Ο κ. Χριστόδουλος εξέδωσε και πάλι οδηγίες προς ναυτιλομένους. Μας είπε τι δεν πρέπει να ψηφίσουμε. Δεν ανέφερε τον ΣΥΝ, αλλά εμφανώς αυτόν εννοούσε. Στις προηγούμενες εκλογές ήταν πιο θετικός: μας είπε τι πρέπει να ψηφίσουμε. Δεν ανέφερε τη Ν.Δ. αλλά εμφανώς αυτήν εννοούσε. Μένει να δούμε τις ολοκληρωμένες οδηγίες του για τις ερχόμενες εκλογές.
Οι πολιτικές παρεμβάσεις του είναι πλέον απροκάλυπτες. Εχει αναθέσει στον εαυτό του τον ρόλο του Εθνάρχη. Επί του θέματος η ψυχοπαθολογία έχει δευτερεύουσα σημασία. Στην πράξη ο κ. Χριστόδουλος δίνει μάχη «ζωής και θανάτου» για να διατηρηθεί αναλλοίωτος και ισχυρός ο ρόλος της Εκκλησίας στην πολιτική ζωή του τόπου. Η Εκκλησία ήταν πάντα -δυστυχώς- ο ιδεολογικός βραχίονας του ελληνικού κράτους και της ελληνικής άρχουσας τάξης. Το πνευματικό της έργο περιοριζόταν πάντα στη διακίνηση της κυρίαρχης ιδεολογίας δηλαδή της επινόησης του ελληνοχριστιανικού πολιτισμού. Ο ελληνικός εθνικός μύθος ήταν πράγματι καταπληκτικός. Στηρίχθηκε στον συμβιβασμό των ασυμβίβαστων: του χριστιανισμού και του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού. Κατάφερε το αδιανόητο: να πείσει τους Νεοέλληνες ότι είναι απευθείας βιολογικοί απόγονοι των Αρχαίων Ελλήνων και ότι αυτό συνεπάγεται το να είναι σήμερα Χριστιανοί Ορθόδοξοι. Επί του προκειμένου η ιστορική αλήθεια είναι μικρής σημασίας. Το κύριο είναι ότι μέσω του μύθου προέκυψαν πραγματικά αποτελέσματα. Συγκροτήθηκε ένα συγκεντρωτικό και αυταρχικό κράτος, διαμορφώθηκε μια μονοεθνική, μονοπολιτισμική κοινωνία, παρεμποδίστηκαν οι κοινωνικές αναδιατάξεις (είτε ως μεταρρυθμίσεις, είτε ως επαναστάσεις).
Όμως σήμερα η παγκοσμιοποίηση, η πληροφορική επανάσταση, το νέο παραγωγικό πρότυπο διαμόρφωσαν ένα τελείως διαφορετικό περιβάλλον. Η εθνική και μονοπολιτισμική κοινωνία καταρρέει. Στη θέση της αναδύεται η πολυπολιτισμική κοινωνία των πολιτών. Η κοινωνική συνοχή επιτυγχάνεται όχι μέσω της μοναδικής εθνικής και θρησκευτικής ταυτότητας, αλλά μέσω ενός πολιτικού συμβολαίου δικαιωμάτων και υποχρεώσεων μεταξύ πολιτών με διαφορετικές αντιλήψεις και συμπεριφορές. Η κοινωνία γίνεται πολιτική. Δεν χρειάζεται ενοποιητικούς μύθους αλλά δημοκρατικούς κανόνες συμβίωσης.
Η Ελληνική Εκκλησία μπροστά σε αυτές τις αλλαγές, στέκεται έντρομη. Σε αυτήν ανοίγονται δύο δρόμοι. Ο ένας δρόμος είναι αυτός της προσαρμογής στο παρόν, της αναγνώρισης των θετικών επιτευγμάτων και αναγκών της σύγχρονης κοινωνίας, της ανοχής και σεβασμού του «διαφορετικού», της υπέρβασης των αναχρονιστικών και εθνικιστικών παραδόσεών της. Ετσι μόνον η Ορθόδοξη Εκκλησία μπορεί να αναπτύξει την πνευματικότητά της στο νέο περιβάλλον. Ο άλλος δρόμος του φονταμενταλισμού και της εκκοσμίκευσης είναι ο δρόμος του κ. Χριστόδουλου. Όμως αυτός ο δρόμος είναι αδιέξοδος. Μπορεί ο φόβος του πολιτικού κόστους (του ΠΑΣΟΚ) και η ελπίδα του πολιτικού οφέλους (της Ν.Δ.) να επιτρέψουν στον κ. Χριστόδουλο -ως ένα βαθμό- να παρεμβαίνει πολιτικά ως αντιμεταρρυθμιστικός παράγοντας. Όμως ο κ. Χριστόδουλος δίνει μια μάχη οπισθοφυλακών. Αυτή η μάχη κάνει ζημιά στη χώρα (και οι ευθύνες των πολιτικών κομμάτων είναι τεράστιες), όμως ο πόλεμος έχει ήδη κριθεί. Ο κ. Χριστόδουλος θα ηττηθεί. Το μόνο που μπορεί να πετύχει είναι να μετατρέψει την Εκκλησία σε λαογραφικό μουσείο της βυζαντινής περιόδου. Ας το σκεφθούν αυτό οι δημοκράτες χριστιανοί.
ΗΜΕΡΗΣΙΑ 2/6/2007
Γράφει ο Καριπίδης Γιώργος
[email protected]