Πρόλογος…(του Παναγιώτη Κάρδαρη)
Πολλές φορές κοιτάμε τα αστέρια με νοσταλγία και αναρωτιώμαστε αν μας κοιτούν και αυτά μέσα από τον εβένινο νυχτερινό ουρανό, αν ακούν την φωνή της νοσταλγίας μας, την επιθυμία της καρδιάς μας, τον ψίθυρο του έρωτα μας, τα φιλόδοξα σχέδια μας, τις χαρές και τις λύπες μας, Την Νύχτα αστέρια είναι οι σύντροφοι του οδοιπόρου, οι συνοδοί όσων ξεφαντώνουν, η παρέα των ερωτευμένων αλλά και οι μάρτυρες όσων άσχημων ή και αποτρόπαιων πράξεων κρύβονται στις γωνιές του κόσμου της σκιάς.
Αυτή η γοητεία των αστεριών, των αστερισμών και τελικά των ζωδίων ήταν εκείνη που ώθησε τον άνθρωπο να μελετήσει την πορεία τους και αργότερα να συνδέσει την κίνηση τους με τον χρόνο, το αστροσπαρμένο περιβόλι του ουρανού και η αστείρευτου κάλλους θέα του είναι περιουσία όλων των ανθρώπων που κατοίκησαν, κατοικούν και θα κατοικήσουν στον πλανήτη τα επόμενα χρόνια, μέχρι να σπάσει ο μακραίωνος κύκλος των εποχών.
Σε αυτό το άρθρο θα δούμε συνοπτικά δύο πράγματα, την θεωρία των εποχών και το πως ο εσωτεριστής ως αναζητητής και ταξιδευτής μέσα στο σύμπαν θα ακολουθήσει τις λεπτές γραμμές των αιώνων και των εποχών της γης προκειμένου να εναρμονιστεί με τις εξελίξεις και τις αλλαγές. Το πνευματικό ταξίδι και οι πολιτισμοί του ανθρώπου γνώρισαν πολλούς σταθμούς κατά την διάρκεια των χρόνων, οι οποίοι σταθμοί άλλοτε είχαν την ευωδία της προόδου και άλλοτε το μέν ος της παρακμής και της σήψης την οποία όμως ακολούθησε η σπίθα της Αναγέννησης.
Μέσα στο πέρασμα των αιώνων, ο πλανήτης μας πέρασε μέσα από πολλές ανακατατάξεις δεχομένος πολλά πλήγματα αλλά περνώντας παράλληλα μέσα από διαφορές εξελικτικές φάσεις βιώνοντας διάφορα γεγονότα και εμπειρίες. Αυτές οι χρονικές περιόδοι συνδέθηκαν με τους δώδεκα αστερισμούς ή σημεία τα οποία συνθέτουν τα γνωστά ζώδια και λόγω της θέσης τους επηρεάζουν τον μαγνητικό πεδίο της γης. Η κυκλική κίνηση του άξονά της διαπερνά και τα δώδεκα σημεία και για μια πλήρη τροχιά χρειάζονται περίπου 25.800 χρόνια.
Αυτό το διάστημα ονομάζεται κοσμικό έτος ή Μεγάλος Ενιαυτός και απαρτίζει 12 εποχές. Η παραμονή του σε κάθε ζώδιο συνθέτει μία εποχή και αποκαλείται κοσμικός ή πλατωνικός μήνας. Η θεωρία των Εποχών αλλά και της μετάπτωσης των ισημεριών η οποία αποδίδεται στον Ίππαρχο αναφέρει πως ο κόσμος μας κάθε 2.166 περίπου χρόνια περνάει σε μια νέα εποχή λόγω της μετατόπισης του άξονα της γης και της αλλαγής του ζωδιακού σημείου ισημερίας. Τωρα το πως συνδέθηκε ο ζωδιακός κύκλος με τον χρόνο και γιατί είναι το θέμα ενός άλλου άρθρου και μιας άλλης έρευνας εδώ θα περιοριστούμε να πούμε λίγα πράγματα σχετικά με τις εποχές που πέρασαν, την εσωτερικής τους εργασία και την εσωτερική εργασία της εποχής που έρχεται.
Οι εποχές του Μεγάλου Έργου…(Του Ανδρέα Δεναξά)
Το χρονικό αυτό διάστημα βρίσκεται υπό την επίδραση του ζωδίου που πραγματοποιείται η ισημερία και αντίστοιχα χρωματίζει την εποχή με τα χαρακτηριστικά του, επιβάλλοντας ανάλογες συνθήκες διαβίωσης. Όμως οι Αιώνες και οι εποχές δεν φέρνουν μόνο αλλαγές στην ύλη αλλά και στο πνεύμα καθώς κάθε αιώνας έχει τα δικά του σύμβολα, τις δικές του ορολογίες και το πιο σημαντικό τις δικές του εσωτερικές διδασκαλίες, οι οποίες αφορμώνται από το σύνολο των ιδιοτήτων του συνθέτου που επικρατεί και εκδηλώνουν γνωρίσματα του κυρίαρχου ζωδίου αλλά και του αντιθετικού του πόλου. Σε αυτή την ενότητα, θα αναλύσουμε το πως γεννήθηκε η εσωτερική επιστήμη πως εξελίχθηκε, τι σημαίνει αλλά και πως θα είναι στην επερχόμενη εποχή του Υδροχόου.
Η εποχή του Ταύρου (4498 π.Χ – 2332 π.Χ) θα μπορούσαμε να πούμε πως ήταν η αρχή για τη γέννηση του εσωτερισμού, μιας και αυτή την περίοδο ήταν που γεννήθηκε και ο πολιτισμός και η αστρολογία έδωσε τα πρώτα ονόματα στον ζωδιακό κύκλο που γνωρίζουμε μέχρι σήμερα. Ίσως η ζυγαριά να γέρνει λίγο περισσότερο στο υλικό κομμάτι της εποχής αυτής διότι ο κόσμος έδινε μεγαλύτερη βάση στο να καταφέρει να “ομαδοποιηθεί” και να δημιουργήσει τους πολιτισμούς του. Παρόλα αυτά, τα πάνθεα όπως και η ιδέα της θυσιαστικής λατρείας και συγκεκριμένα του ταύρου ως σύμβολο του θεού Ηλιου αναπτύχθηκαν και μαζί με αυτά και ο εσωτερισμός σε μία άγουρη κάπως μορφή του. Η ομαδοποίηση όμως των ανθρώπων δεν μπορούμε να πούμε πως άγγιζε και το πνευματικό κομμάτι καθώς κυριαρχούσε ακόμα το ένστικτο της αυτοσυντήρησης τόσο στον υλικό όσο και στον πνευματικό τομέα.
Στην εποχή του Κριού (2332 π.Χ – 166 π.Χ) η έννοια και η πρακτική του
εσωτερισμού, που όπως είπαμε δεν λέγονταν τότε εσωτερισμός, εξελίχθηκαν τόσο πολύ που μαζί με κάποιες νέες ανακαλύψεις και εμβόλιμα ιστορικά και τελετουργικά κομμάτια εφαρμόζονται ακόμα και σήμερα από τις ανατολικές χώρες. Ήταν η εποχή που οι Ηλιακές Θεότητες έφτασαν στο ζενίθ τους λόγω του ότι ο Ήλιος στον Κριό είναι σε έξαρση και κυριαρχούσε εκείνη την περίοδο. Ο εσωτερισμός εκείνη την εποχή έγινε πιο ατομικός από ποτέ. Ο πόλεμος και η αυτοσυντήρηση, η δίψα για εξουσία, η δύναμη και ο ισχυρός λόγος στον λαό ήταν συνθέτουν την εποχή αυτή. Το σύμβολο της ηλιακής θυσίας πλέον είναι το κριάρι, σύμβολο της υποδουλωμένης ζωώδους φύσης του ανθρώπου.
Περνώντας και από την εποχή του Κριού, φτάνουμε στην τωρινή μας εποχή, την εποχή των Ιχθύων που αποτελεί την κορύφωση του θυσιαστικού τύπου. Κάποιοι ισχυρίζονται πως η εποχή έχει ήδη τελειώσει και έχουμε περάσει στην εποχή του Υδροχόου. Εμείς πιστεύουμε πως απλά βρισκόμαστε ακόμα στην Νύχτα του Θεριστή της Αμπέλου. Όταν λέω θεριστής τους αμπελώνα εννοώ τις δυνάμεις εκείνες που τελικά θερίζουν ότι ο ίδιος ο άνθρωπος σπέρνει, δοκιμαστλης του κρασιού όμως παραμένει ο ίδιος ο άνθρωπος.
Έτσι λοιπόν ο Θυσιαστικός τύπος θέασης, ο τύπος της θυσιαστικής αγάπης, που τόσο όμορφα έχει κοσμήσει τα τυπικά πολλών αδελφοτήτων, θα ολοκληρωθεί με το πέρας της νύκτας του Θεριστή. Η εποχή των Ιχθύων λοιπόν είναι το Ζενίθ του μέχρι τώρα εσωτερισμού, του εσωτερισμού που προετοιμάζει τον άνθρωπο για την επερχόμενη εποχή, για την εποχή που τα πάντα θα πέσουν και θα ξανά γεννηθούν μέσα από τις στάχτες κάθε παλαιού τυπικού και έννοιας για να έλθει στον κόσμο το νέο κύμα. Σε αυτή την εποχή ο εσωτερισμός συνεχίζει να μιλάει για την ατομικότητα, όμως αυτή η ατομικότητα είναι που πρέπει να μας διδάξει πως να δεχτούμε την ομαδικότητα, το ατομικό “εγώ” που πρέπει να χαθεί μέσα στην μαύρη θάλασσα. Το κλειδί για όλα αυτά είναι η Θυσία, η θυσία του “εγώ”, η θυσία των υλικών δεσμών μας, η θυσία κάθε εξάρτησης που μας οδηγεί σε μεγαλύτερη πολλαπλότητα από αυτή που ήδη ζούμε.
Κάθε εποχή λοιπόν είχε το δικό της νόημα, τον δικό της τύπο και τις δικές της εσωτερικές διδασκαλίες. Φτάνουμε στο σήμερα και βλέπουμε έναν εσωτερισμό κατεστραμμένο, χαμένο από τον δρόμο του και τον δρόμο του τύπου που είχε χαραχτεί για αυτόν και όλα αυτά γιατί μέσα στους αιώνες θέλησαν να αποσπάσουν αυτό το κομμάτι και να το διαχωρίσουν.
Ο εσωτερισμός δεν είναι χωριστικός, είναι αναπόσπαστο κομμάτι του σύμπαντος και αυτό γιατί τα πάντα είναι ένα, δεν υπάρχουν διαχωρισμοί που μας επιβάλουν να βλέπουμε την μαγεία, τον εσωτερισμό, τον αποκρυφισμό και κάθε άλλο είδος με διαφορετική ματιά κάθε φορά, όλα αυτά έπρεπε να μας τα διδάσκει ο εσωτερισμός, όχι σαν κάποιο διαφορετικό κομμάτι αλλά σαν αυτό που είναι, δηλαδή ο εσώτερος εαυτός μας, ο ανώτερος εαυτός μας, εκείνος που έχει το κλειδί της γνώσης που κρύβουμε μέσα μας.
Περνώντας μέσα από τις πύλες της κάθαρσης και της εξιλέωσης της εποχής των Ιχθύων, ο εσωτερισμός ανασταίνεται και ταυτόχρονα γεννιέται και πάλι. Είναι η διαδικασία που πρέπει να τελεσθεί έτσι ώστε ο τύπος των ιχθύων να φθάσει στο τέλος του για να γεννηθεί μέσα από αυτόν ο νέος τύπος που θα δώσει στον εσωτερισμό νέες διδασκαλίες και έννοιες.
Στην επερχόμενη εποχή του Υδροχόου όλα αυτά που γνωρίζαμε χάνονται. Ο εσωτερισμός σαν ενέργεια θα πρέπει να έχει φέρει το αποτέλεσμα του, να μας έχει περάσει μέσα από τις πύλες της ελευθερίας όντας εξαγνισμένοι και καθαρμένοι . Μέσα στην Νύχτα την οποία διανύουμε μόνο οι καθαρμένες ψυχές θα μπορέσουν να περάσουν την Κρίση του δρεπανιού του Θεριστή της Αμπέλου, αυτές δηλαδή που έσπειραν αμπέλια και όχι δηλητηριώδη ζιζάνια, είπαμε πως ότι σπείρει ο καθένας αυτό θα θερίσει, αυτό και θα γευτεί. Σε αυτό δεν χρειάζεται η απόδειξη καμιάς αιωνικής θεωρίας απλά κοιτάξτε την καθημερινότητα μας, πάντοτε είτε φανερά είτε όχι, ότι σπέρνουμε αυτό θερίζουμε, ότι στέλνουμε αυτό και λαμβάνουμε.
Έτσι λοιπόν με αυτόν τον τρόπο η Ουράνια Σοφία θα ποτίσει την ανθρωπότητα με το Ύδωρ της και η νέα εποχή θα ξεκινήσει. Ο εσωτερισμός στον Υδροχόο, θα έχει νέα βάση. Θα μας διδάξει όπως προείπαμε την ομαδικότητα, την διαφορετικότητα, και πάνω από άλλα θα μας λούσει με κατανόηση, πνευματικά και υλικά, στον μεγαλύτερο βαθμό που έχει περάσει μέχρι τώρα από τον κόσμο μας.
Δεν θα υπάρχει ατομικότητα γιατί πλέον μέσω της γνώσης αλλά και της κατανόησης θα επιτύχουμε την Ιερογαμία, τόσο ατομικά ξεχωριστά για κάθε ψυχή όσο και σε ομαδικό επίπεδο ως ανθρωπότητα. Το ισχυρό “εγώ” δεν θα μπορέσει να σταθεί σε αυτή την εποχή, όλοι θα είμαστε ένα και θα συνυπάρχουμε σε έναν κόσμο όχι αγγελικά πλασμένο αλλά σε έναν κόσμο που η γνώση θα έχει βασιλεύσει μέσα στις καρδιές των ανθρώπων. Κάθε σταγόνα που έπεσε μέσα στον ωκεανό ήταν ξεχωριστή και ατομική, όμως ενώθηκε και έγινε ένα με τα νερά, κάθε κομμάτι του ανθρώπινου σώματος είναι ξεχωριστό, με τις δικές του ανάγκες και τις δικές του λειτουργίες, όμως όλα μαζί συνυπάρχουν και εργάζονται για να κρατήσουν ένα τέλειο σώμα σε λειτουργία.
Κάθε άνθρωπος θα λειτουργεί σύμφωνα με τις δικές του ανάγκες, θα Ιερουργεί σύμφωνα με τα δικά του πιστεύω, θα ζει με βάση τον δικό του τρόπο ζωής όμως θα μπορεί να ξεχωρίζει με την δύναμη της διάκρισης πως και ο συνάνθρωπος του μπορεί να κάνει ακριβώς το ίδιο πράγμα με διαφορετικό τρόπο. Η επικοινωνία των ανθρώπων θα εμποτιστεί με την γνώση ότι καθετι αποτελεί κομμάτι του Θεού.
Αυτό έρχεται να μας διδάξει ο εσωτερισμός στην εποχή του Υδροχόου, που αν θέλαμε να τοποθετήσουμε μία λέξη για αυτήν την νέα ιδέα δεν θα τον λέγαμε πια “εσωτερισμό” αλλά “εξωτερισμό” και τώρα το επόμενο βήμα είναι να προχωρήσουμε έξω από εμάς αλλά και μέσα μας όπως και στον κόσμο γύρω μας. Η έννοια μυστικότητα θα μεταλλαχθεί σε διαφάνεια επειδή ακόμα και η διαφάνεια χρειάζεται κατανόηση. Ωστόσο η έννοια ενότητα ενέχει κινδύνους. Ο αντιθετικός πόλος του Λέοντα θα φέρει πνευματικές δικτατορίες οι οποίες θα εξορκισθούν στην εποχή που ακολουθεί, την εποχή Αιγόκερου-Καρκίνου.
Το έργο του εσωτεριστή εδώ θα αποτελέσει σημαντικό έργο για την διάδοση της νέας ιδέας. Θα μάθουμε να ζούμε ομαδικά μέσα στην ατομικότητα μας και να Ιερουργούμε για έναν Θεό χωρίς ιδιότητες που κάνουν τον κόσμο να φανατίζεται και να σκοτώνει στο όνομα Του κάθε έννοια της ηθικής και του Ιερού Έργου. Ανήθικο δεν είναι να είσαι εσωτεριστής και να καλύπτεις τις ανάγκες σου όπως πολλοί υποστηρίζουν, ανήθικο είναι να λέγεσαι εσωτεριστής και να σκοτώνεις τον εσώτερο εαυτό σου…..Ο Θεός μέσα μας, όχι ο θεός του ανθρώπου αλλά η αιτία των πάντων, ο Θεός άνθρωπος, πείτε το όπως θέλετε καμία σημασία δεν έχει, δεν αναγνωρίζει ηθική, αναγνωρίζει μόνο την γνώση στην καρδιά μας.. Η Γνώση αποδεικνύεται στο σύμπαν όταν πηγάζει από την καρδιά μας, όταν αυτή έχει απαλλαγεί από τα προσωπεία του ψεύδους και της Πλάνης.
Επίλογος…(του Παναγιώτη Κάρδαρη)
Πάντως ο ο όρος εσωτερισμός δεν θα έπρεπε να σημαίνει την εσωστρέφεια και την στροφή στον ατομικισμό, αφού το εσωτερικό έργο είναι η εσώτερη κάθαρση και η αποκάλυψη του χρυσού που βρίσκεται πίσω από την σκουριά της χωριστικότητας, της ταμπέλας, του εγωισμού και όλων των άλλων καταστάσεων που οδηγούν στην διάσπαση της ενότητας του παντός. Η Αποκάλυψη αυτού του χρυσού είναι αυτή που κάνει τον εσωτεριστή που πετυχαίνει να ανέλθει την πνευματική κλίμακα, χωρίς να τον γκρεμίσουν τα ελαττώματα και η χωριστικότητα της ανθρώπινης φύσης, φως.
Την χωριστικότητα την οποία ο Καρλ Γιουνκγ περιγράφει στις επτά ομιλίες προς τους νεκρούς ως την βασική ιδιότητα της ανθρώπινης φύσης, μπορούμε να την χρησιμοποιήσουμε θετικά μετατρέποντας την σε δυαδική, από πολλαπλή, χωριστικότητα και έπειτα αφού ενώσουμε τα δύο πια αντιμαχόμενα φίδια, σαν αυτά που βλέπουμε στο Κυρήκειο του Ερμή, σε μια αρμονική ενότητα και από την αρμονική ενότητα να οδηγηθούμε πίσω από τον θρόνο στο τίποτα, στο μακάριο χάος.
Σε κάθε περίπτωση η εποχή του Υδροχόου δεν θα είναι μια εποχή που όλα θα φτιάξουν ως δια μαγείας, αλλά άλλο ένα μεγάλο σχολείο της ανθρωπότητας που θα έχει απλώς άλλα μαθήματα από την προηγούμενη εποχή, εν τέλει σε κάθε εποχή το ίδιο συμβαίνει, στους αιώνες που πέρασαν μάθαμε την θυσιαστική αγάπη στους αιώνες που έρχονται θα μάθουμε την πνευματική ελευθερία σε κάθε περίπτωση τα καλά αποκτώνται με πόνο και κόπο ανεξαρτήτως εποχής και αιωνικής περιόδου. Έτσι η κατανόηση με την οποία θα λουστεί η ανθρωπότητα δεν θα είναι το αποτέλεσμα κάποιας χαριστικής θεϊκής δύναμης αλλά καρπός των δικών της χεριών καρπός που τελικά καλλιέργησε η ίδια με κόπο.
