Μᾶς κατηγοροῦν ὅτι πολιτικολογοῦμε συνεχῶς, φίλες καὶ φίλοι· δυστυχῶς εἴμαστε ἀναγκασμένοι, λόγῳ τοῦ ὅτι βιώνουμε μία κατάσταση τῆς ὁποίας κύριο χαρακτηριστικὸ ἀποτελεῖ ἡ ἐπιχείρηση συρρικνώσεως τοῦ καθόλου Ἑλληνισμοῦ καὶ ὁ ἐπίσημος πολιτικὸς κόσμος περὶ ἄλλα τυρβάζει, ὅπως συνήθως λέγεται σ’ αὐτὲς τὶς περιπτώσεις. Δὲν μᾶς φθάνει ἡ πολιτιστικὴ ἀποβλάκωση, ἡ ὁποία προωθεῖται βάσει σχεδίου, μέσῳ τῶν Μ.Μ.Ε. καὶ τῶν λοιπῶν χειριστικῶν μηχανισμῶν, τῆς Ἐκκλησίας συμπεριλαμβανομένης, ἡ συνεχὴς ἐπίθεση στὸ λαϊκὸ εἰσόδημα ἀπ’ τοὺς μηχανισμοὺς τῆς διαφθορᾶς καὶ τῆς παρακμῆς, οἱ ὁποῖοι προσπαθοῦν νὰ ὁλοκληρώσουν τὸ ἀπάνθρωπο σχέδιο τοῦ οἰκονομικοῦ νεοφιλελευθερισμοῦ, ἔχουμε καὶ ἀπειλὲς νέου τύπου ἐναντίον τῆς ἐδαφικῆς ἀκεραιότητος τῆς χώρας μας, προκειμένου μετὰ τὴν λεγομένη Νέα Μέση Ἀνατολὴ τῶν Μπούς, Ράϊς καὶ CIA, νὰ λάβουν σάρκα καὶ ὀστᾶ τὰ Νέα Βαλκάνια.
Τὰ ἐπεισόδια τὰ ὁποῖα πιστοποιοῦν τὰ ἀνωτέρω διαδέχονται τὸ ἕνα τὸ ἄλλο σὲ ρυθμοὺς καταιγιστικούς, πείθουν δὲ ἀκόμη καὶ τὸν πιὸ δύσπιστο· ἡ διάλυση τῆς ἑνιαίας Γιουγκοσλαβίας καὶ τὰ ἀνυπόστατα ἱστορικῶς κρατίδιαπροτεκτοράτα, οἱ ἐδαφικὲς βλέψεις τῶν βαλκανικῶν λαῶν, οἱ τουρκικὲς προκλήσεις στὸ Ἀρχιπέλαγος, ἰδιαιτέρως δὲ οἱ ἀπὸ κοινοῦ στρατιωτικὲς ἀσκήσεις (ἔρευνας καὶ διάσωσης τὶς ὀνομάζουν) Τουρκίας καὶ Ἰσραήλ[1], ἀλλὰ καὶ ἡ ὑπογραφὴ ἑνὸς παραπλανητικοῦ ὡς πρὸς τὴν ὀνομασία του, μειοδοτικοῦ ὅμως κατ’ οὐσίαν συμφώνου, τοῦ Memorandum of Understanding ἀπ’ τὴν Ἐπιτροπὴ Ἐθνικῆς Ἀμύνης καὶ Ἐξωτερικῶν τῆς Βουλῆς τῶν Ἑλλήνων[2], ἀξίζουν τοὐλάχιστον τῆς προσοχῆς μας.
Μοιραῖα ὁ κοινοῦς νοῦς ταξιδεύει 2500 χρόνια πρίν, τότε ποὺ μία ἄλλη ἀποικιοκρατικὴ δύναμη, ἡ περσικὴ αὐτοκρατορία, προσπαθοῦσε νὰ ἐπιβάλλῃ τὴν Νέα Τάξη τῆς ἐποχῆς, στὸν ἴδιο χῶρο καὶ μὲ δυσμενέστερους συσχετισμοὺς δυνάμεων· διετύπωσε μάλιστα καὶ τὶς ἴδιες περίπου ἀπαιτήσεις: γῆν (ἑλληνικὴ) καὶ ὕδωρ (θάλασσα ἑλληνική). Ἡ ἑλληνικὴ ἀπάντηση, ἂν καὶ ἀντάξια τῆς ἱστορίας τῶν πατέρων μας, ἐνεῖχε καὶ ἀρνητικὲς πτυχές: ἡ προσβολὴ τῶν πρέσβεων[3], ὑπῆρξε ὄντως βάρβαρη, ἐξ οὗ καὶ ἡ σκληρὴ ἀπάντηση τοῦ, προστάτη τῶν κηρύκων, θεοῦ τῶν Δελφῶν στοὺς ἀπεσταλμένους τῶν Ἀθηναίων[4]· οἱ Σπαρτιᾶτες εἶχαν φροντίσει νὰ ἐπανορθώσουν, κρατοῦσαν ἄλλως τε ζωντανὴ ἀκόμη τὴν παράδοση τῶν Ταλθυβιαδῶν, στέλνοντας στὰ Σοῦσα τὸν Βοῦλι καὶ τὸν Σπερθία, οἱ Ἀθηναῖοι ὅμως ἐθεωροῦσαν ὅτι ἡ περσικὴ ὕβρις ἔπρεπε νὰ πληρωθῇ μὲ τὸ ἴδιο νόμισμα. Εἶχαν τὴν τύχη νὰ ἡγῆται τῆς πόλεως ὁ Θεμιστοκλῆς, ὁ ἱδρυτὴς τῆς θαλασσοκρατορίας, ὁ ὁποῖος ἔσπευσε νὰ ἐξηγήσῃ τὸν δεύτερο (καὶ ἠπιότερο) χρησμὸ τῆς Πυθίας Ἀριστονίκης, κατὰ τὸ δοκοῦν, δίνοντας στὰ ξύλινα τείχη τὴν ἀλληγορικὴ σημασία τῶν τριήρεων.
Τὸ στρατιωτικὸ μέρος τῆς ναυμαχίας εἶναι γενικῶς γνωστό· ἄλλως τε τόσο ὁ Ἡρόδοτος, παρὰ τὶς γενικότερες ὑπερβολές του, ὅσο καὶ ὁ Αἰσχύλος μὲ τὸν ποιητικό του οἶστρο, περιέγραψαν μὲ σχετικὴ ἀμεροληψία τὴν καταστροφὴ τοῦ βασιλικοῦ στόλου (200 βυθισμένα πλοῖα ἔναντι 40 ἑλληνικῶν). Γνωστὲς δὲν εἶναι, λόγῳ τοῦ ὅτι ἀποσιωποῦνται, οἱ συνέπειες τῆς ἑλληνικῆς νίκης καί, τὸ κυριότερο, τὰ διδάγματά της σ’ ἐμᾶς. Γιὰ πρώτη φορὰ στὴν ἱστορία παρατηρεῖται νικηφόρα ἀπάντηση καὶ πλήρης ταπείνωση Ἀσιάτη εἰσβολέα, ὁ ὁποῖος ἐπίστευε ὅτι, καταλαμβάνοντας τήν, ἔτσι κι ἀλλοιῶς, ἀνυπεράσπιστη πόλη τῶν Ἀθηνῶν λίγους μῆνες πρίν, εἶχε καταλάβει ὅλη τὴν Ἑλλάδα. Πρόκειται βεβαίως γιὰ μεγάλο δίδαγμα, ὅτι δηλαδὴ ἡ περσικὴ ἰσχὺς δὲν εἶναι ἀκατανίκητη καὶ θὰ τροφοδοτήσῃ σειρὰ ἐξεγέρσεων στοὺς σκλαβωμένους λαοὺς τῆς ἀχανοῦς αὐτοκρατορίας, πρωτίστως δὲ στοὺς Ἴωνες τῆς Μ. Ἀσίας, τὸ δὲ ἠθικὸ τῶν πολιτῶν[5] θὰ ἀνέβῃ στὰ ὕψη καὶ θὰ τεθοῦν οἱ βάσεις, μετὰ καὶ τὴν νίκη στὶς Πλαταιές, νὰ οἰκοδομηθῇ ὁ κλασσικὸς πολιτισμὸς τοῦ Χρυσοῦ Αἰῶνος.
Οἱ συνέπειες αὐτὲς γίνονται πιὸ εὐδιάκριτες, ἐὰν σκεφτοῦμε διαφορετικά: τί θὰ ἐπακολουθοῦσε σὲ περίπτωση περσικῆς νίκης· μ’ ἄλλα λόγια, τὸ σκοτάδι τὸ ὁποῖο ἐκάλυψε τὸν ἑλλαδικὸ χῶρο, ἀλλὰ καὶ ὅλον τὸν κόσμο ἀπ’ τὸν πέμπτο μεταχριστιανικὸ αἰῶνα καὶ μετά, θὰ ἦταν γεγονὸς μία χιλιετία πρὶν καὶ οἱ λαοί, ἐκτὸς τοῦ ὅτι δὲν θὰ ἐγνώριζαν ποτὲ τὸν κλασσικὸ πολιτισμό, θὰ εἶχαν χάσει ὁποιαδήποτε ἐλπίδα ἀντίστασης στὶς κατὰ καιροὺς νεοταξικὲς ἐπιβουλές. Θὰ ἦταν εὐκολότερο γιὰ τὶς ἀνὰ χῶρες προδοτικὲς πολιτικὲς ἐλίτ, νὰ προπαγανδίζουν πάντοτε τὴν συνδιαλλαγὴ καὶ τὴν παράδοση ἄνευ ὅρων, ποτὲ τὴν ἀντίσταση.
Σήμερα ἀγαπητὲς φίλες καὶ φίλοι, μὲ τὴν παρουσία μας στὸν Τύμβο τῶν Σαλαμινομάχων, πράττουμε τὸ ἐλάχιστο, τὸ αὐτονόητο. Θεωρῶ ὅτι συντόμως θὰ κληθοῦμε νὰ ὑπερασπισθοῦμε τὸ μέγιστο.
Γιὰ τὸ Φ.Ε. ΑΘΗΝΑ ΕΡΓΑΝΗ
Κωνσταντῖνος Σταυρόπουλος
[1]. Ὁ πληροφορημένος ἀκροατὴς ὑποψιάζεται ἀμέσως ὅτι ἀναφέρομαι στὴν «Ἔμπιστη Γοργόνα», ἄσκηση ἡ ὁποία διεξήχθη νοτίως τοῦ Καστελορίζου κι ἐντὸς τοῦ ἑλληνικοῦ ἐναερίου χώρου, τουρκικοῦ (sic) στὴν ἐπίσημη ἱστοσελίδα τῶν ἐνόπλων δυνάμεων τοῦ σιωνιστικοῦ Κράτους, τοῦ γνωστοῦ FIR Ἀθηνῶν, τὴν 21η Αὐγούστου τρέχοντος ἔτους (ἐφημ. Πρίν, Κυριακὴ 23/08, σ.4).
[2]. Κατὰ τὸν Σ. ΚΑΣΙΜΑΤΗ (ἐφημ. Καθημερινή, Παρασκευὴ 28/08, σ.2) τὸ μνημόνιο αὐτὸ ἐπιτρέπει στὸ ΝΑΤΟ νὰ ἀγοράζῃ ἑλληνικὸ ἔδαφος (to acquire property, ὅπως εἶναι ἡ ἐπίσημη διατύπωση), ἐὰν κι ἐφ’ ὅσον οἱ ἐπιχειρησιακές του ἀνάγκες τὸ ἀπαιτήσουν· σημειωτέον ὅτι τὸ νομοσχέδιο αὐτό, ἐκτὸς τῶν … ἐνδοτικῶν τῆς Ν. Δ., ὑπερψήφισαν καὶ οἱ … ὑπερπατριῶτες τοῦ ΛΑ.Ο.Σ.
[3]. ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΥ, Βίοι παράλληλοι (Θεμιστοκλῆς), 6: «ἑρμηνέα γὰρ ὄντα συλλαβὼν διὰ ψηφίσματος ἀπέκτεινεν, ὅτι φωνὴν Ἑλληνίδα βαρβάροις προστάγμασιν ἐτόλμησε χρῆσαι». Στὸ ἴδιο πλαίσιο σκληρότητος ἐντάσσεται καὶ ἡ, ἐκ τῶν πραγμάτων, ἀναπόφευκτη θυσία τῶν τριῶν νέων Περσῶν αἰχμαλώτων στὸν ὠμηστὴ Διόνυσο, κατὰ διαταγὴν τοῦ μάντη Εὐφραντίδη (πβ. ΑΥΤΟΘΙ, 13).
[4]. ΗΡΟΔΟΤΟΥ, Ἱστοριῶν, Ζ΄ (Πολύμνια), 140: «ὦ μέλεοι, τί κάθησθε; λιπὼν φεῦγ’ ἔσχατα γαίης… ἄκρα…»
[5]. Ὁ ἐθνικὸς προσδιορισμὸς στὸ σημεῖο αὐτὸ εἶναι, κατὰ τὴν γνώμη μου, ἐντελῶς περιττός.
