Ο πόλεμος, έλεγε ο Ινδός γκουρού Όσσο, δεν είναι ανάμεσα στους πλούσιους και τους φτωχούς, τους λευκούς και τους μαύρους, τους αριστερούς και τους δεξιούς. Ο πόλεμος είναι πόλεμος του αρσενικού προς το θηλυκό.
Είναι μια λογική του παράλογου, μια θέαση του κόσμου ιεραρχική, πυραμιδική. Σ’ αυτή τη θέαση το αρσενικό πατάει πάνω στους από κάτω του, ανταγωνίζεται για να κατακτήσει την κορυφή της πυραμίδας. Όμως ένας κάθε φορά τα καταφέρνει. Οι άλλοι από κάτω θυμώνουν, μα ο θυμός τους δεν μπορεί να εκδηλωθεί στους από πάνω. Έτσι στρέφουν τον θυμό τους σε πιο ανίσχυρους στόχους (γυναίκες, παιδιά, κατώτερους ιεραρχικά άντρες).
Είναι η θέαση της πατριαρχίας αυτή που εξοβέλισε τη Μητέρα Θεά απ’ τις ζωές των ανθρώπων.
Κάποτε η θέαση του κόσμου ήταν η εκδήλωση της Ζωής, μέσα απ’ τη θεωρία του δάσους και το γεμάτο αγάπη και κατανόηση άγγιγμα της Μητέρας Θεάς. Στο δάσος δεν υπάρχουν πυραμίδες. Είναι ένα πολύτιμο οικοσύστημα που οφείλει την επιβίωσή του στον ψηλό πλάτανο και στο ταπεινό χαμομήλι, στο πανύψηλο πεύκο και στα βρύα εξίσου, στην αρκούδα αλλά και στο μυρμήγκι. Όλα έχουν νόημα και μοναδική αξία μέσα στο δάσος. Αν κάτι απ’ όλα εκλείψει σαν είδος, θα χαθεί η ισορροπία και η αρμονία. Θα διαταραχθεί η ίδια η ζωή.
Το δικό μας κοινωνικό οικοσύστημα είναι βαθιά διαταραγμένο, γιατί οι άντρες έχουν μάθει να πολεμάνε για μια θέση παραπάνω στην πυραμίδα, να ματώνονται και να πονάνε. Να ξεχνούν τη Μήτρα απ’ όπου το Παν προήλθε και όπου όλα είναι Ένα.
Είναι οι ίδιοι βιασμένοι συναισθηματικά, γιατί “πρέπει να είναι δυνατοί”, να μην κλαίνε, να μην πονάνε, να μη φοβούνται, να είναι νικητές.
Όμως, καθώς είναι βαθύτατα καταπιεσμένοι κι ευνουχισμένοι συναισθηματικά απ’ τον ανταγωνιστικό πατέρα θεό του πατριαρχικού μοντέλου, εκδηλώνονται με οργή, αγριότητα, βία. Χρειάζονται κάποιον για να ελέγχουν, μιας και οι ίδιοι ελέγχονται. Χρειάζονται να αποδείξουν πως δεν είναι ευνουχισμένοι. Περιορίζονται σε δυο μίζερους ρόλους είτε να υμνήσουν τον πατέρα είτε να επαναστατήσουν προς αυτόν, για να πάρουν τη θέση του.
Κι ολοένα εκδηλώνουν μια διαστρεβλωμένη εικόνα της αντρικής δύναμης.
Χρειάζονται κάποιον για να τους κάνει να νιώσουν δυνατοί. Μια υποταγμένη γυναίκα τους δίνει ψευδαίσθηση δύναμης.
Κάθε γυναίκα που θα αντισταθεί σ’ αυτή την υποταγή, γίνεται ο έχθρός” που αμφισβητεί τη “δύναμή τους”. Και τότε πρέπει να τιμωρηθεί!
Τα είδη της τιμωρίας ποικίλλουν, δικαιώνοντας το ρητό “Homo homini lupus (Ο άνθρωπος στους ανθρώπους λύκος)”.
Βιασμός, σωµατική κακοποίηση, ψυχολογική, συναισθηµατική ή λεκτική βία, οικονοµική βία.
Αλλά κι όταν δεν “τιμωρεί”, ο άντρας στην πατριαρχία πάντα αρέσκεται να εφαρμόζει την “ισχύ” του: Παρενοχλεί σεξουαλικά χωρίς να φοβάται συνέπειες, γιατί έχει πίσω του ένα ολόκληρο σύστημα να τον στηρίζει. Μ’ αυτές τις πλάτες ασχημονεί, κακοποιεί, εξαναγκάζει σε εκπόρνευση και trafficking γυναίκες, τις οποίες στο τέλος μπορεί και να σκοτώνει, γιατί “είναι μάγκας”.
Ανήμπορα, ευνουχισμένα ανθρωπάκια που αντιλαμβάνονται τον εαυτό τους σαν “άντρες παλιάς κοπής”, συντάσσουν νόμους για συνεπιμέλεια και των δύο γονιών στα παιδιά τους, χωρίς να εξετάζουν αν αυτοί οι πατεράδες υπήρξαν κακοποιητικοί και βίαιοι. (https://tomov.gr/2021/05/16/ekklisi-na-aposyrete-to-nomoschedio-poy-kathista-tin/)
Συντάσσουν κι άλλους νόμους εργασιακούς, όπου προβλέπουν πως σε περίπτωση σεξουαλικής παρενόχλησης “εισάγεται η άμεση προστασία των θιγομένων, με την πρόβλεψη απομάκρυνσης ή μετακίνησης από την εργασία ενός εκ των δυο μερών με την υποβολή της καταγγελίας, με την απαγόρευση αντιποίνων και με την αντιστροφή του βάρους της απόδειξης, πλην του ποινικού μέρους”.
Ας μας πει κάποιος πώς προστατεύει τη γυναίκα αυτό το “απομάκρυνση απ’ την εργασία ενός εκ των δύο μερών”;;;!!!
Ο εργοδότης έχει την ευλογία του νόμου, να διώξει απ’ την εργασία τη θιγόμενη γυναίκα. Κι αν αυτή η γυναίκα καταφύγει στη δικαιοσύνη και δικαιωθεί, σύμφωνα με τον εργασιακό νόμο που ψηφίστηκε στις 16 Ιουνίου 2021 απ’ τους Έλληνες βουλευτές, ποτέ δεν θα μπορέσει να ξαναβρεί το δίκιο της και να επαναπροσληφθεί. (Ο εργοδότης έχει πλέον το δικαίωμα να μην ξαναπάρει πίσω κάποιον απολυμένο που δικαιωθηκε στα δικαστήρια!)
Κι ακόμη κάνουν συνέδρια γονιμότητας, για να υπενθυμίσουν στη γυναίκα πως δεν έχει το δικαίωμα αυτοδιάθεσης. Ο ρόλος της είναι πρωτίστως αναπαραγωγικός και είναι απαγορευτική κάθε άλλη επιλογή, αν αντιστρατεύεται αυτόν τον ρόλο, η εργασία ή η καριέρα για παράδειγμα.
Η γυναίκα δεν έχει το δικαίωμα να εξερευνήσει το δυναμικό της. Η μεγαλύτερη καταξίωση γι΄αυτήν είναι η υποταγή στα αντρικά πρότυπα που τη θέλουν χωρίς πανάδες και κυτταρίτιδα, να αρνείται το σώμα και τη σεξουαλικότητά της.
Οι γυναίκες πέφτουν συχνά θύμα αυτής της αντίληψης, γιατί ξέχασαν ότι είναι Ιέρειες της Ζωής και του Έρωτα και ταυτίστηκαν με τον ρόλο της υπάκουης “χαζής ξανθιάς” που ο πραγματικός της προορισμός είναι να γεννοβολήσει, για να διορθωθεί το δημογραφικό πρόβλημα και μόνη της έγνοια να γίνει αρεστή στον άντρα κυνηγό, που την χειρίζεται σαν τρόπαιο!
Ξεχάσαμε πως τα παιδιά γεννιούνται, πρέπει να γεννιούνται, από Έρωτα κι όχι από καταναγκασμό και διακανονισμό. Η σεξουαλικότητα είναι ιερή καθώς καταφάσκει την ίδια τη ζωή. Η μετατροπή της σε λογιστικό τερτίπι, κι ακόμη χειρότερα σε έκφραση βιαιότητας είναι η μεγαλύτερη ύβρις προς τον ίδιο τον εαυτό.
Σε μια ανάπηρη συναισθηματικά ανθρωπότητα οι άντρες μισούν τον εαυτό τους, καθώς πνίγουν τη φωνή της Θεάς μέσα τους.
Η Θεά δεν κυβερνά τον κόσμο, είναι αυτή η ίδια ο κόσμος. Εμπεριέχει μέσα της το θηλυκό και το αρσενικό, είναι δοτική και δεκτική, απελευθερώνει άντρες και γυναίκες μέσα στη δίνη της αγάπης, της έκστασης, της αναγνώρισης και αποδοχής του εαυτού. Η Θεά μας θυμίζει πως δεν χρειάζεται ο πόλεμος, γιατί δεν υπάρχει κανένας εχθρός εκεί έξω, κανένας μπαμπούλας θεός στον οποίο πρέπει να υποταχτούμε.
Οι νομοθέτες, οι ταγοί κάθε είδους εξουσίας, πολιτικής, θρησκευτικής, οικονομικής και οι υπερασπιστές του διαχωρισμού, του διχασμού, της βίας είναι δυστυχισμένοι κι εξίσου ανόητοι αρνητές της ίδιας της Ζωής και κατά συνέπεια του εαυτού τους.
Η Θεά εκδηλώνεται στο πρόσωπο κάθε γυναίκας, αλλά και κάθε άντρα. Είναι η μάνα που μας γέννησε κι ο φαλλός που τη γονιμοποίησε, είναι το γέλιο των παιδιών, το κελάρυσμα του κρύου νερού στην πηγή, τα δέντρα, τα λουλούδια, είναι η οργασμική δύναμη της Δημιουργίας, είναι βαθιά κι ανεξερεύνητη σαν τη θάλασσα, είναι Ανίκητη!
Είναι ένας παντοδύναμος ερωτικός στροβιλισμός!
Έφτασε πλέον η στιγμή όλες οι γυναίκες να θυμηθούμε τη Δύναμή μας. Να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας. Οι μάνες είναι ώρα να εκπαιδεύσουμε τους γιούς μας να σέβονται και να τιμούν τη Γυναίκα ως μάνα, ερωμένη, αδελφή, κόρη, φίλη, σύντροφο στους αγώνες, εργαζόμενη και συνάδελφο.
Ας τους βοηθήσουμε να κατανοήσουν και να αποδεχτούν τη θηλυκή τους πλευρά.
Να τους μάθουμε πως ο πόλεμος είναι περιττός και πως μέσα απ’ την αγάπη των γυναικών μπορούν να θεραπεύσουν τις βαθιές πληγές και τις αναπηρίες τους.
Ας διδάξουμε τους γιούς και τις κόρες μας να είναι ελεύθεροι, μέσα στην αγάπη και στη βαθιά κατανόηση πως τα Πάντα είναι Ένα και το Ένα εκδηλώνεται στα Πάντα!
Την ώρα που θα γιατρέψουμε τους γιούς μας, θα γιατρέψουμε τις κόρες μας!
Ρέα Καραγιάννη
