Οταν το καθήκον της αναγνωρίσεως των φυσικών δικαιωμάτων των όντων εκπληρούται παρ’ αυτών, τότε αυτά χαρακτηρίζοντας ως “εν αρετή και εν συνειδήσει” ζώντα. Επιβάλλεται το καθήκον να αγαπά ο άνθρωπος τους ομοίους του και όταν τους αγαπά χαρακτηρίζεται ως ενάρετος, διότι ΑΓΑΠΗ δεν είναι τίποτε άλλο παρά ο νόμος ο οποίος διακανονίζει αρμονικά τις σχέσεις και των μορφών και των ψυχών κάθε δυναμικής καταστάσεως προς τον σκοπό της πληρώσεως της ανελικτικής τους προόδου. Δεν δύναται άλλως να σημειωθεί ανέλιξη και των μορφών και των ψυχών των όντων.
Για να κατανοηθεί ακόμα σαφέστερα αυτό, θα λεχθούν και τα ακόλουθα: άνευ της λειτουργίας του νόμου της αγάπης δεν δύναται να υπάρξει αρμονική διάθεση μορφών και ψυχών προς συγκρότηση είτε μορφικού, είτε κοινωνικού ανθρωπίνου κόσμου, είτε πνευματικού κόσμου, άνευ δε τέτοιων συγκροτημάτων δεν δύναται να νοηθεί ύπαρξη κόσμων, ανθρωπίνων κοινωνιών και αντιστοίχων πνευματικών. Κατ’ ακολουθία καθίσταται κατανοητό, ότι δυναμική εξέλιξη των μορφών και των όντων των κόσμων γίνεται μόνον δια των συγκροτημάτων των μορφικών, των κοινωνιών των όντων, των αντίστοιχων ανθρωπίνων και των κάθε άλλης πνευματικής φύσεως όντων και εκπληρούται δια της δυναμικής αυτής εξελίξεως ο σκοπός και των μορφών και των ψυχών κάθε δυναμικής καταστάσεως όντων. Άρα τα εκ μορφών φυσικά συγκροτήματα και οι κοινωνίες όλων των όντων είναι σκοποί της θείας δημιουργίας, εκπληρούμενοι κατά μέρος για να αναχθούν σε ευρύτερα πεδία εκπληρώσεως και ατελευτήτως προχωρούν προς εκπλήρωση ευρύτερων σκοπών.
Ο νόμος της αγάπης καθίσταται νοητός και πληρούται μόνον από τα νοητικά όντα, όταν δε νοείται γίνεται και συνειδητός σ’ αυτά. Δι’ αυτού του νόμου, ο οποίος γίνεται συνειδητός στα όντα, εξασφαλίζεται η πρόοδός τους και τότε αυτά έχουν αξία ως νοητικά και ηθικά. Εάν τα κοινωνικά άτομα των ανθρωπίνων κοινωνιών δεν έχουν συνειδητή την έννοια του νόμου της αγάπης δεν έχουν καμία αξία και αυτό εμφανίζεται εκ του ότι ουδεμία εκδηλούν διάθεση προς αρμονική συνεργασία μεταξύ τους και συλλειτουργία προς ανάπτυξη σχέσεων στο πεδίο της φυσικής και πνευματικής ζωής, ως εκ τούτου δε δεν ενεργεί μεταξύ τους ο νόμος της αγάπης και εντεύθεν δημιουργείται η κακοδαιμονία των ανθρωπίνων κοινωνιών.
Οταν ο νόμος της αγάπης δεν είναι συνειδητός στα κοινωνικά άτομα των ανθρωπίνων κοινωνιών, η ελεύθερη βούλησή τους τα ωθεί σε εκτροπές ενέργειες και απομακρύνονται από την προστασία των φυσικών νόμων, και αυτό έχει ως αποτέλεσμα να μη προάγονται νοητικά και ηθικά και να διέρχονται όρους ζωής δοκιμαστικής.
Αντίθετα δεν συμβαίνει αυτό στις άψυχες μορφές γιατί αυτές ως μη έχουσες βούληση δεν μπορούν να εκτρέπονται του νόμου της αρμονικής τους προς το σύνολο συλλειτουργικής διαθέσεως.
Η βούληση των όντων και ο δι’ αυτής τρόπος ενεργειών τους, εφόσον δια κοινωνικών νόμων δεν περιορίζεται στα φυσικά του όρια, γεννά το αίτιο της ατάκτου και ανωμάλου ζωής των ανθρώπων, το οποίο προκαλεί και την ευθύνη η οποία τους καταλογίζεται υπό των ανωτέρων πνευματικών όντων, δια της ασκήσεως των ηθικών αυτών νόμων, προς τον σκοπό της επαναφοράς τους επί της φυσικής τους ζωής, δια της οποίας θα εξυπηρετηθεί η νοητική και ηθική τους πρόοδος ως και εκείνη των άλλων μετά των οποίων συνεργάζονται στις ανθρώπινες κοινωνίες.
Εάν οι ανθρώπινες κοινωνίες απετελούντο από ηθικά και συνειδητά άτομα τα οποία στις σχέσεις τους να εκπληρούν τα καθήκοντά τους, εάν εκ τούτων εξεδηλούτο ο νόμος της αγάπης στις κοινωνικές σχέσεις και ενέργειές τους και η διάθεση προς την αρμονική αυτή συνεργασία τους είναι εξυπηρετική της προόδου τους, τότε οι κοινωνίες αυτές θα εμφάνιζαν τα αποτελούντα αυτές άτομα ως ευημερούντα και ευτυχούντα και ήρεμα πληρούντα το σκοπό τους.
Πρέπει να νοηθεί από όλα τα κοινωνικά άτομα, ότι ο νόμος της αγάπης είναι πρωταρχικός νόμος και εξ αυτού εξαρτάται η ηθική κατάσταση των όντων, διότι σ’ αυτόν βασίζονται όλοι οι άλλοι ηθικοί νόμοι οι οποίοι διακανονίζουν τις σχέσεις τους και τα ωθούν στην διανοητική και συναισθηματική τους πρόοδο και την δυναμική τους αύξηση, ούτως ώστε να εμφανίζονται ότι κατανοούν τον σκοπό της θείας δημιουργίας. Ο νόμος της αγάπης στην υψίστη του εκδήλωση στις ενέργειες των πνευματικών όντων εμφανίζει τις αθάνατες φύσεις τους, το γένος των ανωτέρων πνευματικών όντων, το οποίο κυριαρχεί με την γνωστική και ηθική του ισχύ στους κόσμους. Εκ της θείας δημιουργίας όλα τα όντα είναι προορισμένα να φθάσουν τα όρια αυτά της αθανασίας. Για να φθάσουν όμως προς αυτά (τα όρια της αθανασίας) πρέπει να εκδηλώσουν και ασκήσουν τον νόμο της αγάπης, να γίνουν πλήρως συνειδητά, νοητικά και ηθικά και να εναρμονίσουν τις σχέσεις τους προς την ζωή του γένους των αθανάτων.
Ο νόμος της αγάπης είναι η θειοτέρα εκδήλωση της θείας δημιουργίας. Αυτός (ο νόμος) συνέχει και συγκροτεί τους κόσμους. Αυτός εμφανίζει τα όντα αυτών, τα προάγει σε νοητικά και ηθικά, τα φέρει στα συνειδητά επίπεδα των ενεργειών τους, δημιουργεί την ευδαιμονία τους και τις χαρές τους και τα καθιστά κυρίαρχα στην πνευματική τους δράση.
Στις κοινωνίες των όντων, όπου δεν είναι συνειδητός σ’ αυτές ο νόμος της αγάπης, εκεί μόνον έρεβος υπάρχει και οι εκδηλώσεις αυτού διέπουν τις σχέσεις τους. Εκεί μόνον ο πόνος και η δοκιμασία κυριαρχούν. Δεν θα μείνουν όμως πάντοτε εκεί. Οι νόμοι της θείας δημιουργίας θα τα βοηθήσουν να εξέλθουν της καταστάσεως αυτής. Αρκεί η βούλησή τους να καθοδηγηθεί υπό της γνωστικής τους ιδιότητας.
Δια του νόμου της αγάπης σε συνδυασμό προς το νόμο της ελευθερίας, (περί του οποίου αναφερθήκαμε σε προηγούμενο κεφάλαιο), είναι δυνατόν ο μύστης να φθάσει τα όρια των πραγματικών ηθικών αρχών, οι οποίες διέπουν τις σχέσεις των υπεράνω του ανθρώπου πνευματικών κόσμων υπό των πνευματικών αυτών νόμων.
Οι νόμοι των πνευματικών κοινωνιών ως και των ανθρώπων, είναι νόμοι πνευματικοί. Νόμοι όμως πνευματικοί, δηλαδή νόμοι οι οποίοι διέπουν τις σχέσεις των πνευμάτων, εάν δεν είναι και ηθικοί, εμφανίζουν κατά τις λειτουργίες τους ότι εθεσπίσθησαν παρά νοητικών όντων μη εχόντων ούτε συνείδηση του εαυτού τους, ούτε του θείου έργου της δημιουργίας, ούτε των σκοπών αυτής,
Οι τοιούτοι νόμοι προδίδουν ότι εγένοντο παρά μη συνειδητών και ηθικών όντων και στην κατηγορία αυτή υπάγονται και τα ανθρώπινα όντα δια της εμφανίσεως των κοινωνικών νόμων οι οποίοι διέπουν τις σχέσεις αυτών. Το έργο των μυστών έχει ως σκοπό τον διαφωτισμό των κοινωνικών ατόμων και αυτών των ιδίων τον διαφωτισμό και ως εκ τούτου πρέπει να γνωρίσουν τις αλήθειες της θείας δημιουργίας και εκτός των νόμων της αγάπης και της ελευθερίας και τους νόμους των δικαιωμάτων και των καθηκόντων αυτών και όλες τις ηθικές αρχές που απορρέουν από αυτά. Για τους λόγους αυτούς θα αναπτύξουμε τους ηθικούς νόμους των δικαιωμάτων και των καθηκόντων αυτών. Αλλά τι είναι δικαίωμα και τι καθήκον των κοινωνικών ατόμων των συνεργαζομένων στις ανθρώπινες κοινωνίες;
Σπυρίδων Νάγος – Απόσπασμα από το “Αλήθεια Ελευθερία Γνώση”
