–
Γράφει η Αρτάνη
-Τα Δημοτικά μας τραγούδια – στίχοι, μελωδία, ρυθμός – είναι ή διαχρονική μελωδική φωνή και η αδάμαστη ψυχή του Λαού μας. Είναι η χαρά και η λύπη ενός γλυκόλαλου λαϊκού τραγουδιστή. Τους στίχους και τις νότες τους, τα γράφει! ο ανώνυμος στιχουργός και μουσουργός των Αιώνων. Τα Δημοτικά τραγούδια είναι το ρωγοβύζι και ο γνώρος* της Ελληνικής Φυλής μας. Η Ελλάδα μας και οι Έλληνες επέζησαν διότι πολέμησαν-με την Ιερή έννοια Ιερή του Πολέμου! κατά τον Παππού μας Ηράκλειτο- τραγούδησαν και χόρεψαν. Τραγούδησαν την γέννηση με νανουρίσματα, τον θάνατο με μοιρολόγια, τον καημό, την χαρά, την λύπη, την ξενιτιά, τον πόνο, την χαρά, τούς αρραβώνες, τους γάμους τις γιορτές. Τραγούδησαν στα νυχτέρια , στους αργαλειούς, στα πλεξίματα, στα προικιά.
Τραγούδησαν και χόρεψαν τη Μάνα φύση και τις νομοτελειακές της λειτουργίες. Τραγούδησαν στις δουλειές, στα χωράφια, στους κάμπους, στα λαγκάδια. Τραγούδησαν τη σπορά, το θέρος, τον τρύγο. Τραγούδησαν τα ήθη και τα έθιμα, τα κατορθώματα και τούς ηρωισμούς, τα βάσανα, τους καημούς και τις πίκρες. Παντού λοιπόν τραγούδι!!! Στην εποχή μας, όμως, ο γνήσιος και παραδοσιακός λαϊκός κραδασμός μας κινδυνεύει να εκσυγχρονιστεί και να συγχωνευτεί με τα μπουζούκια, τους αμανέδες και τα τσιφτετέλια! Η πολυπολιτισμική χοάνη φαίνεται πώς, όλα τα χωρεί!!!. Όλοι ένα χαρμάνι ένας περίεργος αχταρμάς και πολτός, μία ισοπέδωση. Δηλαδή επειδή είμαστε ίδιοι;, είμαστε και όμοιοι;, είμαστε και ίσοι;. Όλοι ένα τού μονισμού;*.
Τι απ΄ όλα αυτά λειτουργεί έτσι στη Φύση;; Η καταναλωτική κοινωνία μας «κατανάλωσε» και τα τραγούδια μας. Ένας μεγάλος μουσουργός είπε: «΄Ω !, Ελλάς! Εάν θέλεις κάτι να θαυμάσεις, θαύμασε τα δημοτικά σου τραγούδια!». Στην εποχή μας, οι παραδοσιακές ορχήστρες «ζυγιές» και οι κομπανίες των δημοτικών τραγουδιών
αρχίζουν να ψευδίζουν και να χάνουν όργανα και τραγούδια. Στην γνωστή κομπανία με τα πέντε όργανα, έμεινε π.χ. μόνο το κλαρίνο. Το βιολί, το λαούτο, το σαντούρι, η λύρα, η γκάϊντα και το τύμπανο ή ντέφι βγήκαν σε πρόωρη σύνταξη!. Απουσιάζουν σχεδόν από τα γλέντια και τα πανηγύρια μας!. Στη θέση τους μπήκε η ηλεκτρική κιθάρα και το συνθεσάϊζερ!. Αυτό ίσως (;) να λέγεται μουσικό και Εθνικό έγκλημα. Διέλυσαν την κομπανία και απειλείται ο λεβέντικος ρυθμός των τραγουδιών. Μερικές ακόμη εταιρείες δίσκων, προσπαθούν να τα κάνουν εμπορεύσιμα και θύματα στις «παραγγελιές». Οι παλιοί γλεντζέδες και χορευτές έφυγαν! και χορεύουν με τους αγγέλους στα ουράνια.
Οι νέοι μας σήμερα -οι περισσότεροι- δεν χορεύουν κάν ελληνικούς παραδοσιακούς χορούς, κάποιοι απλά χοροπηδούν ή αρκουδιαρίζουν στα κλάμπ΄ς, μιμούμενοι μόνο τους εαυτούς τους και τα καθολικώς προβαλλόμενα φρόκαλα ή τίς κονσέρβες τών ορδών τών τυποποιητών “χοροδιδασκάλων”, πάλι καλά.!!! Τί θλιβερό και αποκρουστικό θέαμα! Τα πανηγύρια μας ( ήδη από χρόνια έγιναν φεστιβάλ΄ς ) και τα δημοτικά μας τραγούδια απειλούνται με μαρασμό ή εξαφάνιση όπως και η ύπαιθρος χώρα με την αφαίμαξη πού έχει υποστεί τις τελευταίες δεκαετίες, για πολλούς λόγους.
΄Ας όψονται οι αίτιοι! Τελευταίως, όμως, εμφανίστηκαν και κάτι όψιμοι «συνθέτες», λέει, δημοτικών τραγουδιών! Μεγάλο λάθος. Τα δημοτικά τραγούδια δεν έχουν στιχουργό και επώνυμο συνθέτη. Έχουν δημιουργό και «συνθέτη» τον υπέροχο λαό μας και σ΄ αυτόν ανήκουν, πρέπει να υπάρχουν τα ανάλογα ερεθίσματα για να «γεννηθεί» δημοτικό ΤΡΑΓΟΥΔΙ. Να μιλήσει στην ψυχή και να μείνει. Να έχει ορμή, φύσημα καρδιάς και ψυχής. Με ποιό δικαίωμα, λοιπόν, μερικοί αγροίκοι και άξεστοι μουσικοί αυτοαποκαλούνται «δημιουργοί» και γράφουν δημοτικά τραγούδια; Πότε πάτησαν τελευταία φορά χώμα, όργωσαν, θέρισαν, πότε τούς χτύπησε η πρωϊνή αύρα στο βλαστολόγημα και τούς έκαψε το κορμί ή το λιοπύρι στο θερισμό και στ΄ αλώνι;. Πότε και πού πολέμησαν; μέ τήν Ιερή έννοια τού όρου Πόλεμος!!! Ποιά τα βιώματα και οι παραστάσεις τους;.
Οι περισσότεροι μάλιστα διασκευάζουν αυτά στο πεντάγραμμο της σύγχρονης μοντέρνας μουσικής και αντιγράφουν τούρκικους, γιουγκοσλάβικους λεβαντίνικους, φράγκικους και αραβικούς ρυθμούς με τσιφτετέλια και αμανέδες, και τα κάνουν, λέει, έντεχνα!. Λές και από μόνα τους τόσα χρόνια πού άντεξαν και πέρασαν από γενιά σε γενιά, δεν είναι τεχνουργήματα και αριστουργήματα!. Ω! συμφορά!. Κάνουν μεγάλη ζημιά στα δημοτικά μας τραγούδια και στη σωστή Ελληνική μουσική παιδεία των νέων μας, οι «επιτυχίες» τους αυτές. Γυρίζουν δίσκους και c.d (συμπακτωμένους δίσκους) με δημοτικά τραγούδια ανεύθυνα, χωρίς να σέβονται τη μακρόχρονη λαϊκή μας παράδοση!!!
Κάνει θραύση τελευταίως καλλιτεχνικό σκύβαλο, με μοναδικό προσόν τις ζουμερές καμπύλες και τα γλυκανάλατα επαναλαμβανόμενα τσιρίγματά του. Φυσικά δίνει και συναυλίες σε στάδια και πλατείες με εξέδρες, χωρίς αυλούς. Βλέπεις, κύριε, περίσσεψαν στις μέρες μας οι εκμαυλιστές καί τα εκμαυλίσματα με τις αρπαχτές. Δυστυχώς μερικοί ξεχνούν ότι τα δημοτικά τραγούδια γράφτηκαν από το Λαό μας σε στιγμές Εθνικών κλυδωνισμών, τότε που αγωνιζόταν για την Ελευθερία του και τραγουδούσε τις μεγάλες νίκες, τις χαρές, τις συμφορές και τις λύπες του. Μέσα τους κρύβουν ολόκληρη την ψυχή του λαού μας, τον λαϊκό πολιτισμό, τις παραδόσεις, τους καημούς και τον ύμνο στον Έρωτα και τη Ζωή. Μεγάλος μουσουργός είπε: «Εάν μπορούσα να γράψω έστω και ένα ελληνικό δημοτικό τραγούδι, θα απέρριπτα ό,τι έχω γράψει μέχρι σήμερα»!.
Ευτυχώς που μερικοί αξιόλογοι πνευματικοί άνθρωποι της Πατρίδας μας ασχολήθηκαν συγκέντρωσαν και διέσωσαν τα δημοτικά μας τραγούδια, έστω γραπτά μόνο. Γιατί ραδιοφωνικώς έχουν απαξιωθεί, περιφρονηθεί, υποτιμηθεί και εξαφανίστηκαν με την απλή φθηνή δικαιολογία, δεν πουλάνε!. λές καί είναι τα δημοτικά τραγούδια ομόλογα, μετοχές, οικοπεδάκια παραθαλάσσια ή τελάρο με ντομάτες!. Λίγος σεβασμός δεν θα έβλαπτε!. Ευτυχώς υπάρχει ή τηλεόραση!. Κάποιες κουρασμένες κυράτσες και θείτσες με βερμούδες, κολάν, και με καρφιτσωμένα χαμόγελα, με κουστωδίες ακριβοπληρωμένων συνεργατών της τρώνε καλά, πίνουν καλά, και μείς οι φορολογούμενοι απολαμβάνουμε καναπεδοειδώς τις Κυριακές κυρίως, τα πνευματικά τους δημιουργήματα, καλύτερα καί αναπαυτικότερα.
Μα το Τραγούδι και ο Χορός σημαίνουν ΚΟΙΝΗ ΜΟΙΡΑ, επίκαιρη πάνδημη συμμετοχή, με όρχηση σε όρχο, με συνέπεια με ειρμό και συνέχεια, και δεν πρέπει νά είναι στημένο και προκάτ επικαρέκλιο θέαμα με σχετικές μασεσχάψες ειδικών, κολλητών μετά μαρκουτσίων και άλλων τινών φαιδρών, και εφήμερων ημετέρων σε τραπεζώματα πλατειών κλπ.. Σοβαρό έργο κάνουν επίσης και μερικοί σύλλογοι (σφραγίδες) και λαογραφικοί όμιλοι, που με αγάπη, λένε, συγκεντρώνουν και προβάλλουν τα τραγούδια μας και τους χορούς μας. Μπράβο!. ένα μεγάλο Μπράβο!!!. Όμως, και εδώ πρέπει να υπάρχει η αμεσότητα με τη φύση γιατί, η όλη προσπάθεια θα καταλήξει ίσως σε μπαγιάτικη κονσέρβα για νεόπλουτους νεοαστούς, άσε πού ίσως να υποκρύπτεται και εδώ τρανή δόση εμπορευματοποίησης και αυτοπροβολής των ειδικών, ή σκαλοπάτι για περαιτέρω αναρρίχηση, σε εξουσιαστικούς θώκους. ΄
Εμ! δεν χορεύεται με κολάν ό ζωναράδικος, με φουμέ γυαλιά ηλίου, με τον Ομφαλό σου στο μιγντάν΄(ι) και γόβα στιλέτο κυρία μου!. Τί θέαμα!. Εκτός και αν αυτό είναι προσόν και εισιτήριο προαγωγής και εξέλιξης, καταξίωσης και παραδοχής!. Και η Πολιτεία, σχεδόν απούσα, και περί τα άλλα νά τυρβάζει. Νάναι καλά η γιουροβίζιον!. καί τά ντάνς ον δέ άϊς!!! Απαιτείται, λοιπόν, γενική κινητοποίηση, ευαισθησία για την προστασία διάσωση και διάδοση του μουσικού θησαυρού του λαού μας. Στοργή και προσοχή στην γνήσια δημοτική μας μουσική διότι αν χαθεί, θα σβήσει (;) και η φωνή του Έθνους μας, η φωνή της κορυφαίας Ιέρειας του μυστικού μα υπαρκτού Βωμού και Εστίας της Πατρίδας!. Διότι μετά το πρώτο κλάμα μας στο κάτω – κάτω όλοι πεινάσαμε, και χορέψαμε στην αγκαλιά με το τραγούδι και το νανούρισμα τής γλυκιάς μας Μάνας!.-
Αρτάνη
-γνώρος* = ή μοναδική ενστικτώδης αίσθηση, πού έχουν κάποια θηλαστικά ζώα να αναγνωρίζουν αμέσως μετά την γέννησή τους το βυζί της μάνας τους, εκ του γιγνώσκω, γνωρίζω, ανά+ γνωρίζω.
-όλοι ένα τού μονισμού * «Ούτε να νομίσει κανείς πώς υπάρχει ένας πολιτισμός μονάχα. Ο πολιτισμός δεν είναι ένας, ούτε γράφεται με κεφαλαίο Π. Ένας πολιτισμός δεν υπάρχει, όπως δεν υπάρχει μόνο μία Επιστήμη, ούτε μία Τέχνη, ούτε μια Φιλοσοφία, ούτε μία Αλήθεια, ούτε και ένα Ψέμα. Στον τόπο και στο χρόνο καταποδιαστά και μπλεγμένα βρίσκονται και κληρονομούνται κάποτε και τα τσουγκρίζουν και τα ταιριάζουν άλλοτε και γεννιούνται, αυξαίνουν, ανθίζουν, μαραίνονται και πεθαίνουν ολοένα και χορεύουν σατανικά μυριόχρωμους χορούς μέσα στη φωτεινή αιωνιότητα οι άπειρες Επιστήμες και Τέχνες και Φιλοσοφίες και Αλήθειες και Ψευτιές και Πολιτισμοί. Γιατί να σ΄ αρέσει πάντα ο μονισμός, ώ ανθρώπινο μυαλό; Άραγε να απλοποιείς από κούραση ή από ανάγκη γιά διαύγεια;».
Ίων Δραγούμης.
Πηγή: ΒΙΣΑΛΤΗΣ
