Στόχος της κυβέρνησης και των πολιτικών που αυτή πρεσβεύει, είναι η δική μας εξαθλίωση και εξαφάνιση (έχουν ήδη ετοιμάσει τους επόμενους έλληνες πολίτες, με ειδικό νόμο ιθαγενοποίησης), ενώ δικός μας στόχος είναι η επιβίωση και η διατήρηση της αξιοπρέπειάς μας… Θα παλέψουμε άραγε γι αυτά ή θα τους αφήσουμε να μας τα πάρουν;
Στις δημοκρατίες δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Και αυτό είναι γεγονός. Τί γίνεται όμως σήμερα που η χώρα στενάζει κάτω από τη μπότα του ΔΝΤ και μίας κυβέρνησης η οποία δεν έχει επαφή με την ελληνική πραγματικότητα και παραβιάζει το ίδιο το Σύνταγμα της χώρας όταν νομοθετεί κατά των πολιτών, των συμφερόντων τους, της διαβίωσής τους, όταν δεν προέχει γι αυτήν η ασφάλεια και η εσωτερική κοινωνική και εργασιακή ειρήνη; Πώς μπορεί άραγε ο βιαζόμενος (γιατί περί αυτού πρόκειται) πολίτης να αντιταχθεί στο μένος των κυβερνώντων, στις ό,ποιες ιδεοληψίες τους και στην δουλικότητά τους προς την εξυπηρέτηση ξένων κέντρων και συμφερόντων;
Στις δημοκρατίες δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Είναι απολύτως σαφές, αλλά η κυβέρνηση του φερόμενου ως πρωθυπουργού της χώρας βάλει κατά πάντων πλην των πραγματικών υπευθύνων. Χρησιμοποιώντας κάθε μέσο, πέρα από το ψεύδος που τείνει να γίνει η “σφραγίδα” της, επιβουλεύεται τις αρχές της δημοκρατίας και αρνούμενη να διαισθανθεί τις τεράστιες ιστορικές της ευθύνες αποπειράται να διχάσει τον λαό, τοποθετώντας “λογικές” μέσω των καλοπληρωμένων κονδυλοφόρων της, που βυσοδομούν ακόμη και σε νεκρούς για να στηρίξουν την ανομία και τον παραλογισμό των “αρχόντων”…
Σύμπασα η διεθνής κοινότητα παρακολουθεί τα τεκταινόμενα και αναμένει την πτώση της παρεούλας του Γιώργου Παπανδρέου, γνωρίζοντας πως ο θόρυβος θα είναι μεγάλος, αφού θα προέλθει από λαϊκή αντίδραση, από μία σύγχρονη επανάσταση ενός λαού που κάποιοι αποφάσισαν να βυσοδομήσουν επάνω του (ποικιλοτρόπως) προκειμένου να ικανοποιήσουν τις ανάγκες τους. Είναι δε τόση η βεβαιότητα της κατακρήμνισης αυτού του πολιτικού-κυβερνητικού κατασκευάσματος, που ακόμη και αρχηγοί ξένων κρατών αναφέρονται σε αυτό. Όλοι είναι βεβαιοι πως ο ελληνικός λαός δεν πρόκειται να αντεξει τα μέτρα που ανακοινώθηκαν, αφού ποτέ κανείς πολιτικός δεν τόλμησε να επιβάλει στον λαό που εκπροσωπεί την εξαθλίωση… Μόνο ο Γιώργος Παπανδρέου τόλμησε, παρά τα αρνητικά μηνύματα που είχε από όλες τις πλευρές. Και όλοι γνωρίζουν, ακόμη και ο ίδιος, πως είναι υπόθεση χρόνου να κατανοήσουν οι “καλοπληρωτές” (στους έλληνες πολίτες η αναφορά) πως πρόκειται για ένα ταξίδι στην κόλαση και επαναφορά στο σημερινό σημείο της άθλιας οικονομικής κατάστασης.
Τα μέτρα που ανακοινώθηκαν, πέρα από το μαθηματικό άτοπο, δημιουργούν πρωτόγνωρο αριθμό ανέργων (περί τα 2,5 εκατομμύρια έλληνες εργαζόμενοι θα μείνουν χωρίς δουλειά), ενώ η ταυτόχρονη αύξηση φόρων καθώς και η βέβαιη αύξηση στις τιμές όλων των αγαθών και δη των βασικών για τη διαβίωση, δημιουργούν ένα σκηνικό κόλασης το οποίο καλείται να αποδεχθεί (χαμογελώντας και ευχαιστώντας) ο έλληνας πολίτης και να στηρίξει τους “εκτελεστές” του πολιτικά, για να συνεχίσουν να του ανακοινώνουν νέα μέτρα εξαθλίωσης, νέα μέτρα πόνου και μιζέριας. “Καλό κουράγιο” μας είχε ευχηθεί ο κύριος Μπαρόζο (αν δεν με απατά η μνήμη μου) και φαίνεται πως γνώριζε πολύ καλύτερα και από εμάς τι επρόκειτο να αντιμετωπίσουμε…
Μα, προσωπικά, πιστεύω πως το χειρότερο δεν είναι οι θυσίες που καλείται να κάνει ο ελληνικός λαός για να πληρωθούν τα κλεμμένα και τα χαμένα χρήματα που αποτελούν δική του περιουσία, αφού κλάπηκαν από κρατικά ταμεία… Το χειρότερο, μέχρι στιγμής τουλάχιστον, είναι πως ο ελληνικός λαός καλείται να αποδεχθεί τις αποφάσεις μίας πολιτικής ηγεσίας, η οποία μεταβάλει τη χώρα σε προτεκτοράτο ξένων συμφερόντων.
Καλούμαστε ως έλληνες να αποδεχθούμε τα πάντα, προκειμένου να συνεχίσει να υπάρχει και να ενεργεί εκείνη η πολιτική που στην πράξη επιδιώκει τον αφανισμό μας…
Στην δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Κι έτσι, έχοντας από τη μία πλευρά μία κυβέρνηση υπαλλήλων του ΔΝΤ (περιμένουμε πως το μέλλον θα αναδείξει τα πραγματικά “αφεντικά”) και από την άλλη ένα τρομερό χρέος που μας οδηγεί στο μηδέν, καλούμαστε να πάρουμε αποφάσεις για το μέλλον το δικό μας, αλλά και όλων εκείνων που έρχονται, για τα παιδιά μας… Στην δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα, αν και εσχάτως οι διλληματικές προτάσεις των κυβερνώντων φανερώνουν την μηδενική αντίληψή τους περί δημοκρατίας. Δυστυχώς, μέσα στο πνεύμα του να σκάβουμε τον πάτο, για να δείχνουμε πως εργαζόμαστε (πνεύμα πολιτικής επιβίωσης του Γιώργου Παπανδρέου), οι πολίτες και όχι οι πολιτικοί φορείς (που υποτίθεται πως εκπροσωπούν την κοινωνία, αλλά προτιμούν να παραμένουν ακίνητοι επειδή γνωρίζουν το επικείμενο φρικτό τους τέλος στην “κινούμενη άμμο” που βρίσκονται αυτή τη στιγμή) καλούνται να “βγάλουν τα κάστανα από τη φωτιά”…
Πώς όμως; Τι πρέπει να κάνει ο πανταχόθεν βαλλόμενος έλληνας πολίτης για να αποφύγει την αγχόνη που τόσο επιδέξια του στήνουν οι πολιτικοί του ηγέτες; Πώς μπορεί να κινηθεί αναγκάζοντας αυτή την άθλια πολιτική σκηνή να αναλάβει τις ευθύνες της; Πώς μπορεί ο έλληνας πολίτης να φορτώσει στις πλάτες των υπευθύνων αυτά που επιμελώς προσπαθούν να του ρίξουν οι κυβερνώντες;
Μήπως θα έπρεπε να περάσουμε σε μία γενική συνεχόμενη απεργία; Τι έχουμε να χάσουμε αλήθεια σε μία τέτοια περίπτωση; Τον μισθό, το μεροκάματο που σήμερα μας ανακοινώνουν πως δεν θα έχουμε αύριο πολλοί από εμάς;
Μήπως θα έπρεπε να βγούμε στους δρόμους σαν ζωντανά φαντάσματα και μέσα σε μία νεκρική συνεχόμενη πορεία να εξαναγκάσουμε, τα θλιβερά ανθρωπάρια που μας κυβερνούν, να φύγουν τρέχοντας από φόβο για το τι τους περιμένει όταν θα σταματήσει η σιωπή;
Μήπως θα έπρεπε να απέχουμε από κάθε μας υποχρέωση προς την πολιτεία και τις τράπεζες; Μήπως θα έπρεπε να σταματήσουμε να πληρώνουμε τους λογαριασμούς μας προς την εσωτερική αγορά και να ζητάμε την αποστολή τους προς πληρωμή στο Μέγαρο Μαξίμου και στους θλιβερούς υπουργούς αυτής της ανίκανης (αν μη τι άλλο) κυβέρνησης;
Μήπως θα έπρεπε να καλέσουμε όλο τον καλλιτεχνικό κόσμο (αναφέρομαι σε σοβαρούς καλλιτέχνες και όχι στα φλιναφήματα της τέχνης που κυκλοφορούν ελεύθερα ενώ θα έπρεπε να βρίσκονται σε ιδρύματα πνευματικής εξισορρόπησης και επανόρθωσης…) και να του ζητήσουμε να πρωτοστατήσει σε ένα νέο αγώνα, με μουσικές και τραγούδια και να ρίξουμε τα τείχη της πολιτικής, με σάλπιγγες τις φωνές μας και με τη δύναμη των στίχων και της καρδιάς μας;
Δεν γνωρίζω τι από όλα αυτά είναι εφικτό και τι ανέφικτο. Το ζήτημα είναι πως δεν μπορούμε να στεκόμαστε ακίνητοι, αποσβολωμένοι, αναμένοντας την επόμενη ανακοίνωση των δούλων του συστήματος, των πρόθυμων υποτακτικών των διεθνών τραπεζών, των ανίκανων να μοιράσουν δύο γαϊδάρων άχυρο κυβερνώντων. Πρέπει να κατανοήσουμε πως είναι δική μας ευθύνη η σημερινή εξέλιξη και πως δική μας ευθύνη είναι η οριστική παύση, ο τερματισμός της αθλιότητας που ανεχτήκαμε ή και που άλλοι από εμάς εκμεταλλευτήκαμε. Για όσους δεν το έχουν καταλάβει ακόμη, πρόκειται για αγώνα επιβίωσης… Στόχος της κυβέρνησης και των πολιτικών που αυτή πρεσβεύει, είναι η δική μας εξαθλίωση και εξαφάνιση (έχουν ήδη ετοιμάσει τους επόμενους έλληνες πολίτες, με ειδικό νόμο ιθαγενοποίησης), ενώ δικός μας στόχος είναι η επιβίωση και η διατήρηση της αξιοπρέπειάς μας… Θα παλέψουμε άραγε γι αυτά ή θα τους αφήσουμε να μας τα πάρουν;
Τι μέλλει γεννέσθαι; Για να είμαι σαφής, διαβλέπω πως μόνο ένα μπορεί να γίνει. Θα γίνει αυτό που μας αξίζει… Και αναρωτιέμαι, τι πιστεύουμε τελικά πως μας αξίζει; Να γίνουμε δούλοι κάποιων ηλιθίων; Να στήσουμε χορό στην γέννεση μίας πολιτικής χούντας, ενός σύγχρονου φασιστικού μοντέλου που δεν τολμά να κοιταχτεί ούτε στον καθρέφτη; Μας αξίζει άραγε να χάσουμε την ελευθερία μας, να στερηθούμε της ελπίδας, να παραδώσουμε αυτά που κληρονομήσαμε σε τυχοδιώκτες τυχάρπαστους απατεωνίσκους του διεθνούς τραπεζικού και οικονομικού συστήματος; Αύριο, όταν η πείνα θα φτάσει στο δικό μου τραπέζι, τι θα πω στην οικογένειά μου; Πως προτίμησα να ζήσω πεινασμένος και εξευτελισμένος, παρά να αγωνιστώ για όλα εκείνα που οι ατιμώρητοι κλέφτες ήρθαν ξεδιάντροπα να μου πάρουν;
Άραγε σε μία δημοκρατία που δεν υπάρχουν αδιέξοδα, αυτό μας αξίζει; Τα αδιέξοδα διλήμματα που επιβάλει ο σύγχρονος φασισμός;
Κωνσταντίνος
