Ο Ιερός Γάμος – Θεραπεύοντας τον πατέρα και τη μητέρα μέσα μας…

Στην καλύτερη περίπτωση, όλοι μας, απλά μαθαίνουμε. Δεν υπάρχουν γονείς που να έχουν κατακτήσει την απόλυτη φώτιση. Τα παιδιά, ασυνείδητα, απορροφούν τους φόβους και τις προκαταλήψεις των γονιών τους. Ελπίζουμε πως, αργότερα στη ζωή, θα μάθουν να συνειδητοποιούν αυτές τις μαθημένες στάσεις και να βρίσκουν τρόπους που θα τα απελευθερώνουν. Αυτό είναι φυσιολογικό. Είναι η δουλειά που όλοι μας πρέπει να κάνουμε.
Ξεκινάμε να μαθαίνουμε τι είναι θηλυκό και αρσενικό παρατηρώντας τους γονείς μας. Κάθε παιδί επιθυμεί την αρχετυπική οικογένεια. Το παιδί βρίσκεται στο κέντρο και δέχεται την προστασία, τη φροντίδα και την αγάπη της μητέρας και του πατέρα που είναι εκεί ενωμένοι αρμονικά. Αυτή είναι η ενστικτώδης εικόνα που έχει μέσα του το παιδί για την οικογένεια ως μήτρα στον κόσμο.

 

Όμως, συχνά η πραγματικότητα αποδεικνύεται κατώτερη από αυτό το όραμα. Το «μοντέλο της σχέσης συνεργασίας» που μας έχουν διδάξει οι γονείς μας συνήθως θυμίζει ανακωχή γεμάτη ανησυχία. Και μεγαλώνουμε και μπαίνουμε στον κόσμο πληγωμένοι και απογοητευμένοι, συνεχίζοντας την προσπάθειά μας να γιατρέψουμε τη σχέση των γονιών μας και να φέρουμε κοντά στην καρδιά, στο σώμα και στην ψυχή μας, τον πατέρα και τη μητέρα μας, τους οποίους έχουμε εσωτερικεύσει ως εσωτερικό άνδρα και εσωτερική γυναίκα.
Αυτό που λαχταράμε, διαισθητικά, είναι ο ιερός γάμος, όπως ακριβώς ως παιδιά λαχταρούσαμε τη μήτρα. Η λαχτάρα για ένωση είναι προγραμματισμένη στα γονίδιά μας και συνοψίζεται σ’ αυτήν ακριβώς τη στιγμή της σύλληψης. Η αρχική συγχώνευση του σπερματοζωαρίου και του ωαρίου που μας πέταξε στη ζωή περιείχε την έμφυτη ευφυΐα όλης της δημιουργίας, την κωδικοποίηση όλων των στοιχείων του είδους μας, ακόμα και την αρχετυπική εικόνα της μελλοντικής μας ολότητας, την ένωση ανάμεσα στο εσωτερικό θηλυκό και στο εσωτερικό αρσενικό. Εκείνη τη στιγμή της παθιασμένης συγχώνευσης λάβαμε το DΝΑ μας, και το προσχέδιο της ζωής μας προσανατολίστηκε στη συνειδητή επιστροφή μας σε μια εκστατική αφύπνιση ως ζωή αυτή καθαυτή.
 

Σ’ αυτό το μηδενικό σημείο στο οποίο η ζωή ως καθαρή ενέργεια, καθοδηγούμενη από τις δυνάμεις της αγάπης και της βιολογικής επιθυμίας, μας έσυρε στην ύλη, λύθηκε με κάποιο μυστηριώδη τρόπο το παράδοξο της ζωής, της ύπαρξης και της ανυπαρξίας. Και η εσωτερική λαχτάρα μας για τη ζωή — οι δυνάμεις της συνείδησης, της αγάπης και της επιθυμίας — συνεχίζουν να μας ωθούν προς νέες συλλήψεις, νέες γέννες, νέες αφυπνίσεις.
 

Ως ενήλικες, όμως, κουβαλάμε τις αθεράπευτες πληγές που αποκτήσαμε ως παιδιά. Ζούμε και αγαπάμε συχνά χωρίς αυθεντικότητα. Η συνείδησή μας δεσμεύεται ή αντιδρά στο συναισθηματικό μας πόνο, στη θλίψη μας για τις διαλυμένες ή ρηχές σχέσεις, στη μοναξιά και αποξένωση που βιώνουμε, στο φόβο μας για το μέλλον, στην πίκρα μας για το παρελθόν και στη θεμελιακή εσωτερική διάκριση της αρσενικής και θηλυκής φύσης μας. Η εσωτερική αυτοεικόνα για το φύλο μας συχνά έχει πληγεί από μια ανισόρροπη σχέση με το γονιό του ίδιου φύλου. Και η εσωτερική αυτοεικόνα του αντίθετου φύλου είναι, συχνά, η πιο προβληματική πληγή στην ολότητά μας.
 

Στη Δύση, οι άνδρες μαθαίνουν ότι για να αποκτήσουν αρσενική δύναμη και να κερδίσουν το σεβασμό και την τιμή της «φυλής» πρέπει να απαρνηθούν τα θηλυκά στοιχεία τους. Σε ψυχολογικό επίπεδο, για να μπορέσει ένα αγόρι να κερδίσει την ανεξαρτησία και τον ανδρισμό του πρέπει να απαρνηθεί τους κανόνες της μητέρας του. Πρέπει να αποδεσμευτεί από την επιβολή που του ασκεί η γυναίκα. Αυτή η άρνηση των μητρικών κανόνων επαναλαμβάνεται στις μελλοντικές σχέσεις του με τις γυναίκες. Για να είναι, όμως, ολόκληρος, πρέπει να αποδεχτεί τη δική του στοργική, δεκτική και διαισθητική θηλυκή φύση.
Πρόκειται για ένα εξαιρετικά ευαίσθητο έργο που απαιτεί σοφές τελετουργίες και τελετές μύησης που, δυστυχώς, λείπουν από τον πολιτισμό μας. Πολλοί πατέρες απουσιάζουν (συναισθηματικά και, συχνά, φυσικά), ή έχουν αρνητική παρουσία λειτουργώντας ως παθητικά ή επιθετικά μοντέλα ενός υπέρογκου ανδρισμού. Και τα περισσότερα αγόρια, όταν αφήνουν την παιδική ηλικία, βρίσκονται σε σύγκρουση, ή ελέγχονται από τη θηλυκή τους φύση, ενώ εξίσου πληγωμένη και εκτός ισορροπίας είναι η αρσενική πλευρά τους. Και αυτή η πληγή τα κινεί να αναζητούν σε εξωτερικούς συντρόφους αυτό που έχει χαθεί και μένει αθεράπευτο μέσα τους.

 

Στην κοινωνία μας, το κορίτσι αρχίζει να χάνει το εσωτερικό αρσενικό μοντέλο της όταν, κατά την εφηβεία, ο πατέρας της γίνεται όλο και πιο απόμακρος. Σ’ αυτή την ηλικία ανθίζει η σεξουαλικότητα των κοριτσιών και οι πατέρες νιώθουν δυσάρεστα και απομακρύνονται συναισθηματικά και σωματικά από τις κόρες τους. Σε μερικές περιπτώσεις, μάλιστα, εξαιτίας δικών τους πληγών, οι πατέρες αντιδρούν με ανάρμοστο τρόπο: γίνονται επιθετικοί και, κάποιες φορές, προβαίνουν σε σεξουαλική κακοποίηση. 
Και πολλές μητέρες, όμως, των οποίων η θηλυκότητα έχει υποστεί τεράστιες πληγές και βρίσκονται σε σύγκρουση με τη σεξουαλικότητα, τους, νιώθουν ματαιωμένες από τα απαγορευτικά που έχει ορθώσει ο πολιτισμός ενάντια στην ελευθερία και στη δύναμή τους, και επιβάλλουν τα διλήμματα, τους φό­βους, την πίκρα και τα ανεκπλήρωτα όνειρά τους στις κόρες τους. Έτσι τα κορίτσια, όπως και τα αγόρια, ενηλικιώνονται κατακερματισμένα, με πληγωμένη τη θηλυκότητά τους, χωρισμένα ή κυριευμένα από την αρσενική πλευρά τους και αναζητούν τη χαμένη εσωτερική ολότητά τους σε εξωτερικές σχέσεις.
 

Για να πετύχει μια εξωτερική σχέση, πρέπει και οι δύο σύντροφοι να κάνουν ηρωική δουλειά μέσα τους. Γυναίκες και άνδρες πρέπει να γιατρέψουν τα εσωτερικά αρσενικά και θηλυκά χαρακτηριστικά τους. Οι σχέσεις μας είναι καθρέφτες που, αναπόφευκτα, καθρεφτίζουν οτιδήποτε αναξιοποίητο υπάρχει μέσα μας.
Οι εραστές μας αναπόφευκτα καθρεφτίζουν την εσωτερική εικόνα που κουβαλάμε στην ψυχή μας για το αντίθετο φύλο. Αυτή η εσωτερική εικόνα συχνά μας οδηγεί σε οδυνηρούς δρόμους που ούτε να προλάβουμε μπορούμε ούτε να ελέγξουμε. Ελκόμαστε από τους ανθρώπους, των οποίων οι πληγές ταιριάζουν με τις δικές μας. Το δράμα που θα ακολουθήσει είτε θα μας διδάξει τι πρέπει να κάνουμε για να γίνουμε ολόκληροι ή, αν αρνηθούμε να μάθουμε, θα μας οδηγήσει πιο βαθιά στη διάσπαση. Με τον καιρό, όλες οι σχέσεις μας θα γίνουν, σε κάποιο βαθμό, πεδίο πόνου. Και αυτό θα συνεχιστεί έως ότου αποφασίσουμε, συνειδητά, να ισορροπήσουμε και να ενώσουμε μέσα μας το αρσενικό και το θηλυκό.