«Είναι η πριγκίπισσά μας» λέει και το πρόσωπο της 57χρονης ανάδοχης μητέρας λάμπει, όταν μιλάει για την 7χρονη «κόρη» της. Η Κυριακή, έχοντας μεγαλώσει τα δύο της παιδιά, σχεδίαζε ως συνταξιούχος να προσφέρει εθελοντική εργασία σε ιδρύματα με παιδιά.
«Εως τότε δεν γνώριζα τον θεσμό της αναδοχής. Ετυχε να γνωρίσω τη Χριστίνα βρέφος ακόμα και αναπτύχθηκε μεταξύ μας μια πολύ ζεστή σχέση».
Στο πλευρό της, ο σύζυγος και τα δύο της παιδιά που «χωρίς τη συναίνεσή τους, δεν θα προχωρούσα». Η συνύπαρξη με το παιδί έδωσε μια νότα ανανέωσης, πρόσθεσε χαρά στην οικογενειακή ζωή, ενώ
Τον θεσμό της αναδοχής «αγκαλιάζει» ολοένα μεγαλύτερο τμήμα της ελληνικής κοινωνίας, με τον αριθμό των ανάδοχων οικογενειών να διευρύνεται συνεχώς. Σύμφωνα με τα συγκεντρωτικά στοιχεία του Κέντρου Προστασίας του Παιδιού Αττικής «Μητέρα», η αποκατάσταση παιδιών μέσω αναδοχής αυξήθηκε 100% το 2012 (20 παιδιά, από 10 το 2011), ενώ κοινωνικές υπηρεσίες ανά την επικράτεια ενημερώνουν τους ενδιαφερομένους για τον θεσμό. «Στόχος μας είναι να αποφεύγεται όσο το δυνατόν ο ιδρυματισμός των παιδιών και αυτά να μεγαλώνουν σε ένα οικογενειακό περιβάλλον», τονίζει στην «Κ» ο διοικητής του «Μητέρα», κ. Δημήτρης Βεζυράκης. «Πρώτο μας μέλημα, όταν ένα παιδί εγκαταλειφθεί σε μαιευτήριο ή παιδιατρική κλινική και από εκεί διακομισθεί σε μας, είναι να αναζητήσουμε τη φυσική του οικογένεια και να διερευνήσουμε αν πληρούνται οι προϋποθέσεις για να ζήσει ομαλά στους κόλπους της», επισημαίνει. Πράγματι, η επιστροφή στη φυσική οικογένεια σημείωσε αντίστοιχη άνοδο, περί το 113% το 2012, αφού 32 παιδιά επέστρεψαν στην οικογενειακή στέγη έναντι μόλις 15 την προηγούμενη χρονιά. «Εντοπίζουμε τη μητέρα για να διαπιστώσουμε αν είναι σε θέση να μεγαλώσει το παιδί της με τη βοήθεια της πολιτείας, ειδάλλως, απευθυνόμαστε στον ευρύτερο οικογενειακό κύκλο».
Το ανθρωπιστικό μήνυμα είναι σαφές: «Δεν κάνουμε κάποιου είδους “παιδομάζωμα”, αφαιρώντας από τις φτωχές οικογένειες τα παιδιά και προωθώντας τα σε εύπορες». Αλλωστε, ο ίδιος είναι πεπεισμένος ότι τα κίνητρα που ωθούν κάποιον να εγκαταλείψει το νεογνό δεν είναι οικονομικά. Στην πλειονότητα, η εγκατάλειψη προέρχεται από μητέρες χρήστριες ναρκωτικών ή πάσχουσες από κάποιο σοβαρό πρόβλημα υγείας. «Τον Ιανουάριο του 2013 ξεκινήσαμε συνεργασία με το ΚΕΘΕΑ προκειμένου να στηρίξουμε αυτές τις γυναίκες, για να μπορέσουν να ανταποκριθούν στον γονεϊκό τους ρόλο», συμπληρώνει ο κ. Βεζυράκης.
Στην ίδια φιλοσοφία, τα Χωριά SOS ίδρυσαν πριν από ένα χρόνο τα «Κέντρα Στήριξης Παιδιών και Οικογένειας» σε έξι πόλεις, προκειμένου να ανταποκριθούν στα συνεχώς αυξανόμενα αιτήματα βοήθειας λόγω της οικονομικής κρίσης. Ειδικά στην Αττική οι ανάγκες αυξήθηκαν κατά 150%. «Εξυπηρετούμε συνολικά 2.000 παιδιά και 800 οικογένειες», διευκρινίζει ο κ. Στέργιος Σιφνιός, διευθυντής Κοινωνικής Εργασίας και Ερευνας των Χωριών SOS, όπου «προσφέρουμε υλική βοήθεια, αλλά και συμβουλευτική».
Σημειώνεται ότι αύξηση καταγράφτηκε και στον αριθμό των παιδιών που υιοθετήθηκαν από το «Μητέρα» και τα παραρτήματά του – 53 παιδιά το 2012, κατά 13% περισσότερα σε σχέση με το 2011, που ήταν 47. «Πρόκειται όχι για μια χρονοβόρο διαδικασία, όπως λέγεται, αλλά για ψυχοφθόρο αναμονή», υποστηρίζει ο κ. Βεζυράκης, «η όλη διαδικασία ολοκληρώνεται σε λίγους μήνες, αλλά μετά ορθώνονται τα “θέλω” των ενδιαφερομένων. Η υιοθεσία, όμως, είναι ένας θεσμός παιδικής προστασίας και όχι ικανοποίησης αιτημάτων ενηλίκων», καταλήγει ο ίδιος.
Της Ιωαννας Φωτιαδη για την καθημερινή
Πηγή: Καλά Νέα
