Μεταπολίτευση, αναγκαίος μεν εξισορροπητής της ανωμάλου καταστάσεως της δικτατορίας, ανασταλτικός όμως παράγων για την περαιτέρω πορεία της χώρας. Η οικονομική κατάρρευση είναι κρίση της μεταπολιτεύσεως.
Είναι ιστορικός κανόνας, εξ’ ανωμάλου καταστάσεως να προκύπτει ανωμαλία ή την μια ανώμαλη κατάσταση να διαδέχεται μια άλλη, αντιθετική ανωμαλία, για να εξισορροπήσει την προηγουμένη. Η εξισορρόπηση δεν είναι ομαλότητα, είναι ανωμαλία, εφόσον ορίζει τον εαυτό της σε σχέση με την γενεσιουργό αιτία.
Η δικτατορία στην Ελλάδα, που ήταν η θέση της ανωμαλίας, γέννησε την μεταπολίτευση ως εξισορροπητικό αντίδοτο. Η μεταπολίτευση όριζε τον εαυτό της σε σχέση με την ανωμαλία, δηλαδή με την χούντα, παραμένοντας έτσι δέσμια με αυτήν. Οι λεγόμενοι “αντιστασιακοί” λ.χ., που προέκυψαν από την ανωμαλια, κυριάρχησαν στον πολιτικό και κοινωνικό στίβο, είτε ως πρόσωπα είτε ως πνεύμα. Αν δεν είχε προηγηθεί η δικτατορία, πολλά σημαίνοντα πρόσωπα της μεταπολιτεύσεως ίσως να μην είχαν θέση στην πολιτική εξουσία.
Όμως, όσο μια κατάσταση παραμένει στην εξισορροπητικό της χαρακτήρα και δεν προχωρά σε μια νέα θέση, η κοινωνία παραμένει στην ανωμαλία ως αντίθεση της προηγούμενης. Κατ’ αυτόν τον ανώμαλο τρόπο η Ελλάδα δεν πέρασε σε μια νέα πολιτική θέση, αλλά παγιδεύτηκε σε μια παρέκβαση αντιθέσεως. Και αυτό φαίνεται από τα εξής: λογοκρισία η δικτατορία, ασυδοσία λόγου η μεταπολίτευση, κανόνες και σκληρούς νόμους η χούντα, ανομία και άνευ όρων ελευθερία η μεταπολίτευση, σχολείο με πειθαρχία και υπακοή στις δασκαλικές αυθεντίες η χούντα, ανυπακοή, εκχυδαϊσμός και ξυλοδαρμό των δασκάλων η μεταπολίτευση, τονισμός στα ήθη η χούντα, ανηθικότητα η μεταπολίτευση, κ.α. Από αυτό το γενικό κλίμα προέκυψε ο κοινωνικός και οικονομικός ρεμαλισμός, δηλαδή η αυθάδεια και η αρπαγή σε κάθε επίπεδο της κοινωνικής ζωής.
Μ’ άλλα λόγια, η μεταπολίτευση ήλθε ως ένα κύμα αποδεσμεύσεως από δεσμά, αλλά έμεινε στο σπάσιμο των δεσμών, γέννησε την ασυδοσία σε όλους τους τομείς, περιπίπτοντας έτσι σε παρέκβαση. Αυτή την παρέκβαση “απολαμβάνουμε” σήμερα σε ολόκληρο το κοινωνικό φάσμα. Ακόμη τραγουδάμε και υμνούμε τους ήρωες της εξισορροπήσεως, δημιουργούμε ήρωες της ασυδοσίας, αλλά έχουμε ξεχάσει το επόμενο βήμα, πέρα από την στιγμή και το πνεύμα της πτώσεως της χούντας.
Μέσα στα τριάντα και πλέον έτη της μεταπολιτεύσεως αναδείχτηκαν πολιτικοί σχηματισμοί μιας ιδιάζουσας δημοκρατίας, που στην ουσία είναι δεσμώτες της αντιθετικής ανωμαλίας. Αυτοί οι πολιτικοί σχηματισμοί έχουν πλέον μετατραπεί σε γερασμένους διαδραματιστές και πρωταγωνιστές της παλιάς πολιτικής αναγκαιότητας, ανίκανοι πια να αναιρέσουν το παρελθόν τους. Μέσα σε αυτό το γενικό πνεύμα της ασυδοσίας εντάσσεται η παρούσα οικονομική κρίση της Ελλάδας, η οποία είναι η κορυφή μιας γενικής ανωμαλίας.
Εν κατακλείδι, η μεταπολίτευση δεν κατόρθωσε να φύγει από την αντιθετική ανωμαλία και να δημιουργήσει ευνομία, οριοθέτηση ελευθερίας και δημοκρατίας, θεσμούς, κανόνες και ήθη, ως μια νέα υγειής θέση.
Μην έχουμε λοιπόν αυταπάτες ότι εκείνοι που γέννησαν την ανομία, ασυδοσία, απάτη, ρεμαλισμό και αυδάδεια θα μετουσιωθούν σε κάτι ανώτερο, για να φέρουν την νέα θέση που έχει ανάγκη η πατρίδα μας. Αν θέλουμε να γελιόμαστε, να κοροϊδευόμαστε, να αυτο-ηδονιζόμαστε και να προχωράμε στον χορό του Ζαλόγγου, δεν έχουμε παρά να αναπαράγουμε την μεταπολιτευτική ανωμαλία.
Οικονομικός πατρονισμός
Στο γενικότερο κλίμα της μεταπολιτευτικής ανωμαλίας δημιουργήθηκε ο νέος οικονομικός άνθρωπος. Στο όνομα της κοινωνικής δικαιοσύνης προήχθη η νοοτροπία της εύκολης απολαβής και με όλα τα μέσα, ορθόδοξα και ανορθόδοξα. Συν τω χρόνω και μέσα στην ασυδοσία, τα ανορθόδοξα μέσα κυριάρχησαν και οι κυρίαρχοι του οικονομικού παιχνιδιού μετετράπησαν σε πάτρονες της οικονομικής ζωής με κύριο σκοπό την “αρπαχτή”. Όποιος μπορεί και στο βαθμό που μπορεί, αρπάζει ανάλογα με την θέση που κατέχει και πόσο θρασύς είναι.
Κύριος εκφραστής της μεταπολιτευτικής ανωμαλίας είναι το ΠΑΣΟΚ, ενώ οι ενδιάμεσες θητείες της Νέας Δημοκρατίας εκχυδάϊσαν έτι περισσότερο την παρέκβαση. Το ΠΑΣΟΚ δημίουργησε το σχήμα του νέου οικονομικού ανθρώπου με παράλληλη, υπερβολική για την κατάσταση της χώρας μας, ροή πολλού χρήματος στην κοινωνία για κομματικούς σκοπούς. Τότε άρχισε να εισέρχεται ο πακτωλός των ευρωπαϊκών πακέτων στήριξης, τα οποία δημιούργησαν την εντύπωση του εύκολου χρήματος. Και όντως ήταν εύκολο, αφού η βάση και το κριτήριο ροής του ήταν ο καιροσκοπισμός, είτε υπό μορφή δήθεν “επενδύσεων” είτε ως κοινωνική πολιτική παροχών. Μέσα στην διαδικασία της συναλλαγής της απάτης γεννήθηκαν οι πάτρονες της οικονομίας του κράτους, δηλαδή ο κρατικός λειτουργός της δωροδωκίας, που αρχίζει από τον κλητήρα και φτάνει στο πολιτικό χρήμα.
Ενώ στην χώρα εισέρρεαν κοινοτικά χρήματα, ταυτοχρόνως αυξανόταν το χρέος της Ελλάδας για να εκτιναχτεί από 30% του ΑΕΠ στις αρχές του 1980 στο 80% στο τέλος της πρώτης παπανδρεϊκής θητείας και στο 130% σήμερα. Δηλαδή, κοινοτικά πακέτα μαζί με δανεισμό γέννησαν μια “κοινωνία αφθονίας”, αλλά με ξένα χρήματα, χωρίς να ανταποκρίνονται στην πραγματική παραγωγή της χώρας. Όποιος μπορούσε, άπλωνε τα χέρια του και έπαιρνε και φυσικά επικράτησαν οι πλέον επιτήδειοι, τα οικονομικά και κοινωνικά ρεμάλια.
Ταυτοχρόνως δινόταν η αίσθηση στον λαό ότι υπάρχουν άφθονοι πόροι, ώστε, γιατί όχι, ένας καφές να χρεώνεται πέντε ευρώ, τα ενοίκια των καταστημάτων να γίνονται αστρονομικά και η γιαγιούλα-πονηρούλα της λαϊκής να πουλά ένα ματσάκι μαϊντανό αντί για 50 δράχμές ένα ευρώ. Οι 100-200 δραχμές του καφέ υποτιμήθηκαν σε 1700 δρχ για το ίδιο πράγμα. Οι μισθοί, ειδικότερα των δημοσίων (με μερικές ομάδες να εισπράττουν αμύθητα ποσά, όπως δικαστικοί, Δεήτες, λιμενεργάτες και άλλοι) πολλαπλασιάστηκαν σε πλήρη δυσαναλογία προς την οικονομική παραγωγή, οι συντάξεις των περισσότερων έγιναν υψηλότερες της Αμερικής, ώστε να αμοίβεται περισσότερο ο συνταξιούχος από τον εργαζόμενο, πολλοί να έχουν πολλές συντάξεις ταυτοχρόνως, συντάξεις να κληρονομούνται από αλλοδαπές, πολλοί να εργάζονται έξι μήνες και να εισπράττουν ταμείο ανεργίας τους άλλους έξι, ενώ ταυτοχρόνως δουλεύουν μαύρα και πολλά άλλα. Τι κάνει το πολιτικό σύστημα; Απλώς δεν τολμά να θίξει τις ανωμαλίες γιατί το ίδιο τις γέννησε, το ίδιο είναι φορέας και το ίδιο είναι ανωμαλία. Ποιός τελικά θα πλήρωνε την νύφη; Ασφαλώς τα “κορόϊδα” οι Ευρωπαίοι και οι δικές μας μελλοντικές γεννιές.
Τους “κουτόφραγγους” τους ξεγελάσαμε και μπήκαμε στην ΟΝΕ με ψεύτικα στοιχεία. Στην συνέχεια τους ξεγελάμε, με ψεύτικα στοιχεία πάλι, για το δημόσιο έλλειμα, ενώ συνεχίζουμε να δανειζόμαστε, ως να είμαστε οι πλουτοκράτες της υφηλίου. Έλα όμως που έφτασε ο κόμπος στο χτένι και μας πήραν είδηση, με κίνδυνο να επηρεάζεται ολόκκληρη η ευρωζώνη λόγω της ελλαδικής απάτης! Και δεν μιλάμε πλέον για εθνική εξιοπρέπεια, την έχουμε προ πολλού απωλέσει.
Η ευρωζώνη περνά τώρα μια δοκιμασία με το δίλημμα: θα ενισχύουμε τους εκάστοτε απατεώνες στους κόλπους μας, ή θα τους αποβάλλουμε, με κίνδυνο να ραγίσει η ενότητα της ζώνης, προς χαρά βέβαια των αγγλο-αμερικάνων; Εκείνο που φαίνεται να επικρατεί είναι η διατήρηση των απατεώνων στην ζώνη, με στόχο να τους μετουσιώσουν σε ειληκρινείς εταίρους (αν και οι ίδιοι οι ευρωζωνιστές φέρουν σημάδια παρακμής). Και τι κάνει η κυβέρνησή μας αυτή την στιγμή της ανάγκης; Ασφαλώς δηλώνει άλλοθι, μεταμέλεια και μετουσιώση σε καλοκάγαθο εταίρο, τουλάχιστον μέχρι να περάσει η μπόρα και μετά, έ μετά βλέπουμε ποιό τρόπο θα βρούμε να ξεγελάμε και να συνεχίζουμε το γλέντι.
Πακέτα και αυξανόμενος δανεισμός ταυτοχρόνως, προσδοκίες και χρήμα άνευ οικονομικής βάσεως, ξένο χρήμα και πολιτικός θεατρινισμός, εισβολή αρπαχτικών, οικονομικές συντεχνίες και καιροσκοπικά συνδικάτα χωρίς κοινωνική και εθνική ευθύνη, αμαρτωλά ΜΜΕ, ψευτοϊδεολογικός κομματισμός, ανεπάρκεια ιδεολογιών, πλουτοκρατικός φαινομενισμός, πορνεία και εκπόρνευση της Ελλάδας, δημοκρατία χωρίς οριοθέτηση της ελευθερίας =ασυδοσία, επικράτηση των ρεμαλιών σε όλο το δημόσιο φάσμα, πολιτική άνευ εθνικής και κοινωνικής ευθύνης, αγαθοφανείς πολιτικοί άνευ ήθους, συνιστούν ένα δραματικό σκηνικό, επί του οποίου έρχεται να διαδραματιστεί η τραγωδία του νέου ελληνικού έθνους.
Να τους πιστέψουμε;
Ουδένα μέτρο είναι εφαρμόσιμο, αν οι άρχοντες που το προτείνουν δεν είναι πρωτίστως παιδαγωγοί δια παραδείγματος.
Ας αφήσουμε στην άκρη το γεγονός ότι οι πλείστοι των δημοσίων αρχόντων μας είναι προϊόντα είτε της μεταπολιτευτικής ανωμαλίας, όπως ο νυν πρόεδρος της δημοκρατίας και πολλοί άλλοι στο κοινοβούλιο, είτε προϊόντα δυναστειών, όπως ο πρώην και νυν πρωθυπουργός, είτε σπέρματα “ευγενών” πολιτικών οικογενειών, που αντιπροσωπεύουν το 30% των βουλευτών. Ας υποθέσουμε επίσης ότι όλοι αυτοί, ναι μεν ευθύνονται για την κατάντια της πατρίδας μας, ναι μεν είναι κατά συνθήκην ανεπαρκείς, άλλα κατά φύσιν είναι ανιδιοτελείς και καλοκάγαθοι Έλληνες, οι οποίοι, εν προκειμένω, είναι δεκτικοί μετουσιώσεως σε ηθικοί και ενάρετοι άνδρες, σε ήρωες. Γιατί, τώρα μόνο εθνικοί ήρωες μπορούν να σώσουν την Ελλάδα. Ας αρχίσουμε από τον πρόεδρο της δημοκρατίας.
Ο πρώτιστος και ύπατος πολίτης, αν έχει αποκλειστικό σκοπό την δική του καλοπέραση και προσωπική ευδαιμονία και όχι την ευδαιμονία αυτών για τους οποίους έχει κληθεί να προΐσταται, καλά θα κάνει να εισπράττει τις 25.000 ευρώ (νομίζω) μηνιαίως συν την υπουργική του σύνταξη και λοιπά επιδόματα, ώστε να λύσει οριστικώς, όχι μόνο το προσωπικό του οικονομικό θέμα, αλλά των παιδιών του, εγγονών και δισεγγονών. Αν όμως θέλει όντως να προάγει το καλό των Ελλήνων που έχει κληθεί να υπηρετεί, ας αφήσει την “αγιότητά του”, αφού στην δημοκρατία δεν υπάρχουν αγιότητες και ιερά πρόσωπα, και ας επιτρέψει σε εμάς τον λαό να κρίνουμε κατά πόσο ανήκει στους πάτρονες, δηλαδή στους καιροσκόπους και τυχοδιώκτες, ή στους εντίμους πολίτες και άρχοντες.
Εκ της θέσεώς του ως άρχοντος θα πρέπει να πρωτοστατήσει στην μεταβολή της χώρας μας σε χώρα εναρέτων και όχι πεδίο ρεμαλιών, ώστε να καταστούμε μια ευπρεπής και ευημερούσα πολιτεία. Και θα το κάνει αυτό εκθέτοντας στο τραπέζι την οικονομική του κατάσταση, να δηλώσει δημοσίως πόσο κοστίζει η προεδρία του σε μισθό, τρέχουσα σύνταξη, κόστος περιφρούρησης, συντήρηση της πολιτέλειας του προεδρικού παλατιού, και κόστος των εκάστοτε μετακινήσεών του. Αφού θέσει αυτά προ των οφθαλμών του λαού, να δηλώσει δημοσίως το ποσό με το οποίο θα συμμετέχει στην κρίση.
Ας έρθουμε με την σειρά στον κυρίαρχο του παιχνιδιού, τον πρωθυπουργό και να συλλογιστούμε: αφού γεννήθηκε μέσα και επί πολλά έτη ήταν ένας από τους φορείς της ανομίας, του καιροσκοπισμού και της ρεμαλοκρατίας, θα μπορέσει άραγε, ως πρωθυπουργός τώρα, να μετουσιωθεί, ώστε να σπάσει τον φαύλο κύκλο; Προς το παρόν φαίνεται να επιδιώκει μια καλυτέρευση του κλίματος, αλλά βρίσκεται μεταξύ σοβαρότητας και θεατρινισμού. Μας μιλά για συστημικό πρόβλημα, ως ένας ξένος να κάνει διάγνωση για κάποιον άλλο, θεωρώντας εαυτόν ιδιαίτερον γένος, διάφορον του διεφθαρμένου, ενώ συμμετείχε στην παλαιά αμαρτία. Γεννάται το ερώτημα, σε ποιόν ανήκει το σύστημα αν αυτός ο ίδιος δεν είναι αρχηγός του; Να θυμίζουμε ότι η διάγνωση και η αποστασιοποίηση από την διαφθορά των εκάστοτε πολιτικών, που οι ίδιοι δημιουργούν, μας προκαλούν αναγούλα.
Αν αρχηγός και πρωθυπουργός ευαγγελίζεται αλλαγή του διεφθαρμένου συστήματος που ηγείται, τότε, ως ο άρχων του συστήματος θα πρέπει να δώσει το παιδαγωγικό παράδειγμα! Επί τάπητος λοιπόν, πόσο μισθό και λοιπά επιδόματα συγκεντρώνει τον μήνα, πόσα προσωπικά έσοδα έχει εντός και εκτός Ελλάδας, πόσα εξοδεύονται για την διατήρηση της πολυτέλειας του πρωθυπουργού που αρχίζει από το μέγαρο Μαξίμου μέχρι το πρωθυπουργικό αεροπλάνο, ποιές είναι οι συνοδίες στα ταξίδια του και πόσο κοστίζουν, που διαμένει στο εξωτερικό και πόσο χρεώνει το κράτος, πόσα δώρα δέχεται για κρουαζέρες (αναφερόμαστε σε παλιότερα) και ξενοδοχεία πολυτελείας. Και αφού έχουμε πλήρη εικόνα του συνολικού κόστους για χάρη του, να μας πει πόσα αφήνει υπέρ του έθνους. Να του θυμίσω ότι ένας παλαιός, επί 20 χρόνια πρωθυπουργός της Σουηδίας, ο Τάγκε Ερλάντερ, παιδαγωγικό υπόδειγμα, μια και οι παπανδρέϊδες αναφέρουν την Σκανδιναβία ως παράδειγμα κοινωνίας, εισήλθε στην πολιτική διαμένων σε δυάρι και σε κείνο απέθανε γέρων πλέον. Δεν απέκτησε “βίλλα Εκάλης”.
Αν ο πρόεδρος δημοκρατίας και ο πρωθυπουργός, δεν αφήσουν το πλούτο τους και το δημόσιο να αναλάβει μόνο την σίτησή τους με 2.000 μηνιαίως, δεν νομοποιούνται να μιλούν ούτε για φόρους επί του λαού, ούτε για εθνικές θυσίες. Αν οι υπουργοί, οι βουλευτές, οι υψηλά ιστάμενοι της δημοσίας διοικήσεως δεν μετουσιωθούν σε ενάρετοι πολίτες, δεν αφήσουν την χλιδή και δεν αποβληθούν τα οικονομικά ρεμάλια, τότε συνεχίζεται το έγκλημα κατά του έθνους. Τι απομένει στον Έλληνα λαό; Ασφαλώς ή η υποταγή στην Ευρώπη με γερμανό διοικητή, ή η επανάσταση, για να πάρουν πολλοί το δρόμο της αγχόνης, ως διαφθορείς της δημοκρατίας και εγκληματίες της κοινωνίας.
Έφτασε η ύστατη στιγμή για να περατωθεί η ανωμαλία της μεταπολιτεύσεως, να μεταμορφωθεί η Ελλάδα σε μια νέα θέση, πέρα από το παρελθόν και τις αμαρτίες προσώπων και φορέων. Είναι η ώρα της μετουσιώσεως και τίθεται το ερώτημα κατά πόσο το κοινωνικό και κυρίως το πολιτικό κατεστημένο μπορεί να σηκώσει την ευθύνη μιας τέτοιας μεταμορφώσεως. Η ιστορία, ο μέγας δάσκαλος, μας διδάσκει ότι αυτό δεν είναι εφικτό. Η μεταμόρφωση πρέπει να γίνει από μια νέα δύναμη, με νέες ιδέες και ιδεολογία, με αγάπη στην πατρίδα, ηρωισμό, ανιδιοτέλεια και αυτοθυσία. Η ΠΕΛΑ είναι αυτή η δύναμη και με την κατανόηση και συστράτευση από τον Έλληνα άνθρωπο, μπορεί να φέρει την μεγίστη αλλαγή της ιστορίας μας. Αυτό πρέπει να μας γίνει συνείδηση, αν όντως επιθυμούμε με ριζική αναγέννηση αυτής της χώρας.
από Τρύφωνα Ολύμπιο ( www.pela-polites.org )
