Σχετικά με το ερώτημα τι είναι Θεοί υπάρχει μεγάλη πλάνη και παραπληροφόρηση. Η λέξη θεός ετυμολογείται (κατά το λεξικό του Α. Γαζή, εκδοθέντος υπό του Κων. Καρπολά του Ολύμπιου, το έτος 1839) εκ του ρήματος θέω, τρέχω, της θεότητας αεικινήτου νοούμενης, δηλαδή της χωρίς διακοπή κινούμενης προς την πρόοδο και εξέλιξη και συνεπώς η λέξη Θεός δεν δύναται να θεωρηθεί ως ονομασία του Αιτίου Εκπορεύσεως της Φύσεως (ή άλλως του Δημιουργού της Φύσεως) και πολύ περισσότερο, να ταυτιστεί με το Αίτιο Εκπορεύσεως της Φύσεως. Συνεπώς Θεοί είναι ψυχικές ατομικότητες βρισκόμενες σε εξελικτικό επίπεδο πέραν του ανθρωπίνου οι οποίες (όπως προαναφέρθηκε) σπεύδει ταχέως προς συνεχή πρόοδο και αύξηση των δυνάμεών τους.
Όμως όπως νοείται στην σημερινή εποχή η λέξη Θεός έχει δύο σημασίες, σημαίνει α) το Αίτιο εκπορεύσεως του Σύμπαντος (ή την Δημιουργό Αρχή του Σύμπαντος ή τον Δημιουργό του Σύμπαντος) και β) τον Θεό Πνεύμα ή Θεό (π.χ. ο Θεός Άρης). Μεταξύ των δύο αυτών εννοιών υπάρχει τεραστία διαφορά διότι ο Θεός ως το Αίτιο Εκπορεύσεως του Σύμπαντος (Δημιουργός) είναι το αίτιο της εκδηλώσεως της Φύσεως, ενώ ο Θεός ως πνευματική οντότητα είναι το αποτέλεσμα της δημιουργίας. Το Αίτιο εκπορεύσεως του Σύμπαντος είναι το όλο ενώ ο Θεός ως πνευματική οντότητα είναι η ατομικότητα. Η ατομικότητα (ο Θεός πνεύμα) είναι ένα μέρος του όλου και όχι το όλο (το Δημιουργό Αίτιο). Η ατομικότητα (Θεός Πνεύμα) φέρει σπέρμα του όλου αλλά δεν είναι το όλο, ακολουθεί την πορεία του όλου και διέπεται από τους νόμους του όλου. Επομένως ο χαρακτηρισμός του Αιτίου Εκπορεύσεως της Φύσεως ως Θεού από τους χριστιανούς τον μεσαίωνα δημιουργεί σύγχυση και έγινε εσκεμμένα ακριβώς για να δημιουργήσει αυτή τη σύγχυση.
Όπως είναι φανερό, μετά τα προαναφερθέντα, η έκφραση μονοθεϊστική θρησκεία ή μονοθεϊσμός στερείται νοήματος γιατί η έννοια της λέξεως θεός, όπως νοείται στην ελληνική γλώσσα, δεν δύναται να αποδοθεί στο Δημιουργικό Αίτιο του Σύμπαντος. Επίσης η άρνηση της ύπαρξης πνευματικών ιεραρχιών, μέλη των οποίων, κατά τους Έλληνες, είναι οι Θεοί (πνεύματα) οδηγεί στην άρνηση της ύπαρξης και λειτουργίας του παγκοσμίου Νόμου της Εξελίξεως, η ύπαρξη και λειτουργία του οποίου είναι προφανής στον σύγχρονο πνευματικό άνθρωπο που έχει ξεφύγει από τον μεσαιωνικό σκοταδισμό.
Η προσπάθεια ορισμένων μονοθεϊστικών θρησκειών να υποκαταστήσουν τις πνευματικές ιεραρχίες με τους «αγγέλους» (εβραϊκή παράδοση) ή με τους «αγίους» (χριστιανική παράδοση) είναι ατελής γιατί α) εξ ορισμού είναι στατική κατάσταση διότι δεν προβλέπεται ούτε η περαιτέρω εξέλιξή των αγίων, αλλά ούτε η αποθέωση του ανθρώπου και η ατέρμων εξέλιξή του μέσα στις πνευματικές ιεραρχίες τον δε άνθρωπο τον θεωρούν βαρυνόμενο με το λεγόμενο «προπατορικό αμάρτημα» και το μόνο ευνοϊκό γι’ αυτόν είναι η είσοδός του στον «παράδεισο», όπου θα μείνει σε μία κατάσταση αιώνιας στασιμότητας και β) αφήνει πολλά ερωτηματικά ως προς το ήθος των λεγομένων « αγίων» πχ: πως μπορεί να αναβαθμιστεί σε επίπεδο πέραν του ανθρώπινου ένας κοινός εγκληματίας και να αγιοποιηθεί; Αυτό συνέβη με τον «μέγα και άγιο και ισαπόστολο» αυτοκράτορα Κωνσταντίνο, ο οποίος αγιοποιήθηκε, παρά το εγκληματικό του παρελθόν, γιατί προσέφερε πολιτική κάλυψη στον χριστιανισμό.
Συνεπώς η άποψη που διατυπώνεται από ορισμένους συγγραφείς ή συντάκτες άρθρων ότι οι αρχαίοι μας πρόγονοι ήταν μονοθεϊστές είναι τουλάχιστον αφελής. Διατυπώνεται από αυτούς οι οποίοι είτε προσπαθούν να αποδείξουν ότι τα πάντα προέρχονται από τους Έλληνες (ακόμα και ο μονοθεϊσμός των βιβλικών θρησκειών) και ηθελημένα διαστρεβλώνουν τις απόψεις των αρχαίων μας προγόνων, είτε έχουν παρερμηνεύσει τα αρχαία κείμενα (όσα περισώθηκαν από την καταστροφική μανία των χριστιανών) από αδυναμία τους να διεισδύσουν στις λεπτές έννοιες των φιλοσόφων. Οι Έλληνες, λοιπόν, πίστευαν και πιστεύουν στην ύπαρξη Πνευματικών ιεραρχιών, μέλη των οποίων είναι οι Θεοί των διαφόρων επιπέδων συνεπώς ήταν και είναι πολυθεϊστές. Η άποψη που διατύπωσε πυθαγόρειος φιλόσοφος ότι «και οι Θεοί περί Θεών ομιλούν» δηλαδή ότι όπως εμείς έχουμε τους θεούς του γήινου περιβάλλοντος έτσι και οι θεοί του γήινου περιβάλλοντος έχουν και αυτοί τους θεούς τους κ.ο.κ. διευκρινίζει σαφέστατα την σημασία της ύπαρξης αυτών των ιεραρχιών. Βεβαίως, μετά τα ανωτέρω, παραμένει ανοικτό το θέμα σχετικά με την πίστη των Ελλήνων για τον Δημιουργό.
Τους Έλληνες δεν τους απασχολούσε, ούτε τους απασχολεί ιδιαίτερα, το θέμα του Δημιουργού Αιτίου, γιατί το Δημιουργό Αίτιο δεν είναι ατομική νοητική ύπαρξη ώστε να απευθύνονται σ’ αυτό για βοήθεια, ούτε είναι λογικά νοητό το Δημιουργό Αίτιο να προστρέξει σε μία ατομικότητα για να την συνδράμει. Οι Έλληνες την λατρεία τους προς το Δημιουργό Αίτιο την εκδηλώνουν με την λατρεία που αποδίδουν προς την Θεία Φύση, η οποία είναι η έκδηλη έκφραση του Δημιουργού Αιτίου, δηλαδή ήταν και είναι φυσιολάτρες. Γι αυτό είχαν καθιερώσει γιορτές κατά τις ισημερίες και τις τροπές του Ηλίου (τις Φυσικές Γιορτές), π.χ. τα Ανθεστήρια προ της εαρινής ισημερίας κλπ. Παράλληλα οι μύστες στα μυστήρια «κεκλεισμένων των θυρών» τελούσαν ειδικές τελετές κατά τις ισημερίες και τις τροπές του Ηλίου (Βλέπε στο κεφάλαιο « Περί Φυσικών Εορτών»), αποδίδοντες έτσι την λατρεία τους προς την Θεία Φύση η οποία έφερε στο Είναι της την ανθρώπινη ψυχή (Λογική Νόηση – Φθινοπωρινή ισημερία), της έδωσε την δυνατότητα να αναπτύξει το γνωσιολογικό της επίπεδο (Γνωστική Νόηση – Χειμερινή Τροπή του Ηλίου), της έδωσε την δυνατότητα να επιτύχει την πνευματική της αναγέννηση (Σοφία – Εαρινή Ισημερία) και της έδωσε την δυνατότητα να αποκτήσει την αθανασία (Αποθέωση – Θερινή Τροπή του Ηλίου).
Οι Έλληνες εθνικοί με την λέξη Θεός εννοούν αποκλειστικά τον Θεό Πνεύμα, τον οποίο θεωρούν ως ατομική, νοητική και συνειδητή ύπαρξη η οποία έχει εξελιχθεί πέραν του ανθρωπίνου επιπέδου και όχι το Αίτιο Εκπορεύσεως του Σύμπαντος (ή Δημιουργό). Η ταύτιση της έννοιας του Αίτιου Εκπορεύσεως του Σύμπαντος με την έννοια του Θεού (πνεύματος) οδηγεί τον άνθρωπο σε σύγχυση. Ως Έλληνες εθνικοί νοούνται όχι μόνον οι αρχαίοι Έλληνες, αλλά και οι σύγχρονοι οι οποίοι είναι εναρμονισμένοι και εμποτισμένοι από τις δοξασίες και το πνεύμα των αρχαίων προγόνων μας. Αλλά τι είναι τελικά Θεοί – πνεύματα;
Θεοί (πνεύματα) είναι ατομικές νοητικές και συνειδητές υπάρξεις, διήλθαν εκ των μορφών των κόσμων και από εκεί εξελίχθηκαν, δηλαδή είναι αποτέλεσμα εξελίξεως. Οι νόμοι του Δημιουργού με την δράση τους δια των συνεχών μεταμορφώσεων έφεραν τις οντότητες αυτές αρχικά στην κατάσταση των συνειδητών και νοητικών όντων και από εκεί στην κατάσταση των Θεών (Πνευμάτων), έτσι ώστε να κυβερνούν τα κατόπιν αυτών ερχόμενα νοητικά όντα. Η σχέση του Θεού (Πνεύματος) προς τα κατόπιν αυτού ερχόμενα νοητικά όντα διέπεται υπό ενός αρμονικού νόμου, του Νόμου της Αγάπης. Συνεπώς ο άνθρωπος οφείλει προς τους Θεούς (Πνεύματα) μόνον αγάπη και επειδή διέπεται από τον αυτόν αρμονικό νόμο με τους άλλους ανθρώπους, οφείλει την ίδια αγάπη να εκδηλώνει και προς τους συνανθρώπους του. Οι Έλληνες εθνικοί δεν αποδίδουν στους Θεούς τους λατρεία αλλά αγάπη. Λατρεία αποδίδουν μόνον προς το μέγα Παν (Σύμπαν ή Θεία Φύση), για τον λόγο αυτόν είναι φυσιολάτρες. Επισημαίνεται ότι για τους Θεούς υπάρχει και άλλη άποψη, σύμφωνα με την οποία οι Θεοί δεν είναι οντότητες συνειδητές αλλά θεωρούνται ως δυναμικές εκδηλώσεις του Διός- δημιουργού και σύμβολα των μεγάλων εικόνων της Φύσεως και όχι διακεκριμένες ψυχικές ατομικότητες. Η άποψη αυτή ταυτίζεται με τον μονοθεϊσμό και συνεπώς δεν δέχεται την αποθέωση του ανθρώπου.
Θεοί (πνεύματα) είναι συνειδήσεις οι οποίες επιτέλεσαν τον αναμορφωτικό εκείνο κύκλο από τον οποίο μπόρεσαν να αντλήσουν αιώνιο οργανικό μέσο και έτσι κυριάρχησαν ως συνειδήσεις του Απείρου που έχουν θεία Θέληση. Αιώνιο οργανικό μέσο είναι ένας οργανισμός ο οποίος δεν υπόκειται στην διαδικασία του θανάτου και είναι ο πνευματικός οργανισμός. Όλες οι συνειδήσεις της Φύσεως είναι προικισμένες να προαχθέν στις σφαίρες της καθαρής γνώσεως και να καταστούν θείες Συνειδήσεις με ατελεύτητη εξέλιξη στον άπειρο χρόνο. Κατά την Ελληνική παράδοση οι Θεοί, όπως αναφέρθηκε και πιο πάνω, είναι προϊόν εξέλιξης του ανθρωπίνου πνεύματος και τα λειτουργήσαντα μυστήρια αποβλέπουν στο να δείξουν στους μύστες τους την οδό προς την αποθέωση. Όπως ο άνθρωπος με την διάνοια και τις δυνατότητες που του εξασφαλίζει η οργανική του φύση γίνεται κύριος και ρυθμιστής των φυσικών δυνάμεων της Φύσεως του περιβάλλοντός του και επομένως κυρίαρχος αυτών, έτσι και οι Θεοί είναι κύριοι νόμων και δυνάμεων των φυσικών και προπαντός των πνευματικών κόσμων και όχι μόνο σύμβολα των μεγάλων εικόνων της Φύσεως.
Οι ιδιότητες του Θεού (πνεύματος) δεν είναι οι αυτές με τις ιδιότητες του Δημιουργού Αιτίου, γιατί ο Θεός (πνεύμα) είναι προσωπική ατομικότητα και ως προσωπική έχει ενεργούσα διάνοια, της οποίας τα όρια είναι περιορισμένα. Οσονδήποτε και αν θεωρηθεί εξελιγμένη η νοητική προσωπικότητα (ακόμα και αν έχει διανόηση πολύ υπέρτερη της ανθρώπινης) οι ακτίνες ενέργειας της διανοήσεως της δεν είναι δυνατόν να διέρχονται το άπειρον και να εκτείνονται εις αυτό άνευ ορίου. Οι ακτίνες της διανοήσεως των Θεών (που είναι νοητικές προσωπικότητες), ενεργούν επί ορισμένου κόσμου και έχουν σχέσεις μόνον προς αυτόν. Εάν Θεός (πνεύμα) ήταν ο Δημιουργός των κόσμων τα παράγωγα αυτού νοητικά όντα δεν θα είχαν περιορισμένη νόηση, η οποία δεν θα ήταν σχετική προς τα όργανά της. Ο περιορισμός της νοήσεως των νοητικών όντων ο οποίος καθορίζεται από τα όργανα της νοήσεως, είναι απόδειξη ότι αυτά είναι δημιουργήματα. Η νόηση των όντων, αλλά και κάθε νόηση, δεν είναι δημιουργικό αίτιο αλλά αποτέλεσμα. Η νόηση γίνεται το δημιουργικό αίτιο άλλης υπέρτερης νόησης και αυτό αποτελεί τον πολλαπλασιασμό της ενεργητικότητάς της. Η νοητική ενέργεια του Θεού πνεύματος αφορά την εξερεύνηση των αιτίων της δημιουργίας. Εκ της γνώσεως των αιτίων της δημιουργίας ο Θεός (πνεύμα) καθορίζει τις σχέσεις του προς τις νοητικές ενέργειες των άλλων όντων γιατί εκ των σχέσεων αυτών εξαρτάται η πρόοδος του.
Όπως είναι φανερό, μετά τα προαναφερθέντα, η έκφραση μονοθεϊστική θρησκεία ή μονοθεϊσμός στερείται νοήματος γιατί η έννοια της λέξεως θεός, όπως νοείται στην ελληνική γλώσσα, δεν δύναται να αποδοθεί στο Δημιουργικό Αίτιο του Σύμπαντος. Επίσης η άρνηση της ύπαρξης πνευματικών ιεραρχιών, μέλη των οποίων, κατά τους Έλληνες, είναι οι Θεοί (πνεύματα) οδηγεί στην άρνηση της ύπαρξης και λειτουργίας του παγκοσμίου Νόμου της Εξελίξεως, η ύπαρξη και λειτουργία του οποίου είναι προφανής στον σύγχρονο πνευματικό άνθρωπο που έχει ξεφύγει από τον μεσαιωνικό σκοταδισμό.
Η προσπάθεια ορισμένων μονοθεϊστικών θρησκειών να υποκαταστήσουν τις πνευματικές ιεραρχίες με τους «αγγέλους» (εβραϊκή παράδοση) ή με τους «αγίους» (χριστιανική παράδοση) είναι ατελής γιατί εξ ορισμού είναι στατική κατάσταση διότι δεν προβλέπεται ούτε η περαιτέρω εξέλιξή των αγίων, αλλά ούτε η αποθέωση του ανθρώπου και η ατέρμων εξέλιξή του μέσα στις πνευματικές ιεραρχίες. Τον άνθρωπο τον θεωρούν βαρυνόμενο με το λεγόμενο «προπατορικό αμάρτημα» και το μόνο ευνοϊκό γι’ αυτόν είναι η είσοδός του στον «παράδεισο», όπου θα μείνει σε μία κατάσταση αιώνιας στασιμότητας. Επίσης η άποψη αυτή (των αγίων) αφήνει πολλά ερωτηματικά πχ: Πως μπορεί να αναβαθμιστεί σε επίπεδο πέραν του ανθρώπινου ένας κοινός εγκληματίας και να αγιοποιηθεί; Αυτό συνέβη με τον «μέγα και άγιο και ισαπόστολο» αυτοκράτορα Κωνσταντίνο, ο οποίος αγιοποιήθηκε, παρά το εγκληματικό του παρελθόν, γιατί προσέφερε πολιτική κάλυψη στον χριστιανισμό. Συνεπώς η άποψη που διατυπώνεται από ορισμένους συγγραφείς ή συντάκτες άρθρων ότι οι αρχαίοι μας πρόγονοι ήταν μονοθεϊστές είναι τουλάχιστον αφελής. Διατυπώνεται από αυτούς οι οποίοι είτε προσπαθούν να αποδείξουν ότι τα πάντα προέρχονται από τους Έλληνες (ακόμα και ο μονοθεϊσμός των βιβλικών θρησκειών) και ηθελημένα διαστρεβλώνουν τις απόψεις των αρχαίων μας προγόνων, είτε έχουν παρερμηνεύσει τα αρχαία κείμενα (όσα περισώθηκαν από την καταστροφική μανία των χριστιανών) από αδυναμία τους να διεισδύσουν στις λεπτές έννοιες των φιλοσόφων. Οι Έλληνες, λοιπόν, πίστευαν και πιστεύουν στην ύπαρξη Πνευματικών ιεραρχιών, μέλη των οποίων είναι οι Θεοί των διαφόρων επιπέδων συνεπώς ήταν και είναι πολυθεϊστές. Η άποψη που διατύπωσε πυθαγόρειος φιλόσοφος ότι «και οι Θεοί περί Θεών ομιλούν» δηλαδή ότι όπως εμείς έχουμε τους θεούς του γήινου περιβάλλοντος έτσι και οι θεοί του γήινου περιβάλλοντος έχουν και αυτοί τους θεούς τους κ.ο.κ. διευκρινίζει σαφέστατα την σημασία της ύπαρξης αυτών των ιεραρχιών. Βεβαίως, μετά τα ανωτέρω, παραμένει ανοικτό το θέμα σχετικά με την πίστη των Ελλήνων για τον Δημιουργό.
ΓΙΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΣΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΜΟΥ “ΠΥΘΑΓΟΡΕΙΟΣ ΕΣΩΤΕΡΙΣΜΟΣ”, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΕΥΑΝΔΡΟΣ ΑΚΑΔΗΜΙΑΣ 88, ΟΡΟΦΟΣ 5Ος
Πηγή: ΛΥΚΟΜΙΔΗΣ
