Μέλανες νύχτες και πύρινες πνοές ανέμων,
Καικίας και Λίβας ο φονεύς,
στροβιλίζονται και μιγνύονται
στις ερωτικές προσταγές του γεννήτορος Χάους,
προσδιορίζοντας την αδιάκοπη πορεία του ήχου-
που ως άλλος ουρανοδρόμος Ερμής,
ως άλλος Προμηθέας της επίπλαστης ελπίδας,
το ασυνείδητο πάντα Fευ, άθύρματα στις αμετάκλητες βουλές της Ατροπού-
φέροντας το άδηλο σπέρμα του μέλλοντός μας,
απορίες και ερωτήματα, πάρτα στον τάφο σου,
Χαλκοδεμένο της Λάχεσης το στόμα,
είρωνας η σιωπή της,
στην επιτηδευμένη άγνοια και στων ματιών το θάμπος
χαμογελά, λοξοκοιτά, προς την Κλωθώ μας γνέφει,
που αλύγιστη τον χώρο και τον χρόνο μας μοιράζει,
μπροστά στις δίμορφες χάλκινες στήλες,
που ελλοχεύουν το Κράτος και η Βία…
του απέθαντου Ήχου ακούω την βοή,
και τα γραμμένα λόγια.
Ένη και Νέα και πάλι απ’ την αρχή,
νέος κόσμος γαλανός, κατάφωτος,
νέες ψυχές, νέα σώματα,
ο κύκλος που επιβάλλεται
και αναθεωρεί και προβάλλει το ακάλεστο νέο,
κι εμείς τόσο μικροί μεσ’ τα γιγνόμενα.
μικροί σαν την ζωή μας, την τόσο δανεική.
Μα να, ο από μηχανής Θεός, ο ίμερος Αιθέρας
λύει τον γόρδιο δεσμό, γης, ουρανού ανάμεσα.
Συνειδητότητα-
και αποδοχή του θείου κόσμου των θεών,
το γέλιο και το κλάμα μαζί…
κι εμείς ψυχές και σώματα, κομμάτια του όλου-
-Εμείς- καταστερημένοι στην συνείδησή μας-
παραδοχή και λατρεία αδιάρρηκτη
της πεπληθυσμένης ενότητας του Σύμπαντος Όλου.
Σιγή και σεβασμός-
στα όρια που ανοίγονται εμπρός μας
στα σφαλιστά μάτια της ψυχής
και στα κρυμμένα λόγια των σωμάτων,
-Δέος- όπως αρμόζει στους θεούς μονάχα.
Ψυχρόν Φως κσι Αιθέρας
τυτλίγουν και αναθαρρεύουν τα κορμιά,
όπως οι ψυχές προστάζουν
στο γνώριμο κι ανέγγιχτο, το θείον παρελθόν τους,
όπου φτερά στολίζουν τις ψυχές
και ούτε σιωπούν, και ούτε μιλούν,
ο δαίμονάς τους, τους πηγαίνει…
Και ναι πολύτιμοι θεοί του Παντός,
είμαι το -Ε- το Δελφικόν,
είμαι αυτός που επέλεξα να είμαι,
ο ένας μέσα στα πολλά και των πολλών το ένα.
Της Εντελέχειας και της Μέθεξης
των ύστερων προσμένω…
Έτσι απλά γνωρίζοντας, θνητός και αθάνατος ότι είμαι.
Μοναδικός, αυτούσιος
-Πεπληθυσμένο Ένα.-
Από την ποιητική συλλογή του Ιωάννη Κοντοπίδη – Εχετλαίου
ΑΝΕΝΔΕΕΣ ΤΟ ΘΕΙΟΝ, Εκδόσεις Όστρια
Ζητάμε συγνώμη απ’ τον δημιουργό για την χρήση μονοτονικού. Ο βαθύτατα Ελληνικός λόγος του μόνο σε πολυτονικό χωράει να αποδοθεί.
Σας προτρέπουμε να διαβάσετε απ’ το πρωτότυπο, αυτή την υπέροχη Ποιητική Θεολογία, μιας ψυχής που φλέγεται απ’ τον πόθο των Ορφικοπυθαγόρειων για Ενότητα κι απ’ την Ηρακλείτεια επιθυμία να ενωθεί με τη Φωτιά του Κόσμου, να επιστρέψει στην Πηγή, στην πραγματική της Πατρίδα.
