Ο νέος είναι ωραίος, αλλά ο παλιός είναι αλλιώς. Σε μια εποχή που οι ανάγκες περισσεύουν, οι Ελληνες συνταξιούχοι αναδεικνύονται στον πιο πολύτιμο κρίκο στην αλυσίδα της κοινωνικής αλληλεγγύης.
Μολονότι έχουν πληγεί με σφοδρότητα από την κρίση, βλέποντας το εισόδημά τους να συρρικνώνεται (επωμιζόμενοι συχνά και το βάρος των άνεργων ή υποαπασχολούμενων παιδιών τους), κινητοποιούνται μαζικά συνδράμοντας με χρόνο, χρήμα και γνώση στο έργο φορέων και οργανώσεων.
«Είναι οι καλύτεροι εθελοντές μας» λέει στην «Κ» η κ. Ξένια Παπασταύρου από το «Μπορούμε», τη μη κερδοσκοπική οργάνωση για την καταπολέμηση της σπατάλης του περίσσιου
Μετά τριάντα χρόνια σε πολυεθνικές, μια ζωή στα «κόκκινα», η Νότα Σκλαβούνου στα 55 της αποφάσισε να βγει σε πρόωρη σύνταξη. «Παρότι ήξερα ότι θα είναι πάρα πολύ χαμηλή, κάποια στιγμή πρέπει να βάζεις μια τελεία, δεν μπορείς να ζεις υπό αυτές τις συνθήκες μια ζωή», λέει στην «Κ». «Κάποια στιγμή θα πρέπει να ασχοληθείς και με πράγματα που σε γεμίζουν, που αγαπάς». Ουδείς πίστεψε ποτέ ότι η Νότα θα καθόταν σπίτι της. Ούτε όμως ότι δεν θα άντεχε ούτε ένα μήνα χωρίς κάποιου είδους απασχόληση. «Η διάθεση να προσφέρω εθελοντική εργασία ήταν πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού μου, έτσι όταν σταμάτησα τη δουλειά αμέσως τηλεφώνησα εδώ (σ.σ. στο «Μπορούμε») για να ρωτήσω πώς θα μπορούσα να βοηθήσω. Νιώθω πολύ δραστήρια και ήθελα κάπου να διοχετεύσω αυτή την ενέργεια».
Με την προϋπηρεσία της στο τμήμα πωλήσεων, δεν δυσκολεύθηκε να εγκλιματιστεί. Από τo τηλέφωνο ή μέσω email, άρχισε να συντονίζει με ευχέρεια την προσφορά και τη ζήτηση φαγητού. «Αυτό δεν έχει σχέση με «δουλειά». Εδώ το άγχος μου είναι πώς θα καταφέρω να εξοικονομήσω χρόνο ώστε να βοηθήσω περισσότερους. Αυτό το κάνεις με την καρδιά σου, επειδή το θέλεις». Στην έρημο που αφήνει πίσω της η κρίση, ο αέρας της αλληλεγγύης αναζωογονεί, δίνει ελπίδα. «Η ευαισθητοποίηση του κόσμου είναι τεράστια. Εδώ ανακάλυψα ότι υπάρχουν ακόμα άνθρωποι, συναίσθημα, προσφορά», συνεχίζει η Νότα.
Η επίσης συνταξιούχος κ. Φιλομήλα Χρηστίδου, πρώην στέλεχος της Εμπορικής Τράπεζας (υπήρξε διευθύντρια προγραμματισμού έργων), υπήρξε άλλη μια πολύτιμη προσθήκη στο δυναμικό της οργάνωσης. «Οποιος βγαίνει στη σύνταξη δεν έχει παρατήσει τη ζωή του» λέει η ίδια στην «Κ». «Ενας άνθρωπος που έχει μάθει να εργάζεται, να ζει σε έντονους ρυθμούς, δεν θα έχει πρόβλημα να γεμίσει τη μέρα του – και δεν εννοώ με ατέλειωτους καφέδες. Το θέμα είναι να δουλέψεις πάνω σε ιδέες που μπορούν να έχουν αποτελέσματα. Η εθελοντική δουλειά είναι το λιγότερο που μπορεί να κάνει κανείς σήμερα».
Οχι ότι είναι εύκολη δουλειά. Μολονότι η 55χρονη Βαρβάρα Κοσμίδου γνωρίζει από «σφιξίματα» του στομαχιού (εδώ και πολλά χρόνια εργάζεται σε ΜΚΟ που προσφέρει βοήθεια σε ασθενείς τελικού σταδίου), πιάνει κάποιες φορές τον εαυτό της στο «Μπορούμε» να απελπίζεται. «Πώς να αντέξεις όταν από την άλλη άκρη της γραμμής ακούς έναν άνθρωπο να κλαίει επειδή δεν έχει να ταΐσει τα παιδιά του;» λέει στην «Κ».
Διάθεση για προσφορά
Την ίδια στιγμή, όμως, ξαναχτυπά το τηλέφωνο και η πίστη της αποκαθίσταται. «Η ανάγκη είναι τεράστια, το ίδιο και η προσφορά. Ποτέ δεν πίστευα ότι θα ζούσα μια εποχή που στην Ελλάδα τόσος κόσμος θα εξέφραζε διάθεση να προσφέρει, να βοηθήσει. Και όμως, ο Ελληνας έχει αρχίσει να ανοίγεται, επιτέλους να ευαισθητοποιείται».
Αρχισε να πηγαίνει στην οργάνωση τις ώρες που της «περίσσευαν» από τη δουλειά της, όπως λέει η κ. Κοσμίδου. Οι άνθρωποι του «Μπορούμε» εντυπωσιάστηκαν από τον γλυκό της τρόπο και την αποτελεσματικότητά της και μετά από λίγους μήνες τής πρόσφεραν δουλειά part time. Δεν έχει ακόμα εξασφαλίσει συνταξιοδοτικό δικαίωμα, αλλά και σε άλλη περίπτωση δεν θα καθόταν σπίτι. «Στη ζωή μου όλη ποτέ δεν σκέφτηκα τη σύνταξη. Αυτό που σκεφτόμουν πάντα ήταν να ’μαι καλά, να δουλεύω. Να ’μαι καλά, να προσπαθώ να δίνω λύσεις σε μικρά και μεγάλα προβλήματα».
Της Λινας Γιανναρου για την καθημερινή
Πηγή: Καλά Νέα
