Με το χέρι υψωμένο, στέκεται έξω από τα McDonalds στο Σύνταγμα. «Περιοδικό δρόμου “Σχεδία”…», φωνάζει ο 36χρονος Αλέξης, άνεργος. Στο κόκκινο γιλέκο που φοράει, τα διακριτικά της ιδιότητάς του: «Διαπιστευμένος πωλητής». Φωτογραφία και ονοματεπώνυμο.
Πρόκειται για το πρώτο ελληνικό περιοδικό δρόμου και, από τις 27/2, νέο μέλος -το 122ο για την ακρίβεια- του Διεθνούς Δικτύου Εφημερίδων του Δρόμου, μιας οικογένειας εντύπων τα οποία διακινούν άτομα από ευάλωτες πληθυσμιακές ομάδες σε 40 χώρες (International Network of Street Papers – www.street-papers.org).
Τρία ευρώ η τιμή πώλησης – η απόδειξη, απαραίτητη. Καμία σχέση με ελεημοσύνη ή επαιτεία.
«Απέκτησα ελπίδα»
«Ενημερώθηκα
«Καλύπτω τα καθημερινά έξοδα. Πιο σημαντικό, ότι απέκτησα ελπίδα. Φυσικά, θέλει υπομονή. Την προηγούμενη Παρασκευή, στο Μοναστηράκι, μέσα σε 4-5 ώρες, έδωσα μόνο ένα περιοδικό. Αλλη μέρα, όμως, πούλησα 19». Οπως λέει, «ο κόσμος έχει αρχίσει να το μαθαίνει. Η ανταπόκριση, θετική. Πολλοί δίνουν συγχαρητήρια, άλλοι παίρνουν 2-3 τεύχη».
Στην άλλη πλευρά της πλατείας Συντάγματος, η Σόνια. Ιταλίδα, με άψογα ελληνικά και λαμπερό χαμόγελο. Δύο κόρες – 24 και 16. «Η μεγάλη στο εξωτερικό, η μικρή εδώ, σχολείο. Βοήθεια από πουθενά», μια πρώτη γεύση του βιογραφικού της. «Δίδαξα ιταλικά 15 χρόνια, εργάστηκα σε εταιρεία, μέχρι που απολύθηκα ως υψηλόμισθη. Τρία χρόνια άνεργη. Εκανα ό,τι δουλειά έβρισκα, για να επιβιώσουμε. Το χειρότερο; Οταν νιώθεις άχρηστος».
«Αποφεύγει την κλάψα»
Της αρέσει πολύ το περιοδικό: «Αισιόδοξο, αποφεύγει την κλάψα. Και να μην το πουλούσα, πάλι θα το διάβαζα». Μιλώντας για τον νέο της ρόλο, η Σόνια θα πει: «Είμαι περήφανη γι’ αυτό που κάνω. Δεν πλουτίζεις με τα χρήματα, αρκούν όμως για να ανακτήσεις την αξιοπρέπειά σου».
Στο Μέγαρο Μουσικής, το σημερινό πόστο της Ματίνας, 54 χρόνων, χωρίς οικογένεια. Ανεργη και άστεγη, το διπλό της «στίγμα».
Η ευκαιριακή επαγγελματική της ενασχόληση ολοκληρώνει τον κύκλο της. Από τότε, βιώνει τον «πρωτογονισμό» της παραμονής στον δρόμο. «Αποσκευές», ένα κράμα θυμού και ταλαιπωρίας. «Σιτίζομαι στα συσσίτια του δήμου, κάνω μπάνιο στη ΜΚΟ ΠΡΑΞΙΣ, κοιμάμαι φιλοξενούμενη», συνοψίζει την καθημερινότητά της. Πώς βρέθηκε να πουλάει το περιοδικό; «Περνώντας έξω από ένα κατάστημα ηλεκτρονικών ειδών, είδα στις τηλεοράσεις μία λεζάντα για το αυστριακό περιοδικό δρόμου. Ενημερώθηκα για την ελληνική έκδοση στο ΠΡΑΞΙΣ. Καταπληκτική ευκαιρία: μία δουλειά χωρίς βιογραφικά και ερωτήσεις για την ηλικία σου. Σου λένε “πάρε το περιοδικό και δημιούργησε μια δυναμική”. Ημουν τόσο διψασμένη για δουλειά – ζούσα χωρίς ούτε ένα ευρώ στην τσέπη. Ετσι, με το που μου δόθηκε η «Σχεδία», ανέβηκα επάνω και άρχισα το ταξίδι μου. Κατόρθωσα να πάρω ένα τζιν – 10 ευρώ! Φιλοδοξώ να πιάσω ένα μικρό σπιτάκι».
Πώς ξεκίνησαν
«Στον ΔΙΟΓΕΝΗ, την αστική μη κερδοσκοπική εταιρεία που εκδίδει τη “Σχεδία”, ξεκινήσαμε το 2006 με την καμπάνια “Γκολ στη φτώχεια”, την ποδοσφαιρική ομάδα αστέγων. Οταν κάναμε την πρώτη επαφή με το Διεθνές Δίκτυο Εφημερίδων Δρόμου, μπήκε το μικρόβιο του εντύπου», εξηγεί ο κ. Χρήστος Αλεφάντης, διευθυντής σύνταξης του περιοδικού. «Ηταν για μας σημαντικό να στήσουμε από την αρχή ένα άρτιο δημοσιογραφικά έντυπο, ώστε να έχει πραγματικό όφελος και ο αναγνώστης. Πρόκειται για μια έμπρακτη μορφή αλληλεγγύης, αφού ο πωλητής αποκτά επιτέλους μια δουλειά.
Ογδόντα πωλητές
Αφού ενημερώσαμε ευπαθείς κοινωνικές ομάδες μέσα από οργανωμένες δομές υποστήριξης, σήμερα διαθέτουμε σχεδόν 80 διαπιστευμένους πωλητές, κάθε μορφωτικού επιπέδου. Ανεργοι, άστεγοι ή το ότι ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας, τα κοινά κοινωνικά τους χαρακτηριστικά.
Τους προσφέρουμε 10 περιοδικά δωρεάν, ως αρχικό κεφάλαιο. Στη συνέχεια, αγοράζουν κάθε περιοδικό 1,5 ευρώ για να το πουλήσουν 3. Ικανοποίησή μας; Αυτό που είπε κάποιος σε πωλητή μας: «Ετσι, ξέρουμε πού πάνε τα λεφτά».
Η τελευταία «Σχεδία»… σάλπαρε στις 27 Mαρτίου.
Της Βασιλικης Χρυσοστομιδου για την καθημερινή
Πηγή: Καλά Νέα
