Μεταξύ των μυστηριωδών “Ακουσμάτων” που ο Πυθαγόρας δίδασκε στους μαθητές του, κανένα δεν ξεσήκωσε διαλόγους και σχολιασμούς, όσο το περιβόητο “κυάμων απέχου” δηλαδή αποχή απο τα κουκια.. Η καταγωγή της προτροπής αυτής είναι αιγυπτιακή ίσως διοτι ,οι Αιγύπτιοι ιερείς, όπως ο Ηρόδοτος
Ετικέτα: Ορφικοί
Γῆς παῖς εἰμι καὶ Οὐρανοῦ ἀστερόεντος: To ορφικό ταφικό χρυσό έλασμα του Ιππωνίου
Μναμοσύνας τόδε ἔργον· ἐπεὶ ἂν μέλληισι θανεῖσθαιεἰς Ἀίδαο δόμους εὐήρεας, ἔστ’ ἐπὶ δ<ε>ξιἀ κρήνα,παρ’ δ’ αὐτὰν ἑστηκῦα λευκὰ κυπάρισ<σ>ος·ἔνθα κατερχόμεναι ψυχαὶ νεκύων ψύχονται.ταύτας τᾶς κράνας μηδὲ σχεδὸν ἐγγύθεν ἔλθηις.πρόσθεν δὲ εὑρήσεις τᾶς Μναμοσύνας ἀπὸ λίμναςψυχρὸν ὕδωρ προρέον· φύλακες δὲ ἐπύπερθεν ἔασι.οἳ δέ σε εἰρήσονται ἐν<ὶ>
Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΚΑΙ Η ΑΝΑΣΤΑΣΗ
Σε όλες σχεδόν τις θρησκείες, ως γνωστόν, ο κεντρικός τους ήρωας πεθαίνει και κατόπιν ανασταίνεται κατά την εαρινή ισημερία π.χ. ο Καδμίλος των Καβείρων, ο Άδωνις των Φοινίκων, ο Κρίσνα των Ινδουιστών, ο Διόνυσος στην Ελληνική θρησκεία και ο Ιησούς
“ΙΕΡΑ ΑΔΩΝΙΑ”, Δρώμενο και Αποσυμβολισμός
Προσοχή!: Το δρώμενο από 17/4 έχει μεταφερθεί για 30/4. Η ομάδα “Άνασσα Γαία Τελεστικό Θέατρο“, παρουσιάζει τελεστικό δρώμενο για την εορτή των Ιερών Αδωνίων, με παράλληλο εσωτερικό αποσυμβολισμό, στηριγμένο στη μελέτη της Ορφικής Θεολογίας. Μέσα από το δρώμενο καταδεικνύεται η
ΑΔΩΝΙΑ – Θάνατος και Ανάσταση της Φύσης και του Ανθρώπου
Ο Άδωνις είναι ένας ηλιακός ήρωας που λατρεύτηκε σαν θεός στη Μικρά Ασία στη Φοινίκη, στην Κύπρο και στην Ελλάδα. Κάθε χρόνο πέθαινε και την άνοιξη ανασταινόταν, μαζί με τη φύση που την ίδια εποχή αναγεννιόταν. Αλλά απ’ ότι φαίνεται
Γοργόνες -Μέδουσα -Γοργόνεια
Οι γοργόνες ήταν κόρες της Κητούς και του Φόρκυ. Αυτές ήταν η Σθενώ, η Ευρυάλη και η Μέδουσα, το κεφάλι της οποίας έκοψε ο Περσεύς, μιας και ήταν η μόνη θνητή από τις τρείς. Η Σθενώ παράγεται από το ρήμα
Ο Φάνης
Ο Φάνης ή Χρυσόπτερος Έρως είναι μία από τας αλληγορικάς εικόνας των Ορφικών εντός της οποίας εγκλείεται μέγιστον μυστικόν της δημιουργίας. Σχετικήν έννοιαν περί του Φάνητος δυνάμεθα να έχωμεν εκ της λειτουργίας του νόμου του Έρωτος, εις τας ενεργείας του
ΕΟΡΤΑΙ ΤΩΝ ΟΡΦΙΚΩΝ
Εις τα ορφικά μυστήρια εγένοντο εορταί δια των οποίων εξεδηλούτο η λατρεία προς την Φύσιν και εν ταυτώ διεδηλούτο η ιστορία της εμφανίσεως των ανθρωπίνων ψυχών και η ανοδός των προς τους πνευματικούς κόσμους. Εώρταζον την φθινοπωρινήν Ισημερίαν κατά πρώτον
ΤΑ ΟΡΦΙΚΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ
«Ο Ορφεύς στάθηκε το έμψυχο πνεύμα της Ιεράς Ελλάδος, ο αφυπνισμός της θείας ψυχής». Με αυτά τα λόγια χαρακτηρίζει τα Ορφικά Μυστήρια και τον ιδρυτή τους Ορφέα, ο συγγραφέας Εδουάρδος Συρέ (Ed. Shure) στο βιβλίο του «ΟΙ ΜΕΓΑΛΟΙ ΜΥΣΤΑΙ». Πράγματι,
Φθινοπωρινή Ισημερία
Ζώντας σε τσιμεντένια παλάτια κλουβιά, είναι επόμενο να θυμόμαστε την ύπαρξη της Μητέρας Γης μόνο σε φυσικές καταστροφές. Λησμονούμε έτσι το θαύμα της ύπαρξης, της δημιουργίας και της υπέροχης συμπαντικής αρμονίας από την οποία συνειδητά ή ασυνείδητα απέχουμε. Και όμως,
Μυστηριακή Κοσμογονία
Ο Θείος Ορφεύς αντελαμβάνετο και έβλεπεν τας λειτουργίας της Φύσεως και τας διετύπωσε εις αλληγορικάς εικόνας αι οποίαι έφθασαν μέχρις ημών διά των σωζομένων αποσπασμάτων των Ορφικών. Διετύπωσεν εις εικόνας την ΚΟΣΜΟΓΟΝΙΑΝ και ΘΕΟΓΟΝΙΑΝ. Την δημιουργίαν διετύπωσεν ως εξής. «Προ
Η ΙΕΡΗ ΤΡΙΑΔΑ
Ατέρμων ΚΙΝΗΣΗ και Αέναη ΖΩΗ συνεργαζόμενες μετά Θειοτάτης ΕΝΕΡΓΕΙΑΣ διαμορφώνουν τους Κόσμους (έλεγε ο πυθαγόρειος φιλόσοφος Σπ. Νάγος). Από την ανωτέρω φράση συνάγεται ότι η διαμόρφωση των Κόσμων του Απείρου είναι αποτέλεσμα της συνεργασίας της ατέρμονης ΚΙΝΗΣΕΩΣ και της αέναης