Αγωνίστηκε, προσπάθησε, ξενύχτησε.Ανώφελα.
Με την ανώνυμη κάρα πάνω στο γραφείο,και τα βιβλία σκορπισμένα γύρω της.
Σαν νεκρή φύση σε αναγεννησιακό πίνακα,έψαχνε μήνες τώρα να βρεί το όνομα του μάρτυρα ίσως, του αγίου, του οσίου, που βρέθηκε κάτω από τον βωμό της παλαιοχριστιανικής δίπλα στην «ιερά οικία» στην Δωδώνη.
Ρώτησε, διάβασε, αναζήτησε.Τίποτα.Τα οστά παρέμεναν ανώνυμα.Ιστορικός δεν βρέθηκε να καταγράψει τις αγωνιώδεις ώρες του τελευταίου των Σελλών, Του ιερέα του Διός που έχασε
τα λογικά του όταν άκουσε το πριόνι να κόβει την ιερή βαλανιδιά..
Έπειτα ήλθε η ώρα να πριονίσουν το θάνατό του. Και αυτός ο Έλληνας μύστης βρέθηκε στο κιβούρι
να παριστάνει τον χριστιανό μάρτυρα.
Σαν θα περάσει ο χειμών
Βαρύς χειμώνας κράτησε 1600 χρόνια.
Πέσαν τα φύλλα της φηγού έπεσε κι ο ναός της
κανένας νιός δεν έζησε για να πεθάνει γέρος.
Πάπυρο και περγαμηνή Καίνε τα τζάκια τώρα
Λευκά τα σπίτια βάφουνε Με ιερή ασβέστη
από αγάλματα θεών κι από κιόνων μέλη.
Το αρχαϊκό μειδίαμα Φλεγεται μεσ’ στον φούρνο
Των φιλοσόφων οι σχολές κάτω ριγμένες όλες
Κι ένα πουλί, μικρό πουλί Από το κρύο τρέμει
Μεσ’ στα σπασμένα τα κλαριά Και λόγια ανθρώπου λέει:
Το γένος μας δεν χάθηκε Παρά με ρίζες μοιάζει
Που χρόνια τώρα απλώνονταν Κι όλη την γή επιάσαν.
Σαν θα περάσει ο χειμών Και λοιώσουνε τα χιόνια
Χίλιες θα βγούν βαλανιδιές Κι αμέτρητες πελίες
Μέσα στα φύλλα θα υμνούν Τον νεφεληγερέτη.
Πηγή: ΒΙΣΑΛΤΗΣ
