Μια φορά κι έναν καιρό ήταν… η Αγία Μαρκέλλα της Χίου!
Απομυθοποίηση: το ζητούμενο των καιρών
Πρόσφατα μετά απο πρόσκληση εκλεκτού φίλου, επισκέφθηκα την Χίο για ολιγοήμερες καλοκαιρινές διακοπές. Γνωρίσαμε τις ομορφιές του νησιού και ξεναγηθήκαμε σε μνημεία εξαιρετικής πολιτισμικής σημασίας, όπως «η δασκαλόπετρα του Ομήρου», μια αρχαιότατη έδρα δάσκαλου, λαξευμένη ψηλά σ’ έναν βράχο στην Ομηρούπολη, με καταπληκτική θέα στην θάλασσα, όπου λέγεται ότι ο ίδιος ο Όμηρος, δίδασκε αγναντεύοντας σε μαθητές καθήμενους περιμετρικά, σε κερκίδες λαξευμένες στον βράχο, τα επικά του αριστουργήματα!
Η συγκίνηση της νοερής επαφής με τον μεγαλύτερο ποιητή όλων των εποχών, ήταν απερίγραπτη. Ο ιερός αυτός χώρος βέβαια, παραμένει φρικτά αναξιοποίητος και δείχνει την υπόγεια απαξίωση κάποιων προς την Ελληνική αρχαιότητα αν όχι και την εσκεμμένη διαχρονική εχθρότητά τους. Ο χώρος κυριολεκτικά ‘κλαίει’ για ένα πολυάνθρωπο κλασικό γλυπτό σύμπλεγμα ομηρικών ηρώων… αλλά, ποιος ακούει το κλάμα του πολιτισμού;! Κάτι ανάλογο, οπουδήποτε στον κόσμο θα ήταν κυριολεκτικά μέσα σε χρυσή γυάλα. Άντ’ αυτού στον βράχο του Ομήρου, δεν βρήκαμε ούτε μια πινακίδα, που να εξηγεί τι ακριβώς επισκεφθήκαμε.
Στο πάρκο των ηρώων, βρήκαμε τιμητικές προτομές των ηρώων του πολιτισμού της Χίου, μεταξύ των οποίων του Ροΐδη, του πυρπολητή Κανάρη, του Σουρή και φυσικά παντού στη Χίο υπήρχε η δεσπόζουσα φυσιογνωμία του Κοραή, με το κόσμημα της Χίου την κεντρική βιβλιοθήκη, που τιμής ένεκεν φέρει το όνομα του μεγάλου Χιώτη.
Άλλο εντυπωσιακό στοιχείο της Χίου, είναι η σχέση της με την ναυτοσύνη του Χριστόφορου Κολόμβου: «Γύρω στο 1474 στην Χίο κατέφθασε ο Χ. Κολόμβος. Αποβιβάστηκε στη Δασκαλόπετρα και φιλοξενήθηκε απο εναν Γενοβέζο ευγενή. Πολλοί ιστορικοί υποστηρίζουν, ότι ο Κολόμβος ήρθε στην Χίο για να προμηθευτεί ναυτικούς χάρτες και να πάρει πληροφορίες για το μεγάλο ταξίδι του. Πιθανολογείται μάλιστα ότι διάλεξε κι ως μέλη του πληρώματός του Χιώτες ναυτικούς. Πάντως, απο διάφορες γραπτές αναφορές του, φαίνεται ότι έμεινε αρκετό χρόνο στο νησί και γνώριζε την άξια της μαστίχας και τον τρόπο ζωής των κατοίκων. Πολλοί πιστεύουν ότι ο Κολόμβος καταγόταν απ’ την Χίο. Ακόμα και σήμερα υπάρχουν οικογένειες στο χωριό Πυργί με το επώνυμο Κολόμβος. Εκεί μάλιστα σώζεται και οικόσημο στην πρόσοψη κτηρίου που λέγεται ότι έχει σχέση με τον ίδιο». Περιοδικό : Χίος. Οινούσσες, Ψαρά σελ. 28
Βέβαια, σκοπός του συγκεκριμένου άρθρου, δεν είναι να σας ξεναγήσω μόνο στις ομορφιές του νησιού με την διάσημη αρωματική και θεραπευτική μαστίχα. Αλλά κυρίως να σας ξεναγήσω στην τακτική, συλλογής απομυθοποιητικού υλικού και να γευθούμε μαζί το απελευθερωτικό ξεσκέπασμα της θρησκευτικής καπηλείας, που θα έπρεπε να αποτελεί το μόνιμο ενδιαφέρον των πνευματικών ανθρώπων.
Για μένα, αποδείχθηκε αδύνατον ακόμα και στις διακοπές μου να μην εκμεταλλευθώ, τις ενδεχόμενες ευκαιρίες που ο κάθε τόπος παρουσιάζει, για να δω απο κοντά, σε πιο βαθμό υπάρχει και λειτουργεί το τοπικό εμπόριο της ελπίδας. Δεν μπόρεσα να μην ψάξω τους ιδιαίτερους τρόπους με τους οποίους κάποιοι κατασκεύασαν άγια παραμυθία και πως τελικά κρατούν τον κάθε τόπο δια βίου υπόδουλο στην παραμυθολατρεία!
Η περίπτωση της θαυματουργής αγίας Μαρκέλλας στην οποία θα σας ξεναγήσω, θα μας δείξει με τον πλέον τραγικό τρόπο, πως ένας μύθος μπορεί να γεννηθεί απ’ το πουθενά, να κατακτήσει ένα ολόκληρο νησί και να τον ανέχεται για αιώνες μια ολόκληρη νησιωτική κοινωνία!
Η Μαρκέλλα λοιπόν: «η άσπιλος και θαυματουργός νύμφη, κατήγετο απο την νήσο Χίο και απο το χωριό Βολισσός. Δυστυχώς δεν γνωρίζουμε τα ονόματα των γονέων της, ούτε μέσω κάποιας ιστορίας, ούτε εκ παραδόσεως τινός. Ήσαν όμως τούτοι χριστιανοί και μάλιστα εκ των πλουσιοτέρων του χωριού. Απέθανε όμως η μητέρα της Μαρκέλλας και ανετρέφετο υπό του πατρός της, η δε κόρη είχε λάβει υπό της μητρός της διαπαιδαγώγηση και ητο σεμνή, εύτακτος και κοσμία, όσο δε μεγάλωνε, τόσο περισσότερο ηύξανον τα καλά στοιχεία του χαρακτήρος της… φυλάττουσα τας εντολάς του Κυρίου…
Ο Διάβολος όμως, ο εχθρός της σωτηρίας, εφθόνησε την πιστή κόρη και θέλησε να την πολεμήσει. Θέλησε λοιπόν να ρίξει την παρθένο στον λάκκο της αμαρτίας. Εστοχάσθη λοιπόν ο πονηρός, να σπείρει στους λογισμούς της πονηρές σκέψεις… βλέποντας όμως ο διάβολος ότι δεν μπορούσε να φθείρει την Μαρκέλλα, διότι ούτε την υπερηφάνεια κατόρθωσε να της εξυψώσει, ούτε της νεότητας τις επιθυμίες να της ανάψει, ούτε εις άλλο κανένα κακόν να την παρακινήσει, ντροπιασμένος απ’ την αποτυχία, αποφάσισε να της κάνει κακό με έμμεσο τρόπο.
Βρήκε λοιπόν τον πατέρα της αδύνατου χαρακτήρος και έρημον απο την θεια χάρη και του διήγειρε τον σαρκικό ερωτά προς την ιδία του την θυγατέρα. Διότι έτσι εμηχανεύθη ο πονηρός να φθείρει τα ψυχικά χαρίσματα της παρθένου Μαρκέλλας. Και όπως εξηπάτησε ο όφις την Εύα, ομοίως προσπάθησε να καταστρέψει την κόρη, χρησιμοποιώντας ως μέσον τον ίδιο τον πατέρα της, επειδή ήσαν ημέρα και νύκτα αχώριστοι, ως πατήρ και τέκνο.
Έριξε λοιπόν τα βέλη του και πλήγωσε την καρδιά του πατέρα της και αρχίζει αυτός να βλέπει με ακόλαστο πόθο τα κάλλη της κόρης του και στο στόμα του έβαζε λόγους πονηρούς με σκοπό να καταφέρει, να την έχει θυγατέρα αλλά και γυναίκα του. Κατά τον Άγ. Νικηφόρο τον Χίο: «του διέγειρε τους ακολάστους πόθους και του προκάλεσε την επιθυμία να αφαιρέσει αυτός ο ίδιος, με ασελγή έρωτα την τιμή (παρθενία) της κόρης του.
Η Μαρκέλλα που βρισκόταν στο ανθός της νιότης της, σε ηλικία 18 ετών, βλέποντας τους σκοπούς και τις προθέσεις του, εταράχθη και δια να αποφύγει τον βιασμό εκ του πατρός της, έφυγε απο την πατρική οικία, και κατέφυγε στα όρη, όπου και εκρύπτετο.
Ο πατέρας της Μαρκέλλας, μετά την φυγή, ουδόλως εσυνετίσθη, διότι παρεκινείτο συνεχώς υπό του διαβόλου. Αντίθετα, στον πατέρα της άναψαν δυνατότερες οι φλόγες του σατανικού έρωτα και το σαρκικό πάθος τον έκανε δαιμονιζόμενος να εξέλθει εις αναζήτησή της στα όρη! Ξεχύθηκε λοιπόν κι αυτός στα βουνά, για να ‘κατασπαράξει’ την κόρη του!
Καθώς η Μαρκέλλα τον είδε απο μακριά να την αναζητεί, έτρεξε και βρήκε καταφύγιο μέσα σε μια μεγάλη βάτο, εκεί που σήμερα βρίσκετε ο ναός της! (Η περιοχή της εκκλησίας είναι γεμάτη καλαμιές και όχι βατούς). Η αγκαθωτή βάτος την έκρυψε με το πυκνό της φύλλωμα απο τα μάτια του ακόλαστου πατέρα της, όχι όμως και απο τα μάτια ενός βοσκού, που αντελήφθη την κυνηγημένη Μαρκέλλα και χωρίς να μιλήσει, έδειξε με το χέρι του την βάτο και πρόδωσε τον τόπο που κρυβόταν η δύσμοιρη κόρη.
Το χέρι του ασεβούς βοσκού, απο τότε άρχισε να τρέμει και αυτήν την αρρώστια-τιμωρία κληρονόμησαν και οι απόγονοί του! Έτρεξε λοιπόν ο θηριώδης πατέρας της, στον ίδιο αυτό τόπο, αλλά δεν ηδύνατο να εισέλθει και αυτός εις την βάτο».
Μικρό διάλειμμα για σχόλια. Το ‘πάρκινσον’, λοιπόν αποδεικνύεται πως είναι θεόδοτη τιμωρία των καταδοτών! Για να νοιώσετε την υπερβολή της αφήγησης, φανταστείτε για λίγο την εικόνα του πατέρα, που επιδιώκει ικανοποίηση του ερωτικού πάθους του, μέσα στις αγκαθιές, με το ίδιο του το παιδί… νομίζω η περιγραφή ξεπέρναει σε σκηνοθετική αηδία και κάθε γνωστό μυθολογικό ή πραγματικό αντίστοιχο σε παγκόσμια κλίμακα! Τέτοια νοσηρή φαντασία μόνο βαλαντωμένοι απ’ την αγαμία μονάχοι θα μπορούσαν να διαθέτουν.
«Έβαλε λοιπόν (ο πατέρας) φωτιά στην βάτο για να εξαναγκάσει την κόρη του να βγει απ’ αυτήν. (Η καλογερική εικόνα, θέλει τον Χιώτη πατέρα να λέει στην κόρη του: ή ερωτικά δική μου ή σε καίω ζωντανή!) Καθώς η φωτιά απλωνόταν προς το εσωτερικό της βάτου, (εδώ θα περιμέναμε κατά τα πρότυπα της άλλης βιβλικής βάτου του Μωυσέως, η φλεγόμενη βάτος να μην κατακαίεται, δυστυχώς όμως, αυτή η βάτος είναι απο άλλο σενάριο και καιγόταν του καλού καιρού) και παρά τους πόνους και τα ξεσχίσματα (απ’ τα αμέτρητα γαμψά αγκάθια της βάτου) η Μαρκέλλα κατάφερε να ξεφύγει. Πετάχτηκε έξω απ’ την άλλη μεριά της βάτου και έφτασε στην παρακείμενη παραλία και άρχισε να τρέχει πάνω στους βράχους… 
Ο πατέρας της κατάλαβε ότι θα ήταν αδύνατον να την προφτάσει, έτσι την τόξευσε και κατόρθωσε να την πληγώσει. Το αίμα της αρχίζει να τρέχει ποτάμι, κι απ’ όπου περνούσε άφηνε σημάδια απο το αίμα της που διατηρούνται μέχρι σήμερα. Αν και πληγωμένη έκανε κουράγιο, κάποια στιγμή όμως ένοιωσε τον εαυτό της εξουθενωμένο και σωριάσθηκε στα βράχια, ενώ ο διώκτης πατέρας της, πλησίαζε επικίνδυνα. Ανήμπορη να αντιδράσει σωματικά, κατέφυγε στα ψυχικά αποθέματα της ακλόνητης και φλογερής της πίστης. Η πίστη αυτή δεν επίστρεψε τον πανικό να την κυριεύσει και η ίδια αυτή πίστη της υπέδειξε και την μοναδική διέξοδο. Σήκωσε λοιπόν τα μάτια της στον ουρανό και ψέλλισε ικετευτικά: «Κύριε, σχίσε τον βράχο αυτόν και κρύψε με μέσα του.
Το παράδοξο θαύμα που ζήτησε έγινε, η πέτρα σχίσθηκε στη μέση και δέχθηκε στο εσωτερικό της, το μαρτυρικό σώμα της Μαρκέλλας, (αλλά, δυστυχώς, μόνο) μέχρι τους μαστούς.
Όταν ο θηριώδης πατέρας της έφτασε κι αυτός στον τόπο του θαύματος αντί να συγκλονιστεί και να μετανιώσει, φουντωμένος ακόμα απο θυμό και πόθο, κόβει με το μαχαίρι του τους μαστούς της κόρης του και τους πετάει στο βουνό, αμέσως μετά κόβει και το κεφάλι της και το πετάει στην θάλασσα, αυτό όμως δεν βυθίσθηκε, αλλά επέπλεε εκπέμποντας μια ασυνήθιστη (!) λάμψη».
Ω, αμέτρητου βάθους και φαντασίας ψεύτες!
Ω, θεομπαίχτες και ιερού ψευδούς κατασκευαστές, πως μπορείτε και κατασκευάζετε τέτοιες θεοκάπηλες εικόνες; Πως καταφέρνετε και πείθετε τον λαό, με τόσο γελοία, απεχθή και χυδαία ψέματα; Που βρέθηκε συσσωρευμένη τόση νοσηρή φαντασία; Αφού κανείς δεν ήταν παρών για να δει τι απέγινε η ηρωίδα του μυθιστορήματός σας… ποιός σας αφηγήθηκε λοιπόν όλες αυτές τις σιχαμερές λεπτομές; Στον τόπο του μαρτυρίου, δεν ήταν παρών ούτε καν ο βοσκός, μια και ο τόπος του υποτιθέμενου μαρτυρίου της, είναι σε απόκρημνη ακτή δυο χιλιόμετρα μακριά απο εκεί όπου ο μοχθηρότερος βοσκός του κόσμου, κατέδωσε δήθεν την ανυπεράσπιστη αγία. 
Ποιος λοιπόν σας παρέδωσε τις λεπτομέρειες του υποτιθέμενου κατατεμαχισμού τις Μαρκέλλας, απο τον φαλλόμυαλο πατέρα της;
Δεν σας μένει, παρά να ισχυρισθείτε ότι κατ’ όναρ, ο ‘θεός’ αποκάλυψε σε κάποιον ‘άγιο’ καλόγερο όλες αυτές τις φρικτές λεπτομέρειες. Ναι, σ’ αυτό θα συμφωνήσουμε… γιατί πράγματι μόνο ο ‘θεός’ της καλογερικής φαντασίας, είναι ικανός να κατασκευάσει τέτοιες αισχρές λεπτομέρειες του δήθεν παιδογαμικού και παιδοκτόνου κτήνους απ’ την Χίο! Μόνο σε καλογερικές φαντασίες μπορούν να αποδοθούν τα αισχρά αυτά σενάρια, που επάξια θα μπορούσαν να ανταγωνιστούν τις φρικτότερες ταινίες διεστραμμένου σεξουαλικού θρίλερ του Χολλυγουντ!
Μάλιστα ο σεναριογράφος μας, για να ισορροπήσει δήθεν τις απανωτές υπερβολές του, μέσα στο σεξουαλικό αυτό παραλήρημα, βρήκε επιτέλους και κάτι ασυνήθιστο… την λάμψη που έβγαζε το κομμένο κεφάλι της Μαρκέλλας, που σαν φωτεινή σημαδούρα, επέπλεε πάνω στην επιφάνεια της θάλασσας, μέχρι που το περιμάζεψε διερχόμενο ιταλικό καράβι!
Και είναι ακριβώς μια τέτοια λεπτομέρεια, που κάνει τις υποψίες μας να ξεχειλίζουν δικαιολογημένα. Η λεπτομέρεια αυτή δεν είναι διόλου τυχαία και αποκαλύπτει το αναίσχυντο στήσιμο του σεναρίου. Χιλιάδες κεφάλια ανάλογων φαντασιογενών αγίων, κόβονται στην εκκλησιαστική παραμυθοπλασία και κανένα μα κανένα… δεν φέγγει! Στην περίπτωση μας όμως, ο ευφάνταστος σεναριογράφος, έχοντας προφανώς κάποια σχετική εμπειρία με την θάλασσα και γνωρίζοντας πόσο ασήμαντο είναι ένα μισοβυθισμένο κεφάλι στην θάλασσα, φαίνεται πως προβληματίσθηκε σοβαρά πάνω στο πως θα μπορούσε να κάνει αξιοπρόσεκτο και περισυλλέξιμο, ένα απλό σημαδάκι πάνω στην αχανή επιφάνεια της θάλασσας. Έτσι για να προσελκύσει δικαιολογημένα την προσοχή ενός διερχόμενου πλοίου, έκανε το κεφαλάκι της Μαρκέλλας… να φέγγει σαν φαναράκι στις απόκριες!
Κατά την φαντασία του καλόγερου, φέγγοντας το κομμένο κεφάλι, θα έπειθε και περί της αγιότητός του, τους ξένους ναύτες, που το περιμάζεψαν μεν, αλλά αγνοούσαν εντελώς την τραγική και άγια ιστορία του! Δεν του πέρασε βεβαια απ’ το μυαλό, ότι η πιθανότητα ακόμα και οι πλέον αδεισιδαίμονες θαλασσινοί, να ανεβάσουν πάνω στο σκάφος τους ένα κομμένο κεφάλι, που όχι μόνο επιπλέει, αλλά έφεγγε κιόλας, ήταν λιγότερο κι απο ελάχιστες!
Έτσι χάριν ανεύρεσης στην αχανή επιφάνεια της θάλασσας, ο άγνωστος αυτός σεναριογράφος, αναγκάσθηκε να προσθέσει την γελοία αυτή λεπτομέρεια, χωρίς δυστυχώς να μας λέει, αν η κομμένη ‘άγια’ κεφαλή… αναβόσβηνε κιόλας, ή έστω αν διατήρησε την λάμψη της και μετά την ανεύρεσή της, μέσα στο πλοίο, προς μεγάλη τέρψη και ξεχωριστή διευκόλυνση των ναυτικών στις ασέληνες νύχτες! Και μια και το κεφάλι υπάρχει ακόμα… ας μας πληροφορήσει κάποιος, αν εξακολουθεί να φέγγη το άγιο κεφάλι της Μαρκέλλας στο Βατικανό ή όπου αλλού βρίσκεται μέχρι σήμερα!
Και η ιστορία της Μαρκέλλας συνεχίζεται: «Το κεφάλι της Μαρκέλλας παρέλαβε ένα διερχόμενο πλοίο και το μετέφεραν στην Ρώμη, (που ακριβώς δεν ορίζεται) όπου και βρίσκεται μέχρι σήμερα. Να σημειωθεί ότι στο ιταλικό χωριό Πόπη-Βιβιένα, 30 χιλιόμετρα έξω απ’ την Φλωρεντία, βρίσκεται μια εκκλησία αφιερωμένη στην αγια Μαρκέλλα και σ’ αυτή φυλάσσονται τα ιερά της λείψανα».
Και τώρα η αφήγηση περνάει στην αξιοποίηση, ή αλλιώς την εμπορευματοποίηση της επίπλαστης αυτής ιστορίας: «Στον τόπο της βάτου, οι χριστιανοί έκτισαν εκκλησία στο όνομα της αγίας και εορτάζουν κατ’ έτος. Το όνομα της αγίας έκτοτε μεγαλύνεται επί της γης με παράδοξα θαύματα. Οι έχοντες ανάγκη, προστρέχουν στον ναό και εις τον βράχο, όπου αναβλύζει θεραπευτικό αγίασμα, για να λάβουν των παθών τους την ίασιν. Είναι δε το άγιασμα αυτό, περίπου ένα τέταρτο της ώρας μακριά απ’ την εκκλησία και ο τόπος ονομάζεται «μαρτύριο της άγιας Μαρκέλλας». Εκεί βρίσκεται (ακόμα!) και η διαρραγείσα πέτρα, που μέσα της δέχθηκε το ακέφαλο σώμα της Παρθενομάρτυρος. Απ’ τα χρόνια εκείνα, μέχρι τις ημέρες μας, αενάως αναβλύζει «ύδωρ τερατουργόν, ιαματικόν παντός πάθους και πάσης ασθενείας», όπως το αποκαλεί ο Άγιος Νικηφόρος ο Χίος…
Την πέτρα αυτή σήμερα την μισοσκεπάζει η άμμος, αλλά εξέχει απ’ αυτήν ως μια πήχη. Έχει δε η πέτρα αυτή μικρό κοίλωμα και σ’ αυτό υπάρχει μικρή οπή μεγέθους μικρού δακτύλου χειρός, απ’ όπου τρέχει ολίγο αλμυρό ύδωρ. Απορεί κάποιος περιεργαζόμενος το ύδωρ αυτό, που βάφει τα πετράδια του γιαλού με ένα χρώμα (πορτοκαλί) σαν του αυγού τον κρόκο. Σε καιρό δε γαλήνης, ακόμα και η θάλασσα στο μέρος εκείνο παίρνει ένα κοκκινωπό χρώμα, οι δε ντόπιοι ονομάζουν αυτό το φαινόμενο «άγιον αίμα».
Όσοι προσέρχονται με πίστη στον τόπο του μαρτυρίου, διακρίνουν τον ερυθρό χρωματισμό των βράχων και βλέπουν το νερό να βράζει όταν ο ιερέας αρχίσει να ψάλει. Κατά την παράδοση το μαρτυρικό λείψανο της Μαρκέλλας, βρίσκεται ακόμα εντός της πέτρας (!) και είναι αυτό (το λείψανο) που δημιουργεί αυτά τα θαυμαστά φαινόμενα. Λίγο μακρύτερα απο τον τόπο του αποκεφαλισμού της Μαρκέλλας, οι βράχοι είναι ομοίως βαμμένοι κόκκινοι και λέγουν ότι εκεί είναι ο τόπος που ο πατέρας της την πλήγωσε…
Γενιές ολόκληρες Χριστιανών έχουν γίνει μάρτυρες των θαυμαστών αυτών γεγονότων. Ο ερυθρός χρωματισμός των βράχων και η θέρμανση του ψυχρού ύδατος, διακηρύττουν το μαρτύριο της Μαρκέλλας… εδώ πραγματικά εφαρμόζεται το εδάφιο: «αν σιγήσουν οι άνθρωποι οι λίθοι θα φωνάξουν» Λουκάς 19.40.
Πολλά θαύματα συμβαίνουν μετά απο θερμή δέηση προς την Αγία Μαρκέλλα. Με το άγιασμα που αναβλύζει απο τον βράχο, αλλά πολλές φορές και μόνο με την επίκληση του ονόματος της αγίας, άρρωστοι που κατέφυγαν στην αγια Μαρκέλλα κέρδισαν την σωματική και ψυχική τους υγεία». Τα παραπάνω αποσπάσματα είναι συνδυασμός αφηγήσεων, απο δυο κείμενα που πήραμε απ’ τον ίδιο τον Ναό της αγίας Μαρκέλλας.
Όπως καταλαβαίνετε στην ιστορία αυτή, η θρησκευτική αθλιότητα και η θεοκαπηλία ξεπέρασε κάθε όριο! Δηλαδή όσοι πιστοί ασθενούν και δεν γνωρίζουν ότι στο πάνθεον των θεραπευτών αγίων υπάρχει και η Μαρκέλλα, χάνουν μια σοβαρή ευκαιρία θεραπείας! Αν μάλιστα θυμηθούμε ότι οι μισοί άγιοι της θρησκείας, είναι θαυματουργοί, τότε, καταλαβαίνουμε ότι γύρω απ’ την θαυματο-θεραπεία, στήθηκε αιώνες τώρα ένα χονδρεμπόριο ελπίδας και το «θεραπευτικό θαύμα» υπήρξε το κατ’ εξοχήν θρησκευτικό εμπόρευμα. 
Ουσιαστικά, κάποιος που πραγματικά πιστεύει στους εκατοντάδες αν όχι χιλιάδες θεραπευτές αγίους, πρέπει να περνάει την ζωή του παρακαλώντας τον έναν μετά τον άλλον, μήπως και κάποιος ευαρεστηθεί και τον θεραπεύσει! Μετά από τόση αποχαύνωση, ο φουκαράς ο δεισιδαίμων πιστός ασθενής, είναι ζήτημα αν θα καταφέρει να κρατήσει μια στάλα μυαλό, χρόνο και χρήμα, για να ασχοληθεί και με τις πραγματικές παραμέτρους της ασθένειάς του, για να αναζητήσει θεραπεία στους ιπποκρατικούς γιατρούς! Αυτό φυσικά δεν ενδιαφέρει καθόλου τα ιερατεία, που αιώνες τώρα ανενόχλητα κατασκευάζουν υποσχέσεις σωτηρίας ψυχών και σωμάτων.
Πρέπει να παραδεχθούμε βέβαια, ότι το ελπιδεμπόριο τους είναι πολύ καλά στημένο! Κάθε περίπτωση συμπτωματικής βελτίωσης της υγείας κάποιου προσκυνητή, (χωρίς να την επιβεβαιώνει κάποια επιστημονική διάγνωση) την θεωρούν αδιάψευστο θαύμα. Αφού ποτέ και κανείς δεν ελέγχει τις θεοκαπηλίες τους, οι έπ’ αμοιβή ψευδόμενοι ιεράρχες, θα συνεχίζουν να ανακαλύπτουν ιαματικά αγιάσματα, δακρυρροούσες εικόνες και θαυματουργά λείψανα αγίων. Αν πάλι, παρά τις προσευχές και τα παρακάλια, το ‘θαύμα’ δεν λέει να γίνει, τότε χρεώνουν ελαττωματική πίστη στους παθόντες, και τους συστήνουν να περιοριστούν στην μεταθανάτια σωτήρια των ψυχών τους!
Η ΑΝΥΠΑΡΚΤΗ… ΑΛΛΑ ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΟΣ ΑΓΙΑ ΜΑΡΚΕΛΛΑ
Για να επανέλθουμε όμως στο σενάριο αγιοποίησης της ανύπαρκτη Μαρκέλλας, πρέπει να τονίσουμε ότι, ακόμα κι αν εξετάσουμε με το πλέον ήπιο κριτικό μάτι τα δεδομένα της απίστευτης αυτής εξιστόρησης, διακρίνονται εντελώς διαφορετικά πράγματα. Κατ’ αρχάς η απουσία των προγονικών ονομάτων της δήθεν ονομαστής και εύπορης αυτής οικογένειας, είναι απολύτως ύποπτη, αφού έτσι, το μόνο που εξυπηρετείται θαυμάσια, είναι η επινοηθείσα καταγωγή της Μαρκέλλας απ’ το χωριό Βολισσός της Χίου. Γνώριζε ο κατασκευαστής της ιστορίας αυτής, ότι οποιαδήποτε αναφορά σε παραδοσιακό οικογενειακό χιώτικο όνομα, θα μπορούσε να θέσει σε κίνδυνους οριστικής αποκάλυψης την ανυπαρξία της συγκεκριμένης χιώτικης οικογένειας, απο οικογενειακά αρχεία που κάποιοι (όπως είδαμε στην βιβλιοθήκη Κοραή) διατηρούσαν προσεκτικά.
Απ’ την άλλη μεριά, δεν υπάρχει καμία λογικοφανής εξήγηση, για το Ιταλικό όνομα της υποτιθέμενης χιώτισσας αρχοντοπούλας! Το όνομα της, ούτε ελληνικό, ούτε Ιουδαίο-χριστιανικό είναι, αλλά απολύτως λατινικό. Εξ αυτού λοιπόν προκύπτει η υποψία, πως η συγκεκριμένη ιστορία, είναι κλεμμένη και ίσως φρικτά παραποιημένη απο το ιταλικό αγιολόγιο και συνεπώς ουδέποτε συνέβη κάτι ανάλογο στην Χίο.
Το γεγονός μάλιστα ότι το άγιο κεφάλι της φυλάσσεται στην Ρώμη, (Βατικανό;) ότι υπάρχει ναός στ’ όνομά της, «30 χιλιόμετρα έξω απ’ την Φλωρεντία», αλλά και τα οστά της φυλάσσονται εκεί, δείχνει ότι η Μαρκέλλα μόνο Χιώτισσα δεν είναι. Εμεις στην Χίο παρακαλάμε για θεραπεία των παθών μας… στο εξ’ Ιταλίας φάντασμά της!
Η φανταστική επινόηση της Μαρκέλλας είναι εύκολο να αποδειχθεί, διότι τα ίδια τα δεδομένα της ιστορίας της, είναι σε θέση ανά πάσα στιγμή να αποδείξουν την ανυπαρξία της. Έτσι, αν ο τόπος όπου η κοπελίτσα αυτή μαρτύρησε, είναι ο σωστός, τότε αυτόματα προκύπτει η απορία: γιατί μέχρι σήμερα κανείς δεν σκέφθηκε να σπάσουν την συγκεκριμένη πέτρα, που την κατάπιε, για να ελευθερώσουν τα λείψανά της, ή έστω να φροντίσουν να φανεί κάποια ακρούλα απ’ τα πολύτιμα στην θεραπευτική λατρεία οστά της θαυματουργής Χιώτισσας; Γιατί δεν ψάχνουν με επιστημονικές μεθόδους για τα οστά της, που πρέπει να είναι ακόμα εκεί μέσα στην πέτρα της παραλίας; Η ανεύρεση τους θα έπαυε κάθε δυνατότητα αμφισβήτησης αυτής της ιστορίας. Κάποια στιγμή μάλιστα θα μπορούσαμε με σχετική άνεση να χρονολογήσουμε και το τραγικό συμβάν.
Με τέτοια ευρήματα, το ίδιο το προσκύνημα, θα εκτινασσόταν στις πρώτες θέσεις ιερών προσκυνημάτων της Μεσογείου, θα προσέλκυε αμέτρητα πλήθη προσκυνητών, και θα απέδιδε πολλαπλάσια… στο εμπόριο της ελπίδας, την λατρεία της αφαίμαξης των αγαθόμυαλων, εξασφαλίζοντας ακόμα πιο χλιδάτη ζωή στον εκάστοτε μητροπολίτη Χίου. Με τέτοια ηχηρά ευρήματα, το ‘άγιο’ χρήμα θα έρεε άφθονο και προσοχή στο σημαντικότερο… η θεολογική αποβλάκωση των Ελλήνων θα ήταν πολλαπλάσια αλλά και απολύτως δικαιολογημένη!
Αν πάλι δεν θέλουν να σπάσουν την αγια πέτρα, που όπως στις χίλιες και μια νύχτες, με το: «σουσάμι άνοιξε», ζωντάνεψε και ρούφηξε την Μαρκέλλα, τότε τους πληροφορούμε ότι υπάρχουν και οι σύγχρονοι μέθοδοι της ανίχνευσης τύμβων, που μπορεί να μας δείξουν, αν στο εσωτερικό της οποιαδήποτε πέτρας υπάρχουν ή όχι τα αγια οστά! Αν αυτό το βρίσκουν περίπλοκο ή δαπανηρό, προτείνω, απλά να ζυγίσουν τον συγκεκριμένο βράχο και αν το τελικό βάρος του, βρεθεί ελαφρότερο απ’ ότι ορίζεται απ’ το ειδικό βάρος του βράχου, τότε θα έχουν μια σεβαστή ένδειξη ότι μέσα του περιέχει τα οστά της περιώνυμης Αγίας. Ας το τολμήσουν. Ιδού η Χίος… ιδού και η απόδειξη της… ανύπαρκτης Μαρκέλλας!
Αν νομίζετε δε ότι τα εκκλησιαστικά τους κείμενα δεν αναφέρονται στον συγκεκριμένο βράχο απατάσθε. Παραθέτω περιγραφή απ’ το επίσημο αγιολόγιο της Μαρκέλλας: «αποφάσισε (κάποια πιστή γυναίκα) να προσκυνήσει τον βράχο, όστις έκλεισε το σώμα της αγίας… ανήμπορη και συρόμενη μετέβη (η πιστή) στο αγίασμα και προσευχήθη, προ του βράχου ένθα το σεπτόν σώμα της Αγίας». Μαρκέλλης της Χιοπολίτιδος σελ. 27
Η ανυπαρξία της τραγικής ηρωίδας, που λέγεται ότι έζησε το αργότερο τον 15 μ.Χ. αιώνα, είναι ελέγξιμη και μέσα απ’ την ελληνική γραμματεία. Σήμερα έχοντας την δυνατότητα να ελέγξουμε ηλεκτρονικά το συγκεκριμένο όνομα, βρίσκουμε ότι: ο Πορφύριος αναφέρει κάποια: «Μαρκέλλα πέντε θυγατέρων μητέρα». «Προς Μαρκέλλαν» 5.21. Ο Ωριγένης αναφέρεται σε κάποια: «πιστότατη συμβία Μαρκέλλα». Επιστολή προς Αφρικανόν 11.85.48. Ο Ευνάπιος προφανώς στην ίδια: «μητέρα πέντε τεκνών». Βίοι φιλοσόφων 4.2.5.4. Η Άννα Κομνηνή σε κάποιο ομώνυμο τοπωνύμιο. ΑΛΕΞΙΑ Ζ΄ 7.6.2.3. Ο Ευσέβιος: «Μαρκέλλης δια πυρός τελειωθείσης». Εκκλ. Ιστορία Περί Ποταμιαίνης 6.5.1.8. Πουθενά όμως και απο κανέναν δεν γίνεται λόγος για κάποια Μαρκέλλα, που στη Χίο υπέστη την τερατώδη σεξουαλική καταδίωξη και μάλιστα απο τον ίδιο της τον πατέρα!
Η ΠΡΟΣΧΗΜΑΤΙΚΗ ΔΥΣΦΗΜΗΣΗ ΕΝΟΣ ΝΗΣΙΟΥ
Η ίδια η κολασμένη σεξουαλική συμπεριφορά του πατέρα, θέτει ένα τεράστιο ζήτημα δυσφήμησης του Νησιού και κατ’ επέκταση αμφισβητεί τα ήθη ολόκληρης της νησιωτικής Ελλάδος. Μάλιστα, προκύπτει ζήτημα εσκεμμένης σπίλωσης της χιώτικης αξιοπρέπειας, απ’ την στιγμή που δίπλα στην ακατάσχετη κτηνώδη σεξουαλική βία του πατέρα, δευτερώνει το κακό και εμφανίζεται ένας τυχαίος Χιώτης βοσκός, που κι αυτός, χωρίς κανένα φανερό κίνητρο, σεξουαλικό ή άλλο, πρόθυμα προδίδει την καταδιωκόμενη ανυπεράσπιστη κοπελίτσα! Ο άθλιος αυτός βοσκός, αποκύημα κι αυτός της διεστραμμένης καλογερικής φαντασίας, πρόδωσε ευχαρίστως, μια φοβισμένη κοπελίτσα, που κρύφτηκε μέσα στην αγκαθωτή βάτο… για ν’ αποφύγει τον ορθωμένο φαλλό του πατέρα της! Αν είναι ποτέ δυνατόν!
Φανταστείτε (κατά την αφήγηση πάντα), την φορτισμένη περίληψη: Μια νησιωτοπούλα, κατάφερε να διατηρήσει αλώβητη την αγνότητά της, κόντρα στον διεστραμμένο και σεξουαλικά βάναυσο πατέρα της μέχρι τα 18 της! Μέχρι τότε όμως, δεν κατάφερε να εμπνεύσει τον φυσιολογικό έρωτα σε κανένα απ’ τα παλικάρια της Χίου, έστω για ν’ απόκτηση, κάποιο σοβαρό στήριγμα! Κάποια στιγμή, υποπτευόμενη τον επικείμενο βιασμό απ’ τον πατέρα της, όχι μόνο δεν έπραξε το αυτονόητο, να καταφύγει σε κάποιους, συγγενείς, άρχοντες, ή απλούς χριστιανούς ‘αδελφούς’, της Χίου και να ζητήσει προστασία, αλλά επιλέγοντας απερίσκεπτα την φυγή προς τις ερημιές, έπεσε πάνω στον μοναδικό βοσκό της Μεσογείου, που χωρίς λόγο κατέδιδε κυνηγημένες παρθένες!
Ο ίδιος της ο πατέρας, την κυνηγάει σαν θήραμα, της βάζει φωτιά, την τοξεύει, της κόβει τα στήθια και τέλος την αποκεφαλίζει και πιάνει με τα χέρια του και πετάει τα κομμένα μέλη της στα Βραχιά και στην θάλασσα… και όλα αυτά επειδή δεν μπόρεσε να ικανοποιήσει τον σεξουαλικό του πόθο πάνω στο παιδί του!
Απορίας άξιο είναι, πως γενιές ολόκληρες των περήφανων και εξαιρετικά φιλόξενων και ευγενικών κατοίκων της Χίου, δεν αντέδρασαν με αηδία στην αισχρή αυτή δυσφήμηση του νησιού τους! Τι να υποθέσουμε; ότι χάριν της θρησκευτικής παραμυθίας, έχει χαθεί οριστικά κάθε επαφή μας με το αυτονόητο;! Δηλαδή, για να φανεί το αυτονόητο… αν σε οποιοδήποτε νησί, ή οποιαδήποτε άλλη μικρή κοινωνία, συνέβαινε κάτι ανάλογα ειδεχθές και τραγικό, δεν θα αποτελούσε η ιστορία αυτή, την ντροπή του νησιού; Μήπως επειδή μεσολαβεί η αγιοποίηση, με τα ανάλογα εκκλησιαστικά κέρδη, έπαψε αυτή η ιστορία να είναι ιστορία απίστευτου αίσχους και ντροπής για ολόκληρη την Χίο;
Ακόμα κι αν δεχθούμε, ότι κατ’ εξαίρεση, πράγματι βρέθηκε ένας τέτοιος εντελώς άρρωστος στα μυαλά αποκτηνωμένος πατέρας Χιώτης, δεν είναι υπερβολή να πιστέψουμε ότι, όχι μόνο δεν τον σταμάτησε η οργισμένοι αντίσταση των άλλων πατεράδων της Χίου, αλλά απεναντίας κυνηγώντας την κόρη του, είχε την εξαιρετική τύχη, να συναντηθεί με τον μόνο πανύβλακα, αποχαυνωμένο και ξεδιάντροπο βοσκό ολόκληρης της Μεσόγειου, που αντί να του κάτσει μια γερή ξυλιά με την ποιμαντική του μαγκούρα και να τον ξαπλώσει στο έδαφος, όπως θα έκανε και ο τελευταίος αξιοπρεπής Χιώτης, αυτός (του έδειξε με νοήματα, που ήταν κρυμμένη η τραγική χιωτοπούλα για να δει την σεξουαλική συνεχεία του κυνηγητού;! Ε όχι, η υπερβολή έχει και τα όρια της!
Η ηλικία της Μαρκέλλας αποτελεί ακόμα έναν γρίφο. Σύμφωνα με την διεθνή εμπειρία παρομοίων περιστατικών σεξουαλικής κακοποίησης απο πάσης φύσεως κτηνο-κηδεμόνες, η κολασμένη αυτή και αχαρακτήριστη σεξουαλική ανανδρία, ξεκινάει μόλις το παιδί-θύμα, αποκτά εξωτερικά σεξουαλικά χαρακτιστικά του και οι ενοχλήσεις αυτές κορυφώνονται, όταν το παιδί αισθάνεται ακόμα ανυπεράσπιστο, (12 το πολύ 13 ετών) και οπωσδήποτε πολύ πριν το παιδί απόκτησει την τελική σωματική και πνευματική του ρώμη και μπορεί στην απελπισία του, να προβάλει ισχυρή αντίσταση. Πως θα μπορούσε λοιπόν η Μαρκέλλα να παραμένει ανέγγιχτη μέχρι τα 18 της, αν ο πατέρας της ήταν υπό την εξουσία ενός τόσο σατανικού και βίαιου σεξουαλικού πάθους; Προφανώς λοιπόν, η ιστορία είναι κατασκευασμένη στα ψυχικά στούντιο κάποιου σεξουαλικά στερημένου καλόγερου που είχε πόλους λόγους να μισεί τους Χιώτες!
Αν μάλιστα κάποιοι Χιώτες νομίζουν, ότι η άκρως δυσφημιστική αυτή ιστορία, δεν είναι ευρύτερα γνωστή, ας διαβάσουν τι γράφει ο νυν Μητροπολίτης Χίου και Ψαρών στο περί «Μαρκέλλης της χιοπολίτιδος» σύγγραμμά του: «το όνομα της (συνεπώς και η δυσφημιστική για την Χίο ιστορία της) είναι πλέον γνωστή σ’ όλο τον χριστιανικό κόσμο. Ναοί πολλοί έχουν ανεγερθεί προς τιμήν της, όχι μόνο στην πατρίδα μας, αλλά και σε όλες τις χώρες του κόσμου». Συγχαρητήρια Χιώτες, γίνατε βούκινο παγκοσμίως, με τις φανταστικές συκοφαντίες που έγραψε για σας ένας καλόγερος που προφανώς σας μισούσε! «Εκατομμύρια πιστοί την τιμούν και την εγκωμιάζουν. Είχαμε δε την ευλογία να τελειώσουμε τα επίσημα θυρανοίξια ενοριακού ναού της στο Λόγκ Άϊλαντ της Αμερικής». Να και ο χορός των δολαρίων απ’ την διακίνηση της θεολογικής παραμυθολογίας της Μαρκέλλας!
«Ιδιαίτερα όμως τιμάται στον τόπο του μαρτυρίου της, στο ιερό προσκύνημα της στην Βολισσό της Χίου. Εκεί, μέχρι σήμερα, οι κόκκινες πέτρες στην ακροθαλασσιά, μοναδικές στην περιοχή, μαρτυρούν το παρθενικό αίμα της, που χύθηκε εκεί, και το αγίασμα, αναβλύζοντας απ’ την σχισμή των βράχων, που δέχθηκαν μέσα τους το σώμα της αγίας, γίνεται θερμό και ταράσσεται, όταν ψάλετε η ιερά παρακλήσή της»
ΕΠΙΤΟΠΙΑ ΑΠΟΜΥΘΟΠΟΙΗΣΗ
Επισκέφθηκα λοιπόν τον συγκεκριμένο τόπο προσωπικά. Ανάμεσα στους προσκυνητές που πηγαινοερχόταν ακατάπαυστα, συνάντησα έναν παπά να επιστρέφει απ’ το προσκύνημα. Βρήκα την ευκαιρία και τον ρωτήσω, αν μπορούσε αυτός να λειτουργήσει το θαύμα, μήπως και δούμε, τις άγιες φυσαλίδες, τους ατμούς, τα θερμά νερά και οτιδήποτε ακόμα δέχονται οι πιστοί ότι συμβαίνει την ώρα που ψάλεται η ανάλογη παράκληση στον θαυματουργό τόπο.
Ο καλοσυνάτος στην όψη παπάς, με έκπληξη μας απάντησε πως αυτό, μόνο ο τοπικός παπάς το κατορθώνει. Ταυτόχρονα, δεν έχασε την ευκαιρία, αφού μας γέμισε ευχές, να μας ενθαρρύνει να πιούμε λίγο απ’ το αγιασμα, όπως μόλις έκανε και ο ίδιος χωρίς να πάθη τίποτε, γιατί, όπως μας ομολόγησε, είχε μια παράξενη αλμυρή γεύση.
Όταν φτάσαμε εκεί περπατώντας σε ένα ασφαλτοστρωμένο μονοπάτι, που αντιπροσώπευε απίστευτη καταπάτηση ακτής χιλιομέτρων, χάριν της αξιοποίησης του γεωλογικού φαινομένου απ’ την θρησκεία, βρήκαμε δεκάδες αγνούς πιστούς, που ο καθένας με τον τρόπο του προσπαθούσε να ακουμπήσει κάπου την λατρευτική του διάθεση. Άλλος χάιδευε τα βράχια, άλλοι μάζευαν θολό νερό απ’ το υποτιθέμενο αιματοβαμμένο αγίασμα, άλλοι φιλούσαν τις λιγοστές εικόνες που υπήρχαν σ’ ένα παράπηγμα-ναϊδριο, άλλοι ακουμπούσαν χαϊμαλιά και αφιερώματα σε συγκεκριμένους άγιους βράχους και άλλοι μετά την νοερή προσευχή στις κόκκινες απο το ‘αίμα’ περιοχές της ακτής, ακουμπούσαν λίγα κέρματα στο ιερό βράχο της Μαρκέλλας!
Βέβαια τέτοιες περιοχές “κόκκινου νερού” υπήρχαν ανέκαθεν παντού σ’ ολόκληρη την Ελλάδα και φυσικά σ΄ ολόκληρο τον κόσμο! Χαρακτηριστικό είναι το παρακάτω αρχαίο απόσπασμα: «Νερό κόκκινο που καθόλου σχεδόν δεν διαφέρει στο χρώμα από το αίμα υπάρχει και στην χώρα των Εβραίων, παρά την πόλη Ιόππη. Εκεί είναι μια πηγή πολύ κοντά στη θάλασσα, όπου κατά την παράδοση, ο Περσέας ξέπλυνε το αίμα μετά τον φόνο του κήτους, που απειλούσε την κόρη του Κηφέα». Παυσανίου Περιήγησις 4.35.9.
Η φωτογραφία είναι απ’ την επίσκεψη μου στον τόπο του “θαύματος”!
Αφού φωτογράφισα το κατακόκκινο αυτό ρυάκι από σκουριά που έτρεχε από την ρίζα του βράχου, πλησίασα στο υποτιθέμενο ζεστό θαυματουργό νερό της πηγής του αγιάσματος. Πρόσεξα ότι είχε την ίδια ακριβώς θερμοκρασία με οποιαδήποτε άλλη γούρνα νερού της περιοχής, που δεν ανανεωνόταν απο το θαλάσσιο κύμα και εντελώς φυσιολογικά ζεσταινόταν απο τις καυτές ακτίνες του ηλίου!
Φαίνεται πως το γενικότερο θέαμα των προσκυνητών της σκουριάς, με κατέθλιβε απο ώρα, γιατί χωρίς να το καταλάβω, άρχισα να ρωτάω τους λιγοστούς άνδρες που βρισκόταν εκεί, αν πράγματι πίστευαν, ότι οι κόκκινοι βράχοι γύρω απ’ το προσκύνημα, κοκκίνισαν απ’ το αίμα της Μαρκέλλας και όχι απο το οξειδωμένο μετάλλευμα των βράχων. Συνήθως σε τέτοιους τόπους, παρατηρώ σιωπηλός, χωρίς να ενοχλώ τους πιστούς αυτούς ανθρώπους στην έκφραση της πίστης τους, αλλά το θέαμα της ψυχικής αφαίμαξης των ανθρώπων, δίπλα στην αδούλωτη θάλασσα, τον καθαρό ουρανό και τον αστραφτερό ήλιο, τελικά μ’ έκανε έξαλλο.
Δεν θυμάμαι καθόλου την απάντηση τους, θυμάμαι μόνο πως ξαφνικά βρέθηκα να φωνάζω: «στον θεός σας, άνθρωποί μου, είναι δυνατόν να μην βλέπετε ότι τουλάχιστον στον συγκεκριμένο τόπο, αντί για αίμα προσκυνάτε σκουριές απο τα οξείδια του σιδήρου που τρέχουν μαζί με το νερό απο τους γύρω βράχους; Πεντακόσια χρόνια πριν, στον μεσαίωνα, οι αγράμματοι εκείνοι άνθρωποι θα μπορούσαν να το θεωρήσουν αίμα, σήμερα όμως, τώρα πια που γνωρίζουμε ότι το νερό αυτό είναι κόκκινο μόνο απ’ τα οξείδια του σιδηρού, απ’ τα οποία είναι γεμάτοι οι βράχοι αυτής της περιοχή… επιτρέπεται να το λατρεύετε σαν αίμα και μάλιστα θαυματουργό, επειδή αυτό εξυπηρετεί κάποιους; Αν εδώ δεν ήταν προσκύνημα, θα μπορούσε άνετα να είναι νταμάρι μεταλλωρυχείου. Τίποτε πια δεν σας προβληματίζει; Δεν βλέπετε ότι το σεξουαλικό έγκλημα πάθους ενός Χιώτη πατέρα κατά της ίδιας του της κόρης, που φαντάσθηκε κάποιος καλόγερος, δυσφημίζει το βάναυσα αυτό το νησί και τους οικογενειακούς δεσμούς της Χίου;».
Οι άνθρωποι (κυρίως γυναίκες… μια μάλιστα ήταν και σε προχωρημένη εγκυμοσύνη!) κοιτούσαν άναυδοι, ακούγοντας όσα φωναχτά μου είχαν ξεφύγει, για το υποτιθέμενο αίμα της άγιας Μαρκέλλας! Ταυτόχρονα μου πέρασε φευγαλέα η σκέψη, πως κάποτε όλοι αυτοί οι πιστοί, σε παρόμοια περίπτωση, ευχαρίστως θα με λιθοβολούσαν. Αντιθέτως, όλοι σιώπησαν και με κοιτούσαν με ενδιαφέρον, οι περισσότεροι μάλιστα συμφώνησαν αμέσως αυθόρμητα μαζί μου!
Στις συνεχιζόμενες ερωτήσεις μου, για τον πιθανό λόγο της θαυματουργής εμφάνιση φυσαλίδων, στον μικρό νερόλακκο του υποτιθέμενου αγιάσματος, κάποιος ξεκίνησε να μας λέει την εξής φανερά χιλιοειπωμένη ιστορία, που θα την ακούσετε παντού στη Χίο: «κάποτε ο παπάς, ήρθε να διαβάσει το αγίασμα, αλλά το θαύμα δεν έλεγε να συμβεί. Τότε ο παπάς (σαν Ινδός γκουρού) υπέθεσε τον λόγο και είπε: κάποιος ανάμεσα μας είναι ακάθαρτος. Μια κοπελίτσα τότε του είπε: ναι πάτερ, εγώ πρέπει να είμαι. Ο παπάς κατάλαβε τι εννοούσε και της ζήτησε να απομακρυνθεί… (γιατί είχε περίοδο) και στην συνεχεία το θαύμα έγινε». Ο άνθρωπος που μας αφηγήθηκε την ιστορία, δεν παρέλειψε να ισχυριστεί ότι ήταν παρών, κάτι που δείχνει πόσο εύκολα ψεύδονται οι άνθρωποι, για να δώσουν στην ζωή τους κάποιο θεϊκό χρώμα, νόημα και αξία.
Εγώ, ξανάρχισα τις έντονες διαμαρτυρίες: «Μα δεν ντρεπόμαστε, να ονομάζουμε ακάθαρτη μια γυναίκα για τον λόγο αυτό; Δεν ήρθαμε όλοι στον κόσμο απο μια τέτοια μάνα, που ευτυχώς είχε ζωντανές αυτές τις λειτουργίες της;» Όλοι συμφώνησαν ξανά μαζί μου!
Τότε μια γυναίκα που όλη αυτήν την ώρα, άκουγε σιωπηλή μέσα απ’ το ναϊδριο πετάχτηκε και με συγκρατημένο θυμό μου είπε: «συμφωνώ με όλα όσα είπατε… αλλά κανένας δεν σας υποχρέωσε να έρθετε εδώ»! Ήταν φανερό, πως η γυναίκα αυτή υπέφερε μοιρασμένη ανάμεσα στην αίσθηση της αυτονόητης αλήθειας των θέσεων μου, και την αίσθηση ιδιοκτησία του τόπου και των πιστών απ’ την θρησκεία. Χωρίς να μπορώ να συγκρατηθώ, απάντησα δεικτικά: «και σας κύρια μου, αν και συμφωνήσατε με όσα είπα… κανένας δεν σας υποχρεώνει να πάψετε να προσκυνείτε τα οξείδια του σιδήρου, μπορείτε να συνεχίσετε να το κάνετε».
Βεβαια, αυτό το: «κανένας δεν σας υποχρέωσε να έρθετε εδώ», υπαινίσσεται ταυτόχρονα, την δήθεν ελευθέρια εκλογής των τρόπων και των τόπων της λατρείας, κάτι που είναι τέλειο ψέμα. Οι λατρείες ανά την υφήλιο, επιβάλλονται παιδιόθεν, με τον πιο χυδαίο τρόπο, αφού έχουν παρασιτικά ενσωματωθεί μέσα στην παιδεία των λαών και καθημερινά με αναρίθμητους τρόπου ενσταλάζουν την πίστη.
Τελικά η μικρή μας θρησκευτική αψιμαχία, για το αίμα-σκουριά της Μαρκέλλας, έληξε ειρηνικά, αφήνοντας μόνο μικρές πικρίες και ερωτηματικά εκατέρωθεν. Απο πάνω μας όμως, σαν τεραστία όρνια, πέταξαν κάποιες αρχαίες μνήμες μισαλλοδοξίας, σκιάζοντας με τις τεράστιες φτερούγες τους τον τόπο, υπενθυμίζοντας το μισαλλόδοξο πρόσωπο της θρησκείας. Στην συνεχεία μαζέψαμε πορτοκαλόχρωμα δείγματα βράχων, απ’ τα οποία είναι γεμάτη η περιοχή, για ανάλυση και πήραμε τον δρόμο της επιστροφής κάνοντας πικρά σχολεία, για την κατάντια του πάλαι ποτέ φωτοδότη λαού μας!
Ο νυν μητροπολίτης Χίου Διονύσιος συνεχίζει: «Στον αγιασμένο αυτόν τόπο συρρέουν όχι μόνο την ημέρα της μνήμης της στις 21 και 22 Ιουλίου, αλλά και σε όλη την διάρκεια του έτους, αναρίθμητοι πιστοί για να ζητήσουν τις μεσιτείες της και να καταθέσουν δακρύζοντας μπρόστα στην αγια εικόνα της, τις αγωνίες και τον πόνο τους… Γιατί ο θεός «εν αγίοις αναπαύεται». Η δύναμη του (θεού) βρίσκεται στα ονόματα και στις εικόνες τους. Όταν κανείς τους επικαλείται με πίστη, οι εικόνες τους μπορούν να κάνουν θαύματα. Και δεν είναι λίγες οι μαρτυρίες για τα πολλά θαύματα της αγίας Μαρκέλλας, παλαιοτέρα και σημερινά, τα οποία επιτελούνται στο ιερό προσκυνημά της».
