Φύση είναι το σύνολον της ενεργούσης ουσίας των κόσμων μεθ’ όλων των εκδηλώσεων, λειτουργιών και νόμων αυτής.
Το όλον της Φύσεως στον σπουδάζοντα αυτήν εμφανίζει δύο μεγάλες και διακεκριμένες αλλήλων κατηγορίες, την νοητική πνευματικήν και την μη τοιαύτην. Η νοητική Φύση γίνεται εκ της μη νοητικής Φύσεως δυνάμει νέας εκδηλώσεως νόμων οι οποίοι υπήρχαν σε αυτήν ουχί ενεργεία, αλλά δυνάμει μόνον. Η από δυνάμει σε εν ενεργεία ΕΙΝΑΙ εκδήλωση των νόμων αυτών αποτελούν την εμφάνιση της Νοητικής Πνευματικής Φύσεως. Το όλον της Φύσεως συνέχεται προς εαυτό και ως εκ τούτου αποτελεί την αδιάσπαστη ενότητά της. Τα κατά μέρος τμήματα της Φύσεως στους διαφόρους Κόσμους εμφανίζουν διαφορετικές δυναμικότητες των νόμων της στις ενέργειές τους και αυτό είναι εκείνο το οποίο χαρακτηρίζει την διαφορά των Κόσμων αυτής, η διαφορά τους δε στους ενεργητικούς τους νόμους προέρχεται εκ της αφετηρίας της συστάσεως και λειτουργίας εκάστου Κόσμου, διότι αυτοί συνέστησαν και οργανώθησαν βαθμιαίως. Η διαφορά της ενεργητικής λειτουργίας των νόμων εκάστου Κόσμου δεν χωρίζει την μεταξύ τους ενότητα. Αντιθέτως, προκαλείται μεταξύ αυτών επίδραση εκ της οποίας γίνονται οι μορφές αυτών και εκ της μεταξύ τους νέας αλληλεπιδράσεως εξασφαλίζεται η αρμονία τους και η συνολική εξέλιξη της όλης θείας Φύσεως των Κόσμων.
Σκοπός της απανταχού Φύσεως είναι η εμφάνιση εκ της ουσίας της των συνειδητών νοητικών υπάρξεων, τούτων δε η ατέρμων εκδήλωση νέων ενεργητικών νόμων και ιδιοτήτων, καθώς και η απελευθέρωσή τους εκ της κατωτέρας ενεργείας Κόσμων και η είσοδός τους σε Κόσμους θειοτέρας ενεργείας, οι οποίοι εξασφαλίζουν την ελεύθερα των ενέργειαν και ανέλιξη των δυνάμεών τους.
Η εκ του κόσμου μας μεταφορά των πνευματικών υπάρξεων σε άλλους θειοτέρους Κόσμους, εξαρτάται: α) εκ της αναπτύξεως των ενεργητικών τους δυνάμεων, β) της ελευθερίας της σκέψεώς τους, γ) της γνώσεως των νόμων της Φύσεως του περιβάλλοντος τους και δ) εκ της αναπτύξεως ισχυράς θελήσεως αυτών, η oποία δύναται να τις απαλλάσσει από επιδράσεις του κόσμου μέσα στον οποίον ενεργούν και τις φέρει σε επαφήν προς πνευματικές επιδράσεις θειοτέρων πνευματικών κόσμων εν σχέσει προς τον ανθρώπινον. Ωσαύτως και εκ της απαλλαγής τους εκ των ανθρωπίνων παθών, τα οποία δημιουργούνται εκ της ενεργείας έπ’ αυτών του περιβάλλοντος ατελούς σχετικά Κόσμου, τα οποία εξουδετερώνουν τις φυσικές τους ενεργητικότητες ως νοητικών πνευματικών υπάρξεων και δεν αφήνουν την αύξηση των νοητικών τους δυνάμεων και την εκδήλωση νέων ενεργητικών νόμων. Όθεν, σκοπός πάσης πνευματικής υπάρξεως είναι η απελευθέρωσή της εξ ενός ατελούς σχετικώς ενεργούντος Κόσμον και η είσοδος της σε Κόσμο Θειοτέρας πνευματικής ενεργείας και αυτό απετέλεσε τον αντικειμενικό σκοπό των μεμυημένων ανθρώπων στις Αλήθειες της Φύσεως.
Αλλά, για να κατανοηθεί πλήρως ο αντικειμενικός αυτός σκοπός των ανθρώπων που έχουν μυηθεί σε αυτές, οφείλουν να σπουδάσουν ενδελεχώς όλους τους ηθικούς νόμους, οι οποίοι δύνανται να εξασφαλίσουν την άνοδό τους. Τους ηθικούς αυτούς νόμους οι οποίοι έχουν άμεσες σχέσεις και προς τους νόμους της Φύσεως και προς τις σχέσεις τους στην κοινωνική ζωή τους μετά των ομοίων τους. Δια της σπουδής των νόμων αυτών και μόνον είναι δυνατόν να κατανοήσουν την αξίαν τους, οπότε και θα απαλλαγούν από το ιδεολογικό περιεχόμενο το οποίο έχει δημιουργηθεί από το περιβάλλον στο οποίο ζουν και το οποίο έχει υπαγορεύσει ηθικές αρχές οι οποίες αντιστρατεύονται την ομαλότητα της τους φυσικής ζωής και της ακωλύτου εκδηλώσεως των ψυχικών τους δυνάμεων.
Σπυρίδων Νάγος – Απόσπασμα από το “Αλήθεια Ελευθερία Γνώση”
