Θεωρούμε λοιπόν ότι είναι προτιμώτερον για όσους επιδίδονται στο πολιτικό άθλημα να δημιουργούν “πατριωτικά” κόμματα και να ερίζουν πρός όλους και όλα, να εξαντλήσουν τους “Εθνικούς” τους πόθους μέσω του να διαδώσουν παιδεία, μόρφωση, ιδεώδη και αξίες.
Ας προσπαθήσουν να επιδείξουν την αξία τους εκπαιδεύοντας, επιμορφώνοντας, μέσω του διηνεκούς Ελληνικού πνεύματος όσους και όσες και όπως μπορούν και δύνανται.
Το να προσπαθούν να κλείσουν και να περιχωρήσουν το Ελληνικό Έθνος και τα ιδεώδη του σε κόμματα, σε κνίσματα που θα έλεγε και ο Πλάτων, μου θυμίζει τα όνειρα του Αυγουστίνου ο οποίος είδε ένα μικρό παιδί να προσπαθεί να χωρέσει τον ωκεανό στο μικρό κουβαδάκι του.
Ποτέ και πουθενά και κανένα Έθνος δεν εχώρεσε σε πολιτικά κόμματα, οι πολίτες έχουν ατομική ευθύνη για τη συνέχεια του Έθνους των, τα κόμματα εκ του συντάγματος στηρίζονται σε Εθνικές αρχές.
Στην Αρχαία Αθήνα κανείς ολιγαρχικός δεν ήταν περισσότερο Αθηναίος από κάποιον δημοκρατικό. Τα κόμματα όλα οφείλουν εκ του συντάγματος να έχουν σεβασμό στην Εθνική ταυτότητά τους: σε κάθε άλλη περίπτωση ο λαός είναι ο υπέρτατος κριτής: αλλά κανένα κόμμα δεν μπορεί να στηρίζεται στο ότι είναι ο τιμητής των πάντων και πασών: διότι σε αυτήν την περίπτωση γεννάται ένας επικίνδυνος εγωϊσμός ο οποίος αποκλείει την ατομική αφύπνιση: οι σύγχρονοι λοιπόν Μεγάλοι Αλέξανδροι ας διαδώσουν παιδεία και ο λαός έπειτα θα πράξει τα επόμενα και υπόλοιπα.
Αλλά εδώ αρχίζουν τα προβλήματα: ούτε δύο από το ίδιο κόμμα δεν πρόκειται εις το διηνεκές να συμφωνήσουν, διότι η Εθνική συνέχεια στηρίζεται και μόνον στην ατομική συνειδητοποίηση και στην αποδοχή αυτής από τον Άλλον.
Όμως πίσω από κάθε “εθνικό” σωτήρα κρύβεται ένα τεράστιο Εγώ το οποίο σκεπάζει ό,τι υγιές μπορεί να προέλθει από παντού.
Πλέον είναι ατομική ευθύνη η συνειδητοποίηση περί των Εθνικών ζητημάτων, στον αιώνα της πληροφορίας ο καθείς είναι αυτοϋπεύθυνος:
Εξάλλου ας μην ξεχνούμε ότι ο Όμηρος δεν αναφέρει Ελλάδα και Έλληνες διότι τους όριζε διαφορετικά: ας ορίσει λοιπόν ο κάθε ένας αυτό το οποίο νοιώθει ώς Έθνος και ας προχωρήσει σε σχέση με όποιους επιθυμεί: αρκετά με τους αυτοκλήτους Μεσσίες οι οποίοι ουδαμού του Ελληνισμού υπήρξαν.
Βασίλης Μακρυπούλιας Δρ.Φιλοσοφίας
