Λίγοι είναι αυτοί που αντιλαμβάνονται και βιώνουν συνειδητά την σπουδαιότητα της Ημέρας του Χειμερινού Ηλιοστασίου, την εσωτερική και μεταφυσική σημασία του φυσικού τούτου φαινομένου ως σύμβολο της αέναης Πάλης των Αρχετυπικών Αντιθέτων, ως σύμβολο της κυκλικότητος του χρόνου και της υπάρξεως, ως Άριο σύμβολο της Αφυπνίσεως, της Αλήθειας και του Αγώνος.
Λίγοι είναι σε θέση να αποδομίσουν συλλογιστικά και συναισθηματικά την γιορτή των Χριστουγέννων και να προσεγγίσουν τούτη την εποχή του χρόνου με άξονα την αρχαία Ινδοευρωπαϊκή παράδοση του εσωτερισμού του Ήλιου και του Φωτός, κορύφωση της οποίας αποτελεί το Χειμερινό Ηλιοστάσιο, καθώς οι δεσμοί με τις αληθείς παραδόσεις της Φυλής μας έχουν βιαίως αποκοπεί και αντικατασταθεί από την φαυλότητα του Χριστιανισμού.
Με οδηγό λοιπόν τον Ιούλιο Έβολα και τον Ρενέ Γκενόν, καθώς και αναφορές στα ιερά βεδικά κείμενα, την Αβέστα και τον Πλάτωνα, θα προσεγγίσουμε την Ηλιακή Παράδοση των προγόνων μας.
Η λατρεία του Ήλιου συνιστά μία εκ των πιο φυσικών και αρχετυπικών μορφών της εσωτερικής εκφράσεως και της μεταφυσικής αντιλήψεως του ανθρώπου. Η πλειοψηφία των αρχαίων παραδόσεων περιλαμβάνουν κάποια μορφή λατρείας προς τον ήλιο καθώς τόσο η παρουσία του όσο και η απουσία του από τον ουρανό κατά την διαδοχή των εποχών είχε τεράστια επίδραση στην φύση αλλά και τον ψυχισμό του ανθρώπου. Το λαμπρό ουράνιο σώμα που με το φως και την θερμότητά του δεσπόζει στον ουράνιο θόλο ως αδιαπραγμάτευτος κυρίαρχός του, καθιστά δυνατή την ίδια την ζωή σε κάθε έκφανσή της και θρέφει τον αέναο φυσικό κύκλο. Από νωρίς λοιπόν έλαβε και μια μεταφυσική συμβολική σημασία, ως το σταθερό ζωογόνο Κέντρο του Σύμπαντος, ως το σύνορο μεταξύ 2 πραγματικοτήτων· της φωτεινής πραγματικότητος της ζωής και της πνευματικότητος και της σκοτεινής φύσεως της νυκτός και του θανάτου.
Ο φυσικός Ήλιος θεωρήθηκε Δημιουργός και Ζωοδότης των Πάντων και το Φως πουεκπορεύεται εξ αυτόν ταυτίστηκε με το Φως της Αλήθειας, με το Εσωτερικό Φως, την θεία ουσία που ενυπάρχει σε κάθε ον, ανθρώπινο ή μη.
Στην βεδική παράδοση και τις ινδικές φιλοσοφίες, ο μυστικισμός του Ήλιου και του Φωτός έχει βαθιές ρίζες. Η Ριγκ Βέδα αναφέρει ότι ο Ήλιος είναι η Ζωή ή το Άτμαν κάθε πράγματος και ότι «στον ορατό κοσμικό Ήλιο λατρεύουμε τον αόρατο Ήλιο, ο οποίος άναψε όλα τα αστέρια του Ουρανού και τον ίδιο τον φυσικό Ήλιο». Συνιστά, επομένως, την δημιουργική του σύμπαντος δύναμη, την αρχή των πάντων, το Έν.
Οι Ουπανισάδες αναφέρουν ότι ο Ήλιος θέτει σε κίνηση τους τροχούς του χρόνου και ότι από αυτόν προέρχονται τα 5 φυσικά στοιχεία – γη, ύδωρ, πυρ, αήρ και αιθήρ – καθώς και οι 5 αισθήσεις.Το ουσιώδες σημείο του εσωτερισμού του φωτός είναι η συνειδητοποίηση της ταυτότητος του εσωτερικού και του πνευματικού (θείου) φωτός· όπως αναφέρεται επανειλημμένως στις Ουπανισάδες: το φως που λάμπει πέρα απ’ αυτόν τον Ουρανό πέρα από κάθε τι στους πιο υψηλούς κόσμους πάνω από τους οποίους δεν υπάρχουν άλλοι υψηλότεροι, είναι στην πραγματικότητα το φως που λάμπει στο εσωτερικό του ανθρώπου. Αυτό το φως στην βεδική παράδοση ονομάζεται πουρούσα και η Μπαγκαβάτ Γκιτά μας εξηγεί ότι στον Κόσμο υπάρχουν 2 πουρούσα, το φθαρτό και το άφθαρτο· το πρώτο [το φθαρτό] διανέμεται μεταξύ όλων των όντων, το δεύτερο [το άφθαρτο] είναι αμετάβλητο, είναι Άτμαν, η ουσιαστική αρχή όλων των πραγμάτων, ή τα πάντα οικοδομούσα αρχή, το κινούν ακίνητο του Αριστοτέλη.
O θεός Ήλιος (Surya) στο άρμα του (Ναός Virupaksha, Ινδία)
Στις Βράχμα Σούτρας αναφέρεται: Το ηλιακό φως φαίνεται ταυτισμένο με ό,τι το παράγει (την φωτεινή πηγή, τον ήλιο) ωστόσο διαφέρει απ’ αυτό. Όπως αντανακλάται η εικόνα του ήλιου στο νερό και τρεμοπαίζει και ταλαντεύεται ανάλογα με τους κυματισμούς του, αφήνοντας όμως ανεπηρέαστο τον ίδιο τον ηλιακό δίσκο, έτσι και ο Άτμαν, το Καθολικό Πνεύμα, αντανακλάται στο ον και δημιουργείται στο ατομικό πνεύμα, η ζώσα ψυχή. Με την βοήθεια της φωτεινής ηλιακής ακτίνος η οποία σαν χρυσή κλωστή ενώνει την πηγή με το είδωλο, το κέντρο του πνευματικού με το ατομικό φως, το Όλον με το άτομο, καθίσταται δυνατή η επικοινωνία της ατομικότητος με το παγκόσμιο και εδραιώνεται το πνευματικό φως στο κέντρο του ατόμου.
Όταν λοιπόν το άτομο αποσυρθεί στο κέντρο του και το γνωρίσει συνειδητά ανοίγει την δίοδο της γνώσεως και της επιδιωκόμενης ταυτίσεως με το Όλον.
Όπως μας εξηγεί και ο Γκενόν, εάν δούμε το Άτμαν ως τον Πνευματικό Ήλιο που λάμπει στο κέντρο του ολικού όντος, η ακτίνα που εκπέμπεται άμεσα από τον Ήλιο καταυγάζει το ατομικό κέντρο ενώ ταυτόχρονα το συνδέει με τις άλλες ατομικές καταστάσεις αλλά και με όλα τα όντα – ανθρώπινα ή μη – και επιπλέον με το ίδιο το συμπαντικό κέντρο. Έτσι λοιπόν το κέντρο κάθε υπάρξεως όπου προβάλλεται η πνευματική ακτίνα πρέπει να θεωρείται ως δυνητικά, όχι ενεργά, ταυτισμένο με το ολικό κέντρο· και αυτός είναι ο λόγος που κάθε κατάσταση, είτε ανθρώπινη είτε οποιαδήποτε άλλη, μπορεί να ληφθεί ως βάση για την πραγματοποίηση της Υπέρτατης Ταύτισεως.
Η ομοιότης της βεδικής μεταφυσικής με τον Κόσμο των Ιδεών του Πλάτωνος είναι εμφανέστατη, σημείο που θα αναπτύξουμε παρακάτω.
Κατά την θεολογική διάσταση της βεδικής παραδόσεως ο ηλιακός θεός του Ινδουϊσμού είναι ο Μίτρα, ο θεός του φωτός, ο προστάτης της αλήθειας και πολέμιος του ψεύδους και του σκότους, ο οποίος συνδέεται στενά με τον Βαρούνα, τον βεδικό θεό του Συμπαντικού Ουρανού. Από το εσωτερικό και μυστηριακό Σκότος του Βαρούνα εκπορεύεται το ακτινοβόλο και διαυγές φως του Μίτρα.Ο Μίτρα των Ινδο-αρίων και των Βεδών, δεν είναι άλλος από τον Μίθρα των Αρίων του Ευφράτη, των αρχαίων Περσών και Ιρανών και του Ζωροαστρισμού. Παρά τις διαφορές των δύο θεολογικών συστημάτων ο βεδικός Μίτρα και ο ιρανικός Μίθρας διατηρούν τόσα όμοια χαρακτηριστικά ώστε η καταγωγή τους να εντοπίζεται σε μια κοινή αρία αντίληψη της θειότητος.
Ο ακτινοβόλος πολεμιστής Μίθρα
Κατά την Αβέστα [τις ιερές γραφές του Ζωροαστρισμού] ο Μίθρας είναι ο θεός του ουράνιου φωτός, εμφανίζεται πριν από την ανατολή του ήλιου στις βραχώδεις κορυφές των βουνών και όταν πέφτει η νύχτα αυτός φωτίζει με μια αχνή τρεμοσβήνουσα λάμψη την επιφάνεια της γης και το περίγραμμα του φυσικού κόσμου.
Είναι το φως που διαλύει το σκοτάδι, αποκαθιστά την ευτυχία και την ζωή στη γη και η θερμότητα που εκλύει γονιμοποιεί και αναγεννά την φύση. Ο Μίθρας είναι ο «άρχοντας των μεγάλων βοσκοτόπων», δίνει αύξηση, αφθονία, κοπάδια, απογόνους και ζωή» σύμφωνα με την Αβέστα. Είναι ο χορηγός όχι μόνο των υλικών αγαθών αλλά και των πνευματικών αρετών· από αυτόν εκπορεύεται το φωτεινό πνεύμα που προσφέρει συνειδητότητα, σοφία, ευημερία και αρμονία στα όντα. Πολλές φορές τον επικαλούνται μαζί με τον ίδιο τον Αχούρα Μάζντα, τον Ύψιστο, τον Κύριο της Νοήσεως, τον κορυφαίο θεό της ουράνιας ιεραρχίας, την Δημιουργική Αρχή των Πάντων. Λέγεται ότι ο Αχούρα δημιούργησε τον Μίθρα όπως και όλα τα πράγματα αλλά τον κατέστησε ισάξιό του μιας και ο Ουρανός και το Ουράνιο φως είναι στην φύση τους αδιαχώριστα.
«Ο Αχούρα Μάζντα τον διόρισε για να συντηρεί και να περιφρουρεί όλο τον κινητό κόσμο». Με την μεσολάβηση λοιπόν του νικηφόρου πολεμιστή Μίθρα, το Υπέρτατο Ον καταστρέφει τους δαίμονες και τρομοκρατεί ακόμα και το Πνεύμα του Κακού, τον ίδιο τον Αχριμάν.
Ο Μίθρας, λοιπόν, ταυτίζεται με την βεδική ηλιακή ακτίνα που αναφέραμε πριν, αποτελεί τον ενδιάμεσο μεταξύ Ουρανού και Κόλασης. Ο Πλούταρχος στο Περί Ίσιδος και Οσίριδος εξηγεί «Ο Ωρομάζδης [δηλ. Ο Αχούρα Μάζντα] κατοικεί στην επικράτεια του αιωνίου φωτός, τόσο μακρυά από τον ήλιο όσο απέχει το άστρο αυτό από την γη. Ο Αχριμάν βασιλεύει στην περιοχή του σκότους και ο Μίθρας κατέχει μια ενδιάμεση θέση ανάμεσά τους». Είναι ο μεσολαβητής ανάμεσα στον απροσέγγιστο και άγνωστο θεό Ήλιο, την λαμπρή εκείνη σφαίρα που βασιλεύει στους Ουρανούς ως αιωνίως παρούσα εικόνα του Όντος και λούζει με φως το ανθρώπινο γένος που υποφέρει στη Γη και αγωνίζεται ενάντια στους δαίμονες της ίδιας του της υπάρξεως.
Η λατρεία προς το πρόσωπο και τις ιδιότητες του πολεμιστή, ταυροκτόνου Μίθρα που έχει επιβληθεί στα πάθη του και έχει εξισωθεί με το Όλον, καθώς και η συμμετοχή στα μυστήρια του μιθραϊσμού αποτελούσαν για τον πιστό τον δίαυλο για την προσέγγιση του Δημιουργού Αχούρα αλλά και το όπλο κατά του Καταστροφέα Αχριμάν.
Διαβάζουμε στην Αβέστα: «Αυτός που προσφέρει θυσία στον αθάνατο, λαμπερό, γοργάλογο Ήλιο για να κρατήσει το σκοτάδι, να κρατήσει τους δαίμονες τους γεννημένους απ’ το σκότος, … , να κρατήσει τον θάνατο που έρπει αόρατος, την προσφέρει στον Αχούρα Μάζντα, την προσφέρει στην δική του ψυχή».
Στην αρχαία Ελλάδα, ο φυσικός Ήλιος συνδέθηκε με τον Φωτοφόρο Απόλλωνα ως σύμβολό του και στέμμα του, και δεν αναγορεύθηκε σε αυτούσιο θεό, αλλά πέρασε άμεσα ως σύμβολο στην σφαίρα της μεταφυσικής.
Για τον Πλάτωνα, ο αισθητός Ήλιος συνιστά την εικόνα του ιδεατού ή Πνευματικού Ήλιου. Στην αλληγορία του Σπηλαίου, λοιπόν, ο φιλόσοφος αντιπαραβάλλει τον ορατό κόσμο (σύμπαν), κέντρο του οποίου είναι ο φυσικός Ήλιος, με τον νοητό κόσμο των Ιδεών ο οποίος περιστρέφεται γύρω από τον Πνευματικό Ήλιο ή το Αγαθό.
Όπως ο Ήλιος μας δίνει την δυνατότητα να δούμε τον αισθητό κόσμο με την όρασή μας, χωρίς να ταυτίζεται ο ίδιος με την λειτουργία της οράσεως, έτσι και η αλήθεια και η γνώση παρέχονται απ’ τον Πνευματικό Ήλιο χωρίς αυτός να ταυτίζεται μαζί τους. Για να ενεργοποιηθεί η λειτουργία της όρασης (εξωτερική και εσωτερική) χρειάζεται ένας ενδιάμεσος, και αυτός είναι το Φως για τον φυσικό κόσμο και η Νόηση για τον νοητό κόσμο.
Η ηλιακή θρησκεία άρχισε να εμφανίζεται και στην Ρώμη γύρω στον 3ο αιώνα π.Χ. με τον Αυτοκράτορα Ηλιογάβαλο ο οποίος προσπάθησε να επιβάλει στον Ρωμαϊκό λαό την συριακή θρησκεία του Ήλιου της Έμεσα στην έκφυλη και παρακμιακή της μορφή, γεγονός που προκάλεσε την οργή και την βίαιη αντίδραση των συντηρητικών και αριστοκρατικών τάξεων της Ρώμης. Αργότερα, ο Αυτοκράτορας Καρακάλλας αφού εισήγαγε στο Ρωμαϊκό Πάνθεον τον Ηρακλή και τον Διόνυσο, στα πλαίσια της ενισχύσεως και της εδραιώσεως του πνευματικού και θρησκευτικού χαρακτήρος της αυτοκρατορίας σε συνδυασμό με το πολιτικό και στρατιωτικό της χαρακτήρα, καθιέρωσε την λατρεία του Θεού Ήλιου στην Ινδοευρωπαϊκή έκφρασή του.
Ο Ήλιος ονομάστηκε Ανίκητος (Sol Invictus) επίθετο που αργότερα υιοθέτησαν και οι αυτοκράτορες στον τίτλο τους και τα ηλιακά σύμβολα εμφανίζονταν όλο και πιο συχνά στην ρωμαϊκή ζωή. Ο χαρακτηρισμός του ως Ανίκητουκαταδείκνυε την βαθιά σύνδεση της ηλιακής θεολογίας της Αυτοκρατορίας και με τον Μιθραϊσμό, πέραν του προαναφερθέντος συνδέσμου με την ολύμπια θρησκεία, καθώς το επίθετο Ανίκητος αποδιδόταν στον ηλιακό πολεμιστή Μίθρα, η λατρεία του οποίου ήταν ευρέως διαδεδομένη και κυριαρχούσε στις διασκορπισμένες στην Ανατολή ρωμαϊκές λεγεώνες. Με τον Αυτοκράτορα Αυρηλιανό ο Θεός Ήλιος τοποθετήθηκε στο κέντρο της ρωμαϊκής λατρείας υπό την νέα ολύμπια μορφή της, απορρίπτοντας τα παρακμιακά ασιατικά στοιχεία, ανταποκρινόμενη πλέον στην Ρωμαϊκή ψυχή και εναρμονισμένη με την πνευματική κληρονομία των προγόνων της Φυλής μας.
Στην Ρώμη, λοιπόν, ο Ήλιος αποτελεί το σύμβολο της πνευματικής Δύναμης στο Κέντρο της Αυτοκρατορίας, τους ηγέτες της οποίας καθαγιάζει και περιβάλει με την λαμπρότητά του. Θεμελιώνεται μια ιερή σχέση μεταξύ του ακτινοβόλου δίσκου του Ουρανού και της ανθρώπινης εικόνας που τον αντιπροσωπεύει στην γη, που δεν είναι άλλη από τον ίδιο τον Αυτοκράτορα. Στην ιδεατή της μορφή, λοιπόν, η λατρεία του Αυτοκράτορα και οι ηλιακές ιδιότητες που του αποδίδονταν απέρρεαν από την ιδέα πως ο αυτοκράτορας κατείχε υψηλές πνευματικές αρετές που διασφάλιζαν την εύνοια του θεού Ήλιου ο οποίος με την σειρά του εξασφάλιζε τους θριάμβους της αυτοκρατορίας.Η μυστικιστική αυτή πεποίθηση της εκπορεύσεως της δυνάμεως και της δόξας των Καισάρων από τον Ήλιο εκφραζόταν και με τα τυπικά της αυλής· το ουράνιο πυρ που φωτίζει αιώνια ανάμεσα στα άστρα, κατανικώντας το σκοτάδι, είχε το έμβλημά του στο άσβεστο πυρ που έκαιγε στο ανάκτορο των Καισάρων και μεταφερόταν μπροστά του σε κάθε επίσημη τελετή.
Τέλος, η 25η του Δεκέμβρη είχε καθιερωθεί ως ο επίσημος Ρωμαϊκός εορτασμός της Γεννήσεως του Θεού Ήλιου κατά το Χειμερινό Ηλιοστάσιο (Natalis Solis Invicti) και εορταζόταν κάθε τέσσερα χρόνια με μια λαμπρή τελετή προς τιμήν του Ανίκητου Ήλιου, του Προστάτη της Αυτοκρατορίας και των Ρωμαϊκών Λεγεώνων.
Φυσική και Μεταφυσική Ακολουθία
Όπως σοφά και σχεδόν αποκαλυπτικά διδάσκει ο Έβολα, η κατανόηση των συμβόλων της Παραδόσεως αντιστοιχεί στην αφύπνιση της αρχέγονης ενέργειας του εαυτού και συμβάλλει στην αναδιαμόρφωση του είναι με την επανακαθιέρωση της τάξεως και της εδραιώσεως της εξουσίας του πνεύματος.
Ένα από τα πιο σημαντικά σύμβολα, καθώς κρύβει την αξία της Αρχέγονης Παραδόσεως, είναι και ο Σταυρός, ο οποίος θα μας βοηθήσει στην βαθύτερη και πιο ολοκληρωμένη κατανόηση της μετά-φυσικής του Ήλιου.
Ο Σταυρός αντιπροσωπεύει τον παγκόσμιο άνθρωπο: αυτόν που έχει νικήσει τον θάνατο και έχει υπερβεί την απλώς ανθρώπινή του ύπαρξη που βασίζεται στο ένστικτο, και συνεπώς έχει κατακτήσει την απόλυτη αυτό-πραγμάτωση. Ο Σταυρός αντιπροσωπεύει επίσης το Δένδρο της Ζωής, εβρισκόμενο στο κέντρο του κόσμου: συνεπώς υπονοείται η έννοια του κέντρου και της αρχέγονης αγνότητος. Δύο κατευθύνσεις εκφράζονται με τον Σταυρό: η οριζόντια και η κάθετη, αμφότερες φέρουσες ποικίλες ερμηνείες.
Ο Σταυρός συμφιλιώνει την αντίθεση μεταξύ του επιπέδου της εκδηλώσεως (ο οριζόντιος άξων) και την πορεία προς την υπέρβαση (ο κάθετος άξων). Με ανθρωπολογικούς όρους, ο κάθετος άξων αντιπροσωπεύει την προσωπικότητα, τον εαυτό ή το πνεύμα: το ενεργό και αιώνιο συστατικό κάθε πλάσματος. Η κάθετη κατεύθυνση είναι το επίπεδο του ιερού, το οποίο οδηγεί στον ουρανό αλλά μπορεί εξίσου να οδηγήσει και στην άβυσσο. Ο οριζόντιος άξων, αντιθέτως, αντιπροσωπεύει την ατομικότητα, το εγώ, το σώμα και την ψυχή: το παθητικό και θνητό συστατικό κάθε πλάσματος. Αυτό είναι το επίπεδο του ιστορικού γίγνεσθαι, στο οποίο συγκρούονται οι ιδεολογίες και τα ανθρώπινα στοιχεία. Οι δύο άξονες χωρίζουν τον χώρο και τον χρόνο σε τέσσερα ίσα μέρη, καθένα από τα οποία αντιπροσωπεύει μια εσωτερική και μια εξωτερική αντανάκλαση και μπορεί να θεωρηθεί ως ένα στάδιο της ζωής του ανθρώπου.
Η ίδια η φύση χωρίζει τον χρόνο και τον χώρο σε τέσσερα μέρη: τέσσερα είναι τα σημεία του ορίζοντα (βορράς, νότος, ανατολή και δύση)· τέσσερα είναι τα στοιχεία της ύλης (φωτιά, αέρας, γη και ύδωρ)· και τέσσερα είναι τα είδη της επίγειας φύσεως (ορυκτά, φυτά, ζώα και άνθρωποι). Επίσης, τέσσερα είναι τα ορόσημα της ημέρας (μεσάνυχτα, αυγή, μεσημέρι, δύση) και τέσσερεις οι εποχές του χρόνου. Παρόμοιοι τετράπτυχοι διαχωρισμοί μπορούν να παρατηρηθούν και σε άλλα πεδία. Σε συμφωνία με αυτήν την τετραμερή διαίρεση, οι Ινδο-Ευρωπαϊκοί λαοί δόμησαν την κοινωνική οργάνωσή τους με βάση τέσσερεις κάστες (ιερείς, πολεμιστές, παραγωγούς, υπηρέτες), πάνω από τις οποίες βρισκόταν ο Βασιλεύς.Και η ανθρώπινη ζωή είναι χωρισμένη σε τέσσερα κύρια στάδια: το εμβρυακό στάδιο, την γέννηση, την ωριμότητα και τον θάνατο.
Ως προς την φυσική-μεταφυσική αναλογία των φάσεων του Ήλιου τώρα, αυτή καθορίζεται από το τετράπτυχο των εποχών του χρόνου ή των ωρών της ημέρας και κατέχει τόσο εξωτερικές όσο και εσωτερικές εκδηλώσεις.
Πολλοί μύθοι περιγράφουν την διαδικασία κατά την οποία ο άνθρωπος απελευθερώνεται από την ζωώδη φύση του σαν ένα ταξίδι που κάνει η ψυχή από την Γη στον Ήλιο μέσω διαφόρων πλανητών και αστεριών. Η ημερήσια ή ετήσια πορεία του Ηλίου δύναται να χωρισθεί σε τέσσερα βασικά στάδια κατά τα οποία το φως παίρνει διαφορετικές μορφές και ερμηνείες.
Το πρώτο στάδιο είναι η αυγή: ο τόπος και ο χρόνος της ορατής γεννήσεως του Ηλίου. Κατά την αυγή ο Ήλιος ανατέλλει από τον ορίζοντα· αυτό που προηγουμένως ήταν κρυφό τώρα γίνεται και πάλι ορατό. Ο Ήλιος γεννιέται στην ανατολή και την εποχή του χρόνου που αντιστοιχεί στην Εαρινή Ισημερία. Τούτη την μέρα το φως και το σκοτάδι βρίσκονται σε ισορροπία, καθώς έχουν την ίδια διάρκεια· εφ’ εξής, το σκοτάδι θα μειώνεται, υποχωρώντας μπρος στο φως του Ηλίου. Τούτη την εποχή η φύση ξυπνά, όλα τα πράγματα ανανεώνονται και ανθίζουν· ότι είναι κρυμμένο εμφανίζεται, και δημιουργείται νέα ζωή. Για τον άνθρωπο, τούτη είναι η καλύτερη εποχή για δράση.
Το δεύτερο στάδιο είναι τα μεσημέρια, όταν το φως του Ηλίου έχει φθάσει στο αποκορύφωμα της ακτινοβολίας του και της ενέργειάς του. Ο Ήλιος εδώ στέκεται στο ζενίθ του, στο υψηλότερο σημείο που μπορεί να φτάσει κατά την πορεία του. Αυτό το στάδιο αντιστοιχεί γεωγραφικώς στον νότο και στο Θερινό Ηλιοστάσιο. Αυτή είναι η μεγαλύτερη μέρα του χρόνου, όταν ο Ήλιος έρχεται να συμβολίσει τον θρίαμβο του φωτός επί τους σκότους, και το μεγαλείο και την δύναμη της ψυχής. Σε τούτη την περίοδο της γονιμότητος και της αφθονίας είναι που δρέπονται οι καρποί κάθε προσπάθειας, καθώς το εξωτερικό και το εσωτερικό στοιχείο – το είναι και η φύση – βρίσκονται σε τέλεια ενότητα και αρμονία.
Σύμφωνα με την διδασκαλία της κυκλικότητος, αυτό που έχει φτάσει στο απώγειό του δύναται μόνο να φθίνει· έτσι, η Φύση από τούτο το στάδιο και εφ’ εξής σταδιακά πεθαίνει, καθώς οι μέρες μικραίνουν και κάνει την εμφάνισή του ο μαρασμός.
Ο χρόνος και ο τόπος της υποχωρήσεως του Ηλίου σηματοδοτείται από την δύση του. Όπως και στην αυγή, ο Ήλιος βρίσκεται στον ορίζοντα· αλλά αυτήν την φορά, η πορεία του ακολουθεί την αντίθετη κατεύθυνση φέροντας και αντίθετο συμβολισμό, καθώς η ζωή αποσύρεται στον εαυτό της. Ο Ήλιος δύει στην δύση και την εποχή του χρόνου που αντιστοιχεί με την Φθινοπωρινή Ισημερία. Όπως και την άνοιξη, η μέρα της Ισημερίας ενσαρκώνει την ισορρόπηση φωτός και σκότους· από αυτήν την εποχή όμως η νύχτα αρχίζει να μεγαλώνει. Καθώς οι μέρες μικραίνουν και η Φύση εισέρχεται στην φάση της χειμερίας νάρκης, το φως και η ζωή φαίνεται να υποχωρούν.
Το τέταρτο και τελευταίο στάδιο είναι τα μεσάνυχτα, όταν ο Ήλιος δεν είναι πλέον ορατός και κυριαρχούν το ψύχος και το σκότος. Με τον πάγο και το χιόνι της, αυτή η περίοδος συνδέεται γεωγραφικώς με τον βορρά και με το Χειμερινό Ηλιοστάσιο. Τούτη είναι η μεγαλύτερη νύχτα του έτους, όταν ο Ήλιος φθάνει στο χαμηλότερο σημείο του ορίζοντος και το σκοτάδι φαίνεται να έχει εξαφανίσει το φως. Ωστόσο, αυτό που έχει φθάσει στο κατώτατο σημείο, δεν μπορεί παρά να σηκωθεί ξανά ψηλά και να ανθίσει· έτσι λοιπόν, ξεκινά μια νέα φάση επικρατήσεως. Οι μέρες μεγαλώνουν και το φως νικά το σκοτάδι. Σταδιακώς, η Φύση ξυπνά και ο καιρός μαλακώνει ξανά.Το Χειμερινό Ηλιοστάσιο αποτελεί μια κρίσιμη στιγμή του έτους και ένα ιδιαιτέρως δραματικό σύμβολο. Ενσαρκώνει την έναρξη ενός νέου ηλιακού έτους και ενός νέου κύκλου ζωής, ως ένα αιώνιο σημάδι αναγεννήσεως και νίκης και ως σύμβολο της δύναμης της ζωής που υπερνικά τον θάνατο.
Όπως ο Ήλιος υψώνεται νικητής επί του σκότους, έτσι πρέπει και ο άνθρωπος να θριαμβεύσει έναντι της θνητής και ενστικτώδους του φύσεως.
Μια παρόμοια προσέγγιση βρίσκουμε και στην σκέψη του Γκενόν στον Αποσυμβολισμό των Αρχετυπικών Μοτίβων. Ο Γκενόν συνδέει τα δύο Ηλιοστάσια του έτους με τις έννοιες της Μυητικής Αναγεννήσεως και της Λυτρώσεως.
Παραβάλλει τον κόσμο της Μυήσεως και του εσωτερισμού με μια Σπηλιά στην οποία εισέρχεται ο αναγεννημένος μυημένος από την Πύλη των Ανθρώπων και εφόσον υπερβεί την ατομική κατάσταση εξέρχεται από αυτήν από την Πύλη των Θεών. Ο συσχετισμός με τα ηλιοστάσια έχει ως εξής: ο ενιαύσιος κύκλος χωρίζεται σε δύο μισά στον κάθετο άξονα του κόσμου, στην ανοδική του πορεία κατά την οποία ο Ήλιος κινείται προς τον Βορρά και προχωρά από το θερινό προς το χειμερινό ηλιοστάσιο και στην καθοδική του πορεία, οπότε ο Ήλιος κινείται προς τον Νότο και από το χειμερινό προς το θερινό Ηλιοστάσιο.
Συνεπώς, στον κάθετο άξονα της πορείας προς την υπέρβαση (κατά τον προαναφερθέντα θεμελιώδη συμβολισμό του σταυρού) ο Βορράς δηλώνει το ανώτατο σημείο του ιερού ανοδικού μονοπατιού, ενώ ο Νότος την αρχή του.
Ωστόσο, υπάρχει η εξής δυσκολία και ανακολουθία στον συσχετισμό ανόδου-καθόδου του Ήλιου και της διαδοχής των εποχών με τις αντίστοιχες καταστάσεις του όντος, η οποία μένει να επιλυθεί. Όπως αναφέραμε, στο φυσικό πεδίο το ανώτατο σημείο της ανόδου του Ήλιου βρίσκεται στον Νότο που αντιστοιχεί στο θερινό ηλιοστάσιο καθώς συντελείται η μεγαλύτερη εμφάνισή του στον ουρανό και αντιστοίχως το κατώτατο σημείο της καθόδου του φυσικού Ήλιου βρίσκεται στον Βορρά που αντιστοιχεί στο χειμερινό Ηλιοστάσιο, καθώς τότε ο Ήλιος κάνει την μικρότερή του εμφάνιση. Αντιθέτως, στο μεταφυσικό πεδίο το ανώτερο σημείο της πορείας του ατόμου βρίσκεται στον Βορρά και το κατώτατο στον Νότο. Η εξής αντίφαση επιλύεται ως εξής:
το φυσικό και το μεταφυσικό πεδίο είναι αντιστρόφως ανάλογα μεταξύ τους, ήτοι ό,τι υπάρχει σε αφθονία στο ένα εκλείπει από το άλλο. Συνεπώς, κατά το Θερινό Ηλιοστάσιο που ο φυσικός Ήλιος κάνει την μεγαλύτερη εμφάνισή του στον Ουρανό, το άτομο βρίσκεται ακόμα στην αρχή του μεταφυσικού μονοπατιού. Αντιθέτως και αντιστοίχως, κατά το χειμερινό Ηλιοστάσιο που η παρουσία του αισθητού Ήλιου είναι η μικρότερη του έτους, το ιερό μονοπάτι κορυφώνεται και το άτομο είτε θα λυγίσει και θα παραμείνει στην Κοσμική Σπηλιά των Αναγεννήσεων είτε θα νικήσει το Σκότος της Σπηλιάς και της Ψυχής του και θα βγει Νικητής από την Πύλη των Θεών.
Βασιζόμενοι, λοιπόν, στην Αρχαία Ινδο-Ευρωπαϊκή Ηλιακή μας Παράδοση, ως ΑΡΜΑ φέρουμε το σύμβολο του Ήλιου και του Σταυρού.Η ρούνα του ΑΡΜΑΤΟΣ ενσαρκώνει τα αρχετυπικά σύμβολα του φωτοβόλου Ήλιου και του ιερού ανοδικού μονοπατιού του ανθρώπου, τις ιδέες του Ενός και του Αγώνος. Συμβολίζει την εσωτερική και εξωτερική μάχη του ανθρώπου στην ανηφορική πορεία του Σταυρού με συνοδοιπόρο το φως και απώτερο σκοπό τον ίδιο τον Ήλιο. Κάθε μέλος του ΑΡΜΑΤΟΣ οφείλει να βρει το εσωτερικό-ατομικό φως που τον συνδέει με το Όλον και κραδαίνοντάς το γερά ως το μοναδικό του Όπλο να κατευθυνθεί προς τις Μεγάλες Μάχες της ανηφορικής του πορείας μέχρι τον Απώτερο Στόχο, να Αντικρύσει τον Ήλιο με Λαβωμένο Κορμί αλλά Καρδιά γεμάτη Φως.
Στην δραματική για την Φυλή μας εποχή που ζούμε, η ανάγκη για την συνειδητοποίηση του εσωτερικού μας φωτός και για την συστράτευσή του με το φως των συναγωνιστών μας, δεν είναι απλώς επιτακτική, είναι ανάγκη πρωταρχική, ανάγκη επιβιώσεως. Τους άλλοτε καθάριους γαλανούς ουρανούς της Ευρώπης, έχει σκεπάσει ένα ζοφερό πυκνό σκότος που πολεμά την εμφάνιση της παραμικρής αχτίδος φωτός. Ούτε καν ο κίνδυνος του αφανισμού μας δεν είναι ορατός, καθώς τα έθνη κρύβονται μέσα στο τσιμεντένιο σκοτάδι αναζητώντας λίγη ασφάλεια, τρομοκρατημένοι και πειθήνιοι αρνούνται να στραφούν στον εαυτό τους για να βρουν εκεί το ζωογόνο φως και να υπερασπιστούν τους ομοίους τους.
Το δικό μας Φως ως ΑΡΜΑ αντιστέκεται, και όσο ανηφορίζουμε μαζί προς τον Ήλιο θα ακτινοβολεί. Η πορεία πλέον δεν είναι απλώς ανηφορική, φαίνεται ακατόρθωτη, μιας η παρακμή έχει εξαπλωθεί και έχει εισχωρήσει πολύ βαθιά στην άρια ψυχή. Η συντροφικότητα όμως είναι ο ικανός αρωγός για να μείνουμε Όρθιοι στο μονοπάτι, για να μείνουμε ειλικρινείς προς τους Εαυτούς μας, Αληθείς προς την Ιδέα, Αγωνιστές για την Ιδέα.
Μπορεί να φτάσουμε ετοιμοθάνατοι εμπρός του Μεγάλου Ήλιου, μπορεί να χάσουμε τα πάντα, μπορεί να φτάσει ένας από εμάς, όμως θα φτάσουμε, η Ιδέα θα Νικήσει.
Βιβλιογραφία:
Julius Evola, Sol Invictus: Encounters Between East & West in the Ancient World
Julius Evola, Roma e il natale solare nella tradizione nordico-aria
Raido, Εγχειρίδιο Παραδοσιακής Διαβιώσεως, εκδ. ΠάτριαRene Guenon, Fundamental Symbols: The universal language of sacred science, Εκδ. Quinta Essentia
Rene Guenon, Ο άνθρωπος και τα πεπρωμένα του κατα τη Βεδάντα, εκδ. Πεμπτουσία
Mircea Eliade, Το εσωτερικό φως, Εκδ. Αρμός
Franz Cumont, Τα μυστήρια του Μίθρα, εκδ. Πύρινος Κόσμος
Αβέστα: Το ιερό βιβλίο του Ζωροαστρισμού, εκδ. Καστανιώτη
