Οι περισσότεροι Έλληνες μέσα από την παραπληροφόρηση τής εκκλησίας και της ανθελληνικής πολιτικής εξουσίας αγνοούν παντελώς το τρόπο επιβολής του χριστιανισμού στην πατρίδα μας..Αν τύχει και ρωτήσεις κανένα πιστό θα σου πει ότι οι “ειδωλολάτρες” Έλληνες έγιναν χριστιανοί με τον λόγο του Ιησού και με την διδασκαλία του Σαούλ!!Αυτό είναι μεγάλο ψέμα γιατί ο χριστιανισμός επιβλήθηκε δια τής βίας στους Έλληνες και τους Ρωμαίους πολλά χρόνια μετά τον θάνατο του Ιησού και του Σαούλ!!Θα δούμε παρακάτω τα ιστορικά ντοκουμέντα που αποδεικνύουν την αλήθεια του θέματος..Θα ήθελα να σημειώσω εδώ ότι η προσωπική μου άποψη είναι ότι ο Ιησούς είναι ένα μυθικό κατασκεύασμα του Κωνσταντίνου..
Η Σκυθόπολις ή Μπετσηάν ή Beit She’an στο Ισραήλ είναι μια πόλη άγνωστη στους περισσότερους από εμάς. Στη Βίβλο μνημονεύεται ως Βεθσηάν ή Βεθσάν και βρίσκεται 8 χιλιόμετρα δυτικά του ποταμού Ιορδάνη και 28 χιλιόμετρα νότια της λίμνης Τιβεριάδας. Ο Ηρόδοτος μας λέει ότι οι Έλληνες την αποκαλούσαν “Σκυθόπολη” λόγω της κατάληψής της από τους Σκύθες το 631 π.Χ. Ωστόσο, σύμφωνα με τον έγκριτο Ρωμαίο στρατιωτικό και ιστορικό Αμμιανό Μαρκελλίνο, φαίνεται ότι εκεί λειτούργησε το πρώτο στρατόπεδο θανάτου της Ιστορίας, ιδρυθέν περίπου το 341 μ.Χ. από τον Κωνστάντιο τον Β’, δευτερότοκο γιο του “Μεγάλου” Κωνσταντίνου – και θύματα δεν ήσαν αυτήν τη φορά Εβραίοι, αλλά Εθνικοί που αρνήθηκαν να ασπασθούν το χριστιανισμό.
Πού αναφέρονται όλα αυτά; Στο 19ο τόμο του έργου του με τίτλο “Res Gestae Libri XXXI”. Το έργο αυτό ως τώρα δεν γνωρίζω να έχει μεταφρασθεί στα ελληνικά και, μέχρι τώρα, μοναδικές αναφορές σ’αυτά τα γεγονότα σε ελληνικές πηγές είναι η αναφορά του Ροΐδη στις “Σημειώσεις εις την ‘Πάπισσαν Ιωάνναν'” (σελ. 200) και ένα άρθρο του Παν. Κουβαλάκη στο περιοδικό “Δαυλός” (τεύχος 258, Ιούνιος 2003, σελ. 16866-16870). Ας δούμε τι γράφει ο Ροΐδης:
Ουχ ήττον επιβαρυντική είναι και η μαρτυρία του Αμμιανού Μαρκελλίνου, ην πιστώς μεταφράζομεν: “Ήρκει να κατηγορηθή τις υπό κακοβούλου κατασκόπου, ότι έφερ περί τον τράχηλον φυλακτήριον κατά του πυρετού ή εφάνη παρακαθήμενος πλησίον τάφου ή ερειπίου, ίνα καταδικασθή εις θάνατον ως ειδωλολάτρης ή νεκρόμαντις. Εκ των απωτάτων άκρων της αυτοκρατορίας εσύροντο αλυσόδετοι πάσης τάξεως και ηλικίας πολίται, ων οι μεν απέθνησκον καθ’οδόν, οι δε εν τοις δεσμωτηρίοις· οι δε επιζώντες εστέλλοντο εις Σκυθόπολιν, απόκεντρον εν Παλαιστίνη Πόλιν, όπου είχον στηθή τα βασανιστήρια και το σφαγείον. Ο πρώτος βασανισθείς ην ο Σιμπλίκιος, μετά τούτον Παρνάσιος, είτα ο Ανδρόνικος…
Εμπνευστής και οργανωτής του σφαγείου αυτού ήταν, σύμφωνα με τη μαρτυρία του Αμμιανού, ο επίσκοπος Αλεξανδρείας Γεώργιος. Στο 11ο κεφάλαιο του 17ου τόμου του έργου του, ο Αμμιανός αναφέρει “ο Γεώργιος με τη συμμορία του προχωρούσε στους δρόμους των Ελλήνων της Αλεξάνδρειας κομματιάζοντας ανθρώπους και καίγοντας τα πάντα” και είχε αναρριχηθεί στη θέση του επισκόπου “εξοντώνοντας πολλούς ανθρώπους” (ομοίως).
Είναι σημαντικό εδώ να τονίσουμε και να αναφέρουμε ότι οι Εθνικοί (κυρίως ελληνόθρησκοι) ήταν ακόμη πλειοψηφία μεταξύ των υπηκόων της αυτοκρατορίας και κατείχαν, λόγω καταγωγής, μορφώσεως και προϋπηρεσίας, όλες σχεδόν τις διοικητικές θέσεις στις ρωμαϊκές επαρχίες. Μην ξεχνάμε ότι εκείνο τον καιρό οι μετέπειτα “άγιοι” της εκκλησίας επεδίδοντο σε έναν αδυσώπητο αγώνα εξόντωσης των “ειδωλολατρών” ώστε να επικρατήσει το δικό τους δόγμα. Ο Γεώργιος λοιπόν, φαίνεται ότι έθεσε ως στόχο την εξόντωση των Εθνικών, αφού η παρουσία τους αποτελούσε εμπόδιο στο στόχο της απόλυτης επικράτησης του Χριστιανισμού. Προσφέρθηκε στον αυτοκράτορα να γίνει “υπερασπιστής του”, ζητώντας τη συνδρομή του για να καταπνίξει κάθε συνωμοσία που μπορεί να οργανωνόταν κατά του προσώπου του αυτοκράτορα.
Ο Αμμιανός απορεί (ο.π., 19:12) πως ο “στενόμυαλος” Κωνστάντιος, ενώ “κώφευε σ’άλλα σοβαρά ζητήματα και ήταν πάντοτε καχύποπτος, στην προκειμένη περίπτωση πείσθηκε πλήρως από το Γεώργιο”. Νομίζω ότι κακώς απορούσε ο Αμμιανός, γιατί και ο ίδιος ο αυτοκράτορας επιθυμούσε την εξόντωση των Εθνικών, που με τη μόρφωσή τους σκέπτονταν ανεξάρτητα από τη βούλησή του και δεν υποτάσσονταν τυφλά. Έτσι, ο Κωνστάντιος δέχθηκε και έστειλε στη Σκυθόπολη τον αρχιγραμματέα του τον Παύλο, αποκαλούμενο και “Τάρτατο”, θεωρούμενο ως επαγγελματία εξολοθρευτή και διαβόητο για τη σκληρότητά του. Από κοινού ο Γεώργιος και ο Παύλος οργάνωσαν το στρατόπεδο συγκέντρωσης της Σκυθόπολης. Αναφέρει ο Αμμιανός: “το θέατρο των βασανιστηρίων και του θανάτου, η Σκυθόπολη, μια πόλη της Παλαιστίνης, έμοιαζε για δυο λόγους καταλληλότερη από κάθε άλλη: ήταν η πιο απομονωμένη και κυρίως βρισκόταν ανάμεσα στην Αντιόχεια και την Αλεξάνδρεια, από τις οποίες προερχόταν ο μεγαλύτερος αριθμός των κατηγορουμένων” (ο.π.).
Η κύρια κατηγορία ήταν βέβαια αυτή της “εσχάτης προδοσίας” και σταδιακά άρχισε να απαγγέλλεται εναντίον όλων των Εθνικών αδιακρίτως. Χαρακτηρίζονταν υπονομευτές του αυτοκράτορα, συλλαμβάνονταν και οδηγούνταν στη Σκυθόπολη, μόνο και μόνο επειδή διατηρούσαν τις θρησκευτικές τους παραδόσεις: “έφτανε να φορά κανείς στο λαιμό του ένα φυλαχτό κατά του πυρετού ή άλλης αρρώστιας ή να κάθεται κοντά σε τάφο για να κατηγορηθεί ότι επικαλείται φαντάσματα και δαίμονες και να θανατωθεί” (ο.π., 19:12, παρ. 14).
Το κολαστήριο άρχισε γρήγορα να δέχεται “πελάτες” όχι μόνο απ’την Ανατολή, αλλά και από όλη την αυτοκρατορία. Γράφει ο Αμμιανός: “Απ’όλο σχεδόν τον κόσμο ευγενείς ή απλοί πολίτες οδηγούνταν αλυσοδεμένοι στη Σκυθόπολη. Μερικοί υπό το βάρος των αλυσίδων και τις κακουχίες της φυλακής πέθαιναν πριν καν δικαστούν” (ο.π., 19:12, παρ. 7). Ελάχιστοι γλίτωσαν – είτε γιατί “είδαν το φως” (όπως οι “αντιφρονούντες” στη Μακρόνησο) είτε γιατί κατάφεραν να αποδείξουν την αθωότητά τους. Αυτοί οδηγούνταν στην εξορία και οι περιουσίες τους κατάσχονταν, για να τροφοδοτήσουν τα χριστιανικά κοινόβια. Τέτοιας “επιείκιας” έτυχαν και γλίτωσαν το θάνατο (όχι όμως και τα βασανιστήρια) επιφανείς άνδρες όπως ο Σιμπλίκιος, ο Παρνάσιος, ο Ανδρόνικος κ.α.
Ο Παύλος είχε, σύμφωνα με τον Αμμιανό, τόση εξουσία στα χέρια του, ώστε “με μια κίνηση του κεφαλιού του, με ένα του μόνο νεύμα εξαρτιόταν η ζωή όλων όσων περπατούσαν στη γη” (ο.π., 19:12, παρ. 13). Αληθινός πρόδρομος των διοικητών των χιτλερικών στρατοπέδων συγκέντρωσης ο Παύλος…
Η διάρκεια ζωής του σφαγείου της Σκυθοπόλεως παραμένει άγνωστη. Θεωρώ βέβαιο ότι ο Ιουλιανός (ο “παραβάτης”), αν το βρήκε εν ενεργεία, το έκλεισε το 361 μ.Χ. Ωστόσο η ζημιά είχε ήδη γίνει.
Έτσι, για περίπου 20 χρόνια λειτουργούσε ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης, με θύματα πρωτίστως Έλληνες Εθνικούς (αλλά και άλλους πολυθεϊστές). Η 20ετής λειτουργία αυτού του σφαγείου αποκαλύπτει περίτρανα πώς επιβλήθηκε ο Χριστιανισμός στον ελληνικό κόσμο και γιατί ακολούθησε ο Μεσαίωνας. Αποκαλύπτει επίσης και το γιατί τα μετέπειτα αυτοκρατορικά διατάγματα, που θέσπισαν την “επί ελληνισμώ” θανατική καταδίκη, εφαρμόσθηκαν χωρίς την παραμικρή αντίδραση. Αποκαλύπτει και την έλλειψη αντίδρασης όταν, σαράντα χρόνια αργότερα, ο Αλάριχος αποδεκάτισε τις ελληνικές πόλεις, συνοδευόμενος από ορδές μοναχών. Στα γεγονότα εκείνα εξοντώθηκαν εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες. Όσοι απέμειναν, μπήκαν στο “ποίμνιο” για να σώσουν τις ζωές τους, δεχόμενοι άκοντες-εκόντες την αλλοίωση της εθνικής και πολιτιστικής τους ταυτότητας.
Δεν γνωρίζω πόσοι θανατώθηκαν στο σφαγείο της Σκυθόπολης. Ο Χίτλερ σκότωσε 6 εκατομμύρια Εβραίους στα στρατόπεδα συγκέντρωσης μέσα σε λιγότερο από 5 χρόνια. Δεν έχω κανένα λόγο να θεωρώ απίθανη την εξόντωση εκατοντάδων χιλιάδων, αν όχι εκατομμυρίων Εθνικών, με δεδομένη την κατοπινή έλλειψη αντίδρασης εκ μέρους των Εθνικών στις εναντίον τους βιαιοπραγίες εκ μέρους των Χριστιανών και των βαρβάρων συνεργατών τους (π.χ. Αλάριχος – αυτός μάλιστα καυχιόταν ότι σκότωσε 15 εκατομμύρια ανθρώπους) και το γεγονός ότι αυτό το “σωφρονιστήριο” λειτούργησε για περίπου 20 χρόνια.
Με όλα αυτά, νομίζω ότι ήρθε η ώρα να βάλουμε οριστικά την ταφόπλακα στα μυθεύματα της “ελληνικότητας του Βυζαντίου” και του “ελληνοχριστιανικού πολιτισμού”.
