«Την πρωτιά στον Παράδεισο την έχουν οι ληστές»
Ο Κώστας Πάσσαρης υπήρξε ένας αδίστακτος και επικίνδυνος κακοποιός για την Ρωμαίικη κοινωνία μας. Κάποιοι μίλησαν για έναν μεγάλο επαναστάτη, κάποιοι άλλοι για ένα αδικημένο απ’ την ζωή παιδί, κάποιοι άλλοι για έναν άρρωστο, στυγνό και παρανοϊκό δολοφόνο. Ο Κώστας Πάσσαρης έχασε τους γονείς του σε ηλικία 17 ετών. Την εφηβική του ηλικία την πέρασε σε αναμορφωτήρια, κυρήχθηκε λιποτάκτης απ’ τον στρατό κατά την διάρκεια της θητείας του. Πρωταγωνίστησε σε πολλές ληστείες, άργιες συμπλοκές και δολοφονίες αστυνομικών (σκότωσε δύο και τραυμάτισε έναν άλλο). Καταδικάστηκε απ’ τα δικαστήρια της χώρας μας και απ’ το Ρουμανικό Kακουργιοδικείο. Η περίπτωσή του αποτελεί σίγουρα ένα θύμα της άναρχης και βέβηλης παιδείας μας και του αναχρονιστικού σωφρονιστικού συστήματος της Ρωμιοσύνης. Όμως, τον επιβαρύνει και το προσωπικό του μερίδιο ευθύνης.
Ο κακοποιός κι ο ιερέας πιασμένοι χέρι-χέρι… Βίοι παράλληλοι, αλλά και αμφίδρομοι…
Ποιο είναι όμως το κρυφό μυστικό του Κώστα Πάσσαρη; Η στενή του σχέση με την Θρησκεία και την Εκκλησία! Ο περιβόητος κακοποιός υπήρξε ένας θεοσεβούμενος και πιστός χριστιανός καθ’ όλη την διάρκεια της σύντομης ζωής του. Αρκετές φορές είχε επισκεφτεί ιερείς και πνευματικούς, όπου έπαιρνε άφεση αμαρτιών για τις παράνομες πράξεις του.  |
Όταν o Πάσσαρης βρέθηκε δεσμώτης στις φυλακές υψίστης ασφαλείας Γκέρλας στη Ρουμανία, δέχθηκε τον «άγιο των φυλακών», πατέρα Γερβάσιο. Ο Κώστας Πάσσαρης θα ήταν ένας ακόμη από τους πολλούς φυλακισμένους εγκληματίες, που έχει εξομολογήσει και συγχωρέσει στην πολύχρονη διακονία του. Ο «άγιος» εξεπλάγην όταν ήρθε πρόσωπο με πρόσωπο με το διαβόητο κακοποιό και, αντί να αντικρίσει ένα «αγρίμι» (όπως όλοι τον περιέγραφαν), είδε έναν ευγενικό άντρα που διάβαζε Ευαγγέλιο! «Γέροντα, θα σώσω τη ψυχή μου;», ήταν το πρώτο πράγμα που ρώτησε τον πατέρα Γερβάσιο, για να λάβει την απάντηση: «Τέκνον μου, την πρωτιά στον Παράδεισο την έχουν οι ληστές».
Bαραββάς – Πάσσαρης: Δύο συγχωρεμένοι ληστές. Τα λεγόμενα του πατέρα Γερβάσιου στον Πάσσαρη, ότι «την πρωτιά στον Παράδεισο την έχουν οι ληστές» βασίζονται στο παράδειγμα του ίδιου του Ιησού, ο οποίος συγχώρεσε το ληστή Βαραββά, που μετακόμισε έτσι άμεσα από το σταυρό στον Παράδεισο! (Ο ληστής Βαραββάς είναι ο μόνος άνθρωπος, που -κατά το Χριστιανισμό- βρίσκεται στον Παράδεισο. Όλοι οι άλλοι – ακόμα και η Παναγία με τους αγίους- αναμένουν την τελική κρίση κατά τη Δευτέρα Παρουσία).
«Έπεσε στην αγκαλιά μου και μου είπε πόσο ήθελε να με γνωρίσει όλα αυτά τα χρόνια», δήλωσε ο πατέρας Γερβάσιος. «Τώρα βλέπω μόνο την ψυχή μου», είπε ο Κώστας Πάσσαρης, ενώ ισχυρίστηκε πως διαβάζει εκκλησιαστικά βιβλία και μάλιστα ζήτησε από τον πατέρα την επόμενη φορά που θα τον επισκεφτεί να του φέρει βιβλία του Χρυσόστομου και του Αββά Θεοδώρου. «Ο Κώστας είναι γλυκύτατο και πανέμορφο παλικάρι, για το οποίο πολλές κοπέλες θα έδιναν αγώνα για να το γνωρίσουν. Όμως, δεν γνώρισε το μητρικό χάδι. Δεν πήρε αγάπη από κανέναν. Το μόνο που ακούει όλα αυτά τα χρόνια είναι κατάρες και βλέπει μόνο κελιά και αλυσίδες», τόνισε ο πατέρας Γερβάσιος. Αντί της πατρικής αγάπης ο Πάσσαρης έλαβε την χριστιανική αγάπη η οποία υπήρξε και ο φάρος των πράξεών του!
Ο κακοποιός ξέσπασε σε κλάματα, όταν ο πατέρας προθυμοποιήθηκε να του χαρίσει μία εικόνα της Παναγίας. «Γέροντα, προσκυνώ και αγαπώ την Παναγία. Δώστε μου την εικόνα να τη φιλήσω. Όμως, δεν θέλω να την κρατήσω γιατί μου θυμίζει τη μάνα μου»… Όπως και λέει και το γνωστό λαϊκό τραγούδι του Κώστα Κυριαζή «μου θυμίζεις τη μάνα μου γι’ αυτό σε αγαπάω…». Σύμφωνα με τον ιερωμένο, μετά την εξομολόγηση ο Πάσσαρης «ήταν πολύ ήρεμος. Τα μάτια του γεμάτα δάκρυα. Νομίζω πως ήταν η πρώτη φορά που ένιωσε το απαλό χάδι της αληθινής αγάπης!», λέει ο «άγιος» πατέρας. Δύο μήνες μετά ο «άγιος των φυλακών» θα βρεθεί και πάλι στο Γκέρλας και θα κοινωνήσει τον Πάσσαρη. «Γέροντα, δεν είμαι άξιος να κοινωνήσω», είπε ο κακοποιός για να πάρει την απάντηση: «Τέκνον μου, αυτό θα το κρίνω εγώ». Ο Πάσσαρης κοινώνησε, συγχωρέθηκε…
Δεν είναι η πρώτη φορά, όπου περιβόητοι άρρωστοι κακοποιοί και στυγνοί εγκληματίες υπήρξαν βαθιά θρησκευόμενοι και φανατικοί της θρησκείας. Θυμηθείτε σε όλα τα μακελειά, που έχουν συγκλονίσει τα τελευταία χρόνια την Ελλάδα, οι δράστες ήταν φανατικοί Χριστιανοί. Ο δολοφόνος των δύο νέων στα Μέγαρα (2008), που τους θεωρούσε διαβολικούς, είχε γεμίσει το σπίτι του και τα γύρω δέντρα με σταυρούς, για να αποτρέπουν το Σατανά, μετά δε το έγκλημα πήγε και παραδόθηκε σ’ ένα καλόγερο γειτονικού μοναστηριού. Ο φονιάς των πέντε κυνηγών στο Αγρίνιο πήγαινε καθημερινά στην εκκλησία και κάθε μήνα έκανε αγιασμό στο μαντρί του. Αυτοί και και τόσοι άλλοι βρίσκουν καταφύγιο για τα εγκλήματά τους στην εκκλησία και στους ιερωμένους. Ο λόγος είναι η άφεση αμαρτιών και η συγχώρεση απ’ το θεό, που ζητούν όλοι οι θρησκευόμενοι εγκληματίες.
| Δηλαδή σκοτώνουν ανθρώπους, προκαλούν τεράστια δυστυχία στους κύκλους των θυμάτων τους και αντί να ζητήσουν συγνώμη απ’ αυτούς, ζητούν συγχώρεση απ’ τον θεό, και φυσικά την λαμβάνουν! Αυτή είναι η θρησκεία του Χριστιανισμού, ένας μηχανισμός παραγωγής νοσηρών εγκεφάλων, που αφού κατασκευάσει τους εγκληματίες, τους συγχωρεί, αρκεί να είναι πιστοί στην θρησκεία τους! Άλλωστε και οι «άγιοί» τους για παρόμοιες εγκληματικές πράξεις έχουν κατηγορηθεί, για αυτό και όσοι εκτελέστηκαν αγιοποιήθηκαν! |
Ο Ιησούς, υποτίθεται, ότι εισήγαγε τη συγχώρεση. Στην πραγματικότητα η χριστιανική συγχώρεση δίνεται υποκριτικά και επιλεκτικά. Παράδειγμα ο Ιούδας. Ενώ ο ίδιος ο Ιησούς συγχώρεσε την πόρνη, τον ληστή πάνω στο σταυρό, τους ίδιους τους σταυρωτές του με το περίφημο: «άφες αυτοίς», τον Ιούδα δεν τον συγχώρεσε παρ’ όλο πού μεταμελήθηκε έμπρακτα. Κι η Εκκλησία, επί 2.000 χρόνια ακολουθώντας το παράδειγμα του Ιησού, συγχώρεσε ειδεχθείς εγκληματίες και επί πλέον τους ανακήρυξε Μεγάλους και Αγίους, όπως τον αιμοσταγή αδελφοκτόνο, συζυγοκτόνο και υιοκτόνο Μ. Κωνσταντίνο. Τον Ιούδα όμως δεν τον συγχώρεσε -παρ’ ότι αποδεδειγμένα μετανόησε- με το γελοίο και υποκριτικό επιχείρημα, ότι ο Ιούδας δεν συγχωρείται, όχι γιατί πρόδωσε τον Ιησού, αλλά γιατί αυτοκτόνησε. Η ζωή είναι δώρο του Θεού -λένε- ανήκει στο Θεό και κανένας δεν έχει το δικαίωμα να την αφαιρέσει αυτοκτονώντας. Αν το κάνει, δεν του παρέχεται συγχώρεση, όπως στον Ιούδα. Όταν αφαιpείς όμως τη ζωή ή τις ζωές των άλλων, γιατί συγχωρείσαι; Eκείνες, πού είναι επίσης δώρα του Θεού, έχεις δικαίωμα να τις αφαιρέσεις; Φαίνεται ότι το έχεις, αφού η Εκκλησία όχι μόνο σε συγχωρεί αλλά σε ανακηρύσσει Άγιο και Μέγα, κατά το παράδειγμα του Μεγάλου Κωνσταντίνου. (Διαβάστε: Ιησούς. Κήρυκας μίσους, διχασμού και μισελληνισμού.)
Το ερώτημα είναι μήπως οι ιερείς, που τους εξομολογούν και συγχωρούν τους θρησκευόμενους αυτούς εγκληματίες, θα πρέπει κάποια χρονική στιγμή να κριθούν ένοχοι για συνεργία και απόκρυψη κακουργηματικών πράξεων;
Και όπως είπε και ο «άγιος» Γερβάσιος: «Τέκνον μου, την πρωτιά στον παράδεισο την έχουν οι ληστές».
Κωνσταντίνος Παραβάτης
