Αυτή η έλλειψη αντίδρασης εκ μέρους μας προκαλεί περισσότερο τους απέναντί μας. Τους ανοίγει περισσότερο την όρεξη. Ενώ μας πατάνε μόνο πάνω στην πλάτη, αρχίζουν να μας λιώνουν και το κεφάλι. Ενώ από την άλλη μας βρίζουν: Αγνώμονες! Τεμπέληδες! Παράσιτα! Να σας πω την αλήθεια, μπορούν να μας κάνουν και περισσότερα. Δείχνουν έλεος! Αρκούνται σε αυτά προς το παρόν.
Είμαστε αντιμέτωποι με μια δύναμη που δεν βρίσκει απέναντί της οποιαδήποτε αντίσταση. Η σιωπή μας μπροστά στον πόνο, δεν ωφελεί σε τίποτε άλλο εκτός από το να την προκαλεί να μας πονέσει περισσότερο. Μόνο άμα σηκώσουμε κεφάλι μπορεί να σταματήσει. Τι περιμένετε; Μήπως να μας πει “σήκω μωρέ μάπα και αντιστάσου”; Είχα έναν φίλο, που δεν μπορούσε να δώσει έστω και ένα χαστούκι σε κανέναν χωρίς να προκληθεί. Έπρεπε απαραίτητα να προερχόταν από την άλλη πλευρά η πρώτη κίνηση για να αρχίσει τον καβγά. Έστω και αν ήταν απολύτως βέβαιος ότι έφταιγε ο άλλος, δεν του έκανε τίποτα αν δεν τον προκαλούσε πρώτα. Αυτό πάντοτε μου θύμιζε ένα ανέκδοτο. Ένας άνδρας, λέει, πήγε σε ένα πορνείο. Μέτρησε τα χρήματα. Η γυναίκα γδύθηκε, ξάπλωσε στο κρεβάτι και του είπε “άντε, έλα”. Την κοίταξε με έκπληξη ο άνδρας. Και ύστερα, με το ύφος διοικητή που έδινε διαταγή, της είπε: “Σήκω από το κρεβάτι αμέσως, ντύσου και άρχισε αντίσταση”! Όμως, έχει και την αντίθετη όψη η πρόκληση. Προκαλεί την πλευρά που προκαλεί τον πόνο η προβολή μηδενικής αντίστασης. Άμα δεν λέει τίποτε κάποιος που σφαδάζει από τον πόνο, άμα δεν προβάλλει καθόλου αντίσταση, αυξάνεται περισσότερο η όρεξη του άλλου. Αν τον πατάει μόνο πάνω στην πλάτη, αυτή η έλλειψη αντίδρασης τον κάνει να του λιώσει και το κεφάλι. Τρελαίνεται. Και μπορεί ακόμη και να τον σκοτώσει τότε. Καλά και άγια τα λόγια του Ιησού, αλλά σε μια τέτοια περίπτωση πάνε του αέρα. “Αν σε χαστουκίσουν στο ένα μάγουλο, γύρισε και το άλλο”, λέει. Δεν χρειάζεται να γυρίσει και το άλλο μάγουλο κάποιος σε αυτή την περίπτωση. Ούτως ή άλλως, αυτός που τον χτυπά δεν μένει μόνο στο ένα μάγουλο. Σενέρ Λεβέντ
Σήκω και ξεκίνα την αντίσταση
Δεν είναι εύκολο ζήτημα το θέμα της πρόκλησης. Υπάρχει ένας ήρωας που δεν πρόκειται να ξεχάσω καθόλου μέσα στο διήγημα “Βολή” του Αλεξάντερ Πούσκιν. Κορόιδευε σχεδόν το πρόσωπο που τον κάλεσε σε μονομαχία. Σύμφωνα με τους κανόνες της εποχής, κατά τη μονομαχία πρώτα σκόπευε ο ένας και ύστερα ο άλλος, αν έμενε ζωντανός. Ο απέναντί του τον στόχευσε. Αλλά δεν τον ένοιαζε καθόλου τον άνθρωπο. Δεν φαινόταν να φοβάται. Μάλιστα, ήταν τόσο ήρεμος που έτρωγε φουντούκια και φιστίκια. Το δάκτυλο του άλλου ήταν στη σκανδάλη, αλλά δεν μπορούσε να την πατήσει, για κάποιο λόγο. Αναζητούσε φόβο στα μάτια του. Ήθελε να τρέμουν τα γόνατά του. Αλλά δεν μπορούσε να δει κάτι τέτοιο. Άφησε το όπλο και έφυγε.
Ακόμη και οι δήμιοι που τραβούν το σχοινί χρειάζονται μια πρόκληση. Θέλουν να πιστεύουν ότι το πρόσωπο που κρεμάνε είναι ένοχο οπωσδήποτε, για να μπορέσουν να εκτελέσουν αυτό το επάγγελμα, που είναι το χειρότερο, το τρομερότερο στον κόσμο. Αν πείσουν τον εαυτό τους ότι είναι ένοχα τα θύματά τους, γίνεται πιο εύκολο το έργο τους. Καθησυχάζουν τη συνείδησή τους.
Δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι πυγμάχοι που βγαίνουν στο ρινγκ βρίζουν και προσβάλλουν ο ένας τον άλλο πριν καν αρχίσει ο αγώνας. Όλα αυτά γίνονται για να υπάρξει πρόκληση. Προκαλούν τόσο τον εαυτό τους όσο και τον αντίπαλο. Η πρόκληση είναι μέρος της μάχης τακτικής. Αποτελεί σοβαρό όπλο σε αυτή τη μάχη.
Με ποιο από τα παραδείγματα που παρέθεσα πιο πάνω μοιάζει η κατάσταση που βρισκόμαστε εμείς εδώ στην Κύπρο; Μέσα σε ποια πρόκληση είμαστε δηλαδή; Στην τελευταία. Μας καταπιέζουν. Δεν έμεινε τίποτα που να μην μας έχουν κάνει. Δεν έπρεπε να προβάλουμε αντίσταση; Πού είναι; Σωπαίνουμε εκεί που έπρεπε να υψώσουμε τη φωνή μας. Δεν μας νοιάζει τι παθαίνουν οι άλλοι, ενόσω δεν έρχεται η δική μας σειρά. Αυτή η έλλειψη αντίδρασης εκ μέρους μας προκαλεί περισσότερο τους απέναντί μας. Τους ανοίγει περισσότερο την όρεξη. Ενώ μας πατάνε μόνο πάνω στην πλάτη, αρχίζουν να μας λιώνουν και το κεφάλι. Ενώ από την άλλη μας βρίζουν: Αγνώμονες! Τεμπέληδες! Παράσιτα! Να σας πω την αλήθεια, μπορούν να μας κάνουν και περισσότερα. Δείχνουν έλεος! Αρκούνται σε αυτά προς το παρόν.
Είμαστε αντιμέτωποι με μια δύναμη που δεν βρίσκει απέναντί της οποιαδήποτε αντίσταση. Η σιωπή μας μπροστά στον πόνο, δεν ωφελεί σε τίποτε άλλο εκτός από το να την προκαλεί να μας πονέσει περισσότερο. Μόνο άμα σηκώσουμε κεφάλι μπορεί να σταματήσει. Τι περιμένετε; Μήπως να μας πει “σήκω μωρέ μάπα και αντιστάσου”;
