Φυσικοί νόμοι είναι oι δυναμικές εκδηλώσεις των ουσιών της Φύσεως. Δια των εκδηλώσεων τούτων εμφανίζονται όλα τα φαινόμενα των Κόσμων και δια της λειτουργίας αυτών πληρούνται οι σκοποί της Δημιουργίας. Οι προς διάπλαση των κόσμων εκδηλώσεις των ουσιών της Φύσεως απετέλεσαν τις βάσεις της Δημιουργίας και γι’ αυτό οι εκδηλώσεις αυτές έλαβαν την έννοιαν των Θεμελιωτικών Φυσικών νόμων των εμφανισθέντων σε λειτουργίαν Κόσμων.
Οι Θεμελιωτικοί αυτοί νόμοι διά της μεταξύ των σχέσεως και λειτουργίας έσχον νέα παράγωγα εκ των Θείων ουσιών της Δημιουργίας. Τα νέα αυτά παράγωγα και τα εν συνεχεία εξ αυτών προερχόμενα απετέλεσαν την κατ’ επέκταση έννοια της λειτουργίας των φυσικών νόμων και η επέκταση αυτής θά γίνεται απείρως γιατί οι σκοποί της Θείας δημιουργίας δεν δύνανται να είναι περιορισμένοι. Περιορισμός των σκοπών της Δημιουργίας θα σημείωνε εξαφανισμό των ουσιών της και των εξ αυτών δυνάμεων πού εξεδηλώθησαν, αυτών πού έλαβαν την ονομασία των φυσικών νόμων.
Οι ουσίες από τις οποίες ενεφανίσθησαν οι Κόσμοι σε λειτουργία διά των μεταξύ τους σχέσεων εμφάνισαν και την έννοιαν της αφ’ εαυτού παραγωγικότητας, η οποία και μας αποκαλύπτει τις βάσεις της Δημιουργίας, την κατ’ επέκταση δυναμική εξέλιξη των δυνάμεων των ουσιών της, και τις μεταμορφώσεις οι οποίες συντελούνται επί των δημιουργηθέντων κόσμων.
Διά της κατ’ επέκταση παραγωγικότητας των δυνάμεων των ουσιών των κόσμων εξασφαλίζεται η αιωνιότητα των δημιουργικών ουσιών και οι ατελεύτητες μεταμορφώσεις των μορφών των Κόσμων, μορφές δέ των Κόσμων είναι εκείνες τις οποίες εμφανίζει έκαστο κοσμικό περιβάλλον, όπως και το σύνολο των απείρων Κόσμων. Οι μορφές των Κόσμων ανελισσόμενες δυναμικώς φθάνουν τις πνευματικές μορφές και διά της δυναμικής τους ανελίξεως χωρούν απείρως. Ο,τι διέπει τις μορφές αυτές είναι οι δυναμικές τους ενέργειες και αυτές αποτελούν την γνωστική ιδιότητα των νόμων της Δημιουργίας, των νόμων αυτών τους οποίους ονομάζουμε Φυσικούς νόμους. Οι φυσικοί κατ’ ακολουθίαν νόμοι δεν περιορίζονται μόνον σε εκείνους τους νόμους των υλικών μορφών, όπως τις ονομάζει η περιορισμένη σκέψη των ανθρώπων, αλλά εκτείνεται απείρως και στις λειτουργίες των πνευματικών μορφών, διότι και αυτές έχουν σχήμα δια να γνωρίζονται. Γνωρίζονται δέ αναλόγως της δυναμικής ενεργείας των αισθησιακών οργάνων των μορφών εκάστου κοσμικού περιβάλλοντος.
Οι μορφές των Κόσμων δεν δύνανται να γνωρίζονται εάν το ΕΙΝΑΙ αυτών δεν έχει βάση σχήματος. Σχήμα δε είναι το εκ γραμμών συντελούμενο. Γραμμή δε το άθροισμα των στιγμών. Βάση της εμφανίσεως των σχημάτων είναι οι στιγμές. Διά των αυτών φυσικών νόμων των δημιουργικών ουσιών έρχονται στο ΕΙΝΑΙ τους οι ατομικές ψυχές των Κόσμων. Οι ψυχές διά να ενεργήσουν και εκδηλώσουν τις δυναμικές τους λειτουργίες έχουν άμεση ανάγκη μορφικού μέσου του κόσμου του περιβάλλοντός τους, διότι άνευ αυτού δεν δύνανται να εκδηλώσουν τις δυνάμεις τους και να τις επεκτείνουν για να εμφανίσουν σε λειτουργίαν τους νόμους τους δια των οποίων θα έλθουν σε επαφή προς το σύνολον των μορφών του περιβάλλοντός τους. Οι ψυχές μετά των οργανικών τους μορφών εμφανίζουν την έννοιαν των όντων της Φύσεως. Αυτά τα όντα δεν είναι δυνατόν να γνωρίσουν ουδεμίαν μορφήν της Φύσεως εάν δεν εκδηλωθούν οι ψυχικές τους δυνάμεις εν λειτουργία μορφών. Η εκδήλωση των ψυχικών δυνάμεων δια του οργανικού μορφικού μέσου εμφανίζει κατά πρώτιστο λόγο τους αισθησιακούς νόμους. Οι αισθησιακοί νόμοι είναι αυτές οι ίδιες οι ψυχικές δυνάμεις και λαμβάνουν αυτήν την έννοια διότι εκδηλώθηκαν σε λειτουργίαν δια μορφών. Η λειτουργία των νόμων αυτών φέρει τις ψυχές των όντων σε επαφή προς τις καθόλου μορφές του περιβάλλοντός τους, και δια του τρόπου αυτού συντρέχεται η εκδήλωση των νέων ψυχικών δυνάμεων και αυτές στο κέντρον των αισθήσεων του όντος λαμβάνουν τον τύπον των ιδεών. Οι ιδέες εν συνεχεία αποτελούν την βάση της γνώσεως περί της υπάρξεως των Κόσμων, των μορφών τους και της λειτουργίας των φυσικών νόμων. Δι’ αυτής της γνώσεως οι ψυχικές δυνάμεις εκτείνονται σε ενεργείας και δι’ αυτών συλλαμβάνουν τα πρότυπα της λειτουργίας των φυσικών νόμων τα οποία αποτελούν τις βάσεις της δημιουργίας των πνευματικών νόμων, εκείνα τα πρότυπα τα οποία πληρούν τους σκοπούς της Δημιουργίας. Κατ’ ακολουθίαν, οι πνευματικοί νόμοι δεν πρέπει να στηρίζονται μόνον στους φυσικούς νόμους της οργανικής φύσεως των όντων και εκείνων των ατομικών ψυχών, αλλά και να εναρμονίζονται ούτοι δια της λειτουργίας των προς τους φυσικούς νόμους των μορφών του περιβάλλοντός τους.
Αντιθέτως οι ενέργειες των κοινωνικών ατόμων δεν είναι ηθικές όταν αντιστρατεύονται τους φυσικούς νόμους και των ψυχών και των οργανικών τους φύσεων καθώς και εκείνων της φύσεως του περιβάλλοντός τους. Οταν οι άνθρωποι όπως και πάντα τα νοητικά όντα ενεργούν αντιθέτως προς τις απαιτήσεις των καθόλου νόμων της Φύσεως, αντιστρατεύονται τους σκοπούς της Θείας Δημιουργίας και αυτό προκαλεί τα φαινόμενα της καθυστερήσεως της προόδου των, της κακοδαιμονίας των και τα απομακρύνει από τις φυσικές χαρές τις οποίες εκδηλούν οι ψυχές τους διά της λειτουργίας των οργανικών τους φύσεων. Η εκδήλωση της χαράς όταν προέρχεται από τις ψυχές τους διά της οργανικής τους φύσεως, είναι φανερά ένδειξη της εν αρμονία λειτουργίας των ψυχικών τους δυνάμεων μετά των δυνάμεων της οργανικής τους φύσεως, ότε και διαδηλούν αυτά δυναμική ανέλιξη και πρόοδο των ψυχών. Ενώ αντίθετα της χαράς ψυχικά συναισθήματα διαδηλούν το εναντίον.
Οταν στις ψυχές των ανθρώπων δεν λειτουργούν και ως εξ αυτού δεν εκδηλούνται τα φυσικά τους συναισθήματα, τότε φανερώνεται η μη δυναμική τους ανέλιξη, η περιορισμένη τους διανόηση και η αδυναμία αυτής να προσαρμοσθεί προς τους φυσικούς νόμους, οπότε φανερά διαδηλούται ότι αυτή η διανόηση δεν δύναται να είναι και ηθική και ως εκ τούτου αντιστρατεύεται αυτή την ίδια δυναμική της εξέλιξη.
Oι μυηθέντες στις Αλήθειες της Θείας Φύσεως και ενεργούντες εν πλήρει συνειδήσει, είναι οι αρμόδιοι να γνωρίζουν τους πραγματικούς σκοπούς τους οποίους έχει η εκπαίδευση των κοινωνικών ατόμων εκείνων, τα οποία δύνανται να συντελέσουν στην πραγμάτωση του σκοπού των ανθρωπίνων κοινωνιών και την εμφάνισή τους, ως πράγματι κοινωνικών ατόμων ως αποτελουμένων από ηθικά και διανοητικά άτομα. Οι μυηθέντες στις Αλήθειες της Φύσεως είναι εκείνοι oι οποίοι πρέπει να συντρέξουν τα κοινωνικά άτομα ώστε να κατανοήσουν τα φυσικά τους δικαιώματα, να τα αναγνωρίσουν πλήρως και για τα άλλα άτομα, να τα σεβασθούν και να τα περιφρουρήσουν δια της θεσπίσεως και εφαρμογής κοινωνικών νόμων, ώστε δι’ αυτών να εξασφαλίζεται τόσον η διανοητική και ηθική πρόοδος αυτών όσο και η ψυχική πρόοδος και εκάστου και του συνόλου των μελών των ανθρωπίνων κοινωνιών. Ανευ της του είδους αυτού εξασφαλίσεως της προόδου των, η ζωή τους δεν είναι δυνατόν να εναρμονίζεται στο σύνολο των κοινωνικών ατόμων ούτε και στις κατά μέρος απαιτήσεις αυτής διά των οποίων και μόνον δύνανται να εκδηλούνται οι δυναμικές τους ενέργειες, εκείνες οι οποίες αποτελούν τις βάσεις της πραγματικής τους ευτυχίας καθώς και όλες τις φυσικές τους χαρές. Οταν δεν συντελεσθεί αυτού του είδους εκπαίδευση των κοινωνικών ατόμων στηριζομένη στις φυσικές αλήθειες, κάθε άλλη αντίθετος αυτής εκπαίδευση δεν πληροί πραγματικό επί των κοινωνικών ατόμων σκοπό, αλλά αντιθέτως δημιουργεί σε αυτά γνωστική και ηθική κατάσταση εκτροπή, απομακρύνουσα αυτά της πληρώσεως του κοινωνικού τους σκοπού, δηλαδή της ανελικτικής διανοητικής και ηθικής προόδου. Η του είδους αυτού δημιουργουμένη εκτροπή κατάσταση όχι μόνον καθιστά ανώμαλες τις μεταξύ των ατόμων σχέσεις, ώστε εξ αυτών να εκπορεύονται όλες οι κοινωνικές τους ανωμαλίες και τα διαφόρου εκδηλώσεως πάθη τους, αλλά και αντιδρά στην αρμονική συνεργασία των ψυχικών τους δυνάμεων προς τις δυνάμεις της οργανικής φύσεώς τους και αυτών προς την αρμονική συνεργασία προς τους φυσικούς νόμους του περιβάλλοντός τους. Δια τους ανωτέρω αυτούς λόγους η διανοητική και ηθική εκπαίδευση των κοινωνικών ατόμων δεν πρέπει να στηρίζεται μόνον στα ιστορικά γεγονότα που προήλθαν εκ της διανοήσεως και της ηθικής καταστάσεως των προτέρων ανθρωπίνων γενεών, αλλά να στηρίζεται και στις αλήθειες της θείας Φύσεως, εκείνες οι οποίες μας αποκαλύπτουν τους πραγματικούς της σκοπούς, τους σκοπούς τους οποίους έχουν τα εμφανισθέντα νοητικά και ηθικά αυτής όντα, όπως και τους σκοπούς τους οποίους έχουν όλα τα άλλα όντα που έχουν κατώτερα φύση του ανθρώπου, τους κατά μέρος σκοπούς όλων των οργανικών φύσεων των όντων δια των οποίων γίνεται η ψυχική τους προαγωγή, καθώς και την διερεύνηση και πλήρη αποκάλυψη της εννοίας των νόμων της Φύσεως εκ της λειτουργίας των οποίων γίνονται και έρχονται σε λειτουργία οι ατομικές ψυχές πάντων των όντων. Επί πλέον η εκπαίδευση, για να είναι πραγματικά διανοητική και ηθική, πρέπει να έχει ώς αντικείμενο ερεύνης και τους νόμους εκείνους, πού διέπουν τις κοινωνίες των πνευματικών όντων των ενεργούντων πέραν του ανθρωπίνου κόσμου, όπως λαμβάνονται και εκείθεν πρότυπα κοινωνικών νόμων.
Τα ιστορικά γεγονότα της διανοήσεως των παρελθουσών γενεών αποτελούν πράγματι δεδομένα γιά την ανάπτυξη της διανοήσεως των σημερινών ανθρώπων. Τα δεδομένα όμως αυτά πρέπει να χρησιμεύουν ως μέτρο κρίσεως γιά την εκτίμηση της διανοητικής ικανότητος των παρελθουσών γενεών των ανθρώπων επί τη βάσει των οποίων να κρίνονται οι αρετές και τα σφάλματά τους και διά του τρόπου αυτού να οικοδομούνται οι πραγματικές βάσεις της σημερινής διανοήσεως των ανθρώπων. Διά να έχει όμως η κρίση αυτή πραγματικά αποτελέσματα επί της σημερινής διανοήσεως των ανθρώπων, πρέπει να έχει και ως οδηγό της όχι μόνον τις Αλήθειες της Φύσεως, αλλά και τα δεδομένα της σύγχρονης διανοήσεως των ανθρώπων. Μόνον διά του τρόπου αυτού δύναται να συντελεσθεί πραγματική ψυχική και διανοητική πρόοδος διά της οποίας θα προκύψει η εκτίμηση της ικανότητος του ανθρώπου γιά την κατανόηση του σκοπού του και των μέσων τα οποία η Φύση του παρέχει προς πλήρωσή του.
Η καθιέρωση εκπαιδευτικού συστήματος με βάση τα δεδομένα της διανοητικής ενεργείας της σύγχρονης ανθρωπότητος, άνευ κρίσεως και παραβολής της διανοήσεως των παλαιοτέρων ανθρωπίνων γενεών και χωρίς την αντιπαραβολή και το συσχετισμό τους προς τα δεδομένα τα εμφανιζόμενα από τις λειτουργίες των νόμων της Φύσεως και τους σκοπούς τους οποίους αυτοί πληρούν, είναι αυτόχρημα εκπαιδευτικό σύστημα διαστρεβλωτικό της κατευθύνσεως, της Φυσικής κατευθύνσεως της ανθρωπίνης διανοήσεως την οποίαν υπαγορεύουν διά της λειτουργίας τους οι νόμοι της Φύσεως. Η διά του εκπαιδευτικού αυτού συστήματος εκτόπιση της ανθρωπίνης διανοήσεως από του φυσικού της σκοπού και η αποπλάνησή της ώστε να μή ενεργεί σύμφωνα προς τις υπαγορεύσεις των Φυσικών νόμων, οι οποίοι είναι και οι συντελεστές της εμφανίσεως της, γίνεται το αίτιο βαρύτατου παραπτώματος εκ του οποίου προκύπτουν οι σκληρές δοκιμασίες τις οποίες υφίστανται τα κοινωνικά άτομα και εν συνόλω οι ανθρώπινες κοινωνίες και εκ του παραπτώματος αυτού προέρχονται όλα τα ανθρώπινα πάθη τα οποία συντρίβουν την δυναμική εξέλιξη των ανθρωπίνων ψυχών. Εξ αυτού προκύπτει ότι θα είχαν μεγίστην αξίαν οι διάνοιες εκείνων των ανθρώπων, οι οποίες θά συνέτρεχαν στο να διαφωτίσουν τις κοινωνίες των ανθρώπων, ώστε να κατανοήσουν τον φυσικό τους σκοπό, τον φυσικό σκοπό του κάθε κοινωνικού ατόμου, του φυσικού του δικαιώματος προς προαγωγή της διανοήσεως και της ηθικής του αποκαταστάσεως και του δικαιώματός του να ζει εν πλήρει αρμονία προς τους φυσικούς νόμους του περιβάλλοντός του.
Oι στο παρελθόν εκδηλώσαντες του είδους αυτού διανοητική αξίαν άνθρωποι, εχαρακτηρίσθησαν από τους σύγχρονούς τους ανθρώπους ως Ήρωες και δικαίως, διότι υπήρξαν οι πρόσκοποι της ανθρωπίνης προόδου οι αποκαλύψαντες τις οδούς πού άγουν προς την πνευματική ζωή των υπερτέρων πνευματικών όντων. Προς αυτές τις οδούς οι μεμυημένοι στις Αλήθειες των νόμων της Φύσεως έχουν καθήκον να οδηγήσουν πάσαν ανθρωπίνην ψυχήν μετά τον εξαγνισμό της και την ανύψωση της διανοήσεώς της. Η σημερινή ανθρωπότης έχει ανάγκη αυτών των Ηρώων διά να κατορθώσει να εξέλθει από κατάσταση, η οποία την εμποδίζει να βλέπει τον ύψιστο προορισμό της, το σκοπό της Θείας Δημιουργίας, δηλαδή να εμφανίζει υπέροχα νοητικά όντα τα οποία διά της ακτινοβολίας τους να κυβερνούν όλους τους Κόσμους αυτής.
Διά να επιτευχθεί όμως αυτό, διά να εξέλθει η ανθρωπότητα από την κατάσταση η οποία την εμποδίζει να βλέπει τον προορισμό της πρέπει να καθορισθεί τι είναι εκείνο τα οποίο δύναται να βοηθήσει τη μεταβολή των ανθρωπίνων σκέψεων, διά της οποίας μεταβολής θα βελτιωθεί και θα οικοδομηθεί επί στερεότερων βάσεων η ηθική κατάσταση των κοινωνιών. Και αυτό είναι η γνώση των σκοπών της Φύσεως εν γένει, όπως και ο σκοπός τών όντων αυτής των ζώντων και ενεργούντων στα διάφορα περιβάλλοντα των Κόσμων. Αυτήν ακριβώς τη γνώση πρέπει να αποκτήσουν όσοι θέλουν να γίνουν γνώστες των νόμων της Φύσεως, όπως δι’ αυτών η γνώση αυτή βαθμιαίως μεταδοθεί και στα άλλα κοινωνικά άτομα και να δύνανται δι’ αυτής ακωλύτως να προάγονται διανοητικώς οι ανθρώπινες κοινωνίες.
Η πραγματική όμως διανοητική προαγωγή των ανθρώπων πρέπει να είναι συγχρόνως και ηθική, η οποία δεν είναι δυνατόν να συντελεσθεί αν δεν σημειωθεί επ’ αυτών διανοητική προαγωγή. Διανοητική δε προαγωγή είναι η απόκτηση της αληθούς γνώσεως της προερχομένης εκ των καθόλου λειτουργιών της Φύσεως, όπως και της γνώσεως των νόμων της δια των οποίων γίνονται oι λειτουργίες αυτές. Περί του τρόπου της δημιουργίας της γνώσεως εκ των ουσιών της Φύσεως θα πραγματευθώμεν αργότερα. Η γνώση όμως αυτή αποκτάται μόνον υπό εκείνων πού έχουν μυηθεί στις Αλήθειες της Φύσεως και από αυτούς να μεταδοθεί προς τα άλλα κοινωνικά άτομα. Μυούνται δε σε αυτές και τις κατανοούν τα κοινωνικά εκείνα άτομα τα οποία στην ενεργητική επί της ανθρωπίνης κοινωνίας ζωήν, σημειώνουν πραγματική ψυχική δυναμικότητα προορισμένη να μεταβάλει δια μεταμορφώσεως το όλον της ψυχικό ΕΙΝΑΙ.
Η μύηση στην γνώση των αληθειών της Φύσεως πάντοτε εξηρτήθη και θα εξαρτάται από πνευματικές οντότητες, οι οποίες ζουν και ενεργούν υπεράνω του ανθρωπίνου κόσμου. Οι πνευματικές αυτές οντότητες έχουν όργανα διανοήσεως και εξωτερικεύσεως των διανοημάτων τους όχι όμοια εκείνων της ανθρωπίνης φύσεως, αλλά φύσεως καθαρά πνευματικής της οποίας οι ενεργητικές ακτίνες διεισδύουν στις εσωτερικές λειτουργίες των μορφικών Κόσμων, έρχονται σε επαφή προς τις λειτουργίες αυτές των μορφών και διά του τρόπου αυτού γνωρίζουν διά σχηματισμού των ιδεών τους νόμους που διέπουν τις μορφές των Κόσμων, την δυναμική τους αύξηση και δι’ αυτής τις κατευθύνσεις της ανελίξεώς τους εκ των οποίων προκύπτει η γνώση των καθέκαστα σκοπών των Κόσμων, των όντων αυτών και των σκοπών του συνόλου της Φύσεως. Τα όργανα της ανθρωπίνης διανοήσεως, ως εκ της φυσικής τους συνθέσεως, δεν έχουν την ικανότητα να φθάνουν διά των ακτίνων των στις εσωτερικές λειτουργίες μορφών της Φύσεως και να σχηματίζουν εκείθεν τις ιδέες περί των κατευθύνσεων τις οποίες διαγράφουν oι ενεργητικοί τους νόμοι διά των οποίων κατευθύνσεων προσδιορίζονται oι έννοιες των επ’ αυτών πληρουμένων σκοπών ως και παντός άλλου σκοπού ο οποίος πληρούται στα ενεργητικά πεδία των πνευματικών φύσεων. Είναι όμως ικανά αυτά (τα όργανα) να συλλαμβάνουν έννοιες τις οποίες τους μεταδίδουν ανώτερα των ανθρώπων νοητικά όντα, διότι αυτά τις έννοιες τις οποίες μεταβιβάζουν, τις σχημάτισαν δια της ακτινοβόλου λειτουργίας της αισθησιακής τους φύσεως και τα συσχετίζουν με τις σχετικές γνώσεις τις οποίες σχηματίζει η ανθρωπίνη διανόηση, όπως αυτές oι έννοιες καθίστανται νοητές υπ’ αυτής. Διά της προς την ανθρωπίνη διανόηση μεταδόσεως των εννοιών των υπερτέρων του ανθρώπου νοητικών όντων, αποκαλύπτεται μία υφισταμένη αναλογία μεταξύ της λειτουργίας των πνευματικών φύσεων και της φύσεως των ανθρωπίνων όντων. Αυτή ακριβώς η αναλογία δίδει στην ανθρωπίνη διανόηση τη βάση της αναγωγής της σκέψεώς της δια της oποίας σχηματίζεται η έννοια ότι τα πέραν της ανθρωπίνης φύσεως όντα δεν είναι δυνατόν να έχουν ούτε την αυτή φύση με τον άνθρωπον ούτε και την ενεργητική της δύναμη. Τότε κατά συνέπεια, ο άνθρωπος αντιλαμβάνεται ότι τα υπέρτερά του νοητικά όντα είναι υπεροχώτερα αυτού και κατά τη νόηση και κατά πάσα άλλη εκδήλωση. Τούτο αυξάνει την επιθυμία του δια να φθάσει τη γνώση αυτών. Πληρουμένης δε της επιθυμίας αυτής, σημειώνει τότε και την πλήρωση του ανθρωπίνου του σκοπού, οπότε και το πνεύμα του άρχεται νέας νοητικής ενεργείας, εκ της οποίας και πάλι γεννάται η επιθυμία της πληρώσεως και του νέου αυτής σκοπού και διά του τρόπου αυτού δύναται να προχωρεί νοητικώς απείρως πληρών τους σκοπούς επί των διαφόρων πεδίων των απείρων Κόσμων.
Διά των εκ του ανωτέρου πνευματικού κόσμου διαβιβαζομένων εννοιών προς την ανθρωπίνη διανόηση, γίνεται ένας προσανατολισμός της προς τις νοητικές ενέργειες του κόσμου τούτου και διά του τρόπου αυτού ρυθμίζεται στην ανθρωπίνη διανόηση ο σχηματισμός ιδεών περί της ενεργείας του πνευματικού κόσμου, ιδεών οι οποίες αναλογούν προς τις ιδέες οι οποίες έχουν σχηματισθεί εκ της επαφής της προς τα μορφικά γεγονότα του φυσικού αυτής περιβάλλοντος. Επίσης, διά των διαβιβαζομένων νοητικών ενεργειών του πνευματικού κόσμου γίνεται φυσική επίδραση προς την ανθρωπίνη διανόηση, η οποία την ωθεί να ενεργεί κατά προαγωγικό τρόπο και να εννοεί τις υφιστάμενες σχέσεις της προς τις νοητικές ενέργειες του κόσμου αυτού. Τότε νοεί επί πλέον, ότι όλες τις φύσεις των όντων τις διέπουν οι αυτοί νόμοι, με την διαφορά ότι επί εκάστου φυσικού πεδίου των Κόσμων η δυναμικότης της ενέργειάς τους είναι διάφορος. Τούτο προάγει ακόμη την ανθρώπινη διανόηση να εννοεί τις σχέσεις των Κόσμων και την αδιάσπαστη ενότητά τους, αφού οι ουσίες εκ των οποίων πηγάζουν οι φυσικοί νόμοι είναι πάντοτε οι αυτές. Διά να διαβιβάζονται όμως προς την ανθρωπίνη διανόηση εκ του ανωτέρου πνευματικού κόσμου οι νοητικές του ενέργειες και επιδράται εξ αυτού η ανθρωπίνη διανόηση, πρέπει να είναι δεκτική των ενεργειών αυτών. Δεκτική δέ διανόηση είναι η διανόηση μόνον των ανθρώπων των οποίων η ψυχή είναι δυναμικώς εξελιγμένη και η οργανική τους φύση αποκαθαρμένη από πάθη τα οποία εξεδηλώθησαν από ανώμαλες λειτουργίες εκ της παρά φύσιν ανθρωπίνης ζωής.
Διά την δυναμική εξέλιξη των ψυχών και την αρμονική λειτουργία των ανθρωπίνων φύσεων προς τις ψυχές τους και προς πραγματική μόρφωση μυστών, ικανών να γίνονται διανοητικοί δέκτες της ενεργούσης νοητικής φύσεως των υπερτέρων του ανθρώπου πνευματικών όvτων, θα υποδείξομε τις ηθικές αρχές οι οποίες πρέπει να εφαρμοσθούν υπ’ αυτών και στις καθόλου κοινωνικές τους σχέσεις και στoν εν γένει βίο τους.
Σπυρίδων Νάγος – Απόσπασμα από το “Αλήθεια Ελευθερία Γνώση”
