«Στάλθηκα από τη Δύναμη.
Είμαι η τιμημένη και η περιφρονημένη.
Είμαι η αγία και η πόρνη.
Είμαι η μητέρα και η κόρη.
Με αποκαλούν Σοφία οι Έλληνες και Γνώση οι ξένοι.
Είμαι εκείνη που η εικόνα της είναι μεγάλη στην Αίγυπτο
Και εκείνη που δεν έχει εικόνα μεταξύ των ξένων.»
[Ρόμπερτ Γκρέιβς, η Λευκή θεά]
Που είναι η Λευκή Θεά? Που πήγε η Μεγάλη μητέρα με το στοργικό στήθος? Αυτή η συμπονετική Κυρά που τα δεχόταν όλα? Χωρίς να απορρίπτει, χωρίς να κατακρίνει, χωρίς να επιβάλλει τιμωρίες συνεχώς? Είναι δύσκολο να βρούμε τα ίχνη της στην εποχή μας. Ο άντρας Θεός την έχει εξοβελίσει για τα καλά, ωστόσο στάθηκε αδύνατον να σβήσει εντελώς τη μνήμη της από τις καρδιές μας.
Στις αυθεντικές λατρείες το Θεϊκό στοιχείο δεν έχει φύλο. Κι όταν λέμε αυθεντικές λατρείες εννοούμε αυτές που διδάσκουν οι μεγάλοι μύστες και προέρχονται κατευθείαν από το κέντρο της Συνειδήσεως κι όχι από κάποιο κέντρο υλικής εξουσίας. Σ’ αυτές λοιπόν τις λατρείες ο άντρας Θεός και η γυναίκα Θεά αντιπροσωπεύουν τους δύο πόλους της ανθρώπινης ύπαρξης κατέχοντας ισάξιες θέσεις. Οι θρησκείες όμως, πολύ συχνά καταργούν τη μια απ’ τις δύο όψεις της Θεότητας! Με τον τρόπο αυτό προκύπτουν είτε οι μητριαρχικές – σεληνιακές θρησκείες που λατρεύουν αποκλειστικά τη Γυναίκα Θεά, είτε οι πατριαρχικές – ηλιακές θρησκείες που λατρεύουν αποκλειστικά τον Άντρα Θεό. Αυτή η πρακτική φαίνεται ότι έχει πολύ καλά αποτελέσματα στον έλεγχο των μαζών. Ο άνθρωπος όταν αποκοπεί μέσα του η επικοινωνία της θηλυκής και της αρσενικής του πλευράς, γίνεται αδύναμος και εύκολο υποχείριο στα νύχια των εκάστοτε επιτήδειων. Η διαταραχή της ισορροπίας ενεργοποιεί αυτόματα έναν δριμύ φόβο για το θάνατο.
Ο Alberto Torre (ένας μεγάλος ψυχίατρος και ψυχοθεραπευτής), λέει συχνά: «Θα πρέπει όλοι οι άνθρωποι να εξασκηθούμε σ’ αυτό: όταν εισπνέουμε να εισπνέουμε βαθιά και να σκεφτόμαστε Ζωή κι’ όταν εκπνέουμε να εκπνέουμε βαθιά πάλι και να σκεφτόμαστε Θάνατος. Η ζωή του ανθρώπου ξεκινάει με μια εισπνοή και τελειώνει με μια εκπνοή κι’ ανάμεσα παρεμβάλλονται εκατομμύρια άλλες αναπνοές. Αν δεν συμφιλιωθούμε με την ιδέα της ζωής και του θανάτου δεν μπορούμε να εξελίξουμε τον εαυτό μας και να προχωρήσουμε μπροστά.» Κι ας μην ξεχνάμε ότι τίποτα σε τούτο τον κόσμο δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς το αντίθετό του. Αν φοβόμαστε να πεθάνουμε, τότε να είστε σίγουροι ότι μια ολόκληρη ζωή την περάσαμε φοβούμενοι και να ζήσουμε!
Οι δύο τύποι λατρείας που αναφέραμε παραπάνω, χρησιμοποιούν διάφορους συμβολισμούς και τους αντίστοιχους αριθμούς για να οριοθετήσουν το έδαφός τους. Έτσι το 12 είναι ένας αριθμός στενά συνδεδεμένος με τον ήλιο ενώ το 13 είναι ένας αριθμός που ταιριάζει στη σελήνη. Αυτό μπορούμε άλλωστε να το διαπιστώσουμε εύκολα αν προσέξουμε πως μετρούν οι άνθρωποι το χρόνο: Στα ηλιακά ημερολόγια έχουμε 12 υποδιαιρέσεις του έτους, τους 12 μήνες και αντίστοιχα κι ο ζωδιακός τους κύκλος είναι χωρισμένος σε 12 ζώδια. Αντίθετα, τα σεληνιακά ημερολόγια στηρίζονται στο ότι μέσα σε ένα πλήρες έτος η σελήνη κάνει 13 περιστροφές. Έτσι έχουμε 13 φορές πανσέληνο κι’ αντίστοιχα 13 σεληνιακούς μήνες των 28 ημερών. Πολλές απομονωμένες φυλές μετρούν το χρόνο με τα φεγγάρια. Στις ηλιακές θρησκείες λοιπόν, χρησιμοποιείται ευρύτατα ο αριθμός 12 στους συμβολισμούς. Ας θυμηθούμε για παράδειγμα ότι ο Ιησούς Χριστός είχε 12 μαθητές. Εξαιτίας της σφοδρότατης αντίθεσης ανάμεσα στις ηλιακές και τις σεληνιακές θρησκείες, η επικρατούσα λατρεία κάθε φορά προσπαθεί να εξοβελίσει τελείως τα υπολείμματα της άλλης. Ας μη μας κάνει εντύπωση λοιπόν που στις μέρες μας ο αριθμός 13 έχει βαπτισθεί κακότυχος, γρουσούζικος, κακορίζικος κλπ. Είναι μάλιστα αξιομνημόνευτο το πόσο επηρεάζονται οι άνθρωποι από τις δεισιδαιμονίες ώστε σε πολλά μαιευτήρια, ξενοδοχεία κ.λ.π. έχει παραληφθεί εντελώς το 13 από την αρίθμηση των δωματίων. Επίσης παλιότερα συνήθιζαν να παραλείπουν το 13 από την αρίθμηση των καμπίνων στα πλοία…
Ας εξετάσουμε όμως λίγο το όλο θέμα κι από την ψυχολογική του σκοπιά.
Ένα σημείο που από παλιά μου είχε κάνει εντύπωση στα γραπτά του Wilhelm Reich, ήταν η άποψή του για την πατριαρχεία. Ο Ράιχ πίστευε ότι από εκεί ξεκινάει η νεύρωση της σύγχρονης κοινωνίας. Από τις μελέτες που έχουν γίνει μάλιστα σε κάποιες ελάχιστες εναπομείνασες φυλές μητριαρχικής δομής (νησιά Trobrijian στον Ειρηνικό ωκεανό), έχει παρατηρηθεί ότι τα άτομα είναι πολύ πιο υγιή και ισορροπημένα σε αυτές. Έχει λοιπόν μεγάλη σημασία να στρέψουμε την προσοχή μας στις αντιλήψεις που έχουμε κρυσταλλώσει – συχνά ασυνείδητα – σε σχέση με την αρσενική και τη θηλυκή πλευρά της φύσης. Το αρσενικό και το θηλυκό είναι τα δύο μισά που περιπλέκονται με μυστηριώδεις τρόπους για να δημιουργήσουν το όλον. Είναι όπως στο σύμβολο του Γιν και του Γιανγκ: δεν υπερισχύει κάποιο απ’ τα δυό κι ούτε μπορεί να υπάρξει κάποιο σε αμιγή μορφή. Άνιμους και Άνιμα. Η αρσενική πλευρά της γυναίκας και η θηλυκή πλευρά του άντρα. Για όσο διάστημα το μυαλό μας είναι αναγκασμένο να κατανοεί τον κόσμο μέσα από τα ζεύγη των αντιθέτων, είμαστε υποχρεωμένοι να βλέπουμε στις εκφάνσεις της φύσης την αρσενική και τη θηλυκή πλευρά της δημιουργίας.
Εδώ ακριβώς όμως έχει δημιουργηθεί το πρόβλημα. Κάθε σοβαρός μελετητής αντιλαμβάνεται ότι η αρσενική και η θηλυκή αρχή είναι ισοδύναμες αλλά με διαφορετικές ιδιότητες. Καμιά απ’ τις δύο δεν υπερτερεί στην πλάση αλλά βρίσκονται σε μια θαυμάσια ισορροπία… Τι γίνεται όμως στην πράξη σήμερα? Πως λειτουργεί το μυαλό των ανθρώπων? Δεν θα διαφωνήσετε πιστεύω ότι η κοινωνία μας είναι προκατειλημμένη υπέρ των αντρών. Ζούμε σε μια πατριαρχική κοινωνία. Βέβαια, τα τελευταία χρόνια παρατηρείται το εκφυλιστικό φαινόμενο οι γυναίκες μιμούμενες τους άντρες, να τείνουν να πάρουν τη θέση τους. Αυτό δεν πρέπει να το συγχέουμε με τις μητριαρχικές δομές. Αντίθετα όταν οι γυναίκες δρουν σαν άντρες έχουμε το φαινόμενο της κοινωνίας των αμαζόνων. Μια τέτοια δομή είναι η χειρότερη δυνατή.
Σιωπηρά, έχουμε αποδώσει αρσενική ταυτότητα ακόμη και στο Θεό. Λέμε Ο Θεός, κι όχι Η Θεά ή σωστότερα σε ουδέτερο γένος «Το Θείο». Χωρίς να το ομολογούμε ανοιχτά δίνουμε μεγαλύτερη σημασία στον ήλιο παρά στη σελήνη. Το θηλυκό στοιχείο όμως είναι αυτό που μας ενώνει με τη Γη. Αυτή η γείωση είναι απαραίτητη προκειμένου να μπορέσουμε να ανοιχτούμε στα ανώτερα επίπεδα. Όπως είπε και ο Βούδας ακόμη και οι ρίζες του Χρυσού Λωτού βρίσκονται μέσα στη λάσπη. Το αρσενικό στοιχείο πάλι είναι η σπίθα, το σπερματοζωάριο που θα τρέξει ελεύθερο για να ξεφύγει από αυτό τον κόσμο. Το θέμα είναι ότι δεν θα τα καταφέρει ποτέ αν δεν ακουμπά σε ένα καλό αλεξικέραυνο.
Στη δύση όπου κυριαρχεί ο πατέρας θεός υπάρχουν λοιπόν ισχυρές απαγορεύσεις. Για να το πούμε με όρους ψυχανάλυσης δίνουμε μεγάλη σημασία στο Υπερ – Εγώ αλλά ξεχνάμε απ΄ έξω το ασυνείδητο, τις πανίσχυρες ενορμήσεις του ερπετεγκέφαλου. Ο Barry Simons, ένας μεγάλος ψυχοθεραπευτής των ημερών μας που ήταν βαθιά φιλοσοφημένος, το έθετε αυτό με μια πολύ ωραία φράση: «Για να φτάσεις στο θόλο του Γοτθικού Ναού, πρέπει πρώτα να περάσεις από τον υπόνομο του Φρόιντ!».
Το 1946 ο Βίλχελμ Ράιχ στο βιβλίο του «Η λειτουργία του οργασμού», γράφει: “Νομίζετε πως καθορίζετε τις ενέργειές σας με την ελεύθερη βούληση; Κάθε άλλο! Η συνειδητή σας δράση είναι μόνο μια σταγόνα στην επιφάνεια μιας θάλασσας ασυνείδητων λειτουργιών, για τις οποίες δεν ξέρετε τίποτα – και στην πραγματικότητα φοβόσαστε να μάθετε γι’ αυτές. Είσαστε περήφανος για την “ατομικότητα της προσωπικότητάς σας” και για την “ευρύτητα του πνεύματός ” σας; Τι εγωισμός! Στην πραγματικότητα είσαστε ένα απλό παιγνίδι των ενστίκτων σας, που σας κάνουν ότι θέλουν. Αυτό ασφαλώς προσβάλλει πολύ τη ματαιοδοξία σας. Και ενοχληθήκατε το ίδιο όταν σας είπαν πως είστε απόγονοι των πιθήκων και πως η γη πάνω στην οποία σέρνεστε δεν είναι το κέντρο του σύμπαντος, όπως είσαστε κάποτε ευτυχισμένοι να το νομίζετε. Εξακολουθείτε να πιστεύετε πως η γη, ένας από εκατομμύρια πλανήτες, είναι ο μόνος πλανήτης που μπορεί να έχει ζωντανή ύλη. Με λίγα λόγια σας ελέγχουν λειτουργίες που δεν τις ελέγχετε, δεν τις ξέρετε, τις φοβάστε και τις ερμηνεύετε λανθασμένα. Υπάρχει μια ψυχική πραγματικότητα που εκτείνεται πολύ πέρα από το συνειδητό σας νου. Το ασυνείδητό σας είναι σαν το “καθ’ εαυτό πράγμα” του Κάντ. Από μόνο του δεν μπορεί να γίνει αντιληπτό, σας αποκαλύπτεται μόνο με τις εκδηλώσεις του. Ο Πέερ Γκύντ του Ίψεν, το νιώθει!”
Στις σεληνιακές λατρείες τα πράγματα είναι πιο υγιή. Το βασικό στοιχείο της μητρικής φύσης είναι η αποδοχή (σε αντίθεση με την πατρική απαγόρευση). Η αναπαράσταση λοιπόν του Θεού ως άντρα, με μακριά γενειάδα κ.λ.π. προξενεί πολύ μεγαλύτερη ζημιά σε ασυνείδητο επίπεδο απ’ ότι φανταζόμαστε. Από την πολύ μικρή μας ηλικία κρυσταλλώνονται στο μυαλό μας πρότυπα και αντιλήψεις που μας κρατάνε σκλάβους μια ζωή. Με τη λογική καταλαβαίνουμε βέβαια ότι το Θείο δεν έχει φύλο, αλλά βαθιά μέσα μας η αρχετυπική εικόνα του άντρα θεού συνεχίζει να υπάρχει και να μας γεμίζει με περιοριστικές πεποιθήσεις. Η απαγόρευση δημιουργεί φόβο. Ο φόβος αυτός δεν αφήνει τον άνθρωπο να ωριμάσει και να αναπτύξει την ηθική του με φυσικό τρόπο. Μέσα μας λαμβάνει χώρα μια «στρέβλωση». Αποφεύγουμε να κάνουμε κακό για να μην τιμωρηθούμε κι όχι από μια φυσική και αυθόρμητη καλοσύνη. Σε πολλές μητριαρχικές κοινωνίες δεν υπήρχε καν η λέξη φόνος. Η πράξη αυτή εθεωρείτο τόσο αποτρόπαιη στο μυαλό τους ώστε όχι απλώς δεν την έπρατταν αλλά δεν της είχαν δώσει καν όνομα για να την περιγράψουν. Όταν ονοματίζουμε κάτι, κατά μια έννοια αυτόματα το νομιμοποιούμε. Με παρόμοιο τρόπο η απαγόρευση λειτουργεί ταυτόχρονα και σαν πρόσκληση – πρόκληση για την παραβίασή της. Εν κατακλείδι δεν αποτελεί (η απαγόρευση) το βέλτιστο τρόπο εκπαίδευσης. Είναι καλύτερο θεωρώ να εστιάζουμε στο ότι η κάθε πράξη έχει και τις αντίστοιχες συνέπειες, παρά να ξεκινάμε με ένα δυνατό «ΜΗΝ ΤΟ ΚΑΝΕΙΣ ΠΟΤΕ!»…
