Τα «πάρκα τσέπης» πρωτοεμφανίστηκαν στο εξωτερικό τη δεκαετία του ’60 ως μικροί δημόσιοι εξωτερικοί χώροι, χωμένοι μες στον πυκνό αστικό ιστό, σε σημεία όπου υστερούν οι δημόσιοι χώροι πρασίνου.
Πολύ μικροί ώστε να μπορούν να φιλοξενήσουν φυσικές δραστηριότητες (για παράδειγμα το περπάτημα ή το τρέξιμο), αποτελούν μικρές οάσεις πρασίνου όπου κανείς μπορεί να καθήσει, να χαλαρώσει, να πιει καφέ.
Λειτουργούν καμιά φορά και σαν παιδικές χαρές. Μπορούν να δημιουργηθούν γύρω από ένα μνημείο, σε μια εγκαταλελειμμένη αλάνα, σε μικρές νησίδες ανάμεσα στα κτίρια ή σ” ένα άνοιγμα ανάμεσα στις πολυκατοικίες.
Το μεγάλο προτέρημα τους είναι ότι δεν
Μέχρι στιγμής έχουμε σταθεί αδιάφοροι προς τέτοιου είδους πρωτοβουλίες. Σε συλλογικό επίπεδο δεν αγαπούμε το πράσινο, δεν φροντίζουμε τα κοινόχρηστα μέρη και έχουμε χαμηλό αίσθημα συλλογικής ευθύνης.
Το μαρτυρεί η κατάντια των δημοσίων χώρων μεγάλων ή μικρών, ανεξάρτητα απ” την δικαιοδοσία κάτω από την οποία βρίσκονται. Δημιουργία μικρών πάρκων ξεκινούν όμως δειλά και αυτό είναι θετικό. Διαβάζουμε γι” αυτά στην Αθήνα, όπου δημιουργήθηκε πρόσφατα και σε 8 ώρες ένα πάρκο τσέπης στα Σεπόλια με τη συλλογική προσπάθεια 100 εθελοντών.
Μακάρι αυτή η αφύπνιση και το ενδιαφέρον να αντέξουν στο χρόνο και να εξαπλωθούν περαιτέρω.
Για περισσότερες πληροφορίες διαβάστε εδώ και εδώ.
http://worldagronomists.blogspot.gr/ via http://peopleandideas.gr
Πηγή: Καλά Νέα
