Θεμέλια βάση του αρχαίου Ελληνικού Πνευματικού Πολιτισμού και πηγή όλων των τελουμένων στον Ελλαδικό χώρο μυστηρίων, είναι η αρχαιότερη Ελληνική φιλοσοφική κοσμολογική θεώρηση. Πρόκειται για εκείνη που παραδόθηκε από τον Θεολόγο Ορφέα, ο οποίος αναγνωριζόταν ως ο πατέρας της Ελληνικής Θεογονίας.
Η απόπειρα χρονολόγησης της Ορφικής φιλοσοφικής κοσμολογίας επεκτείνεται στην αντικειμενική αντιμετώπιση πολύπλευρων λυσσαλέων προσπαθειών, ώστε να μειωθεί το εύρος της εξέλιξης του χρονικού “γίγνεσθαι” των Ελλήνων. Μέσα στις συνεχείς προσπάθειες διαφόρων ομάδων να εξαφανισθεί οτιδήποτε έχει σχέση με τον αρχαίο Ελληνικό Πνευματικό Πολιτισμό, οι συνεχώς ανανεούμενοι αυτοί κύκλοι, για τον Θεολόγο Ορφέα, προβάλλουν την δήθεν μυθική του υπόσταση. Αντίθετα, όλος ο αρχαίος Ελληνικός κόσμος αναγνωρίζει τον Ορφέα σαν τον δημιουργό της αρχαίας Ελληνικής θρησκείας και τον θεωρεί, τον μέγιστό του Θεολόγο.
Ο δήθεν ευρηματικός, άλλωστε, ισχυρισμός ότι το όνομα Ορφέας καλύπτει συλλογική Θεολογική προσπάθεια ομάδας, στην οποία θα μπορούσε να αποδοθεί η ίδρυση της αρχαίας Ελληνικής θρησκείας, δεν ευσταθεί, γιατί καμιά θρησκεία δεν ιδρύθηκε ποτέ από συλλογική εργασία. Όλες οι γνωστές θρησκείες έχουν έναν και μοναδικό ιδρυτή. Συνδυάζοντας τόσο την κορυφαία θέση του Θεολόγου Ορφέα, όσο και ότι πρώτος παρουσίασε την φιλοσοφική κοσμολογία, γίνεται κατανοητό, γιατί σχεδόν όλοι οι επόμενοι Έλληνες φιλόσοφοι ασπάσθηκαν τις κοσμολογικές θέσεις του. Η Θεολογική αναμόρφωση που επέφερε ο μέγιστος αυτός Θεολόγος των Ελλήνων έγινε αποδεκτή από τον Πυθαγόρα, τον Σωκράτη, τον Πλάτωνα και τους Διαδόχους του Πλάτωνα. Ενώ αντίθετα, ο Αριστοτέλης δεν κατανόησε την Ορφική παράδοση και η αδυναμία του αυτή ήταν η κύρια αιτία που τον απομάκρυνε από το να γίνει Διάδοχος του Πλάτωνα στην Ακαδημία. Η Ορφική Θεολογική αναμόρφωση διαχέεται σ’ όλη την αρχαία Ελληνική γραμματεία και πέρασε μέσα στους μυστηριακούς ορίζοντες, σε τέτοιο βάθος, ώστε η αρχαία Ελληνική μυστηριακή πραγματικότητα, να βαδίζει πάνω στις Ορφικές αντιλήψεις.
Ο Ορφισμός, πηγή της υπέρτατης γνώσης, θεωρείται η πρώτη Ελληνική μυστηριακή θρησκεία, οι ρίζες της οποίας ανάγονται στην προϊστορική αρχαιότητα. Ο εμπνευστής της φανέρωσε με τις διδασκαλίες του, τον σκοπό της ζωής, τον λόγο γέννησης του κόσμου και των θεϊκών οντοτήτων. Διαμέσου των «Ορφικών», βιβλία με ιερό περιεχόμενο στα οποία διασώζονται πολλές από τις διδασκαλίες του Θεολόγου Ορφέα, έγινε η αποκάλυψη του αληθινού λόγου, των μυστηρίων της ψυχής και της σχέσεώς της προς το σώμα.
Ο Ορφισμός είναι ένα μονοθεϊστικό σύστημα, που έχει σαν επίκεντρό του την τέλεση αγνού βίου, υποστηρίζοντας την ύπαρξη και ισχύ του νόμου της ανταποδοτικής Δικαιοσύνης. Πιστεύει ότι η μεταθανάτια κρίση είναι ανάλογη των όσων διέπραξε ο άνθρωπος κατά τον εκάστοτε κύκλο ενσαρκώσεώς του. Η πίστη στην Αθανασία της Ψυχής αποτελεί τον κεντρικό άξονα της Ορφική διδασκαλίας. Οι μυστηριακές τελετές του διακρίνονται, στον Εξαγνισμό και στην Μύηση.
Η τελετουργική δομή του και υπόσταση αποβλέπει στην διασφάλιση της ηθικής αγνότητας, οδηγώντας στον επιδιωκόμενο σκοπό της Ψυχικής απελευθέρωσης. Η Ορφική λατρεία εκδηλώνεται σε δύο επίπεδα: σ’ αυτό της λατρείας του Θεολόγου Ορφέα σαν Ήρωα, γιορτή ανοικτή, για όλο τον Δήμο και προσιτή στις μάζες και σ’ αυτό της λατρευτικής αποθέωσης του Θεολόγου Ορφέα σαν Μύστη, με μυστηριακά δρώμενα τα οποία απευθύνονται στους λίγους και «εκλεκτούς» της εκάστοτε εποχής.
Kατά την Ορφική διδασκαλία, επειδή η Ψυχή, είναι Αθάνατη, ακολουθεί την αέναη εξελικτική της πορεία μέσα στον άπειρο χρόνο. Ένα τμήμα της εξελικτικής πορείας είναι εκείνο, όπου, η Ψυχή παραλαμβάνεται από την Αρχαία Ελληνική μυστηριακή Θεογονία.
Στο τελευταίο αυτό τμήμα της εξελικτικής της πορείας, καθώς προετοιμάζεται πλέον η Ψυχή να εγκαταλείψει το ανθρώπινο επίπεδο, τίθεται κάτω από την θεία μυστηριακή Θεογονική αντίληψη. Μέσα στις χιλιετίες, το υλικό-ψυχικό άτομο άλλαξε συνεχώς νέους βελτιωμένους Αιθεροσωματικούς φορείς. Έτσι νομιμοποιείται η φυσική διαδικασία της Μετενσάρκωσης. Η εξέλιξη των δυνάμεων της Ψυχής υπηρετείται κατά τον Θεολόγο Ορφέα, με την απόκτηση, μέσω της Μετενσάρκωσης, νέου σωματικού φορέα, όταν η αναπόφευκτη φθορά του προηγούμενου απαιτεί, για την συνέχιση της εξελικτικής προόδου της Ψυχής, νέο, καταλληλότερο σωματικό οργανισμό, ώστε ο νέος αυτός φορέας να ανταποκριθεί στις αποκτηθείσες νέες της δυνάμεις, κατά την προηγούμενη ενσάρκωση της Ψυχής. Οι συνεχώς εξελισσόμενες δυνάμεις της Ψυχής οδηγούν στην αέναη και πέραν του ανθρώπινου επιπέδου απόκτηση συνεχώς νέων τελειότερων Ψυχικών Αιθερικών Φορέων αλλά και προσβλέπει στην αλληλοδιάδοχη περιβολή της Ψυχής με συνεχώς νέους βελτιωμένους, σε κάθε Μετενσάρκωση, Οχηματικούς Αιθερικούς Φορείς. Έτσι, η Ψυχή ανέρχεται, σταδιακά και εξελικτικά, στην απόκτηση – μέσα από τις εκθεωτικές Ορφικές μυστηριακές διαδικασίες – θείου Ψυχικού περιβληματικού Αιθερικού Φορέα. Κατά την, απροσδιόριστου χρόνου, πορεία αυτή των Μετενσαρκώσεων, η Ψυχή νομιμοποιείται να αποκτήσει “άλυτον” Αιθερικό Φορέα. Προτού εξαντληθούν οι δυνατότητες του γήινου επιπέδου στην προσφορά ολοένα και πιο τέλειου σωματικού φορέα, το υλικό-ψυχικό άτομο, εξελικτικώς και νομίμως εισέρχεται στις Αρχαίες Ελληνικές θειότατες μυστηριακές θεσμοθεσίες, όπου, η Ψυχή θα προετοιμασθεί σταδιακώς, από Ενσάρκωση σε Ενσάρκωση, για την απόκτηση τελικώς θείου Αιθερικού Ψυχικού περιβλήματος. Αυτό, τελικά κατά τον Θεολόγο Ορφέα, θα αντικαταστήσει τον ανίσχυρο πια ανθρώπινο οργανισμό να προσφέρει στην ψυχή νέες εξελισσόμενες υπηρεσίες.
Οι συλλογικώς προσδιοριζόμενες, σαν εκθεωτικές, αυτές ιεροπραξίες των Αρχαίων Ελληνικών Μυστηρίων συντονίζονται με συνεχώς καταβαλλόμενες από τους Μυούμενους παράλληλες εξαγνιστικές προσπάθειες, όπως αυτές διδάσκονται από τους Μυσταγωγούς.
Οι προσπάθειες αυτές αρχίζουν ήδη από το εισαγωγικό μυστηριακό επίπεδο και συνεχίζονται στα συνεχώς ανώτερα μυστηριακά εκθεωτικά επίπεδα. Τα ανώτατα Μυστηριακά Ιερατεία των μυστηριακών θεσμών της Αρχαίας Ελλάδος, έχοντας συνειδητοποιήσει την έκταση και το βάθος της συλλειτουργίας εξελικτικών διαδικασιών και Φυσικών Νόμων, διαμόρφωσαν, όλη την μυσταγωγική λειτουργική διάρθρωση των θειότατων της Αρχαίας Ελλάδος εκθεωτικών διαδικασιών.
Κοινός συνδετικός ορίζοντας όλων αυτών των μυστηριακών εκφράσεων είναι η ανώτατη αληθινή ενσυνείδητη αντικειμενική γνώση των δυνάμεων, των ιδιοτήτων, των Νόμων, των λειτουργιών και των δράσεων της υλικής αντικειμενικής πραγματικότητας και η μετάδοσή τους εκ μέρους του Θεολόγου Ορφέα και των μετέπειτα – Ανώτατων Ιεροφαντικών και Μυσταγωγικών σοφότατων, Ιερατείων της Αρχαίας Ελλάδος.
Επίσης αξίζει να σημειωθεί ότι από την επιρροή της Ορφικής διδασκαλίας δεν ξέφυγε ούτε και αυτός ακόμη ο Ιουδαιοχριστιανισμός, ο οποίος σε αρχικό στάδιο, ταύτισε τον ιδρυτή του με την μορφή του Θεολόγου Ορφέα, τον οποίο βλέπουμε να εικονίζεται σαν καλός ποιμένας Ψυχών ή σαν αλιέας ανθρώπων. Η απόπειρα των εχθρών και σφαγέων του Ελληνισμού, να παρουσιάσουν τον ιδρυτή του Ιουδαιοχριστιανισμού σαν νέο Ορφέα, εξηγείται από το γεγονός ότι η αλλοδαπή, ξένη και βίαια επιβεβλημένη στον Ελληνισμό θρησκεία, είχε ανάγκη να φορέσει το εξωτερικό κάλυμμα της Πατρώας θρησκείας για να γίνει αποδεκτός στην συνείδηση των ανθρώπων.
Τέλος, σας γνωρίζω, πως η ελπίδα της πνευματικής αναγέννησης του Αρχαίου Ελληνικού Πνευματικού Πολιτισμού, στην ιερή του κοιτίδα, στηρίζεται πάνω στις ανερχόμενες συνεχώς προς τα άνω αλλεπάλληλες, ανώτερες συνειδητοποιήσεις τόσο της αξίας, όσο και της αντικειμενικής ισχύος του Αρχαίου Ορφικού φιλοσοφικού κοσμολογικού συστήματος.
