Προσεγγίζοντας το «Άρρητο Αγαθό»

ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ μπορεί να Βιωθεί με ένα Άμεσο «Χωρίς Διαδικασίες» Τρόπο, σαν Μια Εσωτερική Αποκάλυψη, μια Πλήρη Αίσθηση της Ύπαρξης, αλλά δεν μπορεί ούτε να προσδιορισθεί, ούτε να «μετρηθεί» από την Αντίληψη, ούτε να γίνει γνωστό με την σκέψη μέσα από έτοιμες πληροφορίες για Αυτό, ούτε πολύ περισσότερο μπορεί να «ψηλαφισθεί» με τις εξωτερικές αισθήσεις.

Πολύ σωστά μέσα στην Ελληνική Παράδοση που Διαμορφώνεται τελικά σαν Ορφική Αντίληψη του Κόσμου, ΑΥΤΟ Αντιμετωπίζεται σαν το ΑΡΧΙΚΟ ΧΑΟΣ. Χάος με την έννοια ότι ξεφεύγει από κάθε απόπειρα, κάθε προσπάθεια της Αντίληψης να «πει» κάτι για Αυτό. Δεν «Χωράει» Πουθενά γιατί επεκτείνεται πέρα από όλα τα όρια. Δεν είναι ούτε έτσι, ούτε αλλιώς. Είναι ΑΥΤΟ. Είναι το ΧΑΟΣ των Ορφικών Ύμνων, της Ελληνικής Κοσμογονίας, η Μη Προσδιορίσιμη Αφετηρία κάθε Ύπαρξης. Έτσι το Παρέδωσε ο Ορφέας. Κάτι που μπορούμε να Βιώσουμε Μέσα μας σαν Υπέρτατη «Εμπειρία» Ύπαρξης, αλλά δεν μπορούμε να «Αγγίξουμε». Είναι ΑΥΤΟ που δεν μπορούμε να «αντικρύσουμε» αλλά μόνο να αισθανθούμε τα «Ίχνη» Του.

Ένα αιώνα μετά τον Ορφέα, ο Πυθαγόρας θα το Αντιμετωπίσει σαν το ΜΥΣΤΗΡΙΩΔΕΣ ΜΗΔΕΝ που Αποτελεί την Υπερκόσμια Βάση κάθε μετρήσιμης αντίληψης. Είναι ΑΥΤΟ που Γεννά το ΕΝΑ, το Δύο, τα Πολλά, που γεννά τον νοητικό κόσμο των ατομικοτήτων, την ψυχή του κόσμου, τα υλικά σώματα.

Στα Χνάρια του Πυθαγόρα, ο Παρμενίδης θα το «Χαρακτηρίσει» σαν το ΑΛΗΘΙΝΟ ΟΝ για το Οποίο ό,τι κι αν πούμε είναι πλεονασμός, κι ο Ηράκλειτος θα το «Διαισθανθεί» σαν το ΣΤΑΘΕΡΟ πίσω από την Συνεχή Εναλλαγή των Φαινομένων.

Με όλη αυτή την Πνευματική Κληρονομιά ο Πλάτωνας μπόρεσε από πολύ νωρίς να Συνειδητοποιήσει ότι ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ μπορεί να Βιωθεί Μέσα μας, να «Κατακτηθεί» σαν η Υπέρτατη Ανάταση της Ύπαρξής μας, σαν η Ολοκληρωτική Ύπαρξη, αλλά δεν μπορεί με κανέναν τρόπο να συλληφθεί, να περιγραφεί, να μεταδοθεί. Είναι το ΑΡΡΗΤΟ ΑΓΑΘΟ, για το Οποίο ταιριάζει να «Σιωπούμε» (είτε έχουμε Πραγματική Εμπειρία Του, είτε όχι), κι όχι να φλυαρούμε χωρίς λόγο.

Ο Μόνος Τρόπος να «Κοινωνήσουμε» την Υπέρτατη Εμπειρία μας (του ΕΙΝΑΙ) είναι απλά να «υποδείξουμε» τους τρόπους Προσέγγισής Του. Η Υπέρτατη Εμπειρία, το ΜΕΓΙΣΤΟ ΜΑΘΗΜΑ, Αντιμετωπίζεται από τον Πλάτωνα σαν ΥΠΕΡΤΑΤΗ ΜΥΗΣΗ, σαν Κάτι που πρέπει Κάποιος να Κατανοήσει Μέσα του, σαν Εσωτερική Έλλαμψη, και που κανένας δεν μπορεί να του μεταδώσει, με κανένα τρόπο. Είναι η ΥΠΕΡΤΑΤΗ ΜΥΗΣΗ για την οποία Μιλούσαν στους Ορφικούς Θιάσους, στους Πυθαγόρειους Συλλόγους, στον Ιερό Χώρο των Δελφών, και στους Ανώτερους Βαθμούς των Ελευσινίων Μυστηρίων. Ο Πλάτωνας «Κοινωνούσε» λοιπόν αυτή την Μύηση στο Χώρο της Ακαδημίας, σε όσους ήταν άξιοι να την δεχθούν, παράλληλα με την φιλοσοφική περιγραφή του Δρόμου της Αληθινής Φιλοσοφίας, και την εξωτερική περιγραφή της Ζωής και του Κόσμου. Υπήρχε πραγματικά μια «Μυστική Διδασκαλία» στην Ακαδημία, πέρα από αυτά που ήταν ή θα μπορούσαν να γίνουν «γνωστά». Και θα μας δοθεί ευκαιρία να ασχοληθούμε με αυτή την «Διδασκαλία».

*

 

Αν λοιπόν η Υπέρτατη Πραγματικότητα (σαν Εμπειρία, σαν Εσωτερική Κατανόηση του Αληθινού) μπορεί να Βιωθεί αλλά δεν μπορεί να ειπωθεί τίποτα για Αυτό, τότε για ποιο πράγμα ακριβώς Μιλούν οι Μύστες, οι Σοφοί, για ποιο πράγμα μιλούσε ο Πλάτωνας στην Ακαδημία;

Όλοι οι Σοφοί Μιλούν για τον ΔΡΟΜΟ, για την ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΤΟΥ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΥ, που σημαίνει ότι δεν μιλούν για την ΚΑΡΔΙΑ ΤΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ, αλλά για το πώς εμείς (τα περιορισμένα όντα) μπορούμε να Ανυψωθούμε ως αυτή την Υπέρτατη Εμπειρία της Ύπαρξης, (σαν δική μας επίτευξη).

Ο Πλάτωνας Είχε Εμπειρία ΑΥΤΗΣ ΤΗΣ ΥΠΕΡΤΑΤΗΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗΣ ΥΠΑΡΞΗΣ κι όταν μιλούσε, κι ό,τι κι αν έλεγε, ήταν από «Εμπειρία». Το θέμα είναι καθαρά πρακτικό, κι έτσι αντιμετωπιζόταν, κι όχι σαν μια θεωρητική διδασκαλία (όπως το αντιλαμβάνονται και το αντιμετωπίζουν οι «διανοούμενοι»). Δεν υπάρχει τίποτα «θεωρητικό» στον Πλάτωνα. Ο ΔΙΔΑΣΚΑΛΟΣ ήθελε απλά να Υποδείξει τον Δρόμο, κι όχι να «θεωρητικολογήσει» περί ανέμων και υδάτων.

Σαν Κάποιος που ΕΙΧΕ ΕΜΠΕΙΡΙΑ, που ΓΝΩΡΙΖΕ, ο Πλάτωνας, Μιλούσε σαν ΑΥΘΕΝΤΙΑ, γιατί έτσι «έβγαινε». Γνώριζε για ΠΟΙΟ ΠΡΑΓΜΑ Μιλούσε. Τόσο Απλό. Δεν ήταν «ημιμαθής» που παρίστανε ή επιβαλλόταν με την βία σαν «Αυθεντία». Ο Πλάτωνας ΗΤΑΝ Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΜΥΣΤΑΓΩΓΟΣ.

Η «Αυθεντία» του που Πήγαζε από την «Εμπειρία» του και στηριζόταν στην Γνώση του μπορούσε να εκφρασθεί εξωτερικά με διάφορους γλωσσικούς τρόπους έκφρασης.  Και ο Πλάτωνας τους Χρησιμοποίησε όλους αυτούς τους τρόπους. Μιλούσε με Άμεσο Συνεχή Λόγο Διατυπώνοντας την Αλήθεια Αυτού που Συμβαίνει, και των πραγμάτων, εξουδετερώνοντας (με την Πλήρη Γνώση του και την Ολοκληρωμένη Έκφρασή Του) κάθε «αντίλογο» ή επιχείρημα. Άλλοτε πάλι, εκκινώντας από την Πλήρη Αντίληψη της Κατάστασης, μιλούσε διατυπώνοντας αντίλογο κι αντίθετα επιχειρήματα, κατευθύνοντας την «συζήτηση» προς την ολοκλήρωσή της, εφόσον μπορούσε να ολοκληρωθεί. Θέλουμε να πούμε πως ακόμα και στους Διαλόγους του ο Πλάτωνας (είτε ζωντανούς, είτε γραφτούς) Μιλούσε σαν Διδάσκαλος κι όχι σαν κάποιος που «ψαχνότανε» ή που δεν γνώριζε που θα κατέληγε η διαλεκτική αντιπαράθεση, η «συζήτηση».

Επειδή η «Μυσταγωγία», η «Καθοδήγηση στον Δρόμο», είναι κάτι καθαρά πρακτικό, που έχει σχέση με αυτό που ζούμε, που αντιλαμβανόμαστε ( ή πρέπει να αντιλαμβανόμαστε), ο Πλάτωνας Προτιμούσε πάντα (κι αυτό το γνωρίζουμε κι από διηγήσεις του κι από μαρτυρίες) τον Ζωντανό Λόγο, είτε τον Άμεσο Αυθεντικό Λόγο της Εμπειρίας, είτε τον  ζωντανό διάλογο της διευκρίνισης της πραγματικότητας. Ο Γραπτός Λόγος χρησιμοποιήθηκε είτε για την Σύνταξη Υπομνημάτων της Ζωντανής Διδασκαλίας, είτε για την συγγραφή Φιλοσοφικών Διαλόγων, όπου ο Πλάτωνας συνομιλεί ουσιαστικά με τον Πλάτωνα, ή με διαφορετική αντίληψη που ντύνεται την μορφή των προσώπων των «Διαλόγων».

*

 

Τελικά όμως πως και γιατί δημιουργήθηκε η Ακαδημία; Τι ήταν η Ακαδημία; Και τι «Διδασκόταν» εκεί; Σιγά-σιγά θα απαντήσουμε σε όλα τα ερωτήματα και θα φτάσουμε στην ΚΑΡΔΙΑ ΤΟΥ ΠΛΑΤΩΝΑ.

Αν και μιλήσαμε πολλές φορές για το Πνευματικό Περιβάλλον του Πλάτωνα, την Πνευματική Κληρονομιά του και τις Πνευματικές Επιρροές, δεν μιλήσαμε για την ΜΥΣΤΗΡΙΩΔΗ ΜΟΡΦΗ ΤΟΥ ΣΩΚΡΑΤΗ, που ήταν ο Αληθινός Μυητής του Πλάτωνα στην ΑΛΗΘΕΙΑ.

Άσχετα από αυτά που γνωρίζουμε ή νομίζουμε ότι «γνωρίζουμε» κι αυτά που διδάσκουν στα σχολεία ή μας λένε 25 αιώνες τώρα, ΠΟΙΟΣ ΗΤΑΝ Ο ΣΩΚΡΑΤΗΣ; ΤΙ ΗΤΑΝ Ο ΣΩΚΡΑΤΗΣ; ΤΙ ΜΕΤΕΔΩΣΕ ΣΤΟΝ ΠΛΑΤΩΝΑ; Και γιατί Επηρέασε τόσο πολύ τον Πλάτωνα;

Είπαμε πως η ΑΛΗΘΙΝΗ ΜΥΗΣΗ είναι κάτι Πρακτικό, μια Εσωτερική Έλλαμψη, μια Κατανόηση Μέσα μας. Δεν είναι κάτι θεωρητικό που μπορείς να ακούσεις ή να διαβάσεις σε βιβλία. Αυτό λοιπόν που «έδωσε» ο Σωκράτης στον Πλάτωνα, δεν ήταν κάτι θεωρητικό αλλά ένας ΑΛΛΟΣ ΤΡΟΠΟΣ ΟΡΑΣΗΣ. Απελευθέρωσε την «Συνείδηση» (την «Αντίληψη») του Πλάτωνα, από την σκέψη, την διαλεκτική διερεύνηση των εννοιών, και την Ανύψωσε στην ΆΜΕΣΗ ΟΡΑΣΗ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ, της Ενότητας της Ύπαρξης, της Αντίληψης της Ενότητας Πίσω από την Πολλαπλότητα. Ακόμα Πιο Ψηλά από τον Νοητικό Κόσμο των Ιδεών ο Πλάτωνας Βίωσε Εσωτερικά το ΕΙΝΑΙ, κι Ανυψώθηκε Ως το ΥΠΕΡΤΑΤΟ ΑΓΑΘΟ, το ΤΕΛΕΙΩΣ ΕΙΝΑΙ, την ΑΠΟΛΥΤΗ ΣΙΩΠΗ ΤΗΣ  ΥΠΑΡΞΗΣ, το ΜΥΣΤΙΚΟ ΔΕΟΣ ΤΟΥ ΧΑΟΥΣ των Αρχαίων Ύμνων.

Ο Σωκράτης Υπήρξε μια από τις Μεγαλύτερες Μορφές της Ανθρωπότητας, Αξιοσέβαστος για πολλούς πολλούς λόγους. Ήταν ένας Φωτισμένος Άνθρωπος, ένας Αληθινός Άνθρωπος. Ήταν ένας ΣΟΦΟΣ. Δεν έχει σημασία τι «γνωρίζουν» ή τι λένε οι άνθρωποι. Ο Πλάτωνας Αποκαλύπτει έναν ΣΟΦΟ ΣΩΚΡΑΤΗ, κι ο Πλάτωνας Γνώριζε τι έλεγε. Γιατί το Γνώριζε; Επειδή ο Σωκράτης τον Οδήγησε στην Άμεση Όραση της Πραγματικότητας, που Απλώνεται πολύ Πέρα από τις Αισθήσεις. Μόνο τότε ο Πλάτωνας μπόρεσε να Κατανοήσει το Αληθινό Περιεχόμενο της Παράδοσης, της Ορφικής Διδασκαλίας, της Πυθαγόρειας Ζωής, του Λόγου των Σοφών. Το πνευματικό ταξίδι του Πλάτωνα είχε ήδη τελειώσει όταν άρχισε μετά τον θάνατο του Σωκράτη να Ερευνά την Παράδοση. Γνώριζε Ήδη τι θα Εύρισκε.

Ο Πλάτωνας είχε «παραλάβει» από τον Σωκράτη την Φλόγα της Ζωής, το Αρχαίο Πυρ που «καίει» Μέσα στην Καρδιά όλων των όντων. Κι ήθελε αυτή την Φλόγα Ζωής να την Μεταδώσει και στους άλλους ανθρώπους. Νόμισε ο «αφελής» (όπως ο ίδιος ομολογεί) ότι θα μπορούσε να «φτιάξει» (μαζί με άλλους ομοϊδεάτες) μια ΙΔΑΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΕΙΑ. Ταξίδεψε τρεις φορές στην Σικελία, εκεί όπου ο Πυθαγόρας είχε επιχειρήσει (κι είχε επιτύχει για ένα διάστημα) να στηρίξει μια ανθρώπινη κοινωνία. Τελικά ο Πλάτωνας απογοητεύτηκε. Κατανόησε ότι  την Αλήθεια δεν μπορείς να την ζήσεις με τους πολλούς.

Αυτός είναι ο λόγος που ίδρυσε την Ακαδημία, κοντά στο πανέμορφο άλσος του Ακάδημου. Μην «μετράτε» την σημερινή κατάντια της Πόλης των Αθηνών και της «περιοχής». Τότε ήταν όμορφα εκεί, ειρηνικά. Μπορούσε να Ανθίσει η Σοφία. Σήμερα δεν «φυτρώνει» τίποτα, πουθενά, στην ελληνική γη. Εκεί λοιπόν, στην Όμορφη Ακαδημία, ο Πλάτωνας μπορούσε να μεταδώσει την «Πνοή της Ζωής», στους λίγους που θα ήταν άξιοι.

Στο Πρότυπο των Ορφικών Θιάσων, των Πυθαγόρειων Συλλόγων και όλων των Μεγάλων Φιλοσοφικών Σχολών, ο Πλάτωνας δημιούργησε ένα Μυητικό Κέντρο. Μιλούσε για την Άμεση Όραση της Πραγματικότητας, για την Ουράνια Προέλευση του Ανθρώπου, που ενσωματωνόταν προσωρινά στο σώμα, και για τον Αιώνιο Προορισμό του Ανθρώπου, για την Συνειδητοποίηση της Αιώνιας Φύσης του.

Το ΜΕΓΙΣΤΟ ΜΑΘΗΜΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ, η ΒΙΩΣΗ ΤΟΥ ΥΠΕΡΤΑΤΟΥ ΑΓΑΘΟΥ, είναι ένα Πρακτικό Μάθημα, κάτι που πρέπει να Βιώσουμε Όλοι μας, Μέσα μας. Έτσι το ΑΛΗΘΙΝΟ ΕΡΓΟ στην Ακαδημία ήταν η Μυσταγωγία, η ΜΥΗΣΗ, η Ανύψωση στους Αόρατους Κόσμους, μέχρι τον ΟΥΡΑΝΟ ΤΟΥ ΑΠΕΙΡΟΥ ΤΕΛΕΙΩΣ ΕΙΝΑΙ. Έχουν λάθος όλοι όσοι νομίζουν ότι ο Πλάτωνας εξέθετε μια απλή αντίληψη για την νοημοσύνη του ανθρώπου, την λογικότητά του, και όμορφες θεωρίες για άλλους κόσμους. Μάλιστα όχι μόνο είναι εσκεμμένη αυτή η λάθος ερμηνεία (η «παρερμηνεία») του Πλάτωνα, αλλά είναι και κακοήθης. Δεν δικαιώνεις την δική σου αντίληψη για την ύπαρξη «συκοφαντώντας» τους άλλους. Αν η «αντίληψή» σου είναι στέρεη κι έχει «επιχειρήματα» στέκει από μόνη της.

Άλλωστε, το Μυητικό Έργο του Πλάτωνα και της Ακαδημίας, πέρα από τις εξωτερικές πληροφορίες που διέρρεαν ή γίνονταν γνωστές, κράτησε πάνω από μια χιλιετία. Επηρέασε τα Μεγαλύτερα Πνεύματα της Ελληνικής Αρχαιότητας, έφτασε μέχρι τους Νεοπλατωνικούς,  κι αποκρυσταλλώθηκε στην Ερμητική Σοφία που Αποτελεί την Καρδιά του Δυτικού Εσωτερισμού κι όλης της μυστικιστικής και αποκρυφιστικής παράδοσης στον Δυτικό Κόσμο.