ἒφυγε νύχτα ἀπό τὸν τόπο μας, γιατί δὲν πληροῦσε τὶς προϋποθέσεις. Γιατί δὲν γεννήθηκε Ἓλλην. Δὲν πόνεσε τοὺς ἀγῶνες τοῦ λαοῦ ποὺ ἦλθε νὰ ὑπερετήση. Δὲν σεβάστηκε τοὺς ἀγωνιστές. Δὲν ἀφουγκράστηκε τὴν ἀνάσα τους. Δὲν σκέφτηκε ποτέ σὰν ἂνθρωπος τοὺς ἀνθρώπους του. Δὲν στόχευσε ποτέ σὲ ἓνα καλλίτερο αὒριο. Γιατί ἁπλῶς τὸ δικό του αὒριο δὲν ἦταν ποτέ συνδεδεμένο μὲ τὸ αὒριο τῶν ὑπηκόων του.
Τὸ παλάτι λοιπόν. Ἐγκαταλελειμμένο, ἐρείπιο, τὸ βρῆκαν οἱ παπποῦδες μας πρόσφυγες ἀπό τὴν Μικρά Ασία καὶ τὸν Πόντο. Ἒμειναν έκεῖ, εὐτυχῶς γιὰ πολύ λίγο. Δὲν τοὺς κρατοῦσε ὁ χῶρος. Δὲν τοὺς φρόντιζε. Δὲν τοὺς ἐνέπνευσε. Ἒφυγαν ἀπό ἐκεῖ γιὰ νὰ βροῦν τὴν τύχη τους. Καὶ νομίζαν ὃτι τὴν βρῆκαν. Ἢ μήπως ὂχι;
Τὸ παλάτι λοιπόν. Χῶρος του ἑλληνικοῦ κοινοβουλίου πλέον. Ἐκεῖ βρῆκε στέγη ὁ νόμιμος ἐκπρόσωπος τοῦ λαοῦ μας. Σὲ ἓνα παλάτι. Γιατὶ ποῦ ἀλλοῦ θὰ μποροῦσαν νὰ στεγαστοῦν τέτοιοι ἂρχοντες; Τέτοιοι θαυμαστοί καὶ ἰδιαίτεροι ἂρχοντες!
Οἱ δικοί μας ἂρχοντες. Αὐτοί ποὺ δὲν ἦταν σὰν ἐκεῑνον τὸν παλιό μονάρχη, αὐτοὶ ποὺ προέρχονται ἀπό τὴν γειτονιὰ μας, ἀπό τὴν καθημερινότητά μας, ἀπὸ τὸν τόπο μας. Αὐτοὶ που ἀνέλαβαν τὸ ρίσκο νὰ ἐκτεθοῦν γιὰ νὰ μᾶς ἐκπροσωπήσουν καὶ νὰ μᾶς σώσουν ἀπὸ τὴν πιθανὴ ἀδικία τοῦ κράτους καὶ τῶν αὐθαιρεσιῶν του. Αὐτοὶ λοιπόν οἱ τολμηροὶ, ποὺ βγῆκαν στὸν δρόμο καὶ φώναξαν, κι ἀγωνίστηκαν καὶ κέρδισαν μία θέση στὸ κοινοβούλιο γιὰ νὰ μπορέσουν νὰ κάνουν κάτι καλό γι’ αὐτόν τὸν τόπο.Τριακόσιοι στὸ σύνολο. Ἀρκετοὶ, θὰ σκεφθεῖ κάποιος, γιὰ νὰ ἀκουστοῦν ὃλες οἱ φωνές, ἀπὸ κάθε γωνιὰ αὐτοῦ τοῦ τόπου. Τριακόσιοι. Βέβαια, μέσα σὲ αὐτούς τοὺς 300 ὑπάρχουν πολλές διαφορετικές τεχνικές καὶ ἰδέες γιὰ τὸ τὶ εἶναι καλλίτερο. Ἂλλος ἲσως νὰ πιστεύη ὃτι ὁ βουδισμός θὰ μᾶς σώσει. Ἂλλος ὃτι θὰ μᾶς σώσει ὁ ἰσλαμισμὸς. Ἂλλος ἲσως ὃτι θὰ μᾶς σώσει ὁ λαός. Ἢ ὃτι θὰ μᾶς σώσει ὁ ἐχθρὸς. Ἢ ὃτι δὲν θὰ σωθοῦμε ἀπὸ πουθενὰ. Ἰδέες εἶναι αὐτὲς. Δὲν ῥίπτονται στὴν πυρά. Σεβαστές ἀπὸ ὃλους καὶ γιὰ ὃλους. «Πάταξον μὲν, ἂκουσον δὲ» φώναζε κάποτε ἓνας ἂλλος ἂρχων στρατηγὸς, μίας παλαιᾶς πόλεως, σὲ ἓναν ἂλλον ἂρχοντα στρατηγὸ. Ἐὰν δὲν κάνω λάθος, Θεμιστοκλῆ τὸν ἒλεγαν καὶ ἀπευθυνόταν σὲ ἓναν Εὐρυβιάδη. Ἀλλὰ αὐτοὶ, ἐὰν θυμᾶμαι ἐπίσης καλὰ, δὲν κατοικοῦσαν σὲ παλάτια. Ὁπότε μάλλον θὰ πρέπει νὰ ἀφαιρέσουμε τὸ «ἂρχοντες». Ἀλλά τί θυμᾶμαι τῶρα; Ἀρχαῖα πράγματα! Ἐδῶ τόσοι καὶ τόσοι κατακτητὲς πέρασαν ἀπὸ τοῦτο τὸ κομμάτι γῆς. Εἶναι δυνατόν νὰ μὴν ἂφησαν τὰ ἲχνη τους; Γιατί ἐξακολουθοῦμε νὰ συγκρίνουμε ἀνόμοια πράγματα;
Ἀλλά ἂς μὴν ξεφεύγω καλλίτερα. Τὸ θέμα μου εἶναι οἱ 300 ἂρχοντες ποὺ μεγαλουργοῦν μέσα σὲ ἓνα παλάτι. Μεγαλουργοῦν! Πράττουν μεγάλα ἒργα δηλαδὴ. Μάλιστα. Μέγιστα ἒργα. Νομοθετοῦν. Ἀποφασίζουν γιὰ τὸ τὶ εἶναι καλὸ καὶ κακό! Άποφασίζουν γιὰ τὸ ἐάν οἱ φόροι ποὺ πληρώνω εἶναι δίκαιοι, ἂδικοι, ἀρκετοί ἢ λιγοστοί. Μάλιστα. Ἀποφασίζουν γιὰ τὸ ἐάν πρέπει νὰ ἐργάζομαι ἒως τὰ βαθειά γεράματα ἢ ἒως τὰ 40 μου. Ἐάν θὰ πάρω ἀναπηρική σύνταξη ἢ σύνταξη γήρατος. Ἀποφασίζουν ἐπίσης καὶ γιὰ τὸ ἐάν ἡ ἀστυνομία θὰ μὲ προστατεύει καὶ κάτω ἀπὸ ποιές συνθῆκες. Ἀποφασίζουν γιὰ τὸ πότε καὶ πῶς θὰ εἰσέρχεται κάποιος στὴν χῶρα μου. Ἀποφασίζουν γιὰ τὸ τί γράμματα θὰ μάθουν τὰ παιδιά μου. Ἀποφασίζουν γιὰ τὰ ἲδια τὰ γράμματα. Ἀποφασίζουν γιὰ τὸ ποιά ἱστορία θὰ μάθουν τὰ παιδιά μου καὶ γιὰ τὸ ἐάν θὰ μάθουν ἱστορία. Ἀποφασίζουν γιὰ τὸ δικαίωμά μου τοῦ ἐλευθέρως διακινεῖσθαι ἐντός τοῦ τόπου μου. Ἀποφασίζουν γιὰ τὸ ποῦ θὰ πρέπει νὰ διαβιῶ ἐγῶ καὶ ἡ οἰκογένειά μου. Καὶ τέλος πάντων, άποφασίζουν γιὰ τὸ ἐάν θὰ μπορῶ αὒριο τὸ πρωί νὰ ἐξακολουθῶ νὰ ὑπάρχω, ἒχοντας τὴν γνωστή μου ταυτότητα ἢ ὂχι.
Οἱ 300 ἂρχοντες. Αὐτοί λοιπόν οἱ 300 δίδουν ἓναν ὃρκο. Ὃτι θὰ διαφυλάττουν τὸ σύνταγμα καὶ τοὺς πολίτες του καὶ τὰ σύνορα τῆς Πατρίδος. Κι αὐτός ὁ ὃρκος δίδεται στὸν δικό τους Θεό. Ὁπότε λογικὰ θὰ πρέπει νὰ εἶναι καὶ σεβαστός. Διαφορετικῶς καλοῦνται , ἐάν δὲν κάνω λάθος, ἐπίορκοι.
Τί σημαίνει ὃμως διαφυλάττω; Ἲσως νὰ σημαίνη ὃτι θὰ πρέπει κάποιοι, διατηρώντας διαύγεια καὶ καθαρότητα πνεύματος, νὰ προστατεύουν παντοιοτρόπως τὰ συμφέροντα τῶν πολιτῶν ποὺ ἐκπροσωποῦν. Ὂχι τὰ ἀτομικά μικρο-συμφέροντα ἀλλά τὰ συμφέροντα τοῦ συνόλου τῆς κοινωνίας. Ἲσως νὰ σημαίνη ὃτι θὰ πρέπει νὰ κάνουν τὴν βελτίστη διαχείριση του χρήματος ποὺ ἀναλαμβάνουν. Ἲσως νὰ σημαίνει ὃτι θὰ πρέπει νὰ μεριμνοῦν γιὰ τὴν καθαρότητα καὶ τὴν προστασία τοῦ περιβάλλοντος. Ἲσως πάλι νὰ σημαίνει ὃτι θὰ πρέπει νὰ διατηροῦν σχολεῖα ποὺ θὰ δημιουργοῦν εὐφυεῖς συμπολίτες κι ὂχι πειθήνια κι ἂβουλα πλάσματα. Μία μάζα δηλαδή. Ἲσως νὰ σημαίνει ὃτι θὰ διατηροῦν ἀξιόμαχη ἀστυνομία καὶ στρατὸ προκειμένου νὰ προστατέψουν τοὺς συμπολίτες τους ἀπὸ κακόβουλες ἐνέργειες. Ἲσως πάλι νὰ σημαίνει ὃτι θὰ διατηροῦν καὶ θὰ συντηροῦν νοσοκομεῖα καὶ θὰ προσφέρουν περίθαλψη ἀξιοπρεπῆ σὲ κάθε συμπολίτη τους. Ἲσως. Δὲν ξέρω. Θὰ ἢθελα ὃμως νὰ μάθω.
Τριακόσιοι λοιπόν ἂρχοντες μέσα σὲ ἓνα παλάτι. Νομοθετοῦν κι ἀποφασίζουν γιὰ τὸ μέλλον μου, γιὰ τὸ μέλλον τῶν παιδιῶν μου, γιὰ τὸ μέλλον τοῦ τόπου μου. Θαυμάσια. Καὶ θὰ ἢθελα νὰ πιστέψω βέβαια ὃτι νομοθετοῦν μὲ τὸ χέρι στὴν καρδιὰ καὶ τὴν σκέψη στὴν πατρίδα. Θὰ ἢθελα πάρα πολύ νὰ τὸ πιστέψω ἀλλὰ δὲν μπορῶ πλέον. Μεγάλωσα. Καὶ τῶρα πιὰ δὲν ξέρω ἐάν ἒχω τῶρα πιὰ τὸ κουράγιο νὰ ἀναμένω τὴν φυσική δικαιοσύνη. Ἐάν ὑπάρχει βέβαια. Γιατὶ κουράστηκα ἀπὸ τὴν ἀνηθικότητα, τὴν ὑστεροβουλία, τὰ μικροσυμφέροντα καὶ τὰ πολλά, πάρα πολλά, μὰ πάρα πολλά ψεύδη. Κουράστηκα νὰ ἀναμένω μία φωνή λογικῆς καὶ ἠθικῆς, νὰ σηκωθῆ ψηλότερα ἀπὸ τὶς ἂλλες καὶ νὰ παραδεχτῆ τὴν ἣττα τῆς συνειδήσεως τῶν 300.
Τριακόσιοι ἂρχοντες λοιπόν. Ὡραῖος ἀριθμὸς. Δυστυχῶς ὃμως μοῦ θυμίζει κάποιους ἂλλους 300, ὂχι ἂρχοντες ἀλλὰ 300 πολῖτες, ἢ ὀρθότερα, πολῖτες-ὁπλῖτες. Δηλαδή ἐλευθέρους ἀνθρώπους! Ἂνδρες ποὺ δὲν χρειάζονταν κάποιον ὃρκο γιὰ νὰ πράξουν τὸ χρέος τους. Ἐκεῖ, λίγο πιὸ βόρεια, σὲ μία βραχώδη μεριά τῆς γῆς μας, στὶς Θερμοπύλες. Μὰ τί σκέφτομαι τῶρα. Ἂσχετα πράγματα συγκρίνω. Ἐκεῖνοι ἦταν ξυπόλυτοι, δίχως μάστερ καὶ μεταπτυχιακά, δίχως ἐθνική συνείδηση, δίχως ἐνδιαφέρον γιὰ τὸ κοινό καλό. Μόνον ἡ πόλις τους τοὺς ἀπασχολοῦσε. Ἢ μήπως δὲν ἦταν ἒτσι;
Κουράστηκα συν-Ἓλληνες. Κουραστήκαμε ὃλοι. Γεμίσαμε τόσες φορές ψεύτικες ἐλπίδες γιὰ τὶς καλλίτερες ἡμέρες ποὺ θὰ ἒλθουν κάποτε. Πολὺ κάποτε ὃμως. Γιατὶ ὁ τόπος αὐτὸς ἒχει γεμίσει ἀπὸ προδότες. Κάποτε κάποιοι ἀνώνυμοι 300, στάθηκαν, πολέμησαν και σκοτώθηκαν γιὰ νὰ μήν ἀφήσουν τὸν ἀσιάτη ἂρχοντα καὶ εἰσβολέα νὰ περάση καὶ νὰ μᾶς κάνη μία ἀκόμη ἐπαρχία του. Σήμερα κάποιοι ἂλλοι ἐπώνυμοι 300 ἐπιτρέπουν στὸν κάθε εἰσβολέα νὰ περάση, νὰ καθίση ἐδῶ μὲ ὃποιον τρόπο ἐκεῖνος ἀποφασίζει, νὰ ἀλώση ὃ,τι θελήσει, νὰ καταστρέψη ὃτι τὸν ένοχλῆ, νὰ σκοτώση, νὰ βιάση, νὰ ἁρπάξη, νὰ διώση, νὰ μᾶς διώξη, νὰ μᾶς διαχειριστῆ κατὰ τὴν κρίσι του. Κάποτε, ἐκεῖνοι οἱ ἀνώνυμοι τῆς ἱστορίας, ἒγραψαν μία σελίδα ποὺ οἰοσδήποτε πατριώτης, οἰασδήποτε πατρίδος δακρύζει ὃταν τὴν διαβάση. Σήμερα, ἐτοῦτοι οἱ ἐπώνυμοι 300, δίχως αἰσχύνη, δίχως συνείδηση, δίχως στοιχειώδη αὐτοσεβασμό, μᾶς παραδίδουν βορὰ σὲ ΔΝΤ, σὲ λαθρο-ἀλλοδαπούς λαθρο- ἑλληνοποιημένους, σὲ λέσχες μπίλντεμπεργκ, σὲ ἐπιχειρήσεις διεθνοῦς ἐμβελείας μὲ ἀπώτερο σκοπό, ὂχι τὴν διαφύλαξη τῶν συνόρων, τῆς Ἐθνικῆς Κυριαρχίας, τῆς συνέχειας τοῦ γένους, τῆς οἰκονομικῆς ἀνεξαρτησίας. Ὂχι βέβαια. Ἀπώτερος σκοπός; Ἡ ἐπανεκλογή τους. Τὸ προσωπικό ἓδρανο στὸ παλάτι. Κι αὐτό φυσικά δὲν μπορεῖ νὰ γίνη μὲ τὴν καθαρότητα ποὺ ἀπαιτεῖ μία ἒστω καὶ μερικῶς σάπια κοινωνία. Ἒκτός φυσικά κι ἐάν καταφέρουν νὰ μᾶς μεταλλάξουν σὲ κάτι πανομοιότυπό τους. Μποροῦν ὃμως νὰ μᾶς ἐξουδετερώσουν μὲ ἂλλους τρόπους, πιό ἐπιστημονικούς. Μὲ τὴν οἰκονομική ἐξάντληση. Μὲ τὴν πείνα, ποὺ ναί, δυστυχῶς πλησιάζει. Μὲ τὰ ΜΜΕ ποὺ μᾶς ἀραδιάζουν ὡς πρότυπα κάθε γύναιο καλοντυμένο ἢ καλογδυμένο, κάθε ἀτάλαντο μικρό ἢ μεγάλο ψῶνιο, κάθε τι ἀπαστράπτον, ποὺ δυστυχῶς εἶναι γυαλάκια ἓτοιμα νὰ θρυμματιστοῦν στὴν πρῶτη πτῶσι. Ἀπὸ ἐκεῖνα τὰ γυαλάκια ποὺ κάποτε χάριζαν στοὺς Ἰνδιάνους οἱ Εὐρωπαῖοι μὲ ἀπώτερο σκοπό τὴν ἐξαφάνισί τους.
Ναί πατριῶτες. Γίναμε Ἰνδιάνοι στὸν τόπο μας. Διωκόμεθα παντοιοτρόπως. Στόχος; Ἡ πλήρης κι ὁλοσχερής μας ἐξαφάνισις. Δὲν ξέρω ἐάν προλαβαίνουμε νὰ ἀλλάξουμε ῥόλους. Δὲν ξέρω ἐάν ἒχουμε τὴν δύναμι καὶ τὸ σθένος νὰ σταματήσουμε τὴν κατηφόρα. Μὰ πρέπει ἐπιτέλους νὰ γίνουμε ἐμεῖς οἱ καου-μπόυδες. Πρέπει ἐπιτέλους νὰ καταλάβουμε ὃτι τόσες χιλιάδες χρόνια ἱστορίας δὲν πρέπει νὰ θαφτοῦν στὰ ἀρχεῖα κάποιας πολυεθνικῆς ποὺ ἀπεφάσισε νὰ πλουτίση περισσότερο μὲ τὸ δικό μας οὐράνιο ἢ μὲ τὸ δικό μας πετρέλαιο, ξεγυμνώνοντάς μας καὶ ἀπό τὰ τελευταῖα περιουσιακά μας στοιχεῖα. Πρέπει ἐπιτέλους ὃλοι μας, ὁ κάθε ἓνας ἀπὸ ἐμᾶς, μὲ τὸ δικό του ὃπλο, τὸ δικό του μυαλό, τὴν δική του δύναμι νὰ σηκωθῆ καὶ νὰ παλέψη νὰ ξανακερδίση ὃσα τοῦ ἀνήκουν. Ὂχι ψίχουλα. Ὃλα. Τὴν ζωή μας πρῶτα ἀπὸ ὃλα. Τὴν ἠθική μας. Τὴν παιδεία μας. Τὴν οἰκονομική μας ἀνεξαρτησία. Τὴν ἐθνική μας ὑπόσταση. Τὴν κληρονομιά τῶν παιδιῶν μας. Ὃλα.
Ἐάν περιμένουμε ἀπὸ τὸ παλάτι κάτι, τὸ μόνο ποὺ θὰ πάρουμε εἶναι ἓνα τίποτα. Τὸ παλάτι κατασκευάστηκε γιὰ νὰ στεγάση μόνον ἂρχοντες ποὺ καμμία ἀπολύτως σχέσι δὲν εἶχαν μὲ τὸν λαό τους. Ἐγκατελείφθη νύχτα. Κι ἐκεῖ θὰ ἒπρεπε νὰ τελειώση ἡ ἱστορία του. Ὃμως ἐξακολουθεῖ καὶ μᾶς περιγελᾶ, τεράστιο, ἐπιβλητικό, μέσα στὴν καρδιά τῆς Πρωτευούσης, μέσα στὴν καρδιά τοῦ Συντάγματος, ἀποδεικνύοντας καθημερινῶς ὃτι τὰ ῥάσα κάνουν τὸν παπᾶ μᾶλλον κι ὂχι ὁ παπᾶς τὰ ῥάσα. Ἰδοῦ λοιπὸν ἓνα παλάτι. Μὲ ἱστορία. Ὂχι ὃμως μὲ τὴν δική μας ἱστορία. Μὲ τὴν ἱστορία κάποιων ἀρχόντων ποὺ ξέχασαν τὸν ῥόλο ὑπάρξεώς τους κι ἒχασαν τὸν δρόμο τους. Μὲ τὴν εἰρωνία τοῦ κατακτητοῦ, χλευάζει ἀπαθές τὶς ζωές μας. Καὶ εἶναι ἐκεῖ, ὂρθιο, θυμίζοντας σὲ ὃλους μας ὃτι δέν μᾶς ἀνήκει. Δέν μᾶς ἐκφράζει. Δέν φτιάχτηκε γιὰ ἐμᾶς. Μήπως ἦλθε ἡ ὧρα νὰ φύγουν καὶ οἱ νέοι του ἂρχοντες νύχτα ὃπως ὁ πρόγονός τους;
Παπαδοπούλου Κυριακή
