Δύο πόρτες και θύρες έχει ο κόσμος μας, η μία είναι στον Όλυμπο ή άλλη στον Άδη. Δυνάμεις μπαίνουν και από τη μία και από την άλλη, το ήξερε ο Όμηρος αλλά το άφησε για άλλους να το πούν, αυτός είχε να ασχοληθεί με τον Οδυσσέα.
Όσες δυνάμεις εισέρχονται από τον Όλυμπο φτιάχνουν το πνεύμα το μέλλον, όσες από τον Άδη το παρελθόν τις πράξεις. Συναντώνται και οι δύο αυτές στιγμές στη γη στον Άνθρωπο, σε αυτόν τον αδικημένο υπερθεό ο οποίος κλέβει και τους δύο, γνωρίζει και το μέλλον και το παρελθόν, και το απολαμβάνει σε ένα διαρκές παρόν πνεύματος και πράξης.
Ο Άνθρωπος είναι ανώτερος και από τον Όλυμπο και από τον Άδη, διότι τους εμπεριέχει και τους δύο, είναι θεός και σκιά ταυτόχρονα, σκέπτεται και κάνει τα πάντα ταυτόχρονα, δίνει ύπαρξη και στον Όλυμπο και στον Άδη ταυτόχρονα, από τη μορφή του ζουν και θεοί του Ολύμπου και του Πλούτωνα. Είναι η συνισταμένη του όλου, μεσότητα την ονόμασε για να ηρεμήσει το όλον ο Αριστοτέλης.
Οι δυνάμεις εισχωρούν από τον Όλυμπο περνούν από τη γη και από τον Άδη φεύγουν στο μεγάλο ποτάμιο όν, επίσης εισχωρούν από τον Άδη, περνούν από τη γη και φεύγουν προς τον ίδιο ποταμό του απείρου από τον Όλυμπο.
Οι θρησκείες απομόνωσαν μέρη της πορείας για να φυλακίσουν τον άνθρωπο, έκλεψαν μέρη της μορφής του για να τον ταπεινώσουν, οι δήθεν σοφοί απεκάλυψαν κομμάτια του μεγάλου οντικού εικονιδίου. Το Όλον όμως μετρά. Οι οντικές δυνάμεις δεν ξέρουν ούτε το καλό ούτε το κακό, ούτε την κρίση ούτε την αιωνιότητα ούτε την καταδίκη.
Ο καημένος ο Όμηρος το απεκάλυψε πρώτος και τελευταίος πριν τον πετσοκόψουν οι αντιγραφείς του θεού, ταξιδευτές είμαστε, ερχόμαστε από τις πύλες που είπαμε και φεύγουμε από αυτές, όλα τα άλλα ψέματα και σφετερισμοί εξουσίας.
Όλοι για λίγο είμαστε Ολύμπιοι, Άνθρωποι, Άδης και φεύγουμε στο άπειρο. Κίνηση είναι τα πάντα μέχρι από το μεγάλο ποταμό να φύγουν στο άπειρο.
Ο Οδυσσέας λοιπόν εισήλθε από τον Όλυμπο (διογενείς οι ήρωες) και έφυγε από τον Άδη (οι Φαίακες με τα καράβια που δεν είχαν ανθρώπους και η Ιθάκη με τα 12 τσεκούρια οντικούς δρόμους που πέρασε το πνεύμα του Λαερτιάδη, ήταν πέρα, πολύ πιο πέρα από τη Γη).
Στο μυαλό μας όλα τα ψέματα που μας κρατούν εδώ, στη δύναμή μας όμως το πιο υπέροχο οντικό ταξίδι ανάμεσα σε πλανήτες, κόσμους και ποταμούς.
Γι’ αυτό ο Ηράκλειτος κατέκρινε τον Πυθαγόρα ως περιττή πολυγνωσία. Ο Οδυσσέας έφθασε στην Ιθάκη χωρίς να γνωρίζει ότι είναι στην Ιθάκη, είμαστε στην πορεία μας χωρίς να το γνωρίζουμε. Η γνώση του Οδυσσέα ήταν η κίνηση, η δική μας επίσης. Ο Οδυσσέας απλά θυμήθηκε την ευδείελο Ιθάκη, όπως και εμείς τις δύο εισόδους του κόσμου μας και τη συνέχεια της πορείας μας. Περνώντας από αυτές τις δύο πύλες προς το Είναι.
Τώρα μπορούμε να καταλάβουμε το πανέξυπνο δόγμα των θρησκειών ότι κανείς δεν μπορεί να γνωρίσει το θεό, κάτι που δυστυχώς ξεκίνησε από την πλατωνική θεολογία. Στο ταξίδι του Όντος ο άνθρωπος είναι και γίγνεται τα πάντα, αρκεί να γνωρίσει όλες τις πλευρές του, αρνούμενη η θρησκεία τη γνώση μέρους αυτού του θείκού εαυτού στερεί τον άνθρωπο από τη συνέχεια του ταξιδιού του.
Η γνώσις του θεού είναι η γνώσις του άλλου μας εαυτού.
Σε κάθε περίπτωση δεν υπάρχει και επιστροφή αλλά η πλατωνική ανακύκλιση η οποία οδήγησε στην χριστιανική επιστροφή στον παράδεισο στη βασιλεία του θεού κρύβει την ευθεία οντική πορεία του ανθρώπου προς το άπειρο.
Όποιος περάσει τις δύο πύλες του κόσμου μας δεν επιστρέφει πουθενά πορεύεται προς καινούργιους κόσμους και καταστάσεις, το Όν είναι άπειρο και έχει νέες κλίνες για όλα τα ταξιδεύοντα πνεύματα. Κλείνοντας τα βιβλία, ξεχνώντας τους σοφούς, αναδεικνύοντας τις ατομικές μας οντικές κληρονομιές οδηγό μας, θα καταλάβουμε ότι καμία κατάληξη δεν είναι κοινή, ο κάθε ένας έχει ξεχωριστό οντικό δρόμο τον οποίο συνεχώς ενσώματα και ασώματα βάδιζε και βαδίζει και θα βαδίσει.
Ο φόβος γεννάται διότι κάποιοι μας έπεισαν ότι όλα είναι κοινά και η μίμηση και η σύγκριση φοβίζει. Η ανεύρεση του ξεχωριστού οντικού δρόμου θα μας απελευθερώσει εν στιγμή ώστε να ανακαλύψουμε τις δικές μας εισόδους και εξόδους από αυτή τη διάσταση και τη συνέχεια του ατομικού και δικού μας ταξιδιού επί τω όντι.
Γι’ αυτό και ο Οδυσσέας μόνος έφθασε στην Ιθάκη, οι πολλοί χάθηκαν στο ψευτοφώς του Ήλιου, ό,τι λάμπει δεν είναι γνώση, το σκότος και η οντική μυστικότης είναι το πράγματι φως.
Το Όν δεν ξέρει τίποτε από τους θεούς και τους δαίμονες της γης, γνώσις όντος λήθη της γης, αξία του όντος, η συνέχεια ενός ταξιδιού, του δικού μας ταξιδιού.
Όσα είπαμε καλά και άσχημα τα βλέπουμε στο Όν να είναι απλές δυνάμεις πίσω από τις μορφές οι αλήθειες.
Εξάλλου οι μορφές φοβούνται όχι τα πνεύματα που αμέριμνα οδεύουν στο Είναι.
Βασίλης Μακρυπούλιας Δρ.Φιλοσοφίας
